I don't listen to you. [&EMBERSTORM]

Een korte blik over haar schouder wees Mazepaw erop dat ze veilig gesteld was en dat niemand haar volgde. Blijkbaar hadden die sukkels in haar Clan haar niet zien wegglippen. Sowieso, geen enkele kat in haar Clan zou haar tegenhouden. Daar zou zij wel voor zorgen. Ze sloot haar ogen even. Ze voelde zich de laatste tijd een beetje raar. Alsof WindClan niet de Clan was waar ze thuishoorde. Alsof al de katten die in WindClan hoorden haar alleen maar meer en meer irriteerden. Alsof ze zichzelf niet thuis kon voelen in WindClan. Het was zo onmogelijk dat het waar zou kunnen zijn, maar ze wist ook wel dat ze de laatste tijd al sowieso geen zin meer had om naar de regels te luisteren. Regels konden haar eigenlijk niks schelen en straffen negeerde ze. De moederkatten dachten, stuk voor stuk, dat ze hulp nodig had. Een mentor zou volgens hun goed voor haar zijn. Wel, Mazepaw dacht vanaf het begin al dat het niet zou helpen. Wat had ze nou aan een mentor? Dat was gewoon een kat die je zogenaamd vaardigheden aan kon leren. Zij kon veel beter vaardigheden op haar eentje aanleren. Daar had ze echt geen kat voor nodig. En dan had ze nog iets. Ze luisterde altijd vol lof naar de oudsten. Niet omdat ze hun verhalen zo geweldig vond. Nee, eerder omdat het voornamelijk over de BloodClan ging. ’s Avonds droomde ze altijd dat ze alleen was in het bos, dat er een kitten voor haar liep, weerloos en alleen. Dan ging zij door haar poten, sloop ze naar de kitten toe en vermoordde hem. De kitten krijste van de pijn, maar het gillen was een soort genot, een beloning voor haar. Badend in het zweet werd ze dan altijd wakker, met versnelde hartslag en keek dan naar de maan.

Ja, ze was anders. Ze was niet iemand die alles voor haar Clan wilde doen om goed opgevangen te worden. Nee, ze was totaal anders. Ze voelde zichzelf ook anders. Ze wist niet wat het was. Ze negeerde alle katten in haar Clan, vond hun eigenlijk onbelangrijk. Toen ze het verhaal hoorde over Scourge, dat hij gestorven was, had ze pijn in haar hart gevoeld. Ook was de medelijden voor de arme, zwarte kater hoog geweest. Als ze dat zou vertellen aan een van de moederkatten, zou ze voor gek verklaard worden. Toch zou het haar heerlijk lijken als ze haar gewoon loslieten. Dan kon ze haar eigen ding doen. Geen stomme regeltjes meer, zoals dat ze zonder mentor niet het kamp uit mocht gaan. Geen katten meer die haar dagelijks controleerden of ze weer eens iets van plan was. Een aardige kat was in Mazepaws ogen een zwakke kat. Ze had zelf zwakte vertoond tegenover Shadowpaw door lief te doen. Ze was niet iemand die haar Clan per se wilde dienen. Eigenlijk was ze meer iemand die het echt om het moorden van haar prooi deed. Zo lang ze haar prooi maar lang genoeg kon plagen met haar klauwen, was ze tevreden. Zo lang ze haar prooi maar de nagels in het lijf kon duwen, was ze gelukkig. Mazepaw schrok op van een paar pootstappen achter zich. Ze wist dat ze betrapt was, maar het interesseerde haar eigenlijk helemaal niets. Stel dat het een kitten was. Ze waren nu helemaal alleen, niemand was hier… Met nervositeit door haar lichaam stromend, schudde Mazepaw het geschrokken van zich af. De trance leek voorbij te zijn en geschrokken keek ze naar de kat tegenover haar. Wat deed ze hier? Waar was ze? Wat dacht ze daarnet toch allemaal?

_{Haar ogen stonden op ontwetend. Altijd zouden ze in de verte kijken en nooit naar het verleden. Ze ging door. Zette haar tanden er in en scheurde haar twijfels aan flarden. De gene die haar niet konden respecteren kregen een boze blik en ze zou haar staart hoog houden en verder lopen. Maar angst kroop dieper naar binnen. Angst voor iets dat binnenkort zou komen. Dat iets was die ceremonie. Die ene waarbij haar kittens Warriors zouden worden. Die Ceremonie die er voor zou zorgen dat zij haar complete oude leven weer moest oppakken. Niet dat dat het ergste was van het al. Nee. Hij was het ergst. Hij bevond zich nu in de WarriorDen. En waarom had hij juist nu zijn rang opgegeven. Nadat hij haar in de steek had gelaten. Waarom had hij niet eerder gezegd zijn rang niet meer te willen. Dan was er niets mis geweest met hun relatie. Dan was hun liefde niet door Starclan zelf verboden geweest. Hadden haar kittens een vader gehad. Was ze gelukkig geweest.

En toch had haar wens niet willen baten. Toch had ze pijn moeten voelen die ze niet kon beschrijven. En de berg waar ze nu tegenop moest kijken was het zien van hem. Praten tegen hem wat dan ook. En van wat ze had gezien was dat Hij uitgerekend op HAAR plek moest liggen. Als ze een plek terug wou in die buurt achterin waar het zo lekker koel en rustig was geweest moest ze haar nek wel heel erg gaan uitsteken. Mweh, ze kon er niet omheen draaien dat ze had gekeken hoe hij had geslapen een nacht. Hij had haar voor gebroken achtergelaten en toch. Natuurlijk ze haatte hem. Ze wenste hem op dit moment met alle liefde DarkForest toe. Maar ze kon er ook niet omheen draaien dat al die manen lang van die kater houden ze in een keer haar gevoel voor hem zou kwijt zijn. Dat was een onmogelijke opgave dat begreep zelfs Starclan.

In stilte stapte ze door het Territorium van haar Clan. Wellicht wat jagen, gewoon hopen iets wonderlijks te vinden. En daar zag ze het beeld van een apprentice van haar clan. In stilte vielen haar oren iets omlaag. Met snelle stappen kwam ze vooruit. "En wat doe jij hier dan wel zonder begeleiding" Siste ze zacht en hard terwijl ze de Apprentice strak aanstaarde.}

Voordat ze echt uit haar trance had kunnen genezen, waren de hatelijke gedachten weer opnieuw begonnen. Die gedachten die heel vijandelijk waren tegenover de andere katten van haar Clan. Toch droeg ze een masker. Een masker die haar normaal zou helpen tegen de anderen. Die haar de arrogantie tegenover haar Clangenoten bespaarde, maar die het ook weer liet zien als ze het leuk vond om te doen. Ze kon dit masker dragen wanneer ze maar wil. Op dit moment, nu ze poes tegenover haar zag, had ze daar niet echt zin meer in. Ze stak haar kopje fier omhoog, liet haar staart in de lucht gaan en keek toen naar de poes. ‘Ik jaag voor mezelf,’ zei ze. Ze ging het woord ‘de Clan’ echt niet gebruiken. Voor haar part stikte heel de Clan er maar lekker in. Als zij maar eens prooi kreeg, vond zij het goed. Ze observeerde de poes even voor haar en kwam er uiteindelijk achter dat het Emberstorm was. Lapjeskat, gifgroene ogen. Ze voldeed aan de beschrijving die de kater in haar Den had gegeven toen hij het over een kat had gehad. Hij had er toen nog veel respect voor gehad. Nou ja, Mazepaw kende ook niet iedereen van haar Clan en moest ook zomaar verhalen aanhoren. Ze keek de poes heel even aan. Haar eigen groene ogen boorden zich diep in de gifgroene ogen van Emberstorm. Het was een mooie poes, dat kon ze niet nalaten. Toch voelde Mazepaw geen sprankje respect voor haar. Nog een Clankat die haar zou vertellen wat ze moest doen. Langzaam gleden Mazepaws poten over de grond en zwiepte haar staartpunt heen en weer. Wat zou ze tegen de poes moeten zeggen? Een excuus morrelen en dan teruggaan naar het kamp? Nee, daar had ze geen zin in.

Een lichte, haast valse grijnsde verscheen rond haar lippen toen ze een oplossing gevonden had. Ze zou de poes pesten. Niet zomaar pesten, ze zou heel erg moeilijk doen. En als ze dan straf kreeg, negeerde ze dat. Misschien zouden ze het later hebben over gedragsproblemen, maar er was niemand die echt tot haar door zou dringen. Shadowpaw… De sukkel was er echt ingetrapt toen ze vriendelijk had gedaan tegen hem. Zou ze dat ook tegen Emberstorm doen? Zij zou er ook wel intrappen. Nee, niemand zou de gedachten achter dit kleine poesje weten.. Ze gooide haar humeur om naar een ander boeg en kwam voor Emberstorm te staan. ‘Ik weet dat ik niet alleen uit het kamp mag,’ zei ze, met een onderdanige toon. ‘Maar ik hou er gewoon zoveel van om het territorium te zien. WindClan heeft het beste territorium van alle Clans.’ Ze stak haar borst vooruit om de woorden kracht te zetten en glimlachte. Voor iedereen die haar heel goed zou kunnen observeren, zouden kunnen zien dat de glimlach nep was. Echter, Emberstorm zou haar misschien niets eens zo scherp aankijken – of ander alleen maar in haar ogen – dus zou ze er ook makkelijk intrappen. ‘Of mag dat niet?’ Een lichtelijk teleurgestelde glimlach gleed rond haar lippen. ‘Ik wil goeddoen voor de Clan, goeddoen voor Hollystar.’ Ze klonk nu echt als een leergierige leerling. Dat masker werkte zo goed, want ze kon al de woorden, de Clan en Hollystar, wel uitspugen. Op een dag zouden ze in een gevecht verstrikt raken en zou ze haar eigen Clankatten eens laten zien wie ze echt was. Dan zou ze niet meer zo eervol zijn, dan zou het masker vervallen en kwam haar ware ik naar boven. Tot die tijd, moest ze het masker dragen. Dat was van groot belang.

_{Al wat Ember droeg was een masker van hardheid. Een masker om haar ware zelf te vergeten. Niemand zou haar zien voor wie ze was gebroken en achtergelaten door Leopardstrike. Ze wou hem het liefst helemaal nooit meer zien. Gewoon verdwijnen in de schaduwen en niets meer zijn voor deze vreselijke wereld. Al zou ze dat nooit kunnen doen voor haar Kits..

Ja haar kittens zij waren alles wat de Calico kat nog had. Meer kon ze ook niet wensen. Ze hielt van ze hoe dan ook. Of zou nou van Leopard waren of niet. Nee ze waren niet van hem. Ze waren van haar ze zouden altijd van haar zijn. Desnoods zou ze Leopard vernietigen. Hij zou ze nooit meer pijn kunnen doen dan ze nu al hadden van hun vader niet kennen..

De woorden van de Apprentice brachten haar echter uit haar gedachtes. Ze keek de apprentice aan en liet haar nagels door de grond gaan. "Praat toch niet zulke onzin." Siste ze zacht. Als iemand zo lang als haar een masker van geluk ophield. Kon je duidelijk zien als iemand loog. En dat bracht haar een beetje van de kaart. Waarom zou een apprentice van haar leeftijd zo liegen? Langzaam kwam ze omhoog en draaide ze zich half om. "Spaar je leugens voor een ander." Sprak ze simpelweg en hief haar hoofd even. Ze zuchtte opnieuw zacht. Hopend dat dat kind naast haar eens normaal zou spreken..}

________________________________________

Ook al had ze een masker opgezet, deze poes wist het overduidelijk te doorgronden. Ze voelde haar eigen nagels door de grond boren toen de poes haar toesprak. Haar oren trokken lichtelijk, maar dat was niet van de zenuwen. Hoe haalde de poes het in haar hoofd om haar zo tegen te spreken? Hoe haalde ze het zelfs in haar hoofd om zo’n toon tegen haar aan te slaan? Nou, fijn, dan geloofde ze het niet, het domme katje. ‘Onzin?’ vroeg ze verbaasd, maar toch met een lichtelijk, geamuseerde ondertoon. ‘Dus jij vindt onze Clan onzin? Jij vindt een leerling die ernaar streeft om goed te doen voor haar Clan onzin? Wauw, dat is ook de eerste keer dat ik dat hoor.’ Ze keek haast geamuseerd naar de poes, deed zichzelf niet onder voor die haar rang. Of ze nou een paar manen ouder was dan haar of niet, het maakte niks uit. Hier was je immers vrij om je mening uit te spreken. En binnenkort zou de poes er spijt van hebben hoe zij Mazepaw behandeld zou hebben. Zodra ze inzag hoe gevaarlijk de jonge poes die nu voor haar stond was, zwichtte ze. Maar voor die tijd, zou ze het rustig aan moeten pakken. Ze keek de poes kalm aan, vertrok geen spier toen deze weer sprak. ‘Leugens?’ Haar stem klonk hoog en verbaasd, maar alles was gebaseerd op een pure leugen. Mazepaw trok even met haar oren, waarna ze ging zitten en haar staart netjes rond haar voorpoten krulde. Ze had geen zin om zich te verontschuldigen tegen de schildpadpoes. Het interesseerde haar nauwelijks wat de poes dacht, noch wat ze ervan zou vinden als Mazepaw hier alleen ronddoolde. Alleen was voor haar een goed teken, tenminste geen krijgers die haar in de gaten konden houden al die tijd.

Een lichte glimlach verspreidde zich rond haar lippen, maar vertrok zich lichtelijk toen ze dacht aan de consequenties. Als ze deze doos zou vragen om advies bij het jagen, kreeg ze vast weer een hele serenade van dat ze eerst niet uit het kamp had moeten gaan. De poes leek haar immers niet iemand die het leuk vond om haar leven te leiden. Als je de Clan haatte en zelf een masker droeg, was het masker van een ander doordringen een simpel spelletje dat op eigen risico gespeeld mocht worden. En naar Mazepaws weten zat deze poes overduidelijk met iets. Wat datgene was, daar bemoeide Mazepaw zich niet mee. Nee, de poes mocht er lekker mee blijven zitten, Mazepaw was niet een van de gevoelige poezen die met advies aan kwam zetten. Het maakte haar niks uit of haar medekatten zich goed voelden of juist niet, als zij maar kreeg wat ze wilde. ‘En wat gaan we nu doen?’ vroeg ze kil. ‘Mij terugbrengen naar het kamp?’ Een lichte glimlach kwam rond haar lippen, haast geamuseerd. Mazepaw voelde zich dan ook nauwelijks bedreigd door de oudere poes. Het maakte haar niks uit dat zij leerling was en die poes krijger. Zij kwam immers toch voor zichzelf op, mocht er iets fout gaan. Nee,zij had heus wel kracht in haar poten, daar kon ze van op aan. Maar om een krijger aan te kunnen? Ach, de poes zou zich heus wel aan de Warrior Code houden, dus die zou het niet in haar hoofd halen om de leerling de grond in te boren. Kalm keek Mazepaw naar haar op. ‘Wie ben jij?’ vroeg ze toen. Misschien was het een naam die haar bekend voor zou komen, misschien ook niet. Van zien kende ze haar in elk geval toch niet.

________________________________________

Onderwerp: Re: I don't listen to you. [&EMBERSTORM]