Everything went wrong, leave me alone.

_{Het was weer eens goed raak. Alles om haar heen leek mis te gaan. Ze kon geen goede mentor zijn voor Applepaw en Honeypaw, omdat die laatste nog altijd pissig op haar was. En nu vandaag was ze er achter gekomen dat haar kleine Apple was aangevallen door een ShadowClan apprentice en nu gewond bij Nightstream lag. De witte poes gaf, zoals altijd, zichzelf weer eens de schuld er van. Ze wist dat ze haar kittens, Mintpaw en Applepaw, op een gegeven moment moest loslaten, ze moesten zelf de wereld zien en zich kunnen redden. En van Mintpaw wist ze dat het haar wel zou lukken. Maar ze maakte zich altijd zorgen om Applepaw, die zo verlegen en niet zelfverzekerd was. Ze leek op haarzelf toen ze zo onderdrukt werd door haar vader, Blacksong. Maar zij had haar nichtje, Lastbreathe, in ieder geval nog. Applepaw had niemand, buiten misschien Mintpaw, maar ze wist niet zeker hoe de band tussen de twee zusjes was.
Lostvoice zat voor de ingang van de Warriors Den. Ze nacht was gevallen en de eerste sterren begonnen te stralen aan de hemel. In gedachten zond ze een gebed naar StarClan, iets wat ze eigenlijk elke avond deed. Ze bedacht zich dat zij en Cinderfall de kittens nog steeds niet hadden verteld over hun overleden zusje, Icekit. Een huivering trok over d'r rug heen en eindigde in het puntje van d'r spierwitte staart. Ze had zichzelf eindelijk over de dood van haar jongste kitten kunnen zetten. Manen lang had ze zichzelf de schuld gegeven van het ongeval, omdat zij zo nodig moest vallen en daarbij te hard op d'r, toen opgezwollen, buik te zijn gevallen. Lostvoice zuchtte eventjes en zetten zichzelf overeind.

De witte kattin liep in de richting van het midden van het kamp. Het maanlicht zetten haar spierwitte vacht in een gloed waardoor ze bijna licht leek te geven. Het was redelijk warm deze nacht, waardoor het niet zo erg was om buiten te zitten. Ze ging met een zucht in de midden van het kamp zitten, maar besloot later om te gaan liggen. Eigenlijk wilde ze zich nu gewoon als een balletje oprollen en een goed potje huilen. Maar ze wilde de andere katten niet wakker maken en voor al Cinder niet. Haar partner, ze wilde geen dingen voor hem achter laten, maar momenteel had ze gewoon eventjes behoefte om alleen te zijn en alle emoties eruit te laten komen.
Lostvoice's blauwe ogen gleden over het kamp heen, in de richting van de sterren en één enkele traan blonk in haar ooghoek, voordat ze knipperde en de traan omlaag rolde, verdwijnend in haar witte vacht.

[&Icesoul, later Cinderfall :3]}

_{Met zijn ogen haast doelloos naar voren gevestigd, bedacht de jonge kater zich. Hij zat in de Riverclan, maar ondanks dat hield hij enig contact klein met anderen. Ondanks het feit dat hij haast elke dag meerdere mede clangenoten zag, was hij nog een eenzaam typje. En hij vermeed vooral de kittens en kon zolang maar hopen nooit zelf kittens te krijgen. Ze waren zo hyper, remoerig en luisterden zelfs niet naar je wanneer je mentor was. Ook waren kittens gewoon te energiek, alsof ze écht al het gevaar dat er was hadden verplaatst met regenbogen en zonneschijn. Bah! Een vieze smaak kwam in de bek van de kater, die zijn staart om zijn poten heenlegden om deze warm te houden in de nacht. Het enige voordeel wat hij had in zijn leven, was...herstel, waren; enige bescherming-of samengevat- actie en de nacht.
In de nacht had hij rust en leek hij eindelijk van alles te kunnen rusten, met zijn lichtgevende , lijkende ogen. In de duistere nacht hoorde je soms de mussen nog, maar meestal was dat erg kort. Ze stopten ook vaak abrupt met fluiten,waardoor je weer elke keer afvroeg wat ze nou tegen elkaar hadden gezegd, waardoor ze stopten met hun dagelijkse gezang. Zou het zijn als; Slaap lekker!, of als ; Hou je snavel dicht! Een grijns sierde zijn gezicht, terwijl zijn ogen op de vogels gericht waren die in een boom zaten te pitten. Die vogels sliepen immers nadat ze hadden gezongen. Voor de rest was het toen heerlijk stil; kittens sliepen. Dat was een behoorlijke gerustelling voor hem. Zelfs toen hij een kitten was, was hij rustig en kalm. Die energie van toen had hij gelijktijdig verdeeld, waardoor hij tegenwoordig evengoed kon jagen als verdedigen en aanvallen. Energieke katten waren dan ook meer aanvallers, vond hij. Ze moesten die energie toch kwijt, niet?

Voordat de kater verder nadacht, trok een poes zijn aandacht. Niet in de vorm van; hey, lekkertje, maar gewoon als clanlid. Toen hij haar ogen eenmaal zag, ontdekte hij enkel sombere spelingen erin. Ahw, moest hij nu veel medelijden hebben? Ach, hij was een clanlid en zij ook. Veel keus had hij niet, of wel? De kater hees zich overeind en liep traag naar de spierwitte poes toe, waarna hij een knikje aan haar liet zien, voordat hij zich naast haar vestigde. Haar aankijken deed hij niet meer-zijn blik was immers al voor het lopen verschoven-, omdat hij weer richting de hemel keek met zijn donkerblauwe tinten en fonkelende sterren. Voordat hij er erg in had, rolden de woorden al uit zijn bek. "Is dit de eerste keer dat je beseft dat je leven niet zo prachtig is als het lijkt?"Vroeg hij kort, waarna hij langzaam de poes aankeek. Nare dingen gebeurden eenmaal om een reden, maar hij vroeg zich enkel af waarom er zoveel naars bij hem was gebeurd. Wat was die reden? Haast alsof de poes het antwoord erop wist ging hij verder. "Als je geboren bent, moet je dat al weten, maar sommige kittens worden in de watten gelegd en dan krijg je dit.. Tja,"Meer kon hij niet zeggen. De betekenis van zijn woorden waren genoeg; this was life.}

_{Steeds meer sterren verschenen aan de donkerblauwe hemel en ergens wist dat er genoeg katten waren die over haar zouden waken. Icekit, Crookedstar, haar ouders Summerrain en Blacksong. Haar vader was misschien hard geweest, maar ze wist dat hij het deed om haar te helpen. Het had maar weinig uit gemaakt, ze was en zal altijd een fragiel persoon blijven. Maar dan nog. Ze kon jagen, alleen niet vissen, en vechten. Ze had alle kenmerken van een goede warrior. Alleen haar lage zelfbeeld zat in de weg.
De witte kattin keek op toen ze iets naast zich hoorde en merkte dat een bruine tabby naast haar was komen zitten. Ze knikte Icesoul eventjes toe, maar richtte haar aandacht niet echt op hem. Eigenlijk vond ze het niet eens erg dat hij er bij was komen zitten. Ze kon Icesoul niet zo heel erg goed, maar hij leek net zo min een spreker te zijn als zijzelf. Wat best goed was momenteel, dan was ze tenminste niet verplicht om een gesprek aan te gaan.
Ze vond het niet erg dat ze gezelschap had, het voelde best goed aan. Lostvoice had immers niet veel contact met haar Clanleden. Eigenlijk alleen met naaste familie, Cinderfall, de kittens en Lastbreathe, en haar leader en vriend Stormstar.
"Is dit de eerste keer dat je beseft dat je leven niet zo prachtig is als het lijkt?" De kattin zuchtte eventjes en keek de kater naast haar aan. "Mijn leven is nooit echt rooskleurig geweest, ik dacht dat de komst van mijn kittens wat kleur erin kon brengen, maar het wordt alleen maar grauwer," miauwde ze zachtjes. Ze wende haar blik van de kater af en keek weer naar de sterren, die vrolijk leken te fonkelen en waar geen problemen leken te zijn. Lostvoice had al eens een poging gedaan om zich bij StarClan te voegen, maar Cinderfall had d'r toen gered. Ergens was ze er nu wel blij, ondanks dat ze zich daarna niet echt beter was gaan voelen. "Als je geboren bent, moet je dat al weten, maar sommige kittens worden in de watten gelegd en dan krijg je dit.. Tja," In de watten gelegd? Lostvoice was nooit in de watten gelegd. Maar ze snapte wel wat Icesoul bedoelde. "Life is crual and then you die .." miauwde ze zachtjes.}

_{De kater probeerde al kijkend naar de poes naast hem, de naam van haar te raden. Het lag op het puntje van zijn tong, maar hoe hard hij er ook over peinsde.. een naam kwam er niet uit. Het was haast alsof hij niet meer kon praten. Wacht! Daar ging een belletje rinkelen! Was het niet Lostvoice? Zoveel moeite doen om een naam op te vissen, tsjonge.. soms leek hij maar een kitten die nog niet gewend aan het clanleven was. Maar stiekem.. was hij het ook niet helemaal gewend. Het was in een clan druk en het gevaar wachtte geduldig af om je neer te halen. Was dat een fijn besef? Nee. Buiten dat kon je wel vertrouwen dat de lichtstralen-de andere clanleden- je van het gevaar zouden kunnen redden. Dat was de voordeel van zo'n clan. Als lid hoorde je de naam van de rest te kennen, maar dat ging maar moeilijk. Zijn geheugen bevatten geen échte reeële namen, maar meer snelbewegende herinneringen. Niet meer en niet minder. Hij wilde immers niet zijn geheugen verbruiken aan namen, buiten die van de hogere rangen.

Toen pas drong het antwoord van Lostvoice tot me door. Ze had gereageerd op zijn vraag, maar door iets moest hij dat niet hebben opgemerkt. Waren het de gedachten, nacht of de vogels? Grmpf, zoveel redenen. 'Mijn leven is nooit echt rooskleurig geweest, ik dacht dat de komst van mijn kittens wat kleur erin kon brengen, maar het wordt alleen maar grauwer,'had Lostvoice verteld. Kittens? Bah, dat bracht sowieso slapeloze nachten en het was een enorme bagage, want je moest ze voor altijd beschermen. Logisch dat het grauwer voor haar werd. En voordat hij er erg in had, stroomde er een reactie binnen op de tweede zin die hij had zojuist had gezegd. 'Life is crual and then you die ..'De kater knikte kort. Ze nam de woorden uit zijn bek. Hij wierp zijn blik weer op de sterren. "De nacht is even duister als altijd en de zon komt altijd op. Is dat het enige goede ding in leven?"vroeg hij kort aan Lostvoice. Het kwam misschien opeens, maar als hij iets vroeg, dan was het direct een erg filosofische. Daar kon hij vrij weinig aandoen.}

Onderwerp: Re: Everything went wrong, leave me alone.