Who are you? I am a little kitten that is looking for adventure. [& Logan]

Rustig zette ze een paar stappen vooruit. Daisy, zoals iedereen haar noemde keek goed om haar heen. Ze was het inmiddels al wel gewend, om zomaar het bos in te gaan. Met al die gevaren, en enge dingen, zoals er altijd werd verteld door de katten uit de buurt. Ze zuchten sarcastisch, ze was al zo vaak het bos in geweest, en had alleen maar meer vrienden gemaakt. Die verhalen, geloofde ze niet meer, en ze ging dus minstens elke maan wel drie keer het bos in. En ze vond het geweldig, soms ontmoeten ze mensen, en beleefde daar wat mee, of soms was er niemand. Dan liep ze wat rond, rook aan van alles en nog wat, en leerde de omgeving kennen. Met stevige passen liep ze verder. De groene bladeren boven haar danste vrolijk mee met de wind. Welke kant zou ze deze keer heen gaan? Ze koos voor rechtdoor, en stapte vrolijk verder. Haar vacht glansde in het licht wat door de bladeren kwam, en haar ogen glommen. Ze zag er vrolijk uit, net zoals als ze was. Behendig sprong ze over een omgevallen boom heen. Dat had ze een maan geleden nog niet gekund. Haar groene ogen gleden over de bomen. Ze ging zitten en sloot haar ogen, en ademde de geur van het bos in. Geritseld kwam uit de struiken, maar Daisy sloeg er geen acht op, pas toen het zich herhaalde, opende ze haar ogen, en keek nieuwsgierig naar waar het geluid vandaan kwam. Ze zag niemand, maar voelde dat er iemand stond. Ze ging staan en deed een paar stappen dichterbij. "Kom maar tevoorschijn, ik zou je niks doen." Sprak ze vriendelijk.

& Logan

De zwart-witte kater rende over de harde bosgrond, het had allang niet meer geregend sinds het zomer was geworden. De jonge kater keek even achterom waarna hij zijn snelheid verminderde, James zat achter hem aan. Waarom? Nee, dat deed er niet toe, dat was weer zo'n klein ding. Logan sloot even zijn ogen en snoof de lucht op, nee, James zat niet meer achter hem aan. Even bleef hij staan om op adem te komen, maar voor hij het wist zag hij de bruine kop van de kater in de verte verschijnen. Blijkbaar had James een kleine pauze genomen, maar pauze of niet, zodra de bruine kater hem te pakken zou krijgen was hij zo goed als dood. Met wijd open gesperde ogen van angst sprong de zwart-witte kater de struiken in. Opnieuw probeerde hij op adem te komen, maar toen hij voelde dat James erg dichtbij liep hield hij zijn adem in. Pas toen de kater weg was bleef de zwart-witte kater nog even zitten om zeker te weten dat James niet meer terug kwam. Hij gooide alles eruit en stond op. Hij zuchtte even licht, maar nog steeds had hij niet de poes opgemerkt die achter hem liep. "Kom maar tevoorschijn, ik zou je niks doen." Miauwde de poes. Logan keek even opgewekt en stapte de struiken uit. Een langharige calico bevond zich voor hem, hij kende haar niet... "Ehh... Hoi..." Zei zijn zachte, maar opgewekte stem.

De zwart-witte kater was voor de poes gaan zitten, maar had nog geen woord meer gezegd. Hij was altijd verlegen in de buurt van poezen die hij niet kende. Hij zuchtte even en liet zijn glimlach zien. "Ik ben Logan." Stelde hij zich voor. Hij lachte weer even waarna hij zich ontspande. Deze poes was niet vijandig of wilde hem niet vermoorden, hij wist nog wel wat er vroeger altijd gebeurde. De jongens gingen iets doen, en dan moest hij persé mee. Naja, zo waren de jongens. Het waren immers wel zijn vrienden, en ze waren goede vrienden. Al ging het vaak mis, maar samen kwamen ze er altijd uit. Vanbinnen moest hij lachen toen hij dacht aan die tijd, wat nu eigenlijk nog steeds zo was. Nooit was het veranderd, maar zou dat ooit nog gebeuren...?

"Ehh... Hoi..." Zei zijn zachte, maar opgewekte stem. Daisy keek hem vriendelijk recht in zijn ogen aan. Hij kwam voor haar zitten, maar zei niks, dus Daisy hield ook haar mond, en keek alleen. De zwart witte kater zuchtte even en liet zijn glimlach zien. "Ik ben Logan." Stelde hij zich voor. Hij lachte weer even waarna hij zich ontspande. Daisy gaf hem een vriendelijk knikje."Daisytail is de naam," begon ze met een licht lach in haar stem. "Maar noem me maar Daisy, want zo noemt iedereen me." vervolgde ze haastig. Haar staart ging vrolijk heen en weer."Logan... Logan.." Mompelde ze binnensmonds."Mooie naam" Sprak ze voorzichtig en ging staan. Onzeker schuifelde ze wat heen en weer. Wat moest ze nu zeggen? Bij andere ontmoetingen was dat altijd heel makkelijk geweest, maar nu. Ze geen weer zitten, maar zei niks. Ze keek een beetje onzeker heen en weer, maar haar blik bleef altijd net iets langer bij de kater, Logan hangen. Hij leek haar erg aardig, ze wist gewoon bijna zeker dat het geen bedrieger was. Daisy besloot de stilte te verbreken. "Waar kom je vandaan?.." Vroeg ze iets wat nerveus.