Devils Daughter ||

Met een kleine beweging streek ik mijn steile haren glad, en legde ik de borstel op mijn eikenhouten nachtkastje. De bleke huid van mijn hand, gleed langs de trapleuning toen ik mijn weg naar beneden vervolgde. Eenmaal aangekomen in de kleine, maar toch gezellige woonkamer zag ik hoe Nagini – diens naam in de mijne voorkwam – haar kop sierlijk omhoog hief toen ze mijn aanwezigheid opmerkte. ‘Goedemorgen Nagini,’ mompelde ik. Zo als mijn vader sprak ik Parseltongue, dit was voor mij makkelijk zo kon ik communiceren met mijn favoriete huisdier en Horcrux van The Lord. ‘Goedemorgen, Mary.’ Siste ze, terwijl ze via mijn been omhoog kroop. Ze nam al snel plaats rond mijn nek, waardoor ik een kusje op haar kop kon drukken.
Met mijn huisdier rond mijn nek, liep ik naar de keuken, waar zoals verwacht mijn vader zijn best deed aan een ontbijtje, waar hij natuurlijk niks van bakte. Gniffelend om mijn woordgrapje, liep ik naar hem toe en begroette hem. Nagini nam plaats op de keuken tafel, de afkeurende kijk naar de bacon was gewoonweg in haar ogen af te lezen. ‘Vanwaar deze speciale genegenheid, pap?’ Vroeg ik met een kleine grinnik er doorheen. ‘Het is de dag dat je naar Hogwarts gaat, nu moet ik voor een jaar mijn geliefde dochter missen.’ Iets van treur was in zijn stem verwerkt. Het was leuk om te zien hoeveel mijn vader om me gaf, het was ook speciaal hoe ik de enige was.
‘Ik ga u missen.’ Mijn stem vulde de kamer, en een waas van tranen verblindde mijn zicht. Ik voelde de hand van mijn vader onder mijn kin, en hij trok mijn kin zachtjes omhoog zodat ik hem aankeek. Een traan was verdwaald over mijn bleke wang, en die veegde hij weg. ‘Nou, nou. Zo ken ik mijn dochter helemaal niet.’ Glimlachte hij. Een grijnsje speelde om mijn lippen, en hij trok me in een omhelzing. ‘Mary, je bent de enige die ik heb, en in welke afdeling je ook plaats neemt, ik ben altijd trots op je. Onthoud dat.’ Zwakjes knikte ik. En maakte me los uit zijn armen, waarna mijn handen aan de slag gingen met het ontbijt.
Na gegeten te hebben, was mijn vader vertrokken naar zijn kamer. Nagini praatte met me over van alles en nog wat, ze vertelde me over de school en hoe ik het beste het drietal kon bespieden. Tot mijn vader terug kwam. Hij had een kooi in zijn handen, hierin zat de meest prachtige vogel die ik ooit had gezien. Geen uil, maar een Arend. Zijn bruine verendek vulde de kooi, en zijn gekras weerklonk door de kamer. Zijn klauwen maakte krassen in de houten stok waarop hij stond, en zijn gele kraalogen keken me doordringend aan.
‘Pap, je bent ge-wel-dig,’ waarna ik hem om de hals vloog.

Na afscheid te hebben genomen van Nagini, die ik helaas niet mee kon nemen want dat zou opvallen was ik alleen naar het treinstation vertrokken. De zwart rode stoomtrein maakte een oorverdovend geluid, en de rook die omhoog stoof was bijna verstikkend zodra je te dichtbij kwam. Na mijn hutkoffer en de kooi van Dehani afgegeven te hebben, nam ik mijn arend op mijn arm en vertrok naar de coupés. Na een geschikte, lege ruimte uitgekozen te hebben, sloot ik mijn hand om de zilveren deurklink. Zo vlug als ik kon sloot ik de deur achter me, en liet Dehani van mijn arm af. Ze kraste dankbaar, en ging haar gang.
Nog geen minuut alleen, en de deur ging al weer open. Een zuchtje ontsnapte uit mijn keel, en ik keek op wie het waren. Draco Malfoy stond in de deurpost, en vermoeid keek ik hem aan. ‘Wat doe jij in onze coupé?’ Siste hij. Zijn haarkleur had wat weg van een sneeuwkonijn, en zijn gelaatstrekken waren bijna net zo scherp als de klauwen van mijn vogel.
‘Neem je aanhangsels mee, Malfoy, en zoek een andere coupé. Vanaf nu zit ik hier.’ Mijn stemgeluid was kalm, maar bevelend. Blijkbaar spraken mijn ogen boekdelen, want hij vertrok zwijgzaam. Binnekort was hij een Death Eather had mijn vader over zijn plannen verteld. Aan zijn verhalen te horen, had ik het niet zo op de familie Malfoy. Veel te hoog van zich zelf.
Toch had ik de informatie in me opgenomen, om dat tegen hem te gebruiken, en hij had geen flauw idee wie ik zou moeten zijn.

De trein was al begonnen met rijden, en in de loop der tijd werd ik vergezeld door Ginny Weasley en Neville Longbottom. Met de jongen kon ik nog leven, al was zijn interesse voor planten uitermate vervelend. Maar die Weasley, alleen al bij haar poezelige gezichtje jeukte mijn handen om haar in elkaar te meppen.
De schattige, meisjesachtige manier waarop ze lachte irriteerde me. En haar eindeloze geratel over Harry werd me ook te veel. Daarom excuseerde ik me, en legde haar uit dat ik naar het toilet ging. De volgende handeling was om Dehani uit de handen van Ginny te grissen. Ze kon werkelijk geen genoég krijgen van mijn vogel.
Eenmaal uit de coupé slaakte ik een diepe zucht, de neiging om langs de muur in elkaar te zakken was groot, maar het zal opvallen en niemand mocht een hekel aan me krijgen. I had to be sweet little Mary. Geen dochter van de Lord, maar gewoon een meisje dat drie jaren had gespendeerd op Beauxbatons. Ik kotste van die school, het liefst had ik die compleet uitgemoord maar papsie had me verboden. Eigenlijk had ik nog helemaal niet gemoord. De enige spreuk die ik kende waren Avada Kadavra en Crusio. De laatste was wel eens uit geprobeerd op een konijn, het arme beestje – há – stierf bijna van de pijn.
Ävada Kadavra mocht ik nog niet gebruiken, mijn vader wilde het me eerst goed leren. Hij was bang mij kwijt te raken als er iets mis ging. Natuurlijk was ik boos naar mijn kamer gestampt, en heb uren zitten mokken maar daarna was het te begrijpen.
Toen mijn weg door langs de coupés vervolgd, - met Dehani vrolijk op mijn schouder - en waar mijn ogen nieuwsgierig naar binnen gluurden, stuitte ik op het kwade gezicht van Malfoy. Ik lachte hem liefjes toe, en stapte stevig tussen de mensenmassa door. Na ongeveer een half uur rondgestruind te hebben, was ik toch maar terug gekeerd naar Ginny en Neville. Twee gelaten vulde de deurpost op, beide hadden het zelfde rode haar Ginny. Het waren dus Weasley’s, waarschijnlijk die tweeling. Ehm hoe heette ze ook alweer? Ted en David? Whatever. ‘Hai.’ Sprak ik rustig toen ze zich omdraaide, en eindelijk mijn aanwezigheid hadden opgemerkt.
‘Hey.’ Zeiden ze tegelijk. ‘Ik ben Fred,’ ‘and ik ben George.’ Grijnsde ze beide. Hun hagelwitte tanden waren al even verblindend als die wilde haardos die hen hoofden opvulde. ‘Mary Nagini Ri..’ Shit. Snel denken Mary, welke naam had pap ook al weer bedacht? ‘Ri..?’ Vroeg een van de tweelingbroers met een speels grijnsjes. ‘McDonald.’ Mompelde ik beschaamd.
‘Hahahaha.’ Zowel Ginny en Neville, als Fred en George lachte me uit. Woedend keek ik hen aan, ze moesten eens weten.
‘Zoals van die,’
‘Muggle winkel,’
‘Waar je junkfood,’
‘kan eten?’
Het irriteerde me hoe de broers elkaars zinnen af maakten, en het irriteerde me nog meer dat ik niet wist wie, wie was. ‘Ja.’ Antwoordde kort af. Ginny begreep dat ik me vervelend voelde en trok me de coupé in waarna ze haar broers weg stuurde.
‘Dag schône dame,’ Fred of George deed alsof hij een hoed van zijn hoofd afhaalde. ‘Het was fijn je te leren kennen, en mooie vogel trouwens’ Riep de ander nog doelend op Dehani, voordat Ginny ze in elkaar sloeg. Toen de rust hervonden werd keek ik het Weasly meisje dankbaar aan. Maar die dankbaarheid en vriendelijkheid verdween al snel toen ze naar mijn verleden vroeg. Het leek wel een kruisverhoor. Stug beantwoordde ik alle vragen, leugentje voor leugentje.

Het word nog even wachten voor ze harry ontmoet, muaha:3

Hoofdstuk 3

De treinreis die nog maar een half uur langer had geduurd, was volgepropt met eindeloze minuten. ‘We zijn er!’ Waren de magische woorden van Longbottom, en met een gelukje had ik Dehani op mijn schouder gekregen.
Haar gele ogen tuurde naar iedereen die zich de trein uit probeerde te persen, soms kraste ze en dan glimlachte ik goedkeurend. Toen het wat rustiger was geworden, stapte ik uit de stoomtrein. Het eerste wat me opviel was een grote gedaante, een soort reus maar dan kleiner. Hagrid moest het zijn. De terreinwacht van Hogwarts. Blijkbaar wist hij wie ik was, want hij keek doordringend naar me en wenkte me. ‘Mary? Je moet met mij meekomen.’ Fijn. Nu werd ik dus bij de eerstejaars gepropt. Met een stoned blik slenterde ik achter hem aan.
Ondanks mijn zware ongevoeligheid, kon ik niet ontkennen dat het uitzicht dat we kregen adembenemend was. We werden naar gammele bootjes geleid, waar ik in principe niet voor gekozen had. Maar natuurlijk waren ze magisch, en kon er niks gebeuren. De eerste jaars waren opgewonden naar de sloepen gerend, hierdoor werd mijn gelaat ruw in een van de houten bootjes gegooid. Deze begon wild te schommelen, en mijn groene ogen staarde woedend naar de jonkies die dit hadden veroorzaakt.
De rest van de oversteek had ik de vragen van de kleintjes genegeerd, en was stug naar het uitzicht wezen staren. Een heks, Minerva McGonagall stelde zich zelf voor, en leidde de reusachtige groep naar de grote zaal. Ook dit was oogverblindend. Het magische plafond gaf een gigantische sterrenhemel weer, waar af en toe een vallende ster doorheen schoot.
De wanden waren gevuld met kleden, en schilderijen die onophoudelijk bewogen. De leerlingen kletsten vrolijk door elkaar, en de eeuwenouden geesten dwaalden rond wachtend tot ze wat nieuwelingen bang konden maken.
We liepen tussen de tafels van Gryffindor en Ravenclaw door, mijn irissen vingen Ginnys poezelige gezicht op, en de drang om kotsbewegingen te maken overviel me. Met mijn hoofd een tikkeltje in de lucht gehesen, om de doordringende blikken te negeren, liepen we naar de lerarentafel. Dumbledore begon met zijn toespraak, iets wat me totaal niet interesseerde. Hierdoor begon ik rond te kijken, vooral naar Harry Potter, Ron Weasley en Hermione Granger.
Blijkbaar was ik niet de enige die keek, de blikken van Harry en mij kruiste elkaar. Een onbeschrijfelijk gevoel borrelde in mijn op, het leek woedde gekruist met alle wanhoop die hij en ik hadden gevoeld. Ik zag hoe zijn gezicht vertrok, en zijn hand optrok naar zijn beroemde litteken. Ik durfde mijn blik niet af te wenden, maar tot mijn grote geluk werd mijn naam geroepen.

Met een zuchtje droeg ik mijn lichaam op naar voren te komen, Dumbledore keek me met een rare blik aan. Zijn oude ogen, die nogal dof stonden als je zijn brilletje wegdacht, volgden mijn lichaam tot de kruk. Ik nam plaats op de lichte kruk, een oude stoffige hoed werd omhoog gehesen. Het zwarte ding nam plaats op mijn hoofd, en spontaan keek ik de kant uit die hij me op stuurde. Mijn hoofd was in bezit van de hoed, iets waar ik me aan irriteerde.
‘Hmm. Wat zullen we eens met jou doen? Mary… McDonald.’ Mijn achternaam was wantrouwend uitgesproken, alsof hij het wist.
‘Natuurlijk, Mary, ik weet álles. Maar geen zorgen, je geheim is veilig, ik ben slechts een stoffige oude hoed.’ Zijn krakende stem liet me slikken. Néé. ‘Zo weet ik precies welke afdeling geschikt is voor jou, namelijk; …’

Met mijn vingers gekruist, hoopte ik op Slytherin. De sluwheid paste bij me, en als de hoed alles wist moest hij dat weten. Ik voelde hoe hij zijn mond opende, en op het punt stond de afdeling uit te schreeuwen, zoals hij bij de vorige leerlingen ook had gedaan.
‘GRYFFINDOR!’ Mijn opgewonden stemming daalde af tot een nulpunt. Mijn hand greep de hoed vast, en smeet deze bijna weg. ‘Wat is dit nou weer? Je wist toch álles!’ Schreeuwde ik kwaad, het zwarte, stoffige ding lag op het krukje waar ik woedend vanaf gesprongen was. ‘Meisje, zie het van de zonnige kant.’ Kraakte hij door, totaal niet gevreesd. Mijn handen jeukten om mijn wand te pakken en Avada kadavra naar hem af te vuren, maar ik wachtte af. ‘Je taak..’ Fluisterde hij. Nu ik er zo over nadacht, hij had gelijk verdorie!
‘Hmm, waarom zou jij MIJ helpen?’ De nadruk was gelegd op ‘mij’ toen ik de woorden had uitgesproken. ‘Wat bedoel je, ik ben gewoon een stoffige, oude hoed die alles weet.’ Murmelde hij sluw. Een grijnsje speelde met mijn roze lippen, nu liep ik droogjes naar de tafel, de starende blikken om mijn actie negerend. ‘Hai.’ Sprak ik, terwijl mijn kont neerzakte op de houten banken. Één van de twee tweelingen keek me nogal dwaas aan. ‘Waarom ging je zo tekeer?’ Hij trok zijn wenkbrauw op, en ook de ander had een diepe frons op zijn gezicht.
‘Mijn vader zat bij Hufflepuff. Ik was bang dat hij boos zou worden.’ Loog ik simpel. Maar ergens heel, heel diep van binnen stak iets, wat het was wist ik niet. Toen de tweeling me begon te geloven, keek ik voor me. Waar een persoon zat die mijn ogen niet al te graag opvingen.
Hij hief zijn hand naar zijn hoofd, en streek een keer over het litteken dat mijn vader me had geschonken. ‘Mary Nagini McDonald.’ Grijnsde ik hem poeslief toe. Zijn ogen werden vergroot, en Ron verslikte zich in een stukje kip dat hij naar binnen probeerde te werkte. Hermione liet haar vork vallen, wat had ik verkeerd gedaan? ‘Nagini..’ Fluisterde Harry naar zich zelf, hij leek mijn tweede naam te proeven op zijn smaakpupillen. Vragend keek ik hem aan, en hij wuifde het weg door zijn mond te openen. ‘Harry James Potter,’ dat weet ik. Dat weet ik maar al te goed.
We aten verder in stilte, op het geklap van de verschillende afdelingen na. Toen we op weg waren naar de leerlingenkamer, liep ik naast Ginny. Iets van haar geklets maakte me gerust, dan hoefde ik tenminste niks te vertellen.
Ze trok me al snel genoeg mee naar de leerlingenkamer van Gryffindor, het haardvuur zorgde voor een zogenaamde ‘gezellige’ sfeer. Ik glimlachte schijnheilig naar de overige leerlingen die zich in groepjes hadden verzameld, verschillende kliekjes met verschillende statussen. Goh ik moest nog erger mijn best doen hier bij te passen dan ik al deed, en ik maar denken dat mijn weg naar de top al was uitgestippeld. Geïrriteerd kwam er een zucht uit mijn keel.
Twee armen wikkelden zich ongestoord over mijn magere schouders, ‘helleuw pretty lady.’ Begon de ene tweeling diens rode haar in mijn ooghoeken dansten. ‘Wie ben jij nou?’ Gromde ik verveeld. ‘Fred,’ grijnsde hij naar me. Een knikje bevestigde dat ik het in me op had genomen. Mijn ogen zochten naar iets kenmerkends waardoor de twee niet zo moeilijk uit elkaar te houden waren. Bij Fred had ik een klein puntje op zijn neus gespot, het was een littekentje. Zelfvoldaan keek ik George aan, deze maakte een samenzweerderig gebaar met zijn tweeling broer. Binnen enkele seconden werd ik in de lucht gegooid, en schreeuwde het uit.
Mijn lichaam werd weg gesmeten, recht op de schoot van twee mensen waarbij ik niet graag in de buurt kwam. Ron en Harry keken me allebei levenloos aan. ‘Eh, Hai?’

Toen mijn haar eenmaal gefatsoeneerd was, slingerde ik mijn benen van Harry’s schoot af. Met één van mijn handen op de bankleuning gesteund, probeerde ik mezelf omhoog te duwen. Al ging dit niet helemaal.
Een warme hand werd op mijn rug gelegd, en deze duwde me voorzichtig omhoog. De hitte drong door tot mijn kleren en verwarmde mijn huid. Dit deed me rillen. De aanraking was afkomstig van de gene waarop ik had gelegen, Ron Weasley. De ‘bloed verrader’ zoals mijn vader hem eens had genoemd. Hij glimlachte vriendelijk naar me, en ik schonk hem een dankbare blik, waarna ik op beide benen ging staan, en een koude windvlaag over me heen zwiepte.
Ron’s warmte had duidelijk effect gehad, en me in die korte minuten opgewarmd. Mijn gedachten schrokken me af, en mijn hart schokte even. Een ongemakkelijk gevoel overspoelde me, en ik mompelde dat ik naar de slaapkamer ging om Dehani te begroetten.
Op een sukkeldrafje rende ik de marmeren trap op, mijn hart nog steeds wild kloppend in mijn keel. Mijn koffer lag op een netjes opgevouwen bed, de kooi van mijn arend was daar boven op geplaatst. Ik haalde haar uit de ijzeren spijlen, en liet haar bij het raam zitten. Ze maakte goedkeurende geluidjes, ze liet haar verenpatroon verwarmen door de zon die deze verlichtte.
Ik liet mezelf zakken op mijn kussen, en voelde hoe mijn oogleden zwaarder en zwaarder werden. Uiteindelijk vond ik mezelf in een diepe slaap.

Het eerste wat ik opving was de lucht die donker aan het kleuren was, pas daarna voelde ik hoe iemand aan me lag te sjorren. ‘Mary. Mary wakker worden, we gaan zo eten!’ Ginny’s rode haar viel hier bij half in mijn gezicht, een gaap onderdrukkend, werd mijn rug gerecht.
Mijn zwarte gewaad lag nog steeds om mijn lichaam gehuld, dus ik was klaar om naar de eetzaal te gaan. Gearmd met Ginny, tot mijn grote ergernis natuurlijk, liepen we naar de grote hal. We namen plaats aan de houten tafel van Gryffindor, eenmaal plaats genomen, keek ik voor me. Kijkend naar de persoon voor me, die druk in gesprek was met zijn twee vrienden, schonk hij mij een blik. Mijn ogen waren vliegensvlug naar het servies geschoten, hulpeloos zoekend naar contact met Ginny. Waar mijn plotselinge angst vandaan kwam was een vraag die ik niet kon beantwoorden.
Voordat we echter de tijd hadden om met elkaar te praten, galmde de harde stem van Dumbledore door de zaal. ‘Jullie zullen wel bekend zijn met het Triwizard Tournament. De magische wedstrijd tussen de drie scholen; Beauxbatons, Hogwarts en het Durmstrang Institute. Er zijn weliswaar nieuwe regels ingesteld, de deelnemers moeten ouder zijn dan zestien.’ Alle leerlingen begonnen kwaad te fluisteren, en de tweeling gilde keihard ‘Boeeh’ door de zaal, als teken van ongemak. Hermione keek ze fronsend aan, maar ik zelf kon daar niet aan denken.
Twee halve hartaanvallen op één dag kwam niet goed, daar had mijn pa beter over na moeten denken. De Beauxbatons wat als Fred of Hermione contact kreeg met een van die franse tuttebellen? In de tussen tijd had de headmaster de menigte weer tot stilte gemaand. Zijn stem schalde door de ruimte, ‘hier zijn de Beauxbatons!’ Mijn smaragd groene ogen tuurde naar de verschillende gelaten die tussen de deur verschenen.
De trutjes kwamen al huppelend de kamer binnen, waarbij hun konten wild heen en weer drilde. Ugh, je zag gewoon dat dit was om de jongens te krijgen. Ron die voor me zat, keek er natuurlijk naar. ‘Bloody hell,’ hoorde ik hem mompelen. Ik keek hoofdschuddend naar het einde van de lange rij meisjes, een reusachtige vrouw liep naast een jong meisje; Fleur Delacour

Je zag het kwijl bijna over de kin van Ron lopen, toen Fleur langs liep. ‘Rohon.’ Zeurde Hermione, de overduidelijke crush die ze voor hem had, was te bloot liggend. Al was de Weasley niet zo goed in hints oppakken.
Toen Ron naar de konten bleef staren, slaakte Hermione een geïrriteerde zucht. Toen de meisjes van Beauxbatons warm verwelkomd waren, en plaats hadden genomen aan de tafel van Hufflepuf, riep Dumbledore de Durmstrang school op. De jongens kwamen met stokken binnen, in een strakke rij, elke keer als ze de stalen dingen op de grond plaatste werd er een brandspoor achter gelaten.
Dit keer was het de beurt aan de meisjes om weg te zwijmelen bij de jongens die de zaal binnen kwamen, en ook Hermione kon een zuchtje van genot niet onderdrukken. Ik zelf keek nogal droog toe bij het schouwspel, Ron wees opgetogen naar Viktor Kruml, waar Harry op zijn beurt weer een opmerking over gaf.
Ginny die naast me zat, kon haar ogen niet van Dean Thomas afhouden, waardoor ik een beetje loner over bleef. Mijn gedachte gang op de vrije loop latend, besloot ik een brief aan mijn vader te schrijven. Vanuit mijn zak haalde ik een klein stuk perkament, en een veer van Dehani. De rest van de toespraak was toch niet meer van belang.
Ik dipte de punt van mijn ‘pen’ in een potje inkt wat ik eerder die dag van Hermione had geleend – zonder dat ze er van wist, weliswaar -. Aarzelend begon ik met schrijven;

Pap,
Ik weet niet of het slim is om dit te schrijven, omdat niemand van uw volgelingen van mijn bestaan af weet, en u nu waarschijnlijk bij hen bent. Maar het was van hoge nood u te vertellen in welke afdeling ik ben geplaatst. De hoed wist van mijn opdracht en afkomst, zoals u zei. Maar hij hielp me door me in Gryffindor te plaatsen.
Mijn opdracht gaat goed, al irriteer ik me mateloos aan de personen die ik moet bestuderen, die hen best doen mijn ‘vrienden’ te worden.
Potter is nog erger in het echt, maar daar kom je snel genoeg achter. Ik beloof dat ik u trots maak,

Liefs, Mary.

Voor ik de brief kon oprollen, werd deze voor mij weggegrist door George. ‘Wie schrijf je, madame?’ Fred pakte het perkament af, en sprong op de Gryffindor tafel. ‘Je geheime liefde?’ De wenkbrauw wiebel van de tweeling begon me te irriteren.
‘Blijf er van af!’ Gilde ik geschrokken, en sprong ook op de tafel, hierdoor was de verwelkoming van Dumbledore naar Igor Karkarov onderbroken. Ik trok mijn wand uit mijn gewaad, en richtte deze op de brief. ‘Evanesco,’ riep ik met woedde in mijn stem.
De brief verdween, zoals mijn stem dit had opgedragen. ‘Hoe dúrf je?’ Riep ik naar de 5e jaars. De twee jongens keken me fronsend aan, en zochten hulpeloos naar het perkament dat mijn wand had laten verdwijnen. ‘Verdwijn spreuk, nooit van gehoord?’ Mijn vraag was chagrijnig naar ze toegeworpen, en ze schudden beide hun hoofd minachtend.
‘Stilte!’ Brulde Dumbledore, die ons onderonsje had bekeken. ‘Fred, George laat Mary met rust!’ ‘Wát is dat het? Geen vervloekingen, zware straffen? Niet boenen tot s’avonds laat?’ Schreeuwde mijn stem door de hal. Ik nam kwaad weer plaats op de houten bank.
‘Bloody hell.’ Hoorde ik Ron weer zeggen, waardoor mijn groene ogen hem bevelend aankeken. Hij was meteen stil, en de headmaster ging verder met zijn toespraak.

Een arm werd om mijn schouder gekruld, en Fred trok me naar hem toe. Ongemakkelijk bleef ik zitten, met mijn armen over elkaar. ‘Sorry Mary,’ mompelde hij verontschuldigend. Tfoe, wat betekend een sorry nou? Ik had me altijd geïrriteerd aan mensen die sorry zeiden. Maar mijn opdracht was niet te vergeten, iedereen te vriend houden.
Ik knikte vaagjes, waardoor hij me los liet, een zachte zucht van opluchting rolde over mijn licht roze lippen. Mijn groene ogen ontmoette die van Igor Karkarov, een van de oude volgers van mijn vader, en nog steeds deels.
Toen iedereen was begonnen met eten, en de Durmstrang school was aan de Slytherin tafel was gaan zitten, gebaarde Igor Karkarov dat naar buiten moest gaan. Ik excuseerde me bij de Gryffindor’s die opgewonden over de wedstrijd praatten. De vragende blikken negerend, rende ik half de zaal uit. Mijn weg naar buiten werd met een snelle looppas vervolgd.
Op de binnenplaats was het stil, de frisse lucht sloeg tegen mijn bleke huid aan, en deed me goed. De lichaamswarmte van de vele mensen maakte me misselijk, en de rust deed me goed. Plotseling werd er een hand om mijn mond geslagen, en ook een om mijn middel. Er werd ruw aan me getrokken, en de tranen sprongen verwoed in mijn ogen.
Eenmaal op een donkere plek, ergens achter een muurtje van het kasteel, overduidelijk afgelegen werd ik losgelaten. Al naar mijn wand grijpend, draaide mijn lichaam om zijn as. Daar zag ik het gezicht van Igor Karkarov, en daarnaast iemand die ik nooit had verwacht. ‘PAP!’ Riep mijn stem opgetogen, hij lachte niet. Hij keek boos.

Angst kroop door mijn aderen, zijn blik, die had ik slechts een maal eerder gezien. En dat was toen ik Avada Kadavra had uit geprobeerd. ‘W.. Wat is er?’ Stotterde ik afwachtend. ‘Nog maar één dag hier, en je zorgt al voor problemen.’ Gromde hij. Mijn hele lichaam trilde, en mijn wand viel uit mijn hand. Ik wilde bukken om hem op te pakken, maar mijn vader hield me tegen door zijn wand onder mijn kin te drukken.
Ik keek hem recht aan, ‘Mary..’ Begon hij met een zucht. Hij ijsbeerde heen en weer, ‘dit had ik niet van je verwacht. Je stelt me diep teleur.’ Een traan rolde over mijn wit weggetrokken wang. ‘Maar, maar pap wat heb ik dan gedaan?’ Slikte ik. ‘Nog ontkennen ook, als ik niet beter wist zou ik je moeten straffen.’ Antwoordde hij.
‘Nee, nee alsjeblieft vader!’
‘Zwak, zwak meisje. Je word overdonderd door de mensen uit je afdeling.’
‘Maar, je zei dat je trots op me was, het maakte niet uit waar ik werd geplaatst.’
‘Stop, Mary.’
‘Nee, nee je weet dat ik gelijk heb!’
‘STOP! Zei ik!’
‘Alsjeblieft vader, ik beloof dat ik je trots maak!’ Tranen liepen over mijn wangen, als hij zijn wand op me gericht hield. Mijn ogen werden dicht geknepen, inmiddels was ik omver geduwd door Igor en lag in een bolletje op de grond. Maar er kwam niks.
‘Och och, Mary, ik kan het niet.’ Mijn vader knielde bij me neer, en streek over mijn wang. Opeens klonken er verschillende stemmen die verwilderd mijn naam riepen. ‘Je krijgt nog een kans, maar als Igor hier nog een verhaal over je verteld, ben ik bang dat ik je moet straffen.’ Sprak hij nog, voor hij verdween met Igor.
‘Mary hier ben je!’ Riep een stem, afkomstig van Ginny. Door de tranen heen kon ik de tweeling, Ron, Hermione en Harry herkennen. ‘Wat is er gebeurd?’

Alles ging zo vlug, nog trillend zat ik op de bank in de leerlingen kamer van Gryffindor. Voor het eerst was ik dankbaar voor het altijd brandende haardvuur, ondanks de deken die om mijn lichaam gewikkeld was, was ik ijskoud.
Hermione, Harry, Ginny en George zaten voor me op de bank. De manier waarop ze naar me keken, was bijna beangstigend. Ron en Fred zaten allebei aan een andere kant naast me, ze keken af en toe op zij naar elkaar of naar mij. Er was nog geen woord over mijn lippen gekomen, sinds het voorval met mijn vader waar niemand van af wist.
Op een gegeven moment hoorde ik hoe Harry en Hermione omkeken, en zich naar de andere kant van de kamer bevonden met de woorden dat ze naar de Bibliotheek gingen. De minuten verstreken, en inmiddels was Ginny tegen George aan in slaap gevallen. Ook deze had zijn ogen bijna gesloten, het was dan ook laat in de avond. De twee jongens naast me bleven standvast wakker, af en toe boden ze me een kop thee aan.
Nadat Ron voor de vijfde keer de kop had verwarmd, nam ik hem toch maar aan. Dit was echter de eerste handeling die ik had uitgevoerd. Hij moet je niet, je bent een softy. Je bent niet geschikt voor Zijn taken. Hij had nooit vertrouwen in je mogen leggen, hij had je nooit op moeten zoeken, en weer voor je gaan zorgen. Je bent de grootste fout van Zijn leven, je bent een blok aan zijn been. Alles was fake zag je dat dan niet? Hij wilt je vader niet zijn, hij houd van niemand.
Mijn gedachtes maakte me gek, een traan rolde uit mijn ooghoek via mijn wang naar mijn kin. ‘Hij haat me,’ mijn stem was een fluistering, nietig en schor. ‘Wie haat je?’ Vroeg Fred, mijn ogen zagen aan Ron dat hij precies dezelfde woorden wilden uitspreken. ‘Niks.. Ik.. Ik bedoel Niemand, ik..’ Totaal in paniek rolde er meerdere tranen over wangen. ‘Shh.’ Suste Fred me, en hij trok me weer tegen hem aan. Zijn hart klopte regelmatig, en dit bracht me weer in normale staat.
Dit ging tegen al mijn gevoelens en beloftes in, dit mocht niet! Maar ik kon me niet bedwingen, het voelde zo fijn, zo rustgevend. En bovendien, mijn vader had er zelf voor gezorgd. Hij heeft me naar Hogwarts gestuurd en daarna van slag gemaakt.
Rustig bleef ik in zijn armen liggen, mijn benen waren op de bank getrokken, waardoor deze half over Ron heen hingen. Dit leek hij niet erg te vinden, en streek in een regelmatig tempo over mijn been heen. Dit tafereel maakte me slaperig, en al snel waren mijn ogen gesloten en werd mijn ademhaling minder schokkend.

Ik werd wakker door stemmen, slechts fluisteringen, waarschijnlijk om me niet wakker te maken. Een van mijn ogen werd geopend, al snel besefte ik dat ik nog steeds bij Ron en Fred op schoot lag. Ik kwam langzaam overeind, en wreef in mijn ogen.
Ginny zat in de sofa voor ons, terwijl Hermione en Harry wild aan het ijsberen waren. Vragend keek ik naar Fred, diens hoofd op een 70 centimeter afstand was. Hij haalde zijn schouders op, dus werd mijn blik op Ron gericht. Hij zuchtte langzaam, en legde zijn armen over mijn benen heen. ‘Weet ik niet,’ richtte hij zijn antwoord naar me.
‘Oke.’ Mompelde ik verslagen, en haalde mijn benen van Ron af. Fred’s arm lag nog om mijn middel, dus deze kwam slapjes neer op de bank. ‘Ik ga douchen,’ meldde ik. ‘Wacht Mary!’ Riep Ginny. ‘Ga je iemand nog vertellen wat er is gebeurd?’ De kamer viel stil, en de groep keek me aan. ‘Eh,’ mijn adem stokte in mijn keel. ‘Ik wil er niet over praten,’ mompelde ik waarna mijn passen werden vervolgd.

De warme stralen van de douche, kletterde met ongelofelijke kracht tegen mijn huid. De hitte die er van af stoomde deed me goed, al maakte het me benauwd.
Met een handdoek om mijn hoofd en lichaam gewikkeld te hebben, liep ik naar de slaapzaal van de meisjes. Het was stil, op een aantal gedaantes die ik niet kende na. Ondanks de lessen die morgen pas begonnen, moesten we toch ons uniform aan. Iets wat volgens mij elke dag moest, en me teleurstelde. De kleren collectie uit London, zou niet veel gebruikt worden.
De lange zwarte haren die mij toebehoorde vielen langs mijn ovale gezicht, ik kamde ze vlug uit, en met een simpele spreuk wist ik ze droog te maken.
Mijn voeten schoten in een paar achterlijk lelijke schoenen, waarna ik weer naar de leerlingen kamer beneden liep. Hier waren slechts mijn slachtoffers. Hermione en Harry stonden ongeduldig te wachten, terwijl Ron me vriendelijk aan keek.
‘Hey, kom je mee? Ze doen briefjes met hun naam in de Goblet of Fire!’ Sprak de Weasley opgewonden. Slechts een zwak grijnsje sierde mijn gezicht, en liep zonder een woord mee met het drietal. Ik hoorde de personen achter me lichtjes fluisteren, iets wat me niet helemaal op mijn gemak stelde, maar ik besloot het te negeren.
We kwamen aan in een kleinere ruimte, waar een soort tribunes aan de randen stonden. Hier zaten mensen op, en Hermione ging ook al snel zitten met haar neus in een boek gedrukt. ‘Hee kleine,’ hoorde ik een stem in mijn oor. Fred’s rode haar was makkelijk herkenbaar in mijn ooghoeken, terwijl George aan de andere kant kwam staan.
‘Ik ben niet klein,’ protesteerde ik naar de tweeling. ‘Hmm, wij denken van wel, niet Freddie?’
‘Jup, dat denken wij Georgie.’ Zuchtend vervolgde ik mijn stappen naar Ginny toe, die ergens verderop op een bankje zat te kijken.
‘Hee,’ mompelde het roodharige meisje, toen ze mijn aanwezigheid opmerkte. Mijn ogen gleden bijna direct naar het drietal, die druk aan het smoezen waren. ‘Ginny, waarom fluisteren ze altijd zo? Ik wil ook wel eens weten wat ze zeggen.’ Vroeg een van de meisjes die haar ogen ook op het drietal had gefixeerd, vooral op Ron.
‘Lavender, je snapt dat je niet bij hun groepje hoort? Je moet écht hun vertrouwen winnen, wil je dat ze iets vertellen.’ Antwoordde het Weasley meisje simpel. En vanaf dat moment wist ik het, dat was mijn doel. Bij het kliekje horen, en zo hun geheimen uitgraven. Elke locatie, waar ze ook waren doorgeven aan mijn vader. Alleen dán zou hij mijn vader weer willen zijn.
‘Ik ga naar Ron, Harry en Hermione.’ Deelde mijn stem mee, waarna ik nonchalant opstond en Lavender met een chagrijnige grimas achterliet. Ginny grinnikte onbeholpen, en hierom speelde een grijnsje met mijn zachtroze lippen.
Niet lang daarna plofte mijn kont neer naast Ron, hij keek verschrokken op. Hij glimlachte naar me, en keek toen aarzelend naar zijn twee vrienden. ‘Hey.’ Grijnsde Harry, maar de diepe, geïrriteerde zucht van Hermione was me zeker niet ontgaan, snel rolde ik met mijn ogen. En richtte me toen op de menigte die begon te klappen en te joelen.
Verbaasd keek ik op, en voor ik het kon beseffen was ik door Ron mee getrokken naar richting de Goblet of fire. Daar stonden Fred en George, te pronken met een drankje dat ze in hun handen hadden. Een grinnik kon ik niet onderdrukken. En ik keek toe wat het tweetal nog van plan was, als de betweter de jongens weer moest onderbreken. Nu was het mijn beurt om geërgerd te zuchten.

Expres omgedraaid, om het betweterige meisje niet meteen in de haren te vliegen, luisterde ik naar haar commentaar. ‘Dat is een leeftijds grens, die houd je wel tegen.’ Ik zuchtte, diep. ‘Daarom hebben wij dit,’ begon Fred. ‘Verouderings drank.’ Maakte George de zin compleet. Een zelfgenoegzame lach liet mijn gezicht wat vrolijker blijken.
‘Eigen keus..’ Mompelde Hermione met zo’n irritante waarschuwing in haar stem. De tweeling haakte de armen in elkaar en dronken zo het drankje op. Tot ieders verbazing gebeurde niks, dus haalde George zijn schouders op, en ze sprongen samen over de blauwe, zwevende lijn. Er gebeurde niks. Iedereen begon te juichen, en lachen.
Ik klapte in mijn handen, maar dit zwakte als snel af toen de tweeling met een enorme kracht uit de cirkel werden gerukt. Ze lagen samen op de grond, en iedereen was doodstil. We gingen in een kring om ze heen staan, en zagen grijze haren verschijnen. Iedereen barstte in een luid gelach uit, en ook mijn lach schalde ongegeneerd door de hal.
Ron klapte onder zijn gelach een aantal keer in zijn handen, en ook Harry hield het niet meer uit. Fred en George waren elkaar in de haren gevlogen, en iedereen keek vol plezier toe, tot de deuren van de hal nogmaals open gingen.
Viktor Kruml stapte met twee vrienden naar binnen, hij liep zo door de blauwe straal heen en gooide zijn briefje in het blauwe vuur. Het verdween bijna direct. Een luid applaus vulde de kamer, en ik keek droogjes naar Ron die aanbiddend naar hem keek. ‘Dude, nog even en mensen denken dat je gay bent.’ Wierp ik hem scherp toe. Ook al was de geamuseerde toon in mijn stem af te leiden. Hij keek me met een melodramatische blik aan, en daardoor schoot ik in de lach.
Ook hij liet een korte grinnik ontsnappen. in de tussen tijd richtte ik mijn blik door de hal. In de deuropening stond iemand, een gedaante die me niet aanstond. Terwijl ik er heen liep, haalde ik mijn wand ongezien uit mijn gewaad, de rest verbaast achter latend.
Het puntje van mijn bijna zwarte wand drukte tegen Igor Karkarov’s keel aan, en duwde hem de gang op, waarna hij ruw tegen de muur werd geduwd. ‘Hoe durf je?’ Spuugde ik naar hem. ‘Wat?’ Zei hij met onschuldig grijnsje, dat zijn gelende tanden blootstelde.
‘Hoe durf jij mijn vader dingen wijs te maken, waar geen woord van waarheid in zit?’ Niet merkend dat Harry mee aan het luisteren was, drukte ik mijn wand dichter tegen zijn keel. ‘Je weet, dat ik tot dingen in staat ben, Igor. Slechts één woord tegen mijn lieve papsie, en je bent er geweest.’ Het was nu mijn beurt om te grijzen, zijn handen trilde waarna hij zich zelf uit de voeten maakte. Ik draaide me om, om terug naar de groep te lopen.

Harry, Ron en Hermione waren al teruggelopen naar de leerlingenkamer, toen ik nog even bleef zitten bij Ginny en de rest. Maar al snel had ook ik me geëxcuseerd, en stapte nu door het portret van de dikke dame. De verwoedde stem van Harry maakte me nieuwsgierig, dus bleef ik in het kleine, donkere halletje staan.
‘… Zoals ik al zei ze is gevaarlijk! Haar tweede naam ‘Nagini’ hij kwam me zo bekend voor! En laatst had ik die vreemde droom weer. Over you know who, Voldemort noemde zijn slang Nagini, Hermione!’ Een zware druk op mijn borstkast, liet me hevig ademen. Mijn handen begonnen te trillen, en ik slikte een paar keer om mijn droge keel weg te krijgen.
Doodsbenauwd wachtte ik op de reacties. Tot mijn verbazing was het niet Hermione die antwoordde, maar Ron. ‘Kom op Harry, je denkt toch niet.. echt? Ik bedoel Nagini als naam komt toch wel vaker voor?’ Mijn hart begon harder te bonken.
‘Oh, natuurlijk, het komt ook vaker voor dat een leerling Igor Karkarov staat te bedreigen op de gang? Zeggend, dat ze maar één woord tegen haar vader hoeft te zeggen, en hij is er geweest?’ Nee.. Nee. Nee. Nee. NEE! Hij mocht het niet gehoord hebben, het kon niet. Een traan gleed over mijn wang, waarom moest hij alles aan zijn vriendjes doorlullen? Harry had alles al van me afgepakt, alles. Hij had mijn vader voor 13 jaar lang weg laten zijn. Ik zou het hem nooit vergeven, hij zal er voor boeten. Woedde liet een brok in mijn keel verschijnen, en juist op dat moment draaide ik me om, en stapte in het zicht van het vervloekte drietal.

Gekalmeerd liep ik naar het drietal toe, ze compleet negerend plofte mijn kont naast Ron neer, op de rode bank. ‘Hee, Mary.’ Grijnsde Ron naar me. Ik knikte enkel, en pakte de Quibbler. De complete onzin die er in geschreven stond, liet ik aan me voorbij gaan. De spanning was om te snijden, enkel de ademhalingen waren te horen.
‘Ik weet dat je me hebt gehoord, Mary.’ Begon Harry aarzelend, mijn ogen sneden in de zijne. ‘Conclusies trekken, wat goed van je Harry, echt uitstekend.’ Terwijl de krant in elkaar zakte, klapte ik sarcastisch in mijn handen. ‘Wat bedoel je?’ Vroeg hij, oliedom. ‘Mijn moeder is dood, toch?’ Het drietal knikte op mijn vraag. ‘Onjuist, maar ook juist.’ Een zwakke grijns speelde om mijn lippen. ‘Ik ben geadopteerd, mijn echte vader zat in Hufflepuf. Mijn echte moeder heeft me bij mijn vader gedumpt, en die heeft me over gegeven aan zijn ‘oude vriend.’ Deze oude vriend, is Lucius Malfoy.’ Het was geen wonder dat de leugens zo vlot over mijn lippen speelde. Ze nu zo plotseling compleet uit mijn duim gezogen.
Een plotselinge verandering van stemming was toen de woorden Lucius Malfoy waren uitgesproken. Aangezien deze een trouwe dienaar van de heer was, en mijn vader me binnenkort bekend ging maken, kon ik me gerust voor doen als de pleegdochter van de Malfoy’s. Ze reageerde allemaal zo als ik wilde dat ze reageerden. ‘Zie je, daarom loog ik. Jullie reacties waren te verwachten.’ Een nep-snik verliet mijn mond. Hierdoor werd de arm van Ron om mijn tengere lichaam gevouwen, en trok hij me lichtjes tegen zich aan zoals zijn broer had gedaan.
Keer op keer verbaasde die aangename warmte van Ron me, het voelde zo prettig aan. Ondanks dit alles was ik te koelbloedig om warm te lopen voor een Weasley. ‘En je tweede naam?’ Mompelde Harry er nog beschaamd achter aan. ‘Weet ik veel, mijn moeder vond die naam gewoon mooi denk ik?’ Beet ik hem toe. Hij slikte.

‘Zie je? Je overdrijft!’ Riep Ron beschermend. Ik glimlachte licht naar hem en hij lachte terug, nog steeds met zijn arm rond me heen gekruld. Hermione keek met een jaloerse blik, al snapte ik niet goed waarom. Met mijn ogen naar haar gericht, draaide ze zich vol afschuw om, met de mededeling ‘ik ga naar de bibliotheek.’ Mijn blik veranderde naar droog, ‘wat heeft zij?’ Ron hield zijn schouders op, en Harry wandelde weg, waarschijnlijk naar zijn kamer. In de tussentijd waren er wat meerdere leerlingen in de kamer gekomen.
Een beetje hopeloos hing ik tegen Ron aan,de blikken negerend sloot ik mijn ogen. Toen ze weer geopend werden, kwam dit door het zachte gesnurk dat Ron produceerde. Ik grinnikte, en keek naar buiten de zon daalde al een beetje. Zo kon je zien hoe lang we in de hal hadden gezeten, een zuchtje ontsnapte uit mijn keel.
Mijn hoofd zakte op zijn schouder, en ik sloot mijn ogen. Luisterend naar zijn regelmatige ademhaling, voelde ik hoe de slaap me pakte. Dan was ik ook al snel de draad van de wereld kwijt, en zakte weg in een lichte slaap.
Weer de regels brekend, weer te dicht op iemand liggend. Maar het kon me allemaal niks schelen, ik was veel te moe om er over na te denken.

Mijn ogen werden geopend, nog een nacht zonder pyjama, gelukkig had ik mijn wand om mezelf schoon te toveren. Twee paar kijkers ontmoette die van mij, en waarneer Ron zich zelf omhoog hees nam hij mij mee. Een luide gaap verliet mijn mond, en dit liet Fred grinniken. Opeens bevatte de wereld me weer, waar kwamen Fred en George vandaan?
Ron gunde me een glimlach, maar stond daarna op, en meldde dat hij ging douchen. Vandaag zouden de lessen beginnen, alleen bij het idee al kon ik zuchtten alsof mijn wereld er vanaf hing. Met wat onhandig gestuntel wist ik mezelf staande te houden. ‘Dag,’ grijnsde ik simpel waarna mijn passen verstevigd doorgingen naar Harry en Hermione die in de bank zaten.
Ik plofte neer op de bank die tegenover de jongen en het meisje. Met een zwak, gespeeld grijnsje keek ik naar Harry. Zijn lichaam was gehuld in de zelfde, saaie outfit van Hogwarts. Het ronde brilletje op zijn neus deed zijn groene ogen groter lijken, waardoor ik besefte dat ik die ogen ergens van kende.
Hermione slaakte een vermoeide zucht, stond op en wandelde weg naar Parvati. ‘Wat hééft zij?’ Riep ik dramatisch uit.
Harry slaakte een zucht. ‘Ze is vast jaloers op jou en Ron.’ Antwoordde hij alsof het de simpelste zaak van de wereld was. ‘Wat is er met mij en Ron?’ Zei ik oprecht verbaasd. ‘Nou, ja Ron..’ Voor dat Harry zijn zin af kon maken, trilde de bank door dat de tweeling allebei aan een zijde van me neer plofte. De amandelkleurige ogen van Fred boorde in de mijne, ‘goedemorgen.’ Zei de tweeling in koor. Een oprechte glimlach speelde met mijn zachtroze lippen.
Bij het idee aan de oprechtheid schrok ik, het geen wat ik niet merkte, was dat de tweestrijd in mezelf groter werd. Aan de ene kant wilde ik bij hen zijn, bij de gene die zich vrienden van me noemen. Aan de andere kant wilde ik mijn vader trots maken, bij hem zijn na die 13 jaar weer goed genoeg ‘ontwikkelt’ had om me te verzorgen. Waar waren de dagen van ‘mijn grote voorbeeld gebleven’? Toen Ron van de trap af kwam in zijn mantel, stond Harry ook op. Ik volgde zijn voorbeeld en zei gedag tegen de tweeling. Die knikte enkel.
Samen met Ron en Harry liep ik door de gangen van Hogwarts, niet wetend waar Hermione uithing stapten we door naar de eerste les van vandaag. Toverdranken, gegeven door professor Severus Snape. Eenmaal in het muffige, donkere klaslokaal nam ik plaats tegen over Harry en Ron. Een gedaante voorin de klas kwam naar ons toe geparadeerd, zijn zwarte mantel was als een schaduw. Zijn ogen boorden in de mijne, terwijl hij nors snoof.

Hij wist het, die blik. Mijn vader moest het verteld hebben, ik keek hem terug aan. ‘Weet je het?’ Vroeg ik onschuldig, hij leek de hint te begrijpen en knikte langzaam. Het was slechts een kleine beweging, waarna hij weer door stapte. Met zijn liniaal in zijn hand, die hij er af en toe tegen aanklapte. Toen de klas compleet was, begon hij met spreken. Neutraal, zijn toon bot en eentonig. Die man gaf me de kriebels, al wist ik niet waarom.
Plotseling voelde ik een windvlaag, en tot mijn verbazing zat Hermione pal naast me. ‘Hey,’ zei ze, vriendelijk dit keer. Verbaasd ontmoette mijn ogen die van haar. ‘We zijn verkeerd begonnen,’ glimlachte ze als antwoord op mijn blik. Ik knikte instemmend, ‘friends?’ Vroeg ze. Ik knikte, en liet ook mijn lippen sieren met een lachje. ‘Friends.’

De stem van Snape was het enige wat je kon horen in het klaslokaal, iedereen was doodstil. Ik schreef wat onbelangrijke dingen op het stuk perkament, met de veer van Dehani in mijn hand. In tegendeel tot mij, en Ron zat Hermione ijverig de stof op te schrijven, en was Harry diep in gedachten verzonken. Ik gaapte, met een klein geluidje dat de stilte van de ruimte verbrak.
‘Is mijn les zo saai, madame.. McDonald.’ Zijn wenkbrauw was opgetrokken bij het zeggen van mijn neppe achternaam. ‘Haha, nee hoor, professor Snape.’ Glimlachte ik vriendelijk. Wat verwaande blikken van de Slytherin afdeling, lieten me vuil terug kijken. Bijna iedereen wendde direct hen blik af, behalve Draco Malfoy, hij keek me aan met een soort, onzekerheid bijna.
De minuten tikte langzaam voorbij, terwijl ik ieder gezicht uit de klas bestudeerde. Na een tijdje werd gemeld dat de les voorbij was, hierbij sprong ik op, en rende half de klas uit. Uit het lokaal gerend, leunde ik tegen de muur aan naast de krakkemikkige deur van het lokaal. In een kort moment liepen verschillende leerlingen langs me heen, en keken me met een rare blik aan. Nonchalant keek ik naar de afwisselende gezichten, en grijnsde vrolijk.
Toen Ron’s rode haar in de deuropening verscheen, maakte ik aanstalten om weg te lopen, samen met de overige drie leerlingen. ‘Wat deed jij nou?’ Grinnikte Hermione, terwijl ik een lach om mijn lippen liet glijden. ‘Snape was zo saai, dus dacht ik maar dat ik beter zo snel mogelijk weg moest komen.’ Ron knikte begrijpelijk, ‘volgende keer doe ik mee.’ Lachte hij naar me. Hij haakte zijn arm in de mijne, terwijl Harry en Hermione naast ons liepen.
Mijn groene ogen vingen de jas van Igor op, die om de hoek kwam zetten. Ik versnelde mijn pas en liet Ron gehaast los. ‘Mary!’ Ik stond kaarsrecht stil, wat nu weer? Eenmaal omgedraaid was de man al aardig dichterbij gekomen. De drie leerlingen stonden aan mijn zij, iets wat me op de een of andere manier prettiger liet volgen. Met mijn wenkbrauwen opgetrokken, staarde ik in zijn gerimpelde gezicht van Igor. Hij greep me bij mijn magere polsen, en trok me mee. Uit gehoor afstand van de anderen, begon hij te spreken. ‘Je vader houd een bijeenkomst Zaterdag.’ Yeah alsof ik dat nog niet wist. ‘Hij gaat je bekend maken.’ Vervolgde hij.
‘Ik snap mijn vader niet, waarom zou hij jou vertrouwen?’ Bracht ik sarcastisch uit. ‘Het kan me niet veel schelen, maar het blijft onbegrijpelijk.’

Meteen na die woorden draaide ik me om, en liep zonder een krimp te geven naar Harry, Ron en Hermione. ‘Wat moest hij van je?’ Vroeg Hermione verbaasd. De achterdochtige ogen van Harry spraken boekdelen. Fijn Igor, fijn pap, nu vertrouwde hij me weer niet. Kun je het geloven? Een diepe, luide zucht vulde de stilte. ‘Hij wilt dat ik met Kruml naar het feest ga,’ loog ik. ‘Je vind niks aan Viktor, waarom wil hij dat dan?’ Zei Hermione logisch. Verbaasd keek ik haar aan, blijkbaar had ze me wel mooi lopen bestuderen.
Ik besloot het te negeren, en keek haar aan. ‘You’re right, daarom zei ik ook nee. Viktor gaat maar lekker met iemand anders.’ Zelfvoldaan keek ik naar het drietal, waarna we onze weg vervolgde naar de volgende les, Verweer tegen de zwarte kunsten.

De week vloog als een bezetenen voorbij, en gek genoeg werkte het weekend op mijn zenuwen. Ik klapte mijn koffer dicht, en pakte Dehani’s kooi vast. Ze kraste eenmaal, en met verschillende woorden vertelde ik dat ik haar ga missen.
Hermione had beloofd voor haar te zorgen, en als ik niet afstamde van Voldemort hadden misschien wel, - en nu kokhals ik letterlijk – vriendinnen kunnen worden. Met beide handen vol stuntelde ik de trap af, waar Ron, Harry en Hermione me stonden op te wachten. ‘Moet je echt naar de Malfoys dit weekend?’ Vroeg Harry vol afschuw. ‘Ja, Narcissa en Lucius willen iets leuks doen met mij en Draco.’ Mijn wenkbrauwen waren getrokken tot een frons.
‘Ga je er samen met Malfoy heen?’ Vroeg Hermione verbaasd. ‘Alsof die met mij gezien wilt worden,’ zuchtte ik. Ron knikte begrijpend, en zuchtte toen diep. Het bruinharige meisje trok me in haar armen, en gaf me een stevige knuffel. Daarna pakte Harry me beet, een steek ging uit naar mijn vader. 13 Jaar zonder vader, door hem. De jongen die me nu in zijn armen hield, en het niet leuk vond om afscheid te nemen. Ik zuchtte diep.
Mijn mond was tot een streep getrokken, en ik maakte me los uit Harry’s armen. Mijn hoofd wendde zich naar Ron, ‘ik ga je missen Mary.’ Glimlachte hij kort. ‘Over twee dagen ben ik er weer gekkie, en ik ga jou ook missen.’ En bij Ron meende ik het, zijn rare grapjes en zijn vrolijkheid waren de enige die ik eigenlijk kon verdragen, naast de tweeling. Hij opende zijn armen en ik knuffelde hem terug, waarna ik mijn lippen op zijn wang plaatste. ‘Dag,’ mijn stem was gericht naar iedereen. Ron keek me aan, hij had een lichte blos op zijn wangen, iets dat me deed grinniken.
Eenmaal naar de openhaard genomen, gaf Harry me het zakje brandstof, waarna hij me nog een lachje gunde. ‘Malfoy Manor.’ Sprak ik luid en duidelijk, en voor ik het wist ging ik in vuur op.
Mijn mantel zat onder het as, toen ik de open haard in het huis van Malfoy uit stapte. Een bleke vrouw met dezelfde blonde haren als Draco, kwam verbaasd op me af. ‘Wie ben jij? Je kan hier niet zijn, meisje, het is hier gevaarlijk.’ Viel ze gelijk met de deur in huis. ‘Houd je mond,’ sprak ik enkel. Waarna ik door de gangen liep, op naar de vergaderzaal.
Mijn donkergroene ogen stonden vals, evenals de grijns die om mijn lippen krulde. Als een compleet ander persoon paradeerde ik naar de vergaderzaal. Onderweg kwam ik Draco tegen. Hij zou niet veel later bij hen horen, en dat wist hij maar al te goed. ‘Geen vragen,’ siste ik waarna ik de deuren opende. Het was leeg op een aantal Death Eaters na, waaronder Bellatrix. ‘Zo, zo wat hebben we hier?’ Vroeg ze met een grijnsje op haar gezicht. Haar vuile kleding, en geklitte haar maakte haar de ultieme vuiligheid. ‘Ga douchen, bitch.’ Wierp ik haar weg, en langs haar heen stappend liep ik in de richting van mijn vaders stoel.
Voordat ik plaats kon nemen, sneed er een verschrikkelijke pijn door mijn lichaam. Gillend en krijsend viel ik op mijn knieën, mijn handen vouwden zich rond mijn lichaam. Bellatrix had me vervloekt met de Cruciatus Curse, mijn schreeuwen galmden door heel het Malfoy Manor, en in mijn ooghoeken zag ik Draco toekijken. De pijn verspreidde zich door heel mijn lichaam, elke ader leek door worden gesneden door het scherpste mes wat je kon bedenken. Wat Death Eaters lachte, maar al trillend van de pijn kon ik naar mijn wand grijpen. Richtend naar Bellatrix, sprak ik pijnlijk één van mijn favoriete woorden uit. ‘CRUCIO!’ De pijn zwakte direct af, en nu lag het stomme wijf op de grond te kronkelen.

‘Wat is hier aan de hand?’ Een bekende stem achter me liet me breed grijnzen, als ik mijn spreuk verbrak, en omkeek. Daar stond mijn vader, ook met een grijns. ‘Pap!’ Juichte ik met liefelijke lach. Waarna ik naar hem toe rende en hem om de hals vloog. ‘Dag, Mary, ik heb je gemist.’ Hij sloot zijn armen om hem heen. En in mijn ooghoeken zag ik hoe Draco vol verbazing en afgunst toe stond te kijken.

Met mijn kin in de lucht geheven, zat ik naast mijn vader. Hij hield een toespraak, en ook Draco zat stilletjes aan de lange tafel. Iedereen leek nerveus, en keihard hen best te doen op er goed uit te zien. ‘Nagini?’ Fluisterde ik in mijn parseltongue. Dit wekte verbaasde blikken op, die weer werden bestraft door mijn vader. Ik gniffelde vrolijk bij het zien van mijn vader die zo boos werd. ‘Papsieee.’ Zeurde ik zacht, ‘wat is er?’ Vroeg hij met vriendelijke stem. ‘Ik verveel me,’ hij keek me fronsend aan. ‘Ga maar iets leuks doen met Draco.’
‘Dat was niet wat ik bedoelde,’ fluisterde ik knorrig. Draco stond twijfelachtig op, en liep richting mij en mijn vader. Toen we samen naar de deur liepen, werden we onderbroken door mijn vader. ‘Oh, en neem Nagini mee.’ Sprak hij zoetjes. ‘Met alle genoegen,’ antwoordde ik vrolijk. Nagini kroop weer via mijn been omhoog, en hing rond mijn nek. Eenmaal uit de donkere kamer, liepen we naar de woonkamer, waar we plaats namen op de bank. ‘Apart,’ sprak Draco als eerste. Nagini had ons achter gelaten om op jacht te gaan. ‘Ik wist altijd al dat er iets vreemds was aan jou, hoe je me naam kende.’ Sprak hij, zijn woorden zorgvuldig uitgekozen. Het aangename haardvuur maakte me wat kalmer, en ik keek hem aan. ‘En jij bent de nieuwe pup van mijn vader?’
Draco grinnikte zachtjes, en staarde moeilijk voor zich uit. Zijn tanden waren strak op elkaar geklemd, ‘zo kun je het wel noemen ja.’ Hij zuchtte diep. ‘Bevalt het je niet?’ Mijn vraag gericht naar de jongen naast me. ‘Eerlijk? Nee. Ik wil gewoon zijn, net zoals die Weasley tweeling. Ofzo.’ Een zucht ontsnapte uit zijn keel, en ik volgde zijn voorbeeld. ‘Op het eind is niemand normaal, Draco, we zitten hier allemaal in.’ Zijn stormachtige grijze ogen keken in de mijne, en zachtjes knikte hij. ‘En jij, welke kant kies jij?’ Ik slikte, en mijn hart klopte in mijn keel. Hoe kon ik dit nu weer weten? Hoe moest ik me hier uit redden? Zonder er bij na te denken drukte ik mijn lippen op die van Draco.
Hij leek van het moment gebruik te maken, en streek met zijn tong over mijn lip. Gewillig opende ik mijn mond, en onze tongen ontmoetten elkaar. Zijn lippen waren ruw, maar niet onaangenaam, het was niet dat ik Draco leuk vond. Maar als ik me vaker uit een situatie moest redden met Draco, was dit wel een goede optie.
Voor mijn gevoel beëindigde Draco de kus al veels te snel, ‘het is niet dat ik je leuk vind, eh.’ Waren Draco’s eerste woorden. ‘Nah, ik jou ook niet. Al was het niet verkeerd. ‘ Mompelde ik met een beetje verlegenheid in mijn stem. ‘Jij kan er ook wat van hoor,’ lachte hij. De stilte was niet ongemakkelijk, mijn hoofd lag tegen zijn vrij brede borstkast aan, terwijl hij door mijn zwarte haren streek.

‘Draco, heb je een vriendin?’ Een schokje in zijn ademhaling deed me vragend opkijken. ‘Nee, waarom?’ Mijn schouders werden opgehaald, ‘zomaar.’ Hij knikte begrijpend, ‘jij?’ Ook ik schudde mijn hoofd, ‘nee als dochter van Voldemort is het niet toegestaan om liefde te kennen.’ Het leek alsof ik medelij in zijn grijze ogen zag. ‘Begrijpelijk, dus nu ben ik je optie?’ Grijnsde hij. ‘Als je het niet erg vind?’ Gniffelde ik zachtjes, hij knikte. Draco leek ergens over in te zitten, ik wist dat hij iemand leuk vond. Het was de manier waarop hij keek nadat we gezoend hadden. Hij schudde zijn hoofd, ‘helemaal niet zelfs.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen waardoor ik zachtjes giechelde.

Rustig zittend op Draco’s schoot, bladerde ik door de Quibbler. Draco leek elk deel van mijn gezicht te bestuderen, terwijl ik rustig de bladzijdes omvouwden. Ik ging wat onderuitgezakte zitten, zodat ik met mijn hoofd op de bankleuning lag en over Draco’s schoot heen. Met een luide zucht sloot ik mijn ogen, en hing met mijn hoofd over de leuning, waardoor mijn keel helemaal bloot lag. Draco boog voorover, en drukte zachte kusjes op de huid van mijn keel. Verbaasd kwam ik omhoog, en keek hem aan. Maar hij negeerde me, en plaatste zijn lippen nu in mijn nek. Een rilling schoot over mijn ruggengraat, waardoor mijn nekhaartjes overeind gingen staan.
Draco grinnikte zachtjes, ‘you like?’ Vroeg hij zachtjes, meteen gniffelde ik en knikte. Hij bleef liefkozend over mijn arm strelen. De blonde jongen had het op de een of andere manier voor elkaar gekregen, boven mij te hangen en me te plagen door zijn lippen net naast de mijne te zetten. We werden onderbroken door een kuchje in de hoek van de kamer.
Draco schoot overeind, en ging op een aparte wijze recht zitten, en staarde naar de kamer. Nu zijn haar wat warriger zat, zag hij er best sexy uit. Ik keek naar mijn vader, die ons met afschuw bekeek. ‘Pap, we vinden elkaar niet leu..’ Mijn vader onderbrak me. ‘Ho, stop ik wil het niet weten. Normaal moet ik boos worden, maar ik moet er mee leren leven dat je opgroeit.’ Zuchtte hij, terwijl ik naar hem toe liep om hem een knuffel te geven. ‘Mijn daden hier zijn bijna gedaan, we vertrekken over een uurtje of 2 naar huis.’ Ik knikte, en keerde terug naar de bank, terwijl Lucius en Voldemort beide wegliepen. Direct daarna schalden onze lachen door de kamer.
‘Hahaha, zag je, hahahaa! Zag je hun gezicht!’ Gierde Draco uit, de tranen sprongen in mijn ogen van het lachen. ‘Hahahaa, ja, dat hoofd!’ Stemde ik. Na uitgelachen te zijn - waarbij ik op de grond was gevallen, en Draco achterlijk op de bank lag - waren we stil. ‘Draco, hoe doen we tegen elkaar op school?’ ‘Ik weet het niet Mary, niemand weet dat je The Lord zijn dochter bent.’ Ik schudde mijn hoofd, ‘nee en ik moet het vertrouwen van Harry, Ron en Hermione hebben. Al heb ik Ron aardig voor elkaar,’ grinnikte ik. Draco keek me aan, ‘volgens mij heeft die Weasley een oogje op je.’ Zei hij, met een grijnsje. Weer een situatie waar ik geen antwoord op wist, wat een opluchting dat Draco’s lippen gebruikt mochten worden.
Eenmaal opgestaan liep ik naar hem toe, en drukte mijn lippen weer op de zijne. Ditmaal steek ik met mijn tong over zijn lippen, ook hij opende zijn mond en hij verkende mijn mond grondig. Ik kreeg de neiging een giechel te laten ontsnappen, als ik dacht aan een Muggle-dokters onderzoek, maar hield me in. De zoen duurde veel langer dan de vorige, iets waar ik geen bezwaar tegen had. Terwijl onze lippen ritmisch heen en weer bewogen, woelde ik met mijn handen door zijn haar. Zijn handen waren afgezakt naar mijn heupen.

Zonder te stoppen, was ik op Draco’s schoot terecht gekomen. En drukte mezelf een beetje tegen hem aan, na een aantal minuten, haalde ik mijn lippen van de zijne. ‘Jammer dat dit op school niet kan,’ zei ik lichtjes uithijgend. Hij lachte zachtjes, ‘het is maar beter dat we elkaar niet leuk vinden. Anders zal éen dag zonder dít nog moeilijker zijn.’ Instemmend grijnzend boog ik me voorover. Met mijn lippen in de zijkant van zijn nek geplaatst, begon ik zachtjes te zuigen. ‘Mary, ik wil geen zuigzoen, dan krijg ik vragen.’ Jammerde Draco, hij duwde me zachtjes weg. ‘Dan zeg je toch gewoon een eenmalig uitstapje, en dan heb ik het niet over seks.’ Het laatste was er achter geplakt, zodat Draco wist dat hij niet moet zeggen dat hij een vluggertje had genomen. Hij grijnsde, terwijl hij met zijn vinger voelde aan de rode plek die was achtergelaten in zijn nek. ‘Mary, we gaan!’ Hoorde ik mijn vaders stem luid roepen. ‘Ik zie je wel weer op school,’ met een knipoog en nog een kus op zijn lippen, klom ik van zijn schoot. ‘Bye Mary.’ Terwijl ik Draco met een zelfvoldaan lachje achterliet.