This is a kitten's world~

Onderwerp: This is a kitten's world~ vr 17 aug 2012 - 21:36

_{De zachte vacht van het muisje voelde fijn aan onder haar poot, het kleine staartje lag onder zijn lijfje gekruld en de pootjes uitgespreid. Een glimlach stond afgetekend op het gezicht van de kitten, haar witte pootje drukte nog een keer op haar ‘prooi’. Langzaam begon het muisje zijn warmte verliezen en begonnen de spieren al wat stijfheid te vertonen. Silverkit boog voorover en snoof aan haar prooi. Het hield nog die heerlijke geur van buiten vast. De frisse geur van het bos waar het waarschijnlijk in was gevangen. Het gras dat het onderweg was tegengekomen. Hopeloos hief ze haar kopje op en richtte haar blik op de ingang van het kamp. En zij? Zij lag hier elke dag maar te luieren, terwijl elke Warrior naar buiten kon en mocht jagen. Een zucht ontsnapte uit haar bekje en ze pakte het muisje weer op. Langzaam trippelde ze naar de Nursery en ging net voor de ingang zitten. Ze krabde met haar klauwen de vacht eraf en begon aan het zachte malse vlees te knabbelen. Toch voelde ze een lege plek in haar maag, terwijl deze langzaamaan werd gevuld. Ze wilde gewoon zo graag een keertje naar buiten. Gewoon om te genieten van de buitenlucht. Of om een keer te zien hoe het was om te jagen. Toch had ze nog maar een Moon te gaan voordat ze een Apprentice werd. Maar was dit niet te lang voor haar? Kon ze wel zo lang wachten. Verveeld schoof ze het muisje weg, waarvan er maar een paar happen waren genomen en begon de grond te kneedden met haar voorpoten.

[C U R S E P A W]}

De jonge kater opende zijn ogen voor het eerst vandaag en kneep ze direct weer dicht tegen het felle zonlicht dat al scheen. Hij was gister voor de nursery in slaap gevallen, misschien niet zo handig, maar eigenlijk wist hij niet zeker waar hij nu moest slapen. Hij was 6 maand misschien al iets ouder, maar er was nog geen ceremonie geweest. Of nou ja, eigenlijk wel, maar ze hadden vorige keer geen mentor meer voor hem gehad. Dus was hij nu de cursepaw zonder mentor. Hierdoor twijfelde hij of hij wel in de Apprentice Den thuishoorde, maar hij durfde ook niet terug naar de nursery. Wat was hij eigenlijk ook een lafaard! Hij had ondertussen zijn ogen alweer aan het licht laten wennen en zuchtend keek hij om zich heen. Wat nu? Zijn droevige blik gleed over het kamp en stopte even bij de voedselstapel. Zijn maag knorde om wat eten en hij besloot dus maar wat te gaan eten. Rustig liep hij naar de prooistapel en pikte er een duifje uit, waarna er wat andere prooien ook naar beneden vielen. Dat had hij natuurlijk weer! Snel maakte hij dat hij weg was met zijn duif en at hem ergens in een hoekje van het kamp op. Toen hij rondkeek zag hij een kitten of apprentice, dat wist hij niet goed met een muis bezig. Ze was hem aan het lek prikken leek het wel. Geïnteresseerd bleef hij naar de poes kijken terwijl hij met zijn duifje begon. Het leek wel alsof hij in de bioscoop zat met een bak popcorn. Enkel duurde de film wat korter dan normaal en had hij zijn 'popcorn' veel te snel op. De botjes begroef hij onder het zand en rustig keek hij nog naar de kitten.

Na haar een tijdje te bestudeerd te hebben, besloot hij dat kennismaken met haar geen kwaad kon. Tenminste dat dacht hij en hij wou graag alle voor- en nadelen die er konden zijn afwegen, maar hoe langer hij erover nadacht hoe slechter het er alleen maar voor leek te staan. Oké, het was waar, hij had - sinds zijn zusje gestorven was aan greencough - geen enkel meisje meer aangesproken, maar dan nog. Het was toch niet zo erg? Op sommige momenten voelde de kater zich echt een watje, maar wat kon hij er aan doen? Zo sociaal was hij niet, alhoewel hij een hart van goud had. Hij was erg klungelig soms en dat maakte hem ook zo verlegen in het begin. Maar als je hem kende was het een erg open kat die wel kon lachen om zijn klungeligheid. Even slikte hij, hij zou het doen, hij zou naar haar toe gaan. Kom op Cursepaw! dacht hij en pootje voor pootje liep hij naar het poesje toe. 'Eehm, H...Hey!' stamelde hij toen hij bij haar was, snel keek hij naar de grond. Oké, dat had hij in ieder geval al verpest.

_{De muis bleef daar maar liggen, eens had hij vrolijk rondgedarteld door het bos en misschien ooit wel liefde gekend. Maar door één zwiep van een poot was dat alles weg. Beroofd van zijn leven, beroofd van zijn enige kans om iets te doen. Een zachte zucht ontsnapte uit haar bekje en ze stopte met de grond te terroriseren. Ze legde haar kopje op haar voorpoten en liet haar bruine ogen over het kamp gaan. En toen zag ze hem. Een jonge langharige grijze kater, misschien al Apprentice, kwam op haar af. De kitten vernauwde haar ogen even en rolde toen op haar rog. Haar vier pootjes een beetje omhoog getild. En blijkbaar was de bedoeling van de kater om haar aan te spreken. 'Eehm, H...Hey!' En meteen drukte hij zijn blik naar de grond toe. Een speelse glimlach gleed over Silverkit's gezicht en ze lachte even. Het was best wel grappig om te zien dat een Apprentice zo tegen een kitten sprak. Alsof zij hier een Warrior was die alleen maar op hem neerkeek. In een soepele beweging rolde ze zich weer om en sprong op. "Hallo," Zei ze en maakte voor de grap een buiging met haar kop. Nu begon ze om de Apprentice te cirkelen, hem te onderzoeken. Wie weet zou dit meer zenuwen naar boven brengen en zou hij straks iets grappigs gaan doen. "Dus jij bent een Apprentice?" Vroeg ze zodra ze klaar was met het cirkelen en vlak voor zijn snuit was gestopt. Haar ogen keken recht in de zijne en ze hield haar kopje ietwat scheef. Nieuwsgierigheid was altijd een van die dingen geweest die ze niet in kon houden. Altijd stelde ze vragen over alles aan iedereen, maar ze kon zich goed voorstellen dat iedere kitten dit wel deed.

Weer flut xc}

Geeft niet xD

Een speelse glimlach gleed over de kitten haar gezicht en ze lachte even. Cursepaw bleef naar beneden kijken, dit vond hij eigenlijk best wel een vernedering al zei hij het zelf. In een soepele beweging rolde de poes zich weer om en sprong op. "Hallo," Zei ze en maakte voor de grap een buiging met haar kop. Daar moest de jonge kater wel even van lachen. Nu begon de poes om hem heen te cirkelen, hem te onderzoeken. De apprentice raakte er een beetje draaierig van en riep toen hij het wel gezien had en hij het gevoel kreeg dat ze niet meer zou stoppen, 'Stop! Ik wordt draaierig.' Met grote ogen van het duizelig zijn keek hij het poesje aan die nog een draai maakte. "Dus jij bent een Apprentice?" Vroeg ze zodra ze klaar was met het cirkelen en vlak voor zijn snuit was gestopt. Hij knikte en sloot hierbij zijn ogen hij kon niet tegen die blik. Haar ogen keken immers recht in de zijne en ze hield haar kopje ietwat scheef. 'Nu ja apprentice' begon hij verlegen, 'I.. Ik heb mijn apprentice naam al.' Even zweeg hij en keek naar zijn poten. 'Maar ze hadden geen mentor voor me de laatste keer' Goed als ze wou kon ze hier nu erg mee beginnen lachen en beginnen te zeggen dat hij zo slecht was en daarom geen mentor had gekregen. Hier bereidde hij zich dan ook al op voor, drukte zijn oortjes in zijn nek en zijn ogen kneep hij dicht. Nu zou het komen, nu zou ze hem echt pas beginnen uitlachen...

_{De kater knikte op haar vraag en iet wat opgewonden sprong ze achteruit. Haar hele lichaam stond vol van de energie die ze niet kwijt had gekund in de Nursery. Haar ouders waren dood of weg, ze wist het niet precies, en daarom werd ze opgenomen door een pleegmoeder, Cloudchaser. Ze was wel oké, maar toch miste ze haar echte ouders. Het enige wat ze van hen wist, waren hun namen. Snakehead en Stormbreaker. Verder kon ze hen niet echt meer herinneren, alleen een vage vlek in haar leven. Heel zacht verliet een zucht haar bek en keek ze wat verveeld op naar de Apprentice. En hij? Had hij een echte familie die wel voor hem klaarstond? 'Nu ja apprentice' Een glimlach verscheen op haar gezicht bij het horen van zijn verlegen toon. Het was dus zo’n type. Zelf had ze daar nooit echt last van gehad, zij was meer zo’n poes die zich overal mee wilde bemoeien. Niet op de slechte manier, maar om contact te blijven houden met haar Clangenoten. 'I.. Ik heb mijn apprentice naam al.' Hij zweeg en keek naar zijn poten, geamuseerd richtte Silver haar blik daar ook op en lachte lief. Niet om hem, maar voor hem. 'Maar ze hadden geen mentor voor me de laatste keer' Haar lach stierf een beetje ooit en ze wierp een blik vol met medelijden op hem. Vervelend. Dan had hij eindelijk de 6 Moons bereikt, bereikte hij daar alsnog niets mee. Maar hoe negatief het ook mocht klinken, Silver bleef positief. “Ach,” Begon ze en deed een stap naar voren. “Je mag nu wel buiten het kamp, niet? Dat is al een groot voordeel. Ik ben 5 Moons nu en bij de volgende ceremonie zal ik wel een Apprentice worden, maar alsnog. Ik zit hier de hele dag vast, kan niets doen als de andere kittens niet met me willen spelen.” Zei ze wat treurig, maar misschien zou hem dit wat opvrolijken? “Maar om van onderwerp te veranderen, wat is jouw naam? En wie zijn jouw ouders?” Silver had besloten de grote vragen die nu in haar kop rondhingen, wat achter te laten en het gewoon vriendelijk te houden. Ze wilde niet dat zijn verlegenheid nog groter zou worden.}

“Ach,” Begon ze en deed een stap naar voren. “Je mag nu wel buiten het kamp, niet? Dat is al een groot voordeel. Ik ben 5 Moons nu en bij de volgende ceremonie zal ik wel een Apprentice worden, maar alsnog. Ik zit hier de hele dag vast, kan niets doen als de andere kittens niet met me willen spelen.” Zei ze wat treurig, Hij glimlachte en knikte even, 'Ach over een maan kan jij ook buiten het kamp' zei hij vrolijk, zijn verlegenheid was een beetje weggeëbt, maar nog niet geheel. “Maar om van onderwerp te veranderen, wat is jouw naam? En wie zijn jouw ouders?” vroeg de kitten toen, een zachte zucht verliet zijn lichaampje en keek toen even naar de hemel, 'Mijn naam is Cursepaw, maar mijn ouders... I... Ik heb eigenlijk geen idee' Verdrietig keek hij naar zijn poten, 'Of ze zijn de clan uit, of... ze zijn gestorven' dat laatste zei hij vrij zacht, maar daarna keek hij weer op. 'En wat is jou naam?' Hij mocht de kitten wel, ze was erg aardig en lachte hem tenminste niet uit om wat voor reden dan ook, die waren er immers in overvloed. Zijn witte staart veegde rustig het zand weg doordat hij de hele tijd heen en weer ging. Maar daar hield het katertje snel mee op toen hij merkte dat zijn staart wat bruinig begon te zien van het zand. Snel klopte hij met zijn staart op de grond om het zand er af te kloppen, waardoor hij wat zandwolkjes liet ontstaan. Hij hield er alweer mee op, dan maar geen schone staart. Waarom was vuil zo zichtbaar op een witte vacht? Soms wou hij dat hij een zwarte vacht had.
Rustig keek hij naar de poes voor hem, 'Heb jij famillie?' Hij had een lichte glimlach op zijn gezicht geplakt en keek naar de kitten voor hem. Wat als zij ook geen famillie had? Dan stonden ze gelijk. Al wenste hij dat geen enkele kat toe, oké, Bloodclan misschien wel. Maar van alle Windclankatten en andere aardig katten wenste hij het niemand toe. Het was verschrikkelijk, nooit had hij het gevoel gehad dat hij een echte famillie had. Of toch wel, toen zijn zusje nog leefde. Verdrietig staarde hij naar de grond en keek toen weer op, wachtend op een antwoord. Hij had weer een glimlach op zijn gezicht geplakt en keek haar nu rustig aan.

- Te lui om sheet te gebruiken x3 -

_{Bijna altijd was Silver wel met een glimlach op haar gezicht te vinden. Altijd dacht en deed ze positief en soms vrolijkte dit andere katten ook op. Daarom kon ze ook niet zo goed omgaan dat iemand haar niet aardig vond. Bijna wilde ze dat echt iedereen haar mocht, maar dit zou wat te hoog gegrepen zijn. Voor nu wilde ze dat iedereen uit de Clan haar gewoon met een glimlach aankeek. 'Ach over een maan kan jij ook buiten het kamp' Aan zijn stem te horen voelde hij zich al wat meer op zijn gemak, en dit maakte Silver nog wat blijer en energieker. Misschien was dit wel het begin van een prachtige vriendschap? 'Mijn naam is Cursepaw, maar mijn ouders... I... Ik heb eigenlijk geen idee' Zijn blik werd afgewend naar zijn poten en Silver drukte haar oortjes tijdelijk naar beneden. Ook hij had dit dus. Eigenlijk leken ze wel een beetje op elkaar, qua familie gebeurtenissen. Even twijfelde ze of ze die vraag wel had moeten stellen. 'Of ze zijn de clan uit, of... ze zijn gestorven' En nu was ze er bijna zeker van. Ze voelde zijn verdriet bijna. Snel schudde ze haar kopje en begon aan iets anders te denken. Iets wat vrolijk was. 'En wat is jou naam?' Ze keek naar hem en richtte haar bruine oogjes weer op de zijne. "Mijn naam is Silverkit," Sprak ze met haar gebruikelijke blije toontje. En toen brak er een kleine stilte aan en volgde Silverkit de staart van de Apprentice. Gelukkig hoefde zij de stilte dit keer niet te verbreken. 'Heb jij familie?' Natuurlijk had ze wel verwacht dat zij een keer die vraag moest gaan beantwoorden. Het was gebruikelijk. Maar wat haar opviel was dat Cursepaw het vroeg met een glimlach. Maar toch voelde ze dat hij nog wat verdriet in zich had. "Nou, ook ik heb niet echt mijn ouders gekend of gezien. Ze waren opeens weg. Dus ik heb geen idee of ze dood zijn of niet, maar ze heetten Snakehead en Stormbreaker. Ik heb gelukkig mijn broertje Spiritkit nog. Maar ik heb niet zo'n sterke band met hem." Ze keek even naar achteren. Misschien had ze hem daar wel achter gelaten, alleen. Weer moest ze haar kopje schudden om er niet aan te denken. "Maar gaan we nog iets doen of blijven we hier gewoon staan?" Haar glimlach was weer teruggekeerd en ze maakte een klein energiek sprongetje in de lucht.}

- Laat, sorry D= -

Ze keek naar hem en richtte haar bruine oogjes weer op de zijne. "Mijn naam is Silverkit," Sprak ze met haar gebruikelijke blije toontje. En toen brak er een kleine stilte aan en volgde Silverkit de staart van de Apprentice. Deze verbrak hij al snel, aan de ene kant omdat hij meer wouw eten, maar aan de andere kant ook omdat een stilte nou niet echt aangenaam was in een gesprek. 'Heb jij familie?' vroeg hij en hij keek haar rustig aan, aan de ene kant wou hij dat haar hetzelfde als hem was overkomen en dat ze dat dus niet had, maar aan de andere kant wenste hij dat niemand toe. "Nou, ook ik heb niet echt mijn ouders gekend of gezien. Ze waren opeens weg. Dus ik heb geen idee of ze dood zijn of niet, maar ze heetten Snakehead en Stormbreaker. Ik heb gelukkig mijn broertje Spiritkit nog. Maar ik heb niet zo'n sterke band met hem." Ze keek even naar achteren. Maar zij had dus ook geen ouders meer, wel een broertje en al had ze niet zo'n sterke band met hem, hij wist haast zeker dat ze het heel erg zou vinden als hij er niet meer was. Famillie kon je namelijk toch niet zomaar laten gaan zonder dat eerst niet tegen te houden? Ze was vast wel blij dat ze nog famillie had, toch? En bij die gedachte, dwaalde hij even af naar zijn zusje, maar schudde al snel zijn kopje om dat te vergeten. Precies op hetzelfde moment schudde ook Silver haar kopje en daar moest Cursepaw wel even van grinniken.

"Maar gaan we nog iets doen of blijven we hier gewoon staan?" Haar glimlach was weer teruggekeerd en ze maakte een klein energiek sprongetje in de lucht. Ook op zijn gezicht was weer een glimlach te zien en vrolijk stond hij op, 'Tuurlijk! Eehm...' Even dacht het katertje na, maar al snel wist hij iets. 'Tikkertje? Of we kunnen gaan kijken of er een muis is in het kamp.' Hij zou het wel grappig vinden als er hier een muis was, welke muis durfde er nu immers in een kattenkamp te komen. De muis die dat durfde stond in ieder geval ten dode opgeschreven, maar je wist maar nooit dat er eentje zat hier ergens. Even gleed zijn blik naar de uitgang van het kamp, mocht een kitten "onder begeleiding" van een apprentice het kamp uit? Zo ja konden ze daar eens gaan kijken, daar waren vast wel muizen! Maar hij wou ook niet in de problemen raken! Even twijfelde hij, maar hij ging het toch maar vragen, 'Mag een kitten met een apprentice het kamp uit?' Silver zou vast wel snappen waarom hij dat vroeg, ze zag er immers niet dom uit en waarschijnlijk was ze dat ook niet. Met een glimlach keek hij haar weer aan.

_{De kater grinnikte en Silverkit wierp wat afgeleid haar kopje naar achteren om naar de lucht te kijken. Een paar afwezige wolkjes dreven voorbij en bedekten af en toe de zon. Er viel een kleine stilte, maar geen enkel ongemakkelijk gevoel ging door haar heen. Als kitten had ze geen zorgen, kon ze bijna alles maken. Want geen Warrior zou eraan denken om haar uit te foeteren omdat ze 'niets' deed. Want in principe kon ze ook niet echt iets gaan doen, ze kon nergens heen. Bij die gedachte moest ze wat lachen en keek ze weer naar Curse. Dit keer had hij ook een lach op zijn gezicht staan, was hij nu van zin verlegenheid af? 'Tuurlijk! Eehm...' Zei de kater en Silverkit zwiepte een keer blij met haar staart. Wilde hij nou echt een dag met haar doorbrengen. Opgewonden sprong ze weer eens in de lucht en wachtte op een antwoord. Haast elk spel vond ze goed genoeg, als ze het maar met iemand kon doen. 'Tikkertje? Of we kunnen gaan kijken of er een muis is in het kamp.' Nieuwsgierig keek ze even om zich heen, een muis? Hier? Dan was dat wel dapper van die muis. Maar ze kon geen teken vinden van ander leven dan katten. Maar leek het haar geen goed idee om rond te gaan rennen op een plek waar veel katten in de weg zouden staan. Of dat ze weg gestuurd zouden worden omdat ze te druk waren. 'Mag een kitten met een apprentice het kamp uit?' Bij deze woorden keek ze hem direct aan. Het kamp uit? Kon dat dan wel? Ze vernauwde haar ogen en probeerde na te denken. Maar omdat de gedachte om eindelijk uit het kamp te kunnen te opwindend was, kon ze gen goed antwoord vinden. "Misschien wel, want ik denk wel dat jij het territorium goed kent en we zo niet in gevaar kunnen zijn. Maar als we gaan, laten we het dan wel voorzichtig doen, vooral om het kamp uit te komen." Een sluwe glimlach verscheen op haar gezicht en ze richtte haar blik op de ingang naar het onbekende paradijs. Was vandaag dan de dag dat ze hier even weg kon glippen? Nogmaals zwiepte ze met haar staart en keek ze hoopvol naar Curse. Zou hij het ook leuk vinden om haar het gebied te laten zien?}

Bij zijn laatst uitgesproken woorden keek ze hem direct aan. Hij kon haar gedachten haast raden, ze vond het vast wel leuk om het kamp een keer uit te gaan zoals elke kitten! Tenminste dat hoopte hij, haast zenuwachtig verplaatste hij zijn gewicht de hele tijd van de ene naar de andere kant. Even vernauwde Silver haar ogen en na een kleine stilte zei ze, "Misschien wel, want ik denk wel dat jij het territorium goed kent en we zo niet in gevaar kunnen zijn. Maar als we gaan, laten we het dan wel voorzichtig doen, vooral om het kamp uit te komen." Een sluwe glimlach verscheen op haar gezicht en ze richtte haar blik op de iuitgang van het kamp. Tja hij kende het territorium wel, maar nou niet extreem goed. Maar het zou wel goed gaan, toch? 'Eehm, tja, ik ken het territorium natuurlijk niet ontzettend goed, maar ik ben wel overal al eens geweest geloof ik.' Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht, 'Maar hoe gaan we het kamp uitkomen zonder dat iemand het ziet?' vroeg hij twijfelend, 'Er komen ontzettend vaak katten naar binnen en buiten!' Hij liet zijn blik weer eens naar de uitgang van het kamp glijden waar net een warrior naar buiten liep. Even keek hij naar de grond, wat nou als straks hun "plan" niet meer zou lukken? 'We kunnen ons ook door de stekilige struiken wurmen, maar of je daar zonder schrammen uitkomt weet ik niet...' mompelde hij stil, of Silver het gehoord had, wist hij niet zeker, maar het was ook een idee van niks. Het katertje keek het poesje met een schuin hoofdje aan, had zij misschien een idee?

_{'Eehm, tja, ik ken het territorium natuurlijk niet ontzettend goed, maar ik ben wel overal al eens geweest geloof ik.' Silverkit keek op bij het geluid van zijn stem. Een lichte glimlach stond geprint op zijn gezicht en blijkbaar was hij het er ook mee eens. Misschien wilde hij dan toch haar een deel van het territorium laten zien. Toch kon hij haar dan een stukje laten zien? Hetgeen wat hij zo vaak had bezocht? 'Maar hoe gaan we het kamp uitkomen zonder dat iemand het ziet?' Vroeg Curse en Silver wierp haar blik nogmaals op de ingang van het kamp. Dat was dus het grootste probleem. Het kamp uit komen.. 'Er komen ontzettend vaak katten naar binnen en buiten!' De kitten knikte, nog steeds lichtelijk in gedachten verzonken. 'We kunnen ons ook door de stekilige struiken wurmen, maar of je daar zonder schrammen uitkomt weet ik niet...' Zijn stem was erg zacht en Silver moest haar oren prikkelen om het einde nog te kunnen horen. Pijn en een moment van geweldige vrijheid of een hele dag vast zitten in het kamp. Voor haar was de keuze echter al snel gemaakt. "Op zich zou jouw idee wel kunnen werken," Zei ze toen ze er zeker van was. Natuurlijk had ze voor het plan gekozen. "Laten we dan maar snel gaan, voordat ze ons gaan verdenken." Ze lachte vrolijk en rende al vooruit, haar poten tintelend van de energie. Ze wenkte Cursepaw nog even met haar staart, voordat ze stopte voor de struiken.}

"Op zich zou jouw idee wel kunnen werken," Zei ze op zekere toon, verrast keek Cursepaw op, hij vond het zelf nou niet zo'n geweldig idee, maar hij kon toch moeilijk nee zeggen toch? "Laten we dan maar snel gaan, voordat ze ons gaan verdenken." Ze lachte vrolijk en rende al vooruit, nog even bleef hij aarzelend staan, maar toen ze hem wenkte met haar staart liep hij haar voorzichtig achterna. 'En hoe gaan we dit nu doen?' vroeg hij aarzelend, kijkend naar de struiken. 'Ik zie niet echt een gat waar we door kunnen, jij?' Zijn verlegenheid was al een beetje weggetrokken, je kon immers moeilijk verlegen blijven bij zo'n hypere kitten als zij, maar toch was hij nog steeds niet geheel op zijn gemak. Ook de angst dat hij weer eens iets klunzigs zou doen speelde een rol. Weer richte hij zijn blik op de struiken en keek toen Silver even aan. Ze hadden geluk dat ze niet al te groot waren, anders was het hen zeker nooit gelukt. 'We kunnen de haag aflopen opzoek naar een gat?' zei hij en keek silver even met een schuin kopje aan. Hij wou eerst haar toestemming voordat hij begon aan het zoekwerk, want wat als ze niet akkoord was en ze zomaar ergens door de haag kroop? Dan was hij haar kwijt en was het zijn schuld als haar iets overkwam! Tenminste... Dat was toch zo? Plots viel zijn oog op iets wat vrij erg op een gat leek. 'Is dat geen gat?' vroeg hij aarzelend en wees naar een rond gat ongeveer 30 centimeter boven de grond, oké, dat klonk erg dom, want het was inderdaad een gat. Hij zou zichelf wel willen slaan, maar dat zou er alleen maar nog dommer uit gezien hebben, dus hield hij het er maar bij het beschaamd naar de grond staren.

_{De kater had een verraste blik in zijn ogen toen hij opkeek. Silverkit begon weer te glimlachen en dacht niet na over de consequenties. Wie weet moest ze door de komende actie nog wel een Moon langer wachten totdat ze Apprentice werd? Maar ach, dan had ze ten minste een kleine glimp weten op te vangen van de wereld om het kamp heen. Dan was dat het wel waard. Nog steeds stond ze stil voor de struiken, haar ogen speurend naar een gat waar ze beiden door konden kruipen. 'En hoe gaan we dit nu doen?' De aarzelende stem van Curse klonk verrast dichtbij en een beetje geschrokken keek ze om. Hij was haar wel erg stilletjes gevolgd. 'Ik zie niet echt een gat waar we door kunnen, jij?' Ze schudde haar kopje teleurgesteld en deed een paar passen van de kater af. 'We kunnen de haag aflopen opzoek naar een gat?' Zijn donkere ogen brandden in haar rug, en Silver zwiepte haar staartje een paar keer heen en weer. Toch hield ze haar kaken op elkaar. Ze wilde geen jaknikker zijn, een kitten die alles deed wat er van haar gevraagd werd. Nee. Ze wilde juist wat eigenwijs zijn. Maar blijkbaar had Curse zijn werk al gedaan zonder dat zij haar toestemming had gegeven. 'Is dat geen gat?' Meteen keek Silver opzij en zag het meteen. Een gat groot genoeg voor Curse om er doorheen te kruipen en zeker voor haar. Ze knikte en rende er zo onopvallend mogelijk naar toe. "Ja!" Riep ze blij uit, maar zorgde ervoor dat niemand anders dan Curse het kon horen. Zonder verder iets te zeggen begon ze zich er doorheen te wurmen en kon al de frisse lucht ruiken van het onbekende gebied erachter. Bijna, bijna bij het vrije gebied. En inderdaad, binnen een paar seconden stond ze buiten het kamp. Haar vacht was hier en daar wat verstoord door de uitstekende takjes van de heg, maar verder had ze geen schrammen. "Curse?" Vroeg ze toen ze haar blik kort over het territorium had laten lijden. Was de Apprentice haar al gevolgd? Ze draaide zich om en keek naar het gat in de heg. Wachtend op de Apprentice die haar zou rondleiden.}

Meteen keek Silver opzij. Ze knikte en rende er zo onopvallend mogelijk naar toe. Tja, voor hem was het niet erg onopvallend, maar voor anderen misschien wel. "Ja!" Riep ze blij uit, gelukkig niet te luid, toch keek de kater voor de zekerheid nog achteruit om te zien of er katten naar hen keken. Maar gelukkig niet. Toen hij weer terugkeek, vond hij Silver even niet meer. Even flitste er iets door zijn geheugen. Zij was waarschijnlijk direct door het gat heengegaan en hij had niets gezien. Hopelijk ging alles goed, Curse, wat maak je je weer zorgen! zei een stemmetje in zijn hoofd, Tuurlijk gaat alles goed! Hij knikte, maar toch verliet een zachte zucht zijn lichaam toen hij haar stem weer hoorde. "Curse?" hoorde ze haar vragen en een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. Nog een keer keek hij achteruit, waarna hij naar het gat keek, hij mocht sowieso het kamp uit, dus wat zat hij bang te wesen? Maar toch, zouden katten het niet verdacht vinden moest hij langs hier het kamp uitgaan? Nou ja, waarschijnlijk zou Silver ongerust worden moest hij omlopen, want dan zou het plots zo lang duren.

Plots besefte hij dat hij nog helemaal geen antwoord had gegeven, 'Eehm.. Ehh, ik kom er aan!' zei hij snel, 'Pas op' Hij zette een paar stapjes naar achter, liep naar het gat toe en sprong er doorheen, nu ja, rolde. Hij sprong immers niet recht genoeg, waardoor hij met zijn hoofd licht tegen de onderkant van het gat aankwam, maar door de snelheid die in zijn achterpoten zat, rolde hij verder door het gat, waarna hij met een plof zittend aan de andere kant terecht kwam. Even schudde hij met zijn hoofd, waarom moest dit hem nu weer overkomen? Waarom was hij zo klunzig? 'Oeps' mompelde hij licht beschaamd en keek even naar de grond. Daarna keek hij weer naar Silverkit, 'Eehm waar gaan we eerst heen?' vroeg hij twijfelend, 'We kunnen naar de hooggrasvelden of de grote steen ofzo... Of we kunnen naar de vierboom, maar ik weet niet of dat zo'n geslaagd idee is omdat daar wel vaker katten zijn, ook van andere clans en het is een lange tocht erheen, maar, ik weet niet...' Weer keek hij naar de grond, waarschijnlijk zou hij nooit een goede warrior worden. Hij was gewoon vervloekt door zijn klunzigheid en door zijn verlegenheid, waarschijnlijk had hij daarom de naam Cursekit gekregen... Licht verdrietig keek hij naar de grond tot hij dat besefte. Hij schudde licht met zijn hoofd en keek weer naar Silver, 'Dus...' zei hij weer zachtjes, 'Waar gaan we heen?'

- Misschien bijna een nieuw topic ergens buiten het kamp? x'D -

Onderwerp: Re: This is a kitten's world~