{Kneel before me} [&Casillas]

_{I Never wanted the Throne
I only ever wanted to be your Equal

Loki's zachte pootstappen liepen rustig door het dichte woud heen. Zijn lichte, groene ogen keken spiedend rond, opzoek naar een teken van leven. Zijn tengere lijf wiegde rustig mee met het ritme van zijn poten. Zijn oren waren gespits en zijn nagels waren klaar, al zou hij die in eerste instantie nooit gebruiken, zijn gave, dat was zijn wapen. Zijn leugenachtige woorden bonden iedereen om zijn poot, ze aten uit zijn hand, ze konden niet anders, ze werden onafhankelijk van hem. Er kwam een klein glimlachje van zijn mond af en zijn ogen spiedden in het rond. Uiteindelijk verdween hij in het struikgewas, en liet enkel geritsel van zijn poten achter. Hij liep rustig verder, gehaast was hij bijna nooit, maar als hij het was, dan moest er iets gebeuren, met spoed. Hij liep rustig door, niet laten merken dat hij zich bekeken voelde.

it all make Scense now.
Why you Favored Thor, All these years
Beacause no matter how much
you claim to love me,
You could never have a Frost gigant
sitting on your Throne of Asgard!

Hij liep wat sneller, om van het gevoel dat hij gezien werd van zich af te werpen, maar vanbinnen begon het op te kroppen. Hij werd niet paniekerig, hij had dit vaker gehad, laatst had hij het ook weer gehad, en toen zat er een das achter hem aan, maar toen moest zijn grote broer hem weer zonodig redden. Zijn leugenachtige gaven werkte niet op hersenloze beesten zoals dassen en vossen, daar was hij wel achter gekomen. Hij uzchtte even en keek met zijn ogen naar de open plek die steeds dichterbij kwam. Hij was groot, maar zijn tengerheid leek hem te verkleinen tot de lengte van een kitten, waardoor hij vaak als de schaduw van Thor werd opgevat, een keer had een kat zelfs gevraagd waarom Thors schaduw groene ogen had. Loki was hem bijna aangevallen, hij was geen schaduw van zijn o, zo grote en geweldige broer, maar hij had zelf kalm geantwoord en zichzelf kenbaar gemaakt. Hij zuchtte even en stopte bij de rand van de open plek. Zijn ste was laag, maar niet brommerig, hij sprak en rek zich ondertussen even kalmpjes uit.'Je geur verraad je kat, kom te voorschijn ik wil je met mijn eigen ogen kunnen zien.' Ondertussen grijnsde hij kalmpjes, en wachtte op de schaduw die uit de struiken zou komen.}

_{Met luide passen stapte Casillas door het bos heen. Hij mocht zich best laten horen, wat zou hem aankunnen? Zijn git zwarte vacht werd een met het landschap en als een schaduw gleed hij door het bos. Het waren alleen die felle ogen die hem verraden. Eens in de zoveel tijd hoorde hij een ritseling van een zielig bosdiertje, die daar o zo alleen rondscharrelde. Plots schoot er een muis voor Casillas heen. Met een extreem snelle beweging stak hij zijn poot naar voren en boorde met zijn nagels het muisje plat. Hij rijgde het hulpeloze diertje aan zijn nagel en smeet het weg. Onverstoord liep hij verder. Deze tijd had niet echt een doel, maar het zou kunnen dat hij weer zo'n scharminkel van een Clankat tegen kwam die stiekem het territorium had verlaten, en zich bij de Rogue plaatsen vertoonde. Dit soort gevallen was hij wel vaker tegen gekomen, en voor de meeste was het dan ook niet zo goed afgelopen..

You could be the greatest
You can be the best
You can be the king kong banging on your chest

You could beat the world
You could beat the war
You could talk to God, go banging on his door

Zijn pootstappen waren al van ver te horen, en het geluid maakte het alleen maar erger doordat de bomen het geluid teruggalmden. Zover hij wist had hij geen vrienden, alleen vijanden. En zo wilde hij het ook houden. Vriendschap sprak alleen maar uit op verdriet, en hij kon het maar al te goed weten. Hij hield van niks of niemand, en was geheel genadenloos. Ondanks dat zijn moeder hem had verlaten, en hem alleen had achtergelaten, was hij sterk geworden en had zijn leven als Rogue goed voorgezet. De mening van andere konden hem niets schelen, het was zíjn leven, en als andere daar problemen mee hadden konden ze dat mooi recht in zijn gezicht zeggen. Niet dat een kat dat ooit gedurft had, want dan telden dan ook zijn laatste seconden van zijn leven.

You could go the distance
You could run the mile
You could walk straight through hell with a smile

Eenmaal aan het einde van zijn pad aangekomen, sloeg hij rechts af. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, en tuurde in de verte. Daar, aan het einde van het bos, was als je goed keek een open plek te zien. De perfecte plaats voor eenzame katten. Hij verzette zijn pas en ging over in een trippelend pasje, redelijk snel. De inmensgrote bomen schoten voorbij aan zijn ogen, die volledig gericht waren op de open plek. Toen hij doorhad dat hij inderdaad niet de enige was die naar de open plek rees, schoot hij in een grote struik die aan zijn linkerhand lag. Met een rustigere pas ging hij verder, terwijl een paar blaadjes en takjes kraakten onder zijn poten. Eenzelfde kat als hem, alleen dan een stuk kleiner en met licht groene ogen stond aan de rand van de open plek. Door de wind woei er lichtbruin zand over de vlakte, dat verdween in het donkere bos erachter. Opeens klonk een lage, kalme stem uit de richting van de kleine zwarte kat, vermoedelijk ook Rogue. 'Je geur verraad je kat, kom te voorschijn ik wil je met mijn eigen ogen kunnen zien.' sprak de kater uit. Casillas kwam zonder enige emotie te tonen tevoorschijn, en liep met een stevige pas op de andere Rogue af. 'Kijk maar achter je.' klonk zijn stem, even dof en effen als altijd.}

_{Is it Madness?
Is It? Is It?
Hij haatte het als hij gecomandeerd werd. Zijn ogen knepen zich hatelijk tot kleine, groene spleetjes en zijn staart zwiepte kwaad in het rond. Achterom kijken? Misschien werd er wel een aanval verwacht. Hij moest zich zwak opstellen, en liegen, vooral dat, dan kwam hij er wel uit. Heel voorzichtig, zonder nagels en haast trillend draaide hij zich om, zijn ogen stonden groot van angst, zijn stem niet meer dan een gepiep.'I-ik bedoel het niet zo..' Piepte Loki en zijn ogen gingen over het grote, massieve lichaam van de kater. Dezelfde kleur vacht, dezelfde bouw, alleen leek deze kat groter en dat kwam omdat hij niet zo uitgemergeld en tenger was als Loki. Loki krabbelde even voorzichtig achteruit, terwijl er in zijn hoofd radartjes draaiden die verwoed naar een plan zochten om niet aan gevallen te worden, niet dat Loki bang was, hij speelde het alleen maar. Hij piepte nog eens en ging toen zitten, zijn klauwen lagen nog rustig in zijn poten, en als alles goed zou gaan, dan zouden ze er ook niet meer uitkomen. Hij zuchtte even en staarde naar de grond, alsof hij nauwlijks kon bevatten dat er zo'n groot monster voor hem stond.

Freedom Is life's great lie.
Once you Accept that, in your Heart,
You Will know Peace

Hij had wel een plan, Maar dat was Madness Maar al zijn plannen werden daarvoor uitgescholden, hij trok zich er niets meer van aan. Hij schraapte even zijn keel en keek de kat recht in zijn gelige ogen aan.'Ik ben Loki, Prince of Asgard, mijn terretorium ligt diep in het bos.' Hij had geen idee of deze kater dat wel zou horen, zijn doffe en effen stem had hem wel gewaarschuwd dat hij niet te ver moest gaan met deze kat. Hij liet een zwak glimlachje zien, eerder een bang glimlachje.'En jij bent?' Vroeg hij toen voorzichtig. Zijn ogen waren iets kleiner geworden en zijn bange hart klopte niet meer luid. Zijn bange geschuivel was nu meer een paar voorzichtige pootstapjes naar voren, maar nog steeds was hij alert dat deze kater ineens kon toeslaan. Zijn plan was nu meerendeel goed uitgewerkt, en als de kater netjes meewerkte zonder dat hij het wist, kwam alles goed en kon hij straks gewoon weglopen alsof er nooit iets was gebeurd. Toch, het karakter van deze grote kast was nog in nevelen gehuld, hij had nog geen tipje van de sluier omhoog gehouden zodat Loki zich ergens op kon voorbereiden, en dat was erg gevaarlijk.}