I have no faith in myself. [&PINKEARS]

________________________________________

Een tergende, aarzelende glimlach verscheen rond Scepterpaws gezicht toen ze voorzichtig haar blik naar de kat tegenover haar liet glijden. Hij was aan het eten, de prooi die zij juist wilde hebben, had hij voor haar gezicht weg gegraaid. Ze wist wel dat niemand haar hier echt aardig vond. Niemand schonk haar echt aandacht, niemand focuste zich echt op haar gevoelens of op wat zij dacht. Ze wist dat niemand haar leuk vond, niemand echt zorg over haar wilde nemen en niemand haar nooit een goed gevoel zou kunnen geven. Ze was het vertrouwen in zichzelf verloren, zou deze ook niet zo makkelijk terug kunnen vinden. Ze wist niet wat ze van zichzelf moest denken, wat ze van haar omgeving moest denken, maar wist in elk geval van zichzelf dat het verschrikkelijk moeilijk zou worden om alles weer op te pikken. Na de dood van haar moeder was het voor haar zo moeilijk geweest om zichzelf te accepteren. Ze wist niet zeker of ze het wel aankon om dit leven te leiden, vroeg zich af of het niet beter was om dood te gaan. Ze had geen hoop meer in zichzelf, wilde elk moment het kamp uitlopen om zichzelf te laten doden door een vijandelijke kater. Ze wist niet precies meer wat ze wel en niet moest bewijzen tegenover andere katten, had gewoon nauwelijks hoop om nog overeind te kunnen staan en vechten tegen de buitenwereld. Ze wist niet of ze nog de moeite moest nemen om haar stekels op te zetten als iemand haar weer eens met een verveelde blik aankeek. Ze wist alleen maar dat er nooit echt eens kans zou zijn dat ze vrienden zou maken, of dat iemand echt om haar zou geven. In de bedoeling van het oprecht zijn, bedoelde ze daarmee. Nee, vast niet.

Het was elke dag weer een gevecht om op te staan en echt te leven, om het mooie te zien in het leven. Het was voor haar elke dag weer een gedoe om zichzelf over haar eigen negatieve gevoelens te zetten en gewoon te leven in de plaats. Ze wist niet eens of ze op dit moment wel sterk genoeg was om niet naar de anderen te luisteren, om sterk in haar poten te staan en om zich nergens iets van aan te trekken. Zachtjes zuchtte zij, waarna ze opstond en haar poten liet bewegen naar de prooistapel. Ze pakte een vink en nam er voorzichtig hapjes vanaf. Het was heerlijk om het sappige gedeelte van de prooi weer in haar mond te proeven, ondanks dat ze zichzelf op dit moment echt verwenste. Waarom ze deze gedachten had, was haar nog altijd een raadsel, maar ze vermoedde dat het met de dood van haar moeder te maken had. Ze schrok op van lichte pootstappen en keek op. Een mooie witte poes was een eindje verderop van haar gaan staan. Ze wist niet of de poes haar zag. Ze herkende haar op deze afstand nog niet helemaal, omdat RiverClan zoveel mooie witte poezen had. Voorzichtig kwam Scepterpaw een beetje overeind, voelde zichzelf zonder de poes echt te kennen nu al te min voor haar, was dan ook bang dat ze afgesnauwd werd en weer terug in haar schulp zou kruipen. Ze hoopte dat de krijger – ze was geen leerling meer, dat zag ze dan van deze afstand ook wel weer – een beetje aardig zou zijn, anders zou haar opgebouwde zelfvertrouwen die ze al had om naar de kat te komen, weer naar beneden gaan. ‘Hallo,’ miauwde de poes voorzichtig, waarna ze langzaam dichterbij kwam en de witte poes observeerde. Ze was mooi.

________________________________________

Ze was opgestaan met een goed gevoel, het gevoel dat er iets goeds ging gebeuren vandaag. Naarmate de tijd verstreek, leek het gevoel steeds meer weg te ebben. Er was niks speciaals of anders gebeurd. Ze was wakker geworden en had gegeten, een beetje rondgelopen en gepraat. Ze had net nog naar de lucht gekeken, die langzaam donkerder werd en voelde de tijd voorbijtrekken. Ze had naar de lucht zitten staren, zichzelf afvragend waarom ze dat gevoel had gehad. Het gevoel dat ze iets goeds ging doen, of dat er wat goeds zou gebeuren. Ze was het gaan negeren en het was een gewone dag geworden, toch zat het gevoel nog steeds in haar.

Ze werd uit haar trance geschud door haar knorrende maag. Eigenlijk wou ze niet weg, ze wou naar de lucht blijven kijken. Naar de wolken die langzaam voorbijdreven en soms herkenbare dingen vormde zoals muizen of bomen. Ook naar de maan, die langzaam te voorschijn kwam. Bovenal naar de zon, die steeds verder naar beneden ging en er langzaam een rode gloed verscheen over het gehele landschap. Toch was ze opgestaan om eten te gaan halen, ze wou niet omkomen van de honger. Er waren betere, eervollere manieren om te sterven en daar zat zichzelf laten vrehongeren niet bij. Het was op weg naar de prooistapel toen ze een poes zag. Het was grijze poes, met hier en daar wat wit. Ze zag eruit alsof al het zelfvertrouwen uit haar weg was gespoeld, alsof iemand een kraan open had gedaan en al het goede uit haar had laten lopen. De poes stond op en kwam op haar af. Het was nog maar een apprentice, in ieder geval nog geen warrior en zeker geen kitten meer.
'Hallo.'
De poes zei het voorzichtig, alsof ze eigenlijk niks wou zeggen. Ineens rook Pinkears wat, het leek wel angst? Verbaasd keek ze de kat aan, zo eng was ze toch helemaal niet?
'Hallo.'
Ze hoorde haar vriendelijke miauw galmen door de struiken terwijl ze de kleine poes aan bleef kijken.

________________________________________

Terwijl de zenuwen zich een weg baanden door heel haar lichaam, moest Scepterpaw al moeite doen om niet gillend weg te rennen. Ze had eigenlijk gedacht dat ze nooit contact zou durven maken met een kat, maar het was dan uiteindelijk toch gebeurd. Ze begreep het zelf eigenlijk niet, maar oké. Ze dacht dat ze voor altijd op dezelfde plek zou blijven zitten en nergens meer naartoe zou gaan. Ze wist dat dit eigenlijk een beetje dom was om te denken, aangezien heel RiverClan zowat rond haar heen was, maar toch… Ze dacht soms dat ze niet in deze plaats hoorde, ze wist ook niet waarom. Ze had het gevoel alsof iedereen rondom haar beter was dan zijzelf, alsof ze nooit een doelstelling zou hebben en het streven ernaar. Ze haalde diep adem en zuchtte toen heel even. Nou, de poes reageerde in elk geval niet slecht op haar. Dat was een paar dagen geleden wel anders geweest. Toen had ze eindelijk de moed bij elkaar geschapen om contact te maken met een kat, maar die had haar kwaad opzij geduwd en was weggelopen, ver van haar. Sindsdien had Scepterpaw het gevoel dat ze net zo goed geen contact meer kon maken met andere katten. Ze keek naar de poes en haalde toen diep adem. De witte poes leek haar niet te herkennen. Nou, als ze eerlijk was, herkende zij haar ook niet. Maar zij herkende zoveel katten van de RiverClan niet, dus dat was dan ook niks nieuws voor haar. Ze wist niet zo heel goed wat ze moest zeggen of moest doen, aangezien de keren dat ze een conversatie had, heel weinig was. Ze kon alleen maar praten en hopen dat ze niks verkeerds zei, hopen dat ze niks liet blijken van de voorzichtigheid en de angstige gevoelens.

‘Ik heet Scepterpaw,’ miauwde ze voorzichtig. Zekerheid was er zeker niet in haar stem op te merken, omdat de jonge, grijs-witte poes nou eenmaal geen zelfvertrouwen had. Ze keek even naar de poes en bewoog haar oortjes heen en weer .’Zou je mij…’ Ze keek even verlegen naar de grond. ‘Mee willen nemen buiten het kamp? Ik verveel me hier en wil graag wat doen voor mijn Clan. Bovendien heb ik nog steeds geen mentor.’ Haar stem was zacht en klein geworden. Voorzichtig schraapte ze met haar poten over de grond en keek daarna naar de witte poes. ‘Ik vroeg me af of jij misschien iemand nodig had om mee te gaan jagen,’ zei ze zachtjes, waarna ze de poes nogmaals aankeek. De verlegen blik in haar ogen was niet te ontkennen, was zelfs niet te missen. Nee, deze poes voelde zoveel respect voor de krijgers en alle rangen boven haar, dat ze niks anders kon dan verlegen reageren op de poes. Ze haalde diep adem en ging toen zitten, waardoor ze zich ook wat meer comfortabel voelde. Ze haalde nogmaals diep adem en was eigenlijk best wel blij dat ze zichzelf opgebracht had om de vraag te stellen die ze een aantal krijgers al een paar dagen wilde stellen. Misschien zei de poes nee, misschien vond ze het helemaal niet leuk om haar erbij te hebben, maar misschien leek het haar toch wel een goed idee en nam ze haar toch mee.

________________________________________

- Nit heel goed, want ik moet nu weg x

Stilletjes hoorde ze de vraag van de kat aan. Eigenlijk had ze geen zin om te jagen. Ze was van plan geweest om gewoon wat eten te pakken en dan weer te gaan zitten. Ze was van plan het te gaan zeggen toen ze in de oogjes van de kat keek. Ze stonden vol met verdriet en afwijzing, alsof ze al nee had gezegd. Toch zag ze er ook wat anders in, het leek op blijheid, dat ze uiteindelijk toch de vraag had gesteld die ze al lang wou stellen. Ze deed haar mond weer dicht en toen weer open.
'Aangenaam Scepterpaw, mijn naam is Pinkears.'
Even deed ze haar oren heen en weer om te laten zien waar ze haar naam vandaan had. Dit vond ze een goed begin. Toen begon ze weer na te denken. Zij stond hoger in rang en had natuurlijk het volste recht om gewoon nee te zeggen en weg te lopen als ze dat wou. Toch deed ze dat niet vaak, ze kon er als kitten ook niet tegen als andere katten dat tegen haar deden. Bovendien had deze poes het netjes gevraagd en het leek zo'n grote betekenis te hebben voor haar. Ze kon toch wel één keer mee jagen? Natuurlijk was het wel een grote verantwoordelijkeheid, een onervaren apprentice meenemen, eentje die nog niet eens een Mentor heeft. Toch besloot ze haar mee te nemen. En met een grote glimlach knikte ze en stond ze op.
'Natuurlijk neem ik je mee op jacht, als je dat graag wilt.'

________________________________________

Was de afwijzing nou gewoon in haar ogen te lezen, of was het Scepterpaw die daar op een verkeerde manier aan dacht ? Even meende Scepterpaw dat de poes werkelijk geen zin had om haar mee te nemen. Dit gevoel vermenigvuldigde zich toen de poes wilde spreken, of dit in ieder geval toch in Scepterpaws ogen wilde doen. Ze wist dat, mocht de poes haar toch meenemen, ze niet te enthousiast mocht reageren. Ze wilde de poes nou ook weer niet van haar idee afschrikken en haar al helemaal niet laten denken dat ze hetzelfde was als alle andere leerlingen in haar kamp: druk en hyperactief. ‘Wederzijds,’ probeerde de poes vriendelijk te zeggen. ‘Ik weet niet waar mijn naam vandaan komt. Zo leidinggevend ben ik nou ook weer niet.’ De poes keek verlegen naar de grond. Scepterpaw was officieel afkomstig van scepter, wat een staf was voor het gezag van het volk. Dat zou dus officieel moeten betekenen dat Scepterpaw het in zich had om leidster te worden, om bij patrouilles de leidinggevende te zijn, maar op dit moment zag de poes zich nog helemaal niet zo. Ze kon nauwelijks praten tegen een krijger zonder de huid onder haar vacht te voelen gloeien, hoe zou dat dan bij een patrouille gaan? Ze zag zichzelf al staan, met twee van die katten achter haar die haar verwachtingsvol aankeken. En zij maar niet weten waar ze naartoe zouden moeten gaan. Scepterpaw kreeg een rilling over haar rug toen ze dacht wat voor een afgang dat zou zijn voor haar. De poes draaide haar kopje lichtelijk, waarna ze diep ademhaalde en hoopte dat ze het voor zichzelf niet verpest had. ‘Dank u,’ zei ze, toen de bevestiging er uiteindelijk was. Zou de poes erover nagedacht hebben om ‘nee’ te zeggen? Scepterpaw wist het niet.

‘Een jacht zou ik echt geweldig vinden,’ zei ze, waaruit ze niet al te veel enthousiasme putte. Ze keek gejaagd naar de krijger, niet wetend of ze blij of verdrietig met de bevestiging moest zijn. Ze voelde zich erg zwak tegenover de krijger. Misschien had de krijger wel andere plannen en dwarsboomde zij deze met haar eigen woorden. ‘Als u andere plannen had, kan u dat gerust zeggen,’ zei ze voorzichtig, waarna ze naar de grond keek. Ze kon het niet weerhouden om de poes met ‘u’ aan te spreken, hoewel ze wist dat niet veel leerlingen dit deden. Zelfs de verlegen kits durfden de krijgers met ‘je’ aan te spreken, maar zij was er dan weer te laf voor. Haar ogen richtten zich naar beneden, bleven daar even hangen om de grond te observeren, wat nou ook niet bepaald leuk om te zien was. ‘Maar als u wilt gaan, dan wil ik ook graag,’ zei ze zachtjes, waarna ze haar kopje weer ophief en de poes haast smekend aankeek.

________________________________________

Onderwerp: Re: I have no faith in myself. [&PINKEARS]