Climb in a tree: not so easy as I thought in the first place. [&ROSEPAW.]

Een lichte, geërgerde glimlach kwam rond Lilypaws lippen toen ze merkte dat er weer niemand was die mee wilde gaan met haar. Ze was het zat dat ze nooit eens meegenomen werd. En ze vond het ook al niet leuk dat Duststar haar maar geen mentor gaf. Binnenkort zou ze persoonlijk eens naar zijn Den stappen om het zelf te vragen. Ze wist zeker dat als ze daar eenmaal zou staan, ze zichzelf bijna om zou draaien van de zenuwen. Ze grinnikte even. Zo was ze gewoon. Een grote mond als het haar niet aanstond, maar zo’n klein hartje. Ze keek rond zich heen en zuchtte even. Ze vond het nou ook weer niet bepaald fijn dat ze weer moeite moest doen om uit het kamp te komen. Bovendien, hier in het kamp verveelde zij zichzelf ook maar de hele tijd. Buiten kijken was er nou ook niet bepaald veel te doen. Ze wist sowieso al niet wat ze moest doen vandaag, aangezien dat er gewoon bijna niks te doen was. Oké, dat waren dan weer de rare, nergens op slaande gedachten voor vandaag, nu ging ze toch echt proberen om iets te doen voor haar Clan. Kalm keek Lilypaw rond zich heen of niemand op haar lette, maar iedereen had het druk om zelf dingen te organiseren. Of het was zichzelf die ze moesten prepareren voor te gaan jagen, of het was een van hun leerlingen. Lilypaw snoof. De gelukzakken! Maar in elk geval lette niemand op de witte poes. Snel rende ze het kamp uit en was opgelucht toen ze achter zich niks hoorde, geen verontwaardigde stemmen of niks. Het was haar mooi weer gelukt om uit het kamp te komen. Met een geamuseerde glimlach hield ze haar staart recht in de lucht, waarna ze verder ging lopen.

Niet veel later kwam ze bij een bepaalde plek aan. Ze kon zich de naam niet herinneren, dus keek ze maar naar boven om te zien wat er allemaal in haar omgeving was. Bomen, bomen en nog eens bomen. Ze stak haar klauwen in de grond en spande haar schouders naar achteren. Ze had er de juiste vaardigheden nog niet helemaal voor, maar misschien kon ze het wel proberen. Trouwens, zo moeilijk was een boom toch niet om te beklimmen? Gewoon naar de verschillende takken springen. Daar was geen kunst aan. Bovendien, ze was tien maanden, ze was er toch oud genoeg voor? Geamuseerd sprong de poes dus omhoog, tegen de boom op en stak haar klauwen in het schors. Ze zette haar klauw op een tak en sprong daarna op de eerste tak. Hijgend keek ze naar beneden, omdat het toch nog niet zo heel makkelijk was als ze in eerste instantie gedacht had. Ze keek naar boven, waar de takken nog verder weg waren. Ze stak haar klauw in het schors, maar stopte haar poging toen ze iets hoorde. Het leek op pootstappen. Ze rook ook een frisse geur, die niet van zichzelf was, aangezien haar geur naar lelies rook. Ze keek naar beneden en zag daar een schim, ze kon het niet goed zien. Ze scherpte haar klauwen en schatte de afstand in. Daarna sprong ze uit de boom en belandde ze netjes achter de kat. ‘Geef je over of… Oh, hoi Rosepaw!’ zei ze vrolijk. ‘Kom je mee in bomen klimmen?’ Vragend keek ze de kat aan, die ze eerst niet goed herkend had.

Lichtvoetig trippelde Rosepaw de apprentrice den uit. Ze wierp een korte blik op de prooistapel, waarvan ze merkte dat deze erg klein was. Ze zal wat gaan jagen, en daarna wel wat gaan eten. Rosepaw liep rustig het kamp uit, en rook al snel een muis in de buurt. Langzaam zakte de poes in jachthouding, en besloop de muis. Toen ze een paar muizenlengtes van de muis af was, en de muis op een zaadje zag knabbelen, besprong ze de muis en nog voor hij weg kon rennen beet ze hem dood. Ze begroef de muis bij een paar varens; die zal ze later wel ophalen. De poes trippelde verder het bos in, en na een stuk lopen rook ze weer de geur van prooi, en een pluizig staartje dat boven een laag struikje uit kwam, veraadde dat het een konijn was. Langzaam zakte ze weer in jachthouding, en besloop het konijn, toen ze een staartlengte van hem af was, besprong ze hem, maar het konijn was sneller, en schoot zijn hol in. Rosepaw liep verder, en opeens zag ze een witte poes. ‘Geef je over of… Oh, hoi Rosepaw!’ zei de poes. Ze herkende haar als Lilypaw. "Hoi Lilypaw!" zei Rosepaw opgewekt. ‘Kom je mee in bomen klimmen?’ De poes keek haar vragend aan. "Tuurlijk!"

Grijnzend liet de witkleurige poes haar aandacht naar de andere poes glijden. Ze had al opgemerkt dat het Rosepaw was, ook al scheen de felle ochtendzon recht in haar gezicht. Het verwarmde haar vacht dan wel, maar het was ook een vervelende, slopende hitte om in te gaan jagen. Nou ja, ze zou zich toch geen beter moment kunnen permitteren, dus ze konden net zo goed nu vertrekken. Ze gebruikte de korte tijd dat Rosepaw nog moest antwoorden even om haar te observeren. Ze had een mooie vacht. Het was rossig, maar ook met witte plekken erin. Het was wel mooi om te zien. Maar ze vond haar eigen vacht ook wel mooi. Mooi, glanzend wit. En haar lichtblauwe, heldere ogen maakten het plaatje compleet. Lilypaw schudde haar kopje toen ze het antwoord hoorde van Rosepaw. ‘Goed,’ antwoordde ze daarna goedkeurend. Ze wachtte even of de poes met een voorstel zou komen. Toen dit niet het geval was, zuchtte ze heel even. ‘Laten we dan maar vertrekken,’ opperde zijzelf. Ze wist niet zo heel goed wat ze nu moest doen. Ze had verwacht dat de poes zelf al zou vertrekken, maar dit was niet het geval. Wachtte ze soms tot Lilypaw iets zou doen? Nou ja, ze was het ook wel van plan geweest, maar zelf het initiatief nemen was nog altijd iets moeilijks voor haar. Ze keek naar boven, naar de verschillende bomen en haalde toen diep adem. Ze koos er eentje die haar best beklimbaar leek. Rosepaw hoefde niet te weten dat ze geen mentor had, terwijl ze al tien maanden was. Ze hoefde al helemaal niet te weten dat ze nauwelijks tot geen ervaring had om bomen te beklimmen, dus beklom zij ze maar op goed geluk, in de hoop dat ze dadelijk niet zou gaan vallen.

Lilypaw zette haar scherpe, bijgewerkte nagels in de boom en keek naar boven. ‘Ik ga eerst,’ meldde ze Rosepaw, aangezien ze het niet zag zitten om achter iemand aan te hollen. Trouwens, als diegene boven zich zou vallen, zou ze zelf sowieso ook vallen. ‘Je kunt deze boom beklimmen, maar je kunt ook een andere beklimmen,’ miauwde ze over haar schouder naar Rosepaw. ‘Dan komen we elkaar ergens boven weer tegen.’ Als Rosepaw slim was, zou ze de twee optie kiezen. Aangezien zij nog geen ervaring had. Maar Rosepaw wist niet dat ze geen ervaring had, dus het kon ook zijn dat ze voor de optie zou kiezen die ze als eerste gesteld had. In dat geval zou ze goed moeten uitkijken of ze haar poten wel juist zette. Ze zuchtte heel even. Had ze nou maar niet voorgesteld om als eerste te gaan, dan hoefde ze nu ook niet zo uit te kijken. Handig zette ze haar poten voor zich neer en liet haar nagels het schors beroeren. Daarna klom ze snel en behendig naar boven, maar schaafde haar pootje toch bij een uitstekend schorspunt dat ze niet gezien had. Ze sprong opzij en belandde netjes op een tak. Een huivering ging door haar heen toen ze vanuit de boom naar de andere bomen keek. Ze vond dat ze al best hoog zat. ‘Hé Rosepaw!’ riep ze over haar schouder, waarna ze opzij keek en met haar ogen de poes probeerde te vinden. ‘Kan jij vanuit een boom prooien vangen?’ Ze zette haar blik vragend, maar wist nog altijd niet waar Rosepaw was en wist dus ook niet waar ze naar moest kijken.

- Hopelijk krijg je hier een beetje inspiratie van xD