» and still, I have so мυcн to learn.

_{Stil trippelde een witte poes door het Skyclan territorium. De witte poes was klein voor een volwassen kat, en had meer de lengte van een aprentice. Veel problemen had deze poes er echter niet mee, ze wist van zichzelf dat ze een waardevolle warrior was. Misschien niet de sterkste, misschien niet de beste, maar wel waardevol genoeg om een skyclan warrior te zijn. Vandaag had ze het kamp weer verlaten om even tijd voor haarzelf te hebben, ze moest zo af en toe echt even alleen zijn. Want die drukte was haar soms teveel. Lenig sprong ze over een omgevallen boom heen, die tijdens de zware winter vast was omgevallen. Ze had geen oog voor andere dingen of katten, en liep enkel rechtdoor. Na een tijdje bleef ze stilstaan om even enkele keren diep in en uit te ademen. Haar hazelaar kleurige ogen gleden over het gebied heen, en keken vol trots naar de bloesem bomen. Skyclan territorium zag er soms zo adembenemend uit, zo prachtig. Ze kon er uren naar staren. Na een tijdje voor haar uit gekeken te hebben besloot ze om in een boom te klimmen en van het uitzicht daar te genieten. Dan zag ze tenminste een ander aankomen. Ze sprong tegen de stam van een boom en klom lenig en snel omhoog, terwijl ze geconcentreerd de takken die haar in de weg zaten ontweek. Het duurde niet lang voordat ze op een dikke tak ging zitten en haar ogen over het gebied heen liet glijden. Haar staart sloeg zachtjes heen en weer, en haar oren stonden neutraal naar voren gekeerd.

[O P E N]}