The Sun, The Stars and the Sea~

_{Lostvoice wilde gewoon eventjes alleen zijn. Niet dat ze het gezelschap van Icesoul niet waardeerde, maar het kwam momenteel gewoon ontzettend ongelukkig uit. Daarom was ze even uit het kamp geglipt en was naar de waterval gewandeld. De maan stond nog steeds hoog aan de hemel en ze zou nog wel een paar uur hebben voordat de zon weer op kwam en ze weer verder moest met haar taken als warrior en mentor. Ze huiverde eventjes, eigenlijk had ze totaal geen zin om als mentor op te spelen. Honeypaw had d'r volledig voor een blok gezet, eentje waar ze niet overheen of doorheen kon komen. Ze moest iets verzinnen om de kleine apprentice tot bedaren te krijgen. Misschien was het, het beste als ze binnenkort een gesprek met Stormstar aan zou gaan ...
Lostvoice was in het maanlicht op de waterval gaan zitten. Vanaf hier had ze een prachtig uitzicht over het territorium van Riverclan en kon ze goed naar de sterren kijken. Het maanlicht verlichtte haar vacht, waardoor het een zilverachtige gloed kreeg. Haar blauwe ogen gleden over de hemel heen, terwijl ze haar bek overdoet en op zuivere toon begon te zingen.

"Minamo ni ukanda hoshi no hikaritachi wa utau.
Kono kokoro wa anata no mune yorisoitsuzukeru.
Komorebi kirameku mori no shizukutachi wa utau.
Kono hitomi wa anata no yume mite nemuru darou.

Fukai mizu no soko shizumu inochitachi kazoete.
Itsuka wa kono negai ga todoku koto o shinjiru.
Ima wa eien no shizukesa dake tatazumasete.
Aisuru mono no namida umi ni kawaru.
Sen'ya no kanata ni anata ga hohoemu hi ga kuru no nara.
Mou nido to naku koto wa nai.
Sen'ya no kanata ni anata to deaeru hi ga kuru koto o.
Yume ni mite kono uta o utao.

Aisuru hito no egao ni futatabi deaeru.
Haruka na toki no mukou yakusoku shinjite.
Sora ga tsunagaru mirai ni anata wa iru kara.
Omoi ni michibikarete ima ano hi ni kaeru

Anata dake ni sasageru namida wa tsukiru koto naku.
Anata dake o omoitsuzukete nemuru.
Aisuru anata o omoitsuzukete nemuru yo ima."

Haar stemgeluid doofde zachtjes met een windvlaag die de laatste klanken meenam. Lostvoice zuchtte zachtjes en draaide zich om, om recht in de gouden ogen van Cinderfall te kijken. Ze snorde zachtjes en gaf 'm een kopje. Het voelde goed om hem bij haar te hebben.

[&Cinderfall]}

Originele liedje + Vertaling:

_{Twee gele kijkers opende zich heel langzaam toen hij meende iets weg te zien glippen van zijn zijde. Cinderfall zag een witte poes naar buiten trippelen en plaats nemen voor de ingang van de warriors den. Hij bracht zijn kop slaperig omhoog en knipperde langzaam. Was er iets aan de hand? Toen hij haar zag verdwijn begon hij echt te twijfelen, dus kwam hij langzaam omhoog. Hij stapte over allemaal lichamen heen die slapende geluiden maakte en stak zijn kop de den uit. Hij zag nog net een witte, pluizige staart de hoek om verdwijnen, het kamp uit. Bezorgd en nu wat meer wakker als eerst volgde hij haar, een bezorgd gevoel dreef in zijn binnenste als de mist over de rivier s’ ochtends. Hij herinnerde zich nog maar al te goed Lostvoice’ poging om zich bij StarClan te voegen niet te lang geleden, nu hij het zich herinnerde wist hij nog steeds niet goed waarom. Terwijl hij tussen een paar varens door liep, in stille achtervolging van de witte schim voor hem wierp hij even een vluchtige blik op de volle maan boven hen, het was zeker een mooie avond. Cinderfall had het gevoel dat er iets mis was met zijn liefste partner, maar hij kon er zo niet zijn poot op leggen. Ze hadden tegenslag gehad, en goed maar als je alles op één hoop gooide en daar al de goede dingen uit pakte dan was het leven zo slecht nog niet, toch? Ze hadden twee prachtige dochters die net leerling waren geworden, een gelukkig leven samen in RiverClan, voor wat meer kon je wensen dan één gelukkige familie? De zwarte oren van Cinderfall bewogen eventjes, alsof hij iets hoorde in de verte. Hij wist dat wel, hij verloor langzaam al zijn familieleden één voor één en hij was als de dood dat één van zijn dochters of zijn partner de volgende zou zijn. Hij had aan zichzelf gezworen ze te beschermen, en dat had hij niet gedaan in het einde. Hij verloor zijn broer, zijn ouders en zijn derde dochter. Met een steek van verdriet dacht hij terug aan het witte, bolletje vacht dat het niet overleefd had. ’Ze leek zo veel op Lostvoice’ Mompelde hij in gedachten. Hij liet zijn gele ogen rusten op zijn nog steeds bewegende partner die richting de waterval leek te gaan. Hij hielt halt achter een dikke struik en gluurde naar zijn partner. Ze nam plaats bij de waterval en leek voor het eerst echt een beetje ontspannen. Cinderfall’s ogen werden groter en zijn mond viel bijna open toen een streep maanlicht zich over Lostvoice drapeerde. Het zag er net uit alsof haar pels alle sterren aan de hemel verlichtte, haar ogen leken eindeloze poelen van blauw, zuiver water. Vol verwachting keek hij in haar richting, maar net toen hij de struiken uit wilde komen begon ze te zingen. Verrast bleef hij stokstijf staan, terwijl hij de woorden in zich op nam. Haar stem was zo helder dat zijn haren overeind stonden en er een rilling over zijn ruggengraat liep. Voor zover hij zich kon herinneren had hij haar nog nooit echt horen zingen, hij snapte niet waarom want dit geluid was het mooiste wat hij ooit gehoord had. Terwijl haar lied doorliep kwam Cinderfall uit de struiken en liep langzaam naderbij. Hoe dichter hij bij haar kwam, hoe sterker haar stem leek te worden en zich dichter om zijn hart wrong. Toen ze de laatste noten uitzong voelde hij teleurstelling opkomen, het klonk zo mooi dat het voor hem voor altijd had mogen duren. Lostvoice draaide haar kop om en maakte oogcontact, snorrend ontving hij een kopje en begon zelf ook. Hij glimlachte zacht en ging naast haar zitten, zijn vacht tegen de harde gedrukt. “Hé, gekkie” Miauwde hij zacht “Wat doe je hier, het is zo laat?” Het klonk niet als een verwijt, meer als een neutrale vraag. De woorden van haar lied gonsde als een zwerm bijen nog vers in zijn hoofd, keer op keer speelde hij het opnieuw af. De lang verwachtte vraag wat er met haar aan de hand was zat er nog wel, maar leek een soort zwarte vlek op een wit canvas. Het was er wel, maar nog niet klaar om uitgewist te worden. Hij wilde nu even van dit moment alleen genieten, met Lostvoice en niemand anders. Hoe vaak ze dit ook deden, en het was niet vaak, keer op keer viel hij weer over het feit hoe mooi ze was. Blijkbaar kon ze hem dus toch nog verbazen.}