Take a deep breath and exhale

_{You're such a motivator, I gotta get you away
So sick of saying yes sir, yes sir
You're such an instigator, you wanna play the game
Take it or leave it, that's her, that's her

Een paar groene ogen was gericht op een pluizig staartje. De zon scheen fel op zijn tabby vacht en Owlfrost begroef zijn poten in de grond. Kleine zandkorrels klemden zich vast tussen zijn poten. Zijn flank ging rustig op en neer, zijn ademhaling was zacht zodat het konijn zijn aanwezigheid niet zou opmerken. Een keer ging zijn tong langs zijn lippen, zijn maag voelde leeg aan. Het konijn dat hij als zijn prooi zag was bezig wat grasstengels te verorberen en had niets in de gaten. Owlfrost kon al bijna de kaken op en neer zien gaan, want het lichaam trilde nogal. Bijna was zijn tijd daar. Zodra hij maar een teken kreeg dat aangaf dat hij kon springen. De Warrior spande zijn spieren aan en nam een grote hap lucht. Hij voelde zijn longen gevuld worden en hij zag dat het konijn klaar was met zijn maal. Nu was de tijd daar. In minder dan een seconde sprong hij op en voelde dat zijn poten de veilige grond verlieten. Snel plaatste hij zijn poten zo dat als hij landde, hij direct op het konijn kwam. Snel voelde hij dat zijn hoogte verminderde en hij neer viel. Nog steeds had het konijn niets in de gaten. De wind gleed langs zijn gezicht en hij voelde de zachte vacht van het konijn. Meteen veranderde het gedrag van zij prooi. Wild begon het met zijn achterpoten te schoppen, in de hoop zijn aanvaller weg te jagen. Maar Owlfrost had zijn klauwen al in zijn rug geslagen en boog nu voorover. In een flits zag hij de twee kleine zwarte ogen en zag hij een vonk van angst. Dit verzwakte hem een beetje. Een golf van medelijden ging door hem heen en zonder het te merken had hij zijn grip wat verlost. Hierin zag het konijn zijn kans en wurmde zich onder de kat door.

And I can't wait another minute
I can't take the look she's giving
Your body rocking, keep me up all night
One in a million
My lucky strike

Met grote ogen staarde de Warrior zijn prooi na, maar kwam toen in actie. In minder dan een seconde zette hij zich af en achtervolgde het konijn. Door de lenige bouw die de WindClan katten hadden had hij meer snelheid. Zijn achterpoten zetten zich telkens weer af en nu kon hij zien dat hij het beest in begon te halen. Hij rook de heerlijke geur van zijn prooi en voelde zijn poten tintelen. Nog even en dan had hij hem gevangen. Het konijn had echter totaal niet in de gaten dat de kat op zijn hielen zat en begon wat langzamer te rennen. Dat was dom. Want Owlfrost haalde hem in en stopte vlak voor zijn prooi. Geschrokken botste het konijn tegen hem aan en nu sloeg Owlfrost zijn klauwen weer in de vacht. Hij keek niet in die zwarte ogen, dit keer niet. Meteen boog hij zich over zijn prooi en beet zijn nek door. Wat minder trots dan normaal pakte hij het beestje op en keek om zich heen. Door al dat geren had hij niet opgelet waar hij was. Maar hij zag het meteen. Het kleine meer. Een van die plekken die hem kalmeerde als hij dat nodig had. Hij dropte het konijn op de grond en liet een zucht ontsnappen uit zijn bek. Was Silverpool er nou maar om dit moment met hem te delen. De mooie silvere tabby die hem al het geluk van de wereld kon brengen.

Got me so high, and then she dropped me
But she got me, she got me, she got me bad
Took me inside and then she rocked me
She keep me up all night, this is what it sounds like.

Oh oh oh my lucky strike
Oh oh oh my lucky strike
Your body rocking, keep me up all night
One in a million, my lucky strike

[SPOTTEDLEAF]}

Een zachte wind streek door haar pels heen. Haar snorharen waren naar achter gerdukt tegen haar snuit. terwijl de calico kat haar gefocust hield op de apprentice's die hun vaardigheden testen in schijngevechten, gleed ze een paar keer met haar lichte roze tong over haar gevlekte vacht. Vandaag beloofde het een kalme dag te worden. Geen geruzie, of plichten die ze moest volbrengen. Nee, haar beurt was voorbij. Nu waren er waarschijnlijk andere warriors op pad. Ze opende haar mond en liet een onhoorbare zucht varen. De twee groene ogen draaide iets naar links toen de frisse geuren van het woud haar aandacht trokken. Een paar tellen later hees de kattin haar recht, en trippelde ze voorzichtig naar de kamp uitgang. Ze zouden het wel eventjes overleven zonder haar, niet? Ze grinnikte zacht, en zette haar dan af en schoot het woud in. De wind streelde haar vacht, en haar snorharen trilde geamuseerd. Hiervoor waren Windclanners geboren. Om wild en vrij te zijn. Zorgeloos door de wildernis te rennen, zonder achterna gezeten te worden door monsters of tweebeners. je had ook nog rugue's en kittypets. Van die beide snapte ze niet hoe die hun levens stijl vol hielden. Haar maag verkrampte toen ze het voor haar zag. Smerige brokken die je moest eten, en geaaid te worden omdat je je opkruld op hun schoot. Nee, dat zag ze niet zitten. Niet dat ze iets had tegen die kittypets. Iedereen had zijn eigen karakter. En ze kon het moeilijk verbieden. De slanke warrior dreef haar tijd voorbij in het bos. Hier en daar jaagde ze wat, of controleerde de grenzen. Niets speciaals. Alles leek op hun rails te verlopen. Echter wist ze even niet meer waar haar poten haar naar toe draagde. Ze nam genot van de wind en frisse geuren die haar neus binnen zweefde. Dit leven leek soms gewoon té perfect te zijn. Je komt nooit iets te kort. Af en toe in bladkaal als de prooi schraal en fragiel is, maar daar konden de wilde katten wel tegen tot zo ver zij wist. Je kon gaan en staan waar je maar wilde. Niemand die je het kon verbieden. Tja, je moest nou ook niet als een halve gare in andermans gebied gaan. Maar dat was weeral iets helemaal anders. Spottedleaf vond dat hun gebied groot genoeg was. Ze was niet uit op groter territorium, of op moorden. Nee, zij hield van haar leven zoals het nu was. Genoeg vrienden. Een apprentice. Een Clan die om je gaf. Een paar seconden sloot ze haar ogen. Maar het duurde niet lang of ze opende die weer door iets dat haar aandacht af pakte. Een bekende geur, niet ver weg. Zonder er bij stil te staan draafde ze weer naar voor, en nam plaats naast de tabby kater. Ze herkende hem wel. Spotetdleaf had 'm al vaker gezien. Owlfrost. Een redelijk goede warrior, Ongeveer even oud als Spottedleaf. Ze begroette hem met een knikje en krulde haar staart rond haar voorpoten. 'En, wat brengt jou hier Owlfrost?' Mauwde ze op een rustige ondertoon. Haar aandacht schonk ze echter meer aan de rivier voor haar die prachtig opglanzde in het zonlicht.

_{Zijn groene ogen keken uit over het gladde oppervlak van het meer. Een paar golfjes ontstonden er, misschien veroorzaakt door een vis of kikker. Owlfrost nam een grote hap lucht en ademde deze toen weer uit. De lucht was koel en hielp hem weer op adem. Het konijn lag aan zijn poten, bloed had zich over de verse wond verspreid en langzaam begon het zijn warmte te verliezen. Over een paar uur zou het stijf zijn en zijn malsheid verliezen. Daarom wilde hij dit zo snel mogelijk aan degene geven die het nodig hadden. Een vaag bekende geur kwam zijn neus binnen en de Warrior draaide zijn kop om. Heel even dacht hij dat Silverpool er stond, maar dit kwam alleen door de zon die op dat moment in zijn ogen scheen. Een vage schim zat daar, net een kat van StarClan. Hij kon nog net zien dat de gedaan te hem een knikje gaf. Owlfrost stond even op en nam een positie aan dat hij de kat beter kon zien, met zijn rug naar de zon toegekeerd. Nu zag hij haar. Het was een lapjespoes en hij had haar ooit wel een keer gezien. Hij dacht even na wat haar naam was en herkende haar toen ze een Apprentice was. Een paar Moons ouder. Spottedleaf. 'En, wat brengt jou hier Owlfrost?' Hij zag dat haar aandacht eigenlijk op het meer lag en niet echt bij hem. Hij gaf haar ook een knikje en volgde haar blik op het meer. Een vis sprong eruit en hapte naar iets, waarschijnlijk een doodgewone vlieg, en viel met een plons weer in het water. Maar Owlfrost had al te lang gezwegen en keek Spottedleaf aan. "Ik was gewoon aan het jagen en het konijn, tja," Hij vond het altijd vernederend om uit te leggen dat hij soms medelijden had met zijn voedsel, dus ging hij daar maar iets omheen. "Belandde hier zowat." Hij zuchtte kort en keek toen weer naar het meer. Precies waar de vis was verdwenen waren nu rimpelingen te zien op het water. De kringen werden steeds groter, tot ze de oever bereikten en verdwenen in het water. "Vind jij deze plek ook niet zo mooi? Ik bedoel, als de zon ondergaat kleurt het hele meer rood en verandert het van kleur. Je moet dat een keer mee hebben gemaakt." Hij hield zijn ogen ergens in de verte gericht en keek niet naar Spotted. Ze zou nu vast denken dat hij een watje was. Iemand die het eigenlijk niet verdiende om Warrior te zijn. Owl slikte en hield zijn blik af van de poes. Bang voor haar oordeel over hem.

Kort x'3}

_{"Ik was gewoon aan het jagen en het konijn, tja," Natuurlijk zou Spottedleaf het wel begrijpen als hij nu gewoon eventjes een pauze nam. Wie deed dat niet in dit warme weer? En aan het verse konijn te zien had Owlforst al succes gehad vandaag. Ze probeerde haar ogen van het water af te houden, en haar te focussen op Owlfrost. Maar vaak als ze ergens naar staart, kan ze dat de hele dag door blijven doen. "Belandde hier zowat." Zoals ze wel had verwacht. Als ze moest bijhouden hoe vaak ze zelf al was afgedwaald, dan was ze de tel al héél lang kwijt. Bij dat gedacht sprong er een lichte grijns op haar gezicht, maar die verdween al gauw. "Vind jij deze plek ook niet zo mooi? Ik bedoel, als de zon ondergaat kleurt het hele meer rood en verandert het van kleur. Je moet dat een keer mee hebben gemaakt." De calico kattin knikte kortaf, en liet zijn woorden voor wat 't was. Ze had het nog nooit mee gemaakt, maar nu ze deze tip had gekregen zou ze die niet laten schieten. Vaak was Spottedleaf té druk bezig, om in de avond nog naar hier te komen. Maar hij zou daar wel eens tijd voor gemaakt hebben zeker? Ook had Spottedleaf nooit iemand om het mee te delen. Meteen sprongen haar gedachtens naar 'liefde'. Daar besteedde ze nooit tijd aan. Haar leven was nog lang niet ge-eindigt. Dus er was tijd zat. Ook voelde ze nog niets, toch nog niets voor enige katers die ze kende. Maar wie weet, dat kon nog altijd komen. Zoals ze al dacht, ze was nog jong. De she-cat warrior ging zitten, en schoof haar staart rond haar voorpoten. Ze vond het meer nu ook mooi hoor. Dat water glinsterde vaak zilver. De zachte zonnestralen die haar vacht probeerde te verwarmen werden beetje bij beetje sterker. Een onhoorbare zucht rolde over haar lippen. En ze hapte even naar adem. 'Eerlijk gezegd ben ik hier nog nooit geweest in de avond.. Heb daar zo wat te weinig tijd voor..' Haar felle groene ogen straalde hard op. Ze moest haar hoofd afwenden, omdat het licht dat erin scheen haar een beetje verblinde. Haar oren schoven richting Owlfrost, maar weer schonk ze haar aaandacht meer aan het meer dat voor hen bevond.}

Onderwerp: Re: Take a deep breath and exhale