Hear your voice. [&MORNINGPAW*]

Rustig probeerde Secondpaw weer vat op zichzelf te krijgen. Haar vacht stond rechtovereind, haar blik was geschrokken en haar ogen waren naar de plek gericht waar ze het gevaar voor de laatste keer had gezien. Maar nu het gevaar geweken was, vond ze dat ze zichzelf vreselijk aanstelde. Waarom zou ze gedoe maken rond dit? Het was vast niet dat de kater nog een poging zou wagen om gemeen tegen haar te doen. Nou, dit was er dus gebeurd: er was een gigantische kater plotseling voor haar opgedoken, had haar woedend aangekeken en zijn poot opgeheven, maar was tot stilte gemaand tot een moederkat. Waarom hij het gedaan had en waarom zij nou juist weer de dupe moest zijn, bleef onbekend. Het leek net een of ander krantenartikel waar zij niks van begreep. In elk geval was het gevaar nu geweken en moest ze wat rustiger ademhalen. Zuchtend schudde ze haar kopje, waarna ze opzij keek. De prooi was vers, maar niemand had haar opgeroepen om te gaan jagen. Niemand zei eens spontaan tegen haar dat ze mee moest gaan. Eigenlijk trok zelfs niemand zich wat van haar aan, iets wat Secondpaw enorm schaadde. Ze had echt het gevoel alsof ze door iedereen genegeerd werd. Zelfs Stormstar wierp geen blik op haar, maar eigenlijk was hij wel iemand die daar een reden voor had. Hij was immers de Clanleider en moest van allemaal stuff doen om de gang van zaken draaiende te houden, dus hem kon ze niet kwalijk nemen dat hij zo weinig tijd aan haar spendeerde, maar ze had van de andere katten toch net iets meer respect verwacht. Ook Otterpaw en Applepaw had ze niet meer teruggezien, evenals de andere kater die daar was in de Den bij hun. Nou ja, ze zou dus weer een hele tijd alleen moeten blijven.

Met gebogen kopje begon Secondpaw naar haar Den te lopen. Niemand keerde zich naar haar toe, niemand vond het even nodig om tegen haar te praten, niemand wilde haar beter leren kennen. Iedereen wendde zich altijd maar van haar af, of was dat gewoon haar gedachte? Ze wist het niet. Op dit ogenblik leek het wel alsof iedereen het drukker had met hun eigen leven dan het geven om een leerling. Zelfs geen mentors wilden haar. De commandant en de leider hadden immers nog niemand voor haar gekozen. Terwijl er andere trotse leerlingen rondom haar heen waren, zat zij hier eenzaam, zonder kat om zich heen. En liet het nou ook net zijn dat ze ook even geen tijd voor zichzelf kon hebben. Ze kon niet zomaar het kamp uitlopen, dat was gewoonweg onmogelijk. Zachtjes jammerend bereikte Secondpaw haar Den, waarna ze zich als een triest hoopje op de grond liet vallen. De Den was donker, met enige lichtvalling. Misschien was de Den wel net als haar hart. Er waren geen personen wie zij er in kon opsluiten, niemand wilde met haar praten. Ze schrok op van een geluid en haar hart ging – hoorbaar voor haar – hoopvol slaan.