"ETEN!!! ETEN, ETEN!!!!", schreeuwde beatmiss' maag. Maar een stemmetje in haar hoofd was het daar niet mee eens. "Schiet op, sukkel! RENNEN!!!" Beatmiss wist niet meer wat ze moest doen. Nadat een Monster over het puntje van haar staart had gewalsd, stopte het Monster en stapte er een Tweebener uit met een HOND! De hond hapte naar haar al zo pijnlijke staart, en rende toen achter haar aan. Beatmiss wist niet of de hond nog steeds achter haar aanzat, maar ze durfde niet achterom te kijken. Pas toen ze twee uur gerend had, stopte ze even om te zoeken naar een fijn plekje om te overnachten en wat eten. Beatmiss' maag had het na anderhalf uur (het eerste half uur had ze geen honger) gewonnen van het stemmetje in haar hoofd.
Een half uurtje later had ze een fijn plekje om te slapen, en twee muizen en een eend gevangen en helemaal opgepeuzeld. Beatmiss ging lekker liggen en doezelde in een diepe slaap.
Wat later werdt ze wakker van een vreemd geluid. De nacht was al gevallen. "Het was een Uil, ga pitten, je bent moe", zei hetzelfde stemmetje wat haar ook al had gedwongen om door te rennen. Beatmiss was te moe om zich te verzetten en raaide zich om om lekker te gaan liggen. Toen ze haar ogen opendeed om nog heel even te checken of alles oké was, keek ze recht in twee, lichtgevende ogen.