Go away! Or i am gonna to Call My Dad!

Haar tranerige ogen keken de nursery rond. Vorige week was er hier een plekje leeg. Die lieve, lieve Dreamheart was overleden en had zich bij de Starclan gevoegd. Ze had medelijden met Stormkit en Honeykit. Zij hadden hun moeder verloren. Leafkit keek gespannen rond. Haar ogen waren nog steeds betraand en ze dacht aan wat ze zelf tegen de poes had gezegd. ''Dreamheart, Starclan will light your path. Riverclan will never forget you. We will remember you as a brave Warrior and Queen. We love you Dreamheart..... We love you...'' Dat bleef in haar hoofd zitten. Ze besefte nu pas hoeveel ze eigenlijk van die poes hield zonder dat ze haar echt kende. Het was gewoon iemand van de clan. Ze hoorde erbij. Ze hoorde hier, in de Riverclan. ''Dreamheart...'' kwam weer in haar op. ''I didn't knew you very good, but you were everytime if i saw you. Riverclan will miss you. Goodbye and we'll see together in Starclan.'' Ze zuchtte met een trillerige stem. Het was dan ook heel erg moeilijk voor haar. Ze zuchtte nog een keer. Dit zou niet de laatste dood zijn in haar leven. Er zouden ook meerdere katten doodgaan. Dat wist ze zelf ook wel maar waarom in starclans naam Dreamheart? Ze stelde zich voor dat Dreamheart zij aan zij rende met Crookedstar. Haar liefde had haar vader, Stormstar, vertelt. Ze zuchtte nog een keer en stond rustig op waanra ze naar buiten liep. Ze keek naar de plek waar de poes had gelegen. Ze liep ernaar toe en ging op de precieze plaats liggen. Ze voelde de aanwezigheid van de Poes op deze plek. ‘’Dreamheart kom terug.... We missen je.... Ik mis je.....’’ murmelde ze. Een traan rolde over haar wang. Ze keek naar boven. ‘’Starclan waarom pakte u onze Dreamheart af?’’ mauwde ze. ‘’Waarom...’’ murmelde ze. ''Kom op Leafkit. Verman jezelf.'' zei ze kordaat tegen zichzelf. Ze poetste haar tranen weg en liep rustig de nursery uit. Ze keek geintereseerd in het rond en begon speels te rennen. Toen voelde ze dat ze tegen iets zachts was gerend. ''Sorry.'' mompelde ze.

De blauwgrijze vacht die Icepaw droeg was opvallend tussen al het groen van de natuur rondom haar. Twee ijsblauwe ogen twinkelde een beetje speels, maar onzeker. Nog net had ze een muis latten ontsnappen. Van tussen haar poten! Een beetje beschaamd loerde ze de plek rond. Of er iemand was. Dat zou wel heel erg geweest zijn. Dat als iemand haar blunder had gezien. Ze was nog niet dé beste jager, maar alles op zijn tijd. Het slanke lichaam van de apprentice slenterde door. Momenteel durfde ze nog steeds niemand te spreken, bang dat ze iets verkeerd zou reppen. Ook bij katers voelde Icepaw haar niet op haar gemak. Of te wel zei ze totaal niets, of kraamde ze af en toe onzin uit. Dat was altijd zo al geweest. Al vanaf haar geboorte was Icepaw iemand met een kleine ziel. Maar groot hart. Na een tijdje genikst te hebben besloot ze maar eens terug te keren. Wel met lege poten, maar wie was er om haar de mond te snoeren? Iedereen wist wel dat ze nog geen training had gekregen. Dus hoe was het dan mogelijk, of ze haalbaar dat deze jonge kat iets zou moeten kunnen? Tja, ze wist wat basis technieken. Maar dat was dan ook wel alles. Geen enkele ervaring had ze. Of trucjes die van pas zouden komen. Wat als ze straks het kamp aanvielen en Icepaw haar eigen Clan niet eens kon verdedigen? Mooie indruk op de anderen dan! Wat onzeker kroop ze door de ingang en tuurde naar de katten die druk in de weer waren. Zou ze hen moeten bij staan? Of .. Nee, ze zou toch alleen maar in de weg lopen. Geen goed idee. Maar ze kon moeilijk niks doen, en lekker gaan luieren. Zuchtend trippelde ze richting een hoekje, hopend dat niemand haar naam zou roepen. Plots voelde Icepaw een zacht bolletje tegen haar lopen. ''Sorry.'' Een gespeelde glimlach gleed rusteloos over haar gezicht. Dat was de dochter van Stormstar en Mousefur. leafkit. Die durfde ze zeker geen straf te geven. Dat zou wel het laatste zijn wat Icepaw in haar hoofd zou durven te halen. 'Lea-leafkit, wat doe j-je uit de nur-nursery?' Haar stem sloeg af en toe over. En haar klank veranderde om de second. Nog steeds schrikachtig ging ze zitten, en keek de kit half aan. Haar hoofd hangde eerder verslagen. Verslagen door angstgevoel, en schuldgevoel. Wie weet wat de jongste kittens van de Clan nu over haar zouden beginnen te denken?