Hunting is the best distraction that you can have[Open]

Amberclaw opende langzaam haar ogen. Er was weer een nieuwe dag aangebroken, maar deze dag was toch anders dan alle andere dagen waren geweest. Ze was nu een warrior en dat was toch wel iets heel anders dan een apprentice. Ze kon zich nog wel herinneren hoe blij ze was toen ze een warrior werd. Ze had het niet helemaal verwacht, maar toch was ze een warrior geworden. Het enige niet leuke eraan was dat ze het niet samen met haar zusje had kunnen worden, maar dat kwam allemaal door Darkfire. Ze kon nog steeds niet helemaal geloven wat de kater allemaal gedaan had, maar ze moest wel. Hij was de moordenaar van haar moeder en dat kon ze gewoon niet negeren. Ze had nooit verwacht dat de kater haar moeder zou vermoorden, maar toch was het gebeurd. Ze schudde de gedachte even weg. Ze wist dat haar moeder niet zou willen dat ze zich er slecht over voelde, maar ze kon het toch niet helpen. Ze had gewild dat haar moeder er nog was geweest toen ze een warrior werd. Dat ze haar had gefeliciteerd, maar geen van beide was gebeurd. Ze wist ook niet wie haar vader was, want dat had haar moeder haar nooit verteld, dus die was er ook niet voor haar. De enige die er eigenlijk nog maar was voor haar, was Brightpaw. Alleen die wilde ze niet storen, aangezien die de tijd goed kon gebruiken voor haar training. Ze wilde vast snel een warrior worden. Ze keek even naar de prooistapel, maar besloot om niks te nemen. Ze zou wel wat gaan jagen en na die tijd zou ze wel wat kunnen nemen. Ze liep richting de doorntunnel en ging erdoorheen.
Eenmaal aan de andere kant van de doorntunnel nam ze de geuren om haar heen in zich op. Waar zou ze eigenlijk naartoe gaan? Ze had nu wel besloten om te gaan jagen, alleen de vraag was nog waar ze naartoe zou willen gaan. Misschien waren de zonnerotsen wel een goede plek om naartoe te gaan. Ze begon er naartoe te lopen, alleen ze bleef alert voor geluiden en geuren om haar heen. Misschien kon ze namelijk ook al wat prooi onderweg vangen voor ze bij de zonnerotsen zou komen. Terwijl ze verderliep hoorde ze zacht geritsel en ze stond meteen stil. Ze nam de lucht in haar op en al snel rook ze de geur van muis. Het muisje zat niet al te ver bij haar vandaan en de wind was ook nog gunstig, aangezien het recht in haar gezicht blies. Ze zakte in een sluiphouding en kwam dichterbij de muis. Eenmaal dichtbij genoeg, verzamelde ze kracht in haar achterpoten en zette ze zich af. De muis had geen enkele kans om weg te rennen voor ze het diertje al dood had gemaakt door een beet in de nek. Ze begroef de muis, zodat ze hem later weer op zou kunnen halen en vervolgde haar pad weer. Het duurde niet al te lang voor ze bij de zonnerotsen was uitgekomen. Ze begon langzamer te lopen en zette haar zintuigen nog eens op extra alert, zodat ze in ieder geval zo veel mogelijk prooi zou kunnen localiseren. Ze liep rustig verder, met al haar zintuigen op alert.

Stapje voor stapje kwam ze dichterbij de grijze muis. Het dier zat rustig te genieten van het zonnetje, en was niet erg alert. Muizen waren op zich erg domme dieren, voor haar gevoel. Hoe kon je zo zitten terwijl je wist dat roofdieren overal rondhingen? Een havik kon je zo oppikken, en katten waren hier genoeg. Ze likte haar lippen kort af, ze had honger omdat ze nog niks had gegeten. Toch zou ze de warrior code niet verbreken, en eerst alle prooi naar de prooistapel brengen voordat ze zelf iets zou eten. Geheel gefocust zette ze weer een stap vooruit. Haar jaag-technieken waren goed, sommigen vonden het zelfs perfect. Dat had ze ooit van enkele katten gehoord, maar ze had er nooit naar geluisterd. Haar jaag-technieken waren niet perfect, ze zouden ook nooit perfect worden. Je kon altijd iets verbeteren aan je jaag-technieken, en dat zou ze dan ook altijd proberen. Ze hield haar gehele lichaam zo stil mogelijk zodat het beest haar niet op zou merken. De wind stond erg gunstig voor haar, dus kon het muisje haar niet ruiken. Haar blauwe ogen waren nog steeds gefocust op het dier gericht, terwijl ze haar laatste past vooruit zette en zich direct daarna schrap zette om te springen. Al snel schoot ze naar voren en sloeg ze haar klauwen uit. Het dier kreeg de schrik van zijn leven, maar had geen tijd om weg te rennen of ook maar even te piepen. Ze sloeg haar klauwen in het dier en trok het naar haar toe om het meteen dood te bijten. Het bloed van het dier sijpelde langs haar tanden. Ze likte alle bloed kort van haar lippen af en begroef het dier een beetje onder de grond. Ze zou het later op komen halen, ze wou eerst wat meer dieren doodden voordat ze terug keerde naar het kamp. Ze moest minimaal drie dieren meenemen van haarzelf, en als het kon zelfs meer. Ze boog haar hoofd kort vol respect naar beneden. ‘May starclan lead you.’ Dacht ze stilletjes waarna ze verder ging met haar jacht. Ze zakte al snel weer inelkaar door de geur van een ander muisje. Ze sloop ernaartoe precies op diezelfde manier. Elke stap die ze zette was perfect en stil, zoals ze het altijd probeerde te doen. Ze hield haar blik zo op het muisje gefocust, dat ze niet op de rest meer lette.

{Misschien kunnen we doen dat de twee op hetzelfde muisje jagen en dan opeens tegen elkaar aanbotsen?}

[Vind ik goed]

Het duurde niet al te lang voor ze een nieuwe prooi had ontdekt. Ze had geprobeerd om zo stil mogelijk te blijven, zodat ze ook geen prooien zou waarschuwen dat ze er was. Ze nam de lucht nog een keer goed in haar op en bepaalde hoe de wind stond, zodat de muis niet weggejaagd zou worden door de geur van kat. Ze zakte in haar sluiphouding en sloop zo stil als ze kon dichter naar de muis toe. Ze had haar ogen op de muis gericht en zorgde er ook voor dat ze het diertje niet uit het oog verloor. Straks zag het namelijk een kans zodra ze haar blik ervan af zou wenden. Ze zette elke stap voorzichtig neer en zorgde dat ze geen enkel geluid maakte terwijl ze steeds dichter bij de muis kwam. Het zou niet al te lang meer duren voor ze dichtbij genoeg was om te gaan springen, maar voor ze ook maar dichtbij genoeg kon zijn voelde ze ineens iets naast haar, ze had niet helemaal verwacht dat er iets naast haar zou verschijnen en ze zette geschrokken een stap achteruit. Ze keek recht naar de poes die tegen haar was opgebotst terwijl ze zo gefocust was geweest op de muis en nu ze merkte dat het om een clangenoot ging, dwong ze haar vacht om te gaan liggen. Ze wierp even snel een blik opzij, maar de muis had natuurlijk deze kans aangegrepen om te ontsnappen en een zucht ontsnapte haar mond. Het had een mooie vangst kunnen zijn, maar dat zou de andere poes waarschijnlijk ook denken. Ze wist niet helemaal goed wat ze moest zeggen tegen de poes, ze kon zich verontschuldigen, maar niemand was hier eigenlijk fout. Ze hadden beide nou eenmaal dezelfde muis in het oog gehad en daardoor niet op iets anders gelet. Als ze een beetje alerter was geweest op meer dan de muis, dan had ze tenminste de verse geur van een clangenoot moeten oppikken, maar dat had ze duidelijk niet gedaan. "Sorry, ik was zo gefocust op de muis dat ik niet door had dat jij ook op dezelfde muis aan het jagen was." Besloot ze zich uiteindelijk toch maar te verontschuldigen. Ze was ergens toch wel fout geweest, doordat ze niet goed genoeg had opgelet op haar omgeving. Er had vanalles kunnen gebeuren, ze had nog geluk dat het een clangenoot was waar ze tegenop was gebotst. Ze keek naar de poes en probeerde erachter te komen hoe die zou reageren op hetgene dat gebeurd was.

Gefocust en nergens anders op lettend stapte ze voorzichtig en stil op de muis af. Haar blauwe ogen waren strak op het diertje gericht, en gingen er geen enkel moment vanaf. Ze hield haar staart iets hoger zodat het niet over de grond zou slepen en dus geluid zou maken. Plots werd ze met een smak uit haar concentratie gegooid door een knal tegen haar schouders aan. Ze schrok er zo van dat ze een stap opzij zetten en haar haren kort een beetje overeind zette. Ze zag hoe de grijze muis opkeek en snel weg schoot. Ze slaakte een zucht en keek naar de kat waar ze tegenaan was gebotst. Al snel merkte ze dat het een clangenoot was en zette ze haar vachtharen weer rustig omlaag. Ze wou niet vijandelijk doen tegenover haar clangenoten. Nou, dat was ook nieuw voor haar. Tegen elkaar opbotsen terwijl je aan het jagen was. Ze waren vast en zeker beiden op dezelfde muis uit, ach ja. Dat kon gebeuren, niet? "Sorry, ik was zo gefocust op de muis dat ik niet door had dat jij ook op dezelfde muis aan het jagen was." Ze grinnikte zachtjes en zette een vriendelijke glimlach op. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor, ik was evengoed fout. Ik concentreerde me zo op mijn prooi, dat ik je niet zag.’ Ze ging zitten en sloeg haar staart voor haar poten. Ze moest er vanbinnen om lachen wat er gebeurd was. Het was gewoon zo.. onlogisch. ‘Wel raar niet?’ Grinnikte ze zachtjes. ‘Er zijn zoveel prooidieren in dit woud, en dan.. jagen wij op dezelfde.’ Ze liet duidelijk zien dat ze het niet verkeerd bedoelde, en hoopte lichtelijk dat de poes het ook niet verkeerd op zou vatten. ‘Ach ja, het kan gebeuren.’ Ze keek kort naar de plek waar de muis net nog zat, die nu natuurlijk heel ver weg was. Muizen konden hard rennen, en dat deden ze ook wanneer ze het kleinste geluidje hoorden. Dan waren ze weg, en zou het moeilijk zijn om ze nog te vangen. ‘Gelukkig is er genoeg prooi nu in nieuwblad, dus dit maakt niks uit, toch?’ Ze keek de poes weer aan. Vond deze poes dit erg? Ze hoopte van niet. ‘Ik ben Brooksplash, trouwens.’ Stelde ze zichzelf voor, soms wist ze gewoon niet tegenover wie ze stond. Maar dat was ook wel logisch met zo’n grote clan. Thunderclan had veel leden, en het was gewoon onmogelijk om elk lid te herkennen bij naam.

"Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor, ik was evengoed fout. Ik concentreerde me zo op mijn prooi, dat ik je niet zag." Als ze eerlijk was snapte ze niet hoe het was gelukt om tegen elkaar op te botsen, maar blijkbaar waren ze beiden te gefocust geweest en blijkbaar kon het ook gebeuren. Ze grinnikte even. Het bleef raar, hoe ze er ook over nadacht. "Wel raar niet?" Ze knikte naar de poes dat ze er hetzelfde van dacht. "Er zijn zoveel prooidieren in dit woud, en dan.. jagen wij op dezelfde." Ze besloot dat het misschien beter was als ze zou gaan zitten in plaats van hier te blijven staan, dus ging ze zitten en krulde ze haar staart over haar poten heen. "Het is inderdaad raar, ik wist niet dat zulk soort dingen konden gebeuren, maar blijkbaar is het net toch echt gelukt." Zei ze grinnikend. "Ach ja, het kan gebeuren." Dat was wel waar, maar het was haar nog niet eerder overkomen. Ze keek nog één keer naar de plek waar de muis had gezeten, maar die was natuurlijk ook niet teruggekomen, die was eerder zo ver mogelijk bij hun weggerend als zijn kleine pootjes hem konden brengen en waarschijnlijk zelfs al zijn holletje weer in. "Gelukkig is er genoeg prooi nu in nieuwblad, dus dit maakt niks uit, toch?" Ze vond het echt niet erg, het was waar, er was nog genoeg prooi nu in nieuwblad en ze had al een prooi gevangen, dus ze zou sowieso niet met niks aankomen in het kamp. Ook al was het misschien wel een beetje teleurstellend weinig voor nieuwblad. Daar zou ze later nog wel wat aan gaan doen. "Nee, het maakt me niet uit. Er komen waarschijnlijk nog wel genoeg kansen om een nadere muis te vangen." Zei ze. "Ik ben Brooksplash, trouwens." Het was misschien inderdaad wel handig om elkaars naam te weten, want Thunderclan was geen kleine clan en ze wist nog lang niet de namen van iedereen. Ook al dacht ze dat ze bij de apprentices wel een aardig eind kwam, maar bij de warriors was dat wel anders. "Ik ben Amberclaw." Stelde ze zichzelf voor. Ze moest nog wel een beetje wennen aan die naam, zo lang had ze hem nog niet. Maar het gaf haar wel een goed gevoel. Een warrior zijn was toch anders dan een apprentice.

Haar blauwe ogen gleden kort en snel over de poes heen. Ze had een wit met bruin gestreepte vacht en amber kleurige ogen. Zo zou ze haar gemakkelijk kunnen herinneren, nu alleen nog haar naam en ze zou de poes overal kunnen herkennen. Ze liet haar ogen al snel over het gebied om hen heen glijden. Ze was zo gefocust geweest dat ze niet echt daar een bepaald gebied was gelopen, het verbaasde haar dus niet dat ze nu bij de Zonnerotsen was. Ze kwam zo af en toe op de vreemdste plekken uit om te jagen. Ook al kon je hier best wel fijn jagen voor haar gevoel. Soms was het hier iets te druk, en er was soms gevaar dat er een riverclan patrouille zou komen die het gebied wou hebben. Want dit gebied was dan ook nog steeds het gebied dat Riverclan het liefst wou hebben. Zij zou het nooit toelaten, dit gebied was voor Thunderclan en voor geen enkele andere clan. Het puntje van haar staart sloeg rustig en kalm heen en weer, terwijl ze wachtte op het antwoord van de poes. "Het is inderdaad raar, ik wist niet dat zulk soort dingen konden gebeuren, maar blijkbaar is het net toch echt gelukt." Ja, het was hen inderdaad net gelukt. Ze had ook niet gedacht dat het mogelijk was, maar dat was het dus blijkbaar wel. Ze hoopte dat dit niet gebeurde in bladkaal, want dan was er namelijk niet zoveel prooi. Bladkaal was bruut, de sneeuw zorgde ervoor dat pootstappen zichtbaar waren voor de vossen en dassen. Zo konden anderen hen makkelijk vinden in hun kamp. Ook was er altijd de enorme kou, en natuurlijk de prooidieren die vaak in hun holletjes zaten of zelfs een winterslaap deden. Ze slaakte in zichzelf een diepe zucht, Bladkaal was gruwelijk. Ze keek terug naar de poes, die weer begon met spreken. "Nee, het maakt me niet uit. Er komen waarschijnlijk nog wel genoeg kansen om een nadere muis te vangen." Gelukkig maar, want ze wou geen ruzie hebben vandaag. Vooral niet met een clangenoot, dat had gewoon geen enkel nut. "Ik ben Amberclaw." Ze printte de naam, haar uiterlijk, en haar geur goed in zich op zodat ze Amberclaw de volgende keer zou herkennen. Ze knikte kort en keek kort naar de hemel. Gelukkig was deze blauw, en was er geen enkel grijs wolkje in zicht. Dat betekende dat het binnenkort waarschijniljk niet ging regenen. Niet dat ze een hekel had aan regen, dat was het niet, maar ze hield meer van dit warmere lente weer.

Het was toch wel een beetje anders om nu een warrior te zijn, maar ze moest zeggen dat het een stuk fijner was dan apprentice zijn. Je was nu veel vrijer in de dingen die je kon doen, want als apprentice had je altijd eerst toestemming nodig en ging je er vaker opuit met je mentor. Maar nu kon ze lekker zelf bepalen wanneer ze ging jagen of gewoon voor een wandeling. Ze wist alleen niet helemaal wat te doen nu. Misschien kon ze aan Brooksplash vragen of ze verder wilde gaan jagen. Als ze samen zouden gaan jagen, zou het in iedergeval voorkomen dat ze weer op dezelfde prooi zouden gaan jagen, aangezien ze van elkaar wisten dat ze aan het jagen waren. "Zullen we samen verder gaan jagen?" Besloot ze uiteindelijk te vragen. Misschien wilde Brooksplash wel helemaal niet nu verder jagen, maar dat later op de dag weer doen. Misschien was het toch niet zo'n goed idee geweest om het te vragen, maar ze wist ook niet echt wat ze anders moest zeggen. Misschien had ze het gesprek verder kunnen zetten. Het was toch wel fijn dat het nieuwblad was en niet bladkaal of bladval, want anders zouden ze niet eens een gesprek kunnen hebben, dan zou het veel belangrijker zijn om te gaan jagen en elke prooi die je vinden kon te vangen. Dan zou het helemaal niet kunnen dat je je prooi zou verspillen door tegen elkaar op te botsen, want dat zou betekenen dat iemand in je clan zonder eten zou kunnen komen te zitten. Maar daar hoefde ze nu niet aan te denken, want dat was nu niet aan de hand en er was genoeg prooi, als je er maar goed genoeg op lette en ook je best deed om ze te vangen.

Ze grinnikte zachtjes toen ze de vogels hoorde fluiten, hun gefluit schonk haar een goed humeur. Ze at vogels, maar vermeed het meestal om ze te doden. Het was teveel moeite om in een boom te klimmen en dan nog eens te riskeren dat je eruit viel. Daarom was het meeste dat ze ving muizen en konijnen. Het was dus echter een uitzondering wanneer ze een vogel meenam naar het kamp. Dan moest het dier ook op de grond zijn, en niet in de bomen. Ze had het niet zo op jagen in de bomen, klimmen kon ze heel goed, maar jagen in de top van een boom was gewoon niks voor haar. Ze was er ooit al eens uitgevallen tijdens de jacht, en aangezien ze zich zo concentreert op haar prooi is het geen goed idee voor haar om daar te jagen. Ondertussen luisterde ze echter wel heel goed naar wat Amberclaw te zeggen had, veel zei ze echter niet want er was al een tijdje niks gezegd. Zij had echter ook geen zin om iets te zeggen nu, de stilte wou ze even niet verbreken. Even wou ze van het gefluit van de vogels genieten, van de geluiden van de natuur om haar heen. Ze was blij dat ze geboren was in een clan, en niet als een rogue of kittypet. Dat leven had ze nooit gewild, nee, ze was een geboren clankat en zou dat altijd blijven. Thunderclan was haar thuis en hier zou ze dan ook blijven. "Zullen we samen verder gaan jagen?" Ze keek lichtelijk op toen de poes het vroeg, ze knikte zachtjes. ‘Ja, mij best.’ Glimlachte ze uit. Dan kon ze tenminste nog iets doen voor de clan, in plaats van hier niks zitten te doen. Ze stond op en sloeg kort met haar staart, waarna ze van de steen afsprong en haar zintuigen weer op scherp zette. Haar blauwe ogen gleden naar de geur die ze zonet had geroken. Een kleine eekhoorn zat daar te knabbelen aan zijn nootje. Ze grinnikte zachtjes en trok kort met haar oren. Die was voor haar. Ze zakte in haar jaag-houding en sloop zo stil mogelijk op de eekhoorn af. Geconcentreerd zette ze enkele stappen vooruit. Bij iedere stap die ze zette, zette ze haar poot stil en voorzichtig neer op de grond. Ze vond het makkelijk om te jagen, enkel omdat ze zoveel had geoefend erin. Ze snoof de lucht kort nogmaals in en merkte al snel op dat deze eekhoorn nog maar net volwassen was. Lekker, dan was het dier mals. Ze zakte nog wat meer in en zette zich schrap om te springen. Na een korte tijd stil te hebben gestaan, schoot ze omhoog. Het ging opeens heel snel, voor haar en voor de eekhoorn. Ze had haar klauwen uitgeslagen en de eekhoorn vastgegrepen. Waarna ze haar tanden in het malse vlees zette en het dier dood beet. Ze hoorde geen gepiep, geen enkele schreeuw. Ze was zo snel geweest, zo snel dat de eekhoorn geen tijd had om tegen te stribbelen, geen tijd had om te schreeuwen, geen tijd had om anderen te waarschuwen. Ze grinnikte zachtjes en gooide er wat grond over heen. Ze boog kort haar hoofd, zoals ze altijd deed. Ze bedankte starclan zachtjes voor deze prooi en keek toen achter zich wat Amberclaw al allemaal gevangen had.

Amberclaw wachtte de reactie van de andere poes af. "Ja, mij best." Toen ze die woorden eenmaal hoorde stond ze op en nam de geur van de lucht weer in haar op. Ze rook wel eekhoorn in de lucht, alleen ze zag aan de signalen die Brooksplash maakte dat zij die eekhoorn wilde vangen en daarom bleef ze ook zo stil mogelijk staan om de eekhoorn niet weg te jagen. Toen ze er zeker van was dat ze de eekhoorn niet meer weg zou jagen. Nam ze de lucht nog een keer goed in haar op. Het duurde niet lang voor ze het geluid van vleugels hoorden die neerstreken op de grond. De geur was nog niet naar haar toegekomen, maar het geluid had het musje overduidelijk verraden. Ze zakte in een sluiphouding en sloop langzaam en voorzichtig dichterbij. Ze wist dat ze geen enkele fout moest maken, want anders zou het musje zo wegvliegen voor ze ook maar iets kon doen om het diertje te vangen. De afstand tussen haar en de mus werd steeds kleiner, dus dat betekende dat ze nu nog voorzichtiger moest zijn. Ze hield haar ogen volledig gericht op het musje, zodat als het op zou vliegen, ze er op zijn minst nog haar klauwen in kon slaan om het musje alsnog te vangen. Eindelijk was ze dichtbij genoeg en maakte ze zich klaar om te gaan springen. Ze verzamelde de kracht in haar achterpoten en zette zich toen af. Het musje had gelukkig niet door dat ze het musje wilde vangen en voor het diertje ook maar kon bedenken dat het weg moest zien geraken, had ze haar nagels er al ingezet en kon het niet meer ontsnappen. Ze beet het musje snel dood en begroef het toen. Ze draaide zich om om te zien of Brooksplash de eekhoorn had gevangen, maar daar had ze wel aardig wat vertrouwen in en het werd dan ook meteen duidelijk toen ze zag dat Brooksplash naar haar keek om te kijken wat ze had gevangen. "Ik neem aan dat het is gelukt met de eekhoorn?" Besloot ze uiteindelijk maar te zeggen. "Ik heb een musje gevangen." Zei ze, ze wist niet precies of Brooksplash dit wilde weten, maar ze besloot om het er toch maar bij te zeggen, want dan waren er geen onnodige vragen. Ze hield ondertussen haar zintuigen nog steeds op scherp, want je wist maar nooit of er weer een prooidier op zou komen dagen om gevangen te worden.