Don't be afraid, i'm here with you ~ [+Applepaw]

M U S I C P A W

De eerste zonnestralen kwamen door de Apprentice den. Music tilde zijn kop op en gaapte even. Hij keek om zich heen. Er waren al een paar katten weg. De bekende. Die staan altijd vroeg op. Music wist eigenlijk helemaal niet waarom. Best raar, maar op onderzoek gaan wou hij ook niet. Daar was hij te loyaal voor. Niet voor zijn clan, zo was hij gewoon opgegroeid. Nooit verlegen, met iedereen praat hij eigenlijk zo wel, maar toch is hij in een gevecht ofzo niet bang. Hij is nogal groot gebouwd. Gek genoeg niet kwa breedte ofzo, gewoon. Toch moest hij steeds denken aan een katje dat hij een keer bij het Ravijn gezien had. Ze was heel verlegen en stond er vaak buiten. Music vond dat onnodig. Geen reden om bang te zijn. Natuurlijk zou hij vechten voor zijn clan, maar toch. Music dacht even na. Applepaw, dat was haar naam. Hij wou dat hij de kans kreeg om haar nog eens te zien. Maar dit keer, iets minder enthousiast. Volgens hem had hij haar afgeschrikt. Hij stond op en rekte zich even uit. Hij deed heel voorzichtig voor de katten die nog sliepen. Hun wakker maken zou wel een van zijn nachtmerries geweest zijn. Voorzichtig stapte hij door alle gaatjes die er nog waren, en liep voorzichtig de den uit. Weer rekte hij zich even uit. Hij liep verder, en knipperde even met zijn ogen. Scherp waren ze nu wel. Hij liep langs allerlei verschillende bomen, dus hij liep de goeie weg naar de Vierboom. Na een minuut of tien was hij er dan eindelijk. De Vierboom. Hij staarde naar de boom, en keek goed hoe hij zijn trucje moest doen. Na een tijdje begon hij met een langzaam loopje, stap voor stap. Nadat hij onder de boom stond, staarde hij nog even. En toen, was hij na geen vijf seconden in de boom. Stralendsnel. En toen zat hij daar, te kijk naar de vier scheidingen van de clans.

Don't be afraid, i'm here with you ~ [+Applepaw] TableApplepaw-1

_{She breaths in
She breaths out
She wakes up
And lays down
I won't give again
Cause she takes so often

Nothing I say will wash it away
I'm standing in the pour in rain
You say it wont happen again
You're manic, manic...}

Met voorzichtige pootstappen verliet Applepaw het Riverclan kamp. Haar moeder had geen tijd voor de training gehad... En om eerlijk te zijn, Applepaw vond het niet zo erg. Honeypaw had toch de training wel weer verziekt met opmerkingen. Het was misschien oneerlijk om te denken, maar Applepaw was ergens écht bang dat Honeypaw een keer klauwen in haar nek zou begraven. Een gedachte waarbij de rillingen over Applepaw's rug gingen. Ze had een stukje gemist van de training dankzij de lapjespoes. Waarom had Stormstar haar dezelfde mentor gegeven als Honeypaw?! Ze vond het vreselijk... Ze had heel vierboom gemist doordat Honeypaw vervelend en naar zat te doen. Naja, dan ging ze het zelf maar kijken...

Het was nog een hele tocht naar vierboom, soms moest ze onder laaghangende takken doorkruipen, of over stroompjes heenspringen, of was ze weer helemaal verdwaald, maar als het goed was zat ze nu op het goede pad. Bladeren kraakten onder haar poten en de wind woei verkoelend door haar vacht heen. Uiteindelijk stond ze daar, op de rand van vierboom, maar ze waagde het niet om naar beneden te gaan. Ze bleef in de schaduwen, in de struiken, ver bijna onzichtbaar... Ze wilde niet gezien worden, dat wilde ze nooit. Maar toch, haar goudkleurige ogen straalden in het zonlicht, elke keer dat ze naar vierboom keek haar positie verradende.

M U S I C P A W

Na een tijdje verblinde een gouden straling zijn ogen. Hij kneep zijn ogen stevig dicht. Na een tijdje was bij zijn ogen dicht het licht weg. Hij keek naar beneden, aangezien daar het licht vandaan kwam. Een raar, glimmend ding lag op de grond waar de zon op scheen. Music had dit nooit gezien, maar zag ook iets anders. De grijze poes met de gouden ogen ! Applepaw ! Hij zag haar eindelijk weer. Zijn wens. Toch durfde hij niet de boom uit om naar haar toe te gaan. Blijkbaar was de poes vorige keer erg geschrokken. Zal hij het doen ? Nee, straks schrikt ze weer. Maar, dit is zijn kans, om haar niet bang te maken. Maar, misschien verprutst hij het weer. Zijn socialiteit en die verlegenheid past niet bij elkaar. Toch voelde het ergens wel dat er een vriendschap kan ontstaan. Toch, toch wacht hij tot zij misschien iets ziet. Zijn groene ogen zijn tevens ook weer spiegelend. Aangezien er een soort laagje over zijn ogen zit. Een glinsterlaagje. Het is raar, maar soms verdwijnt het. Vooral in de schaduw. Daarom vinden sommige hem speciaal. Maar hij vind er niks aan. Sommige dieren waar hij wil op jagen schrikken ervan. Maar toch, vangt hij ze meestal wel. Hij heeft nogal een tactiek. Ingewikkeld, maar oké. Terug naar de kat, waar hij nog steeds naar staarde.

_{She breaths in
She breaths out
She wakes up
And lays down
I won't give again
Cause she takes so often

Nothing I say will wash it away
I'm standing in the pour in rain
You say it wont happen again
You're manic, manic...}

Een beetje dromerig staarde Applepaw over vierboom uit, maar nog steeds probeerde ze zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Er was iets aan deze plek waardoor ze de hele tijd ernaar terug kwam. Misschien waren het de verschillende geuren die er hingen wel. Ondanks dat Applepaw sociaal absoluut niet sterk was, was ze wel heel erg nieuwsgierig. Dit botste soms verschrikkelijk voor haar en het irriteerde wel eens. Ze kon haar nieuwsgierigheid bijna nooit bevredigen. Maar nu was alles rustig... Hier kon ze denken en alleen zijn, alle rust van de wereld eventjes opzoeken en ze hoefde nooit bang te zijn dat ze ooit een andere levende ziel tegen kwam, naja, dat dacht de jonge cyperse Riverclan apprentice dan. Wist zij veel dat ze ernaast zat...
Een groene glinstering in de bomen deed Applepaw echter verstarren. Met een licht angstige "Wat is dat..." Murmelde ze zachtjes, bijna onverstaanbaar. Haar staart zwiepte nerveus heen en weer terwijl ze haar kop iets scheef hield. Pas toen besefte ze dat ze een andere kat aankeek. Haar oren gingen naar achter van de schrik en ze zette meteen een pasje naar achter, dieper de struik in. Ze stond licht op haar pootjes, op het punt om weg te gaan rennen. Ze had de kat ondertussen al wel herkend. Het was een Windclan kat, Musicpaw heette hij toch? Duidelijk wantrouwen lag in de ogen van Applepaw terwijl ze voorzichtig terug keek met haar goudkleurige ogen.