Devil's Daughter || Clean

Met een kleine beweging streek ik mijn steile haren glad, en legde ik de borstel op mijn eikenhouten nachtkastje. De bleke huid van mijn hand, gleed langs de trapleuning toen ik mijn weg naar beneden vervolgde. Eenmaal aangekomen in de kleine, maar toch gezellige woonkamer zag ik hoe Nagini – diens naam in de mijne voorkwam – haar kop sierlijk omhoog hief toen ze mijn aanwezigheid opmerkte. ‘Goedemorgen Nagini,’ mompelde ik. Zo als mijn vader sprak ik Parseltongue, dit was voor mij makkelijk zo kon ik communiceren met mijn favoriete huisdier en Horcrux van The Lord. ‘Goedemorgen, Mary.’ Siste ze, terwijl ze via mijn been omhoog kroop. Ze nam al snel plaats rond mijn nek, waardoor ik een kusje op haar kop kon drukken.
Met mijn huisdier rond mijn nek, liep ik naar de keuken, waar zoals verwacht mijn vader zijn best deed aan een ontbijtje, waar hij natuurlijk niks van bakte. Gniffelend om mijn woordgrapje, liep ik naar hem toe en begroette hem. Nagini nam plaats op de keuken tafel, de afkeurende kijk naar de bacon was gewoonweg in haar ogen af te lezen. ‘Vanwaar deze speciale genegenheid, pap?’ Vroeg ik met een kleine grinnik er doorheen. ‘Het is de dag dat je naar Hogwarts gaat, nu moet ik voor een jaar mijn geliefde dochter missen.’ Iets van treur was in zijn stem verwerkt. Het was leuk om te zien hoeveel mijn vader om me gaf, het was ook speciaal hoe ik de enige was.
‘Ik ga u missen.’ Mijn stem vulde de kamer, en een waas van tranen verblindde mijn zicht. Ik voelde de hand van mijn vader onder mijn kin, en hij trok mijn kin zachtjes omhoog zodat ik hem aankeek. Een traan was verdwaald over mijn bleke wang, en die veegde hij weg. ‘Nou, nou. Zo ken ik mijn dochter helemaal niet.’ Glimlachte hij. Een grijnsje speelde om mijn lippen, en hij trok me in een omhelzing. ‘Mary, je bent de enige die ik heb, en in welke afdeling je ook plaats neemt, ik ben altijd trots op je. Onthoud dat.’ Zwakjes knikte ik. En maakte me los uit zijn armen, waarna mijn handen aan de slag gingen met het ontbijt.
Na gegeten te hebben, was mijn vader vertrokken naar zijn kamer. Nagini praatte met me over van alles en nog wat, ze vertelde me over de school en hoe ik het beste het drietal kon bespieden. Tot mijn vader terug kwam. Hij had een kooi in zijn handen, hierin zat de meest prachtige vogel die ik ooit had gezien. Geen uil, maar een Arend. Zijn bruine verendek vulde de kooi, en zijn gekras weerklonk door de kamer. Zijn klauwen maakte krassen in de houten stok waarop hij stond, en zijn gele kraalogen keken me doordringend aan.
‘Pap, je bent ge-wel-dig,’ waarna ik hem om de hals vloog.

Na afscheid te hebben genomen van Nagini, die ik helaas niet mee kon nemen want dat zou opvallen was ik alleen naar het treinstation vertrokken. De zwart rode stoomtrein maakte een oorverdovend geluid, en de rook die omhoog stoof was bijna verstikkend zodra je te dichtbij kwam. Na mijn hutkoffer en de kooi van Dehani afgegeven te hebben, nam ik mijn arend op mijn arm en vertrok naar de coupés. Na een geschikte, lege ruimte uitgekozen te hebben, sloot ik mijn hand om de zilveren deurklink. Zo vlug als ik kon sloot ik de deur achter me, en liet Dehani van mijn arm af. Ze kraste dankbaar, en ging haar gang.
Nog geen minuut alleen, en de deur ging al weer open. Een zuchtje ontsnapte uit mijn keel, en ik keek op wie het waren. Draco Malfoy stond in de deurpost, en vermoeid keek ik hem aan. ‘Wat doe jij in onze coupé?’ Siste hij. Zijn haarkleur had wat weg van een sneeuwkonijn, en zijn gelaatstrekken waren bijna net zo scherp als de klauwen van mijn vogel.
‘Neem je aanhangsels mee, Malfoy, en zoek een andere coupé. Vanaf nu zit ik hier.’ Mijn stemgeluid was kalm, maar bevelend. Blijkbaar spraken mijn ogen boekdelen, want hij vertrok zwijgzaam. Binnekort was hij een Death Eather had mijn vader over zijn plannen verteld. Aan zijn verhalen te horen, had ik het niet zo op de familie Malfoy. Veel te hoog van zich zelf.
Toch had ik de informatie in me opgenomen, om dat tegen hem te gebruiken, en hij had geen flauw idee wie ik zou moeten zijn.

De trein was al begonnen met rijden, en in de loop der tijd werd ik vergezeld door Ginny Weasley en Neville Longbottom. Met de jongen kon ik nog leven, al was zijn interesse voor planten uitermate vervelend. Maar die Weasley, alleen al bij haar poezelige gezichtje jeukte mijn handen om haar in elkaar te meppen.
De schattige, meisjesachtige manier waarop ze lachte irriteerde me. En haar eindeloze geratel over Harry werd me ook te veel. Daarom excuseerde ik me, en legde haar uit dat ik naar het toilet ging. De volgende handeling was om Dehani uit de handen van Ginny te grissen. Ze kon werkelijk geen genoég krijgen van mijn vogel.
Eenmaal uit de coupé slaakte ik een diepe zucht, de neiging om langs de muur in elkaar te zakken was groot, maar het zal opvallen en niemand mocht een hekel aan me krijgen. I had to be sweet little Mary. Geen dochter van de Lord, maar gewoon een meisje dat drie jaren had gespendeerd op Beauxbatons. Ik kotste van die school, het liefst had ik die compleet uitgemoord maar papsie had me verboden. Eigenlijk had ik nog helemaal niet gemoord. De enige spreuk die ik kende waren Avada Kadavra en Crusio. De laatste was wel eens uit geprobeerd op een konijn, het arme beestje – há – stierf bijna van de pijn.
Ävada Kadavra mocht ik nog niet gebruiken, mijn vader wilde het me eerst goed leren. Hij was bang mij kwijt te raken als er iets mis ging. Natuurlijk was ik boos naar mijn kamer gestampt, en heb uren zitten mokken maar daarna was het te begrijpen.
Toen mijn weg door langs de coupés vervolgd, - met Dehani vrolijk op mijn schouder - en waar mijn ogen nieuwsgierig naar binnen gluurden, stuitte ik op het kwade gezicht van Malfoy. Ik lachte hem liefjes toe, en stapte stevig tussen de mensenmassa door. Na ongeveer een half uur rondgestruind te hebben, was ik toch maar terug gekeerd naar Ginny en Neville. Twee gelaten vulde de deurpost op, beide hadden het zelfde rode haar Ginny. Het waren dus Weasley’s, waarschijnlijk die tweeling. Ehm hoe heette ze ook alweer? Ted en David? Whatever. ‘Hai.’ Sprak ik rustig toen ze zich omdraaide, en eindelijk mijn aanwezigheid hadden opgemerkt.
‘Hey.’ Zeiden ze tegelijk. ‘Ik ben Fred,’ ‘and ik ben George.’ Grijnsde ze beide. Hun hagelwitte tanden waren al even verblindend als die wilde haardos die hen hoofden opvulde. ‘Mary Nagini Ri..’ Shit. Snel denken Mary, welke naam had pap ook al weer bedacht? ‘Ri..?’ Vroeg een van de tweelingbroers met een speels grijnsjes. ‘McDonald.’ Mompelde ik beschaamd.
‘Hahahaha.’ Zowel Ginny en Neville, als Fred en George lachte me uit. Woedend keek ik hen aan, ze moesten eens weten.
‘Zoals van die,’
‘Muggle winkel,’
‘Waar je junkfood,’
‘kan eten?’
Het irriteerde me hoe de broers elkaars zinnen af maakten, en het irriteerde me nog meer dat ik niet wist wie, wie was. ‘Ja.’ Antwoordde kort af. Ginny begreep dat ik me vervelend voelde en trok me de coupé in waarna ze haar broers weg stuurde.
‘Dag schône dame,’ Fred of George deed alsof hij een hoed van zijn hoofd afhaalde. ‘Het was fijn je te leren kennen, en mooie vogel trouwens’ Riep de ander nog doelend op Dehani, voordat Ginny ze in elkaar sloeg. Toen de rust hervonden werd keek ik het Weasly meisje dankbaar aan. Maar die dankbaarheid en vriendelijkheid verdween al snel toen ze naar mijn verleden vroeg. Het leek wel een kruisverhoor. Stug beantwoordde ik alle vragen, leugentje voor leugentje.

Het word nog even wachten voor ze harry ontmoet, muaha:3

Hoofdstuk 3

De treinreis die nog maar een half uur langer had geduurd, was volgepropt met eindeloze minuten. ‘We zijn er!’ Waren de magische woorden van Longbottom, en met een gelukje had ik Dehani op mijn schouder gekregen.
Haar gele ogen tuurde naar iedereen die zich de trein uit probeerde te persen, soms kraste ze en dan glimlachte ik goedkeurend. Toen het wat rustiger was geworden, stapte ik uit de stoomtrein. Het eerste wat me opviel was een grote gedaante, een soort reus maar dan kleiner. Hagrid moest het zijn. De terreinwacht van Hogwarts. Blijkbaar wist hij wie ik was, want hij keek doordringend naar me en wenkte me. ‘Mary? Je moet met mij meekomen.’ Fijn. Nu werd ik dus bij de eerstejaars gepropt. Met een stoned blik slenterde ik achter hem aan.
Ondanks mijn zware ongevoeligheid, kon ik niet ontkennen dat het uitzicht dat we kregen adembenemend was. We werden naar gammele bootjes geleid, waar ik in principe niet voor gekozen had. Maar natuurlijk waren ze magisch, en kon er niks gebeuren. De eerste jaars waren opgewonden naar de sloepen gerend, hierdoor werd mijn gelaat ruw in een van de houten bootjes gegooid. Deze begon wild te schommelen, en mijn groene ogen staarde woedend naar de jonkies die dit hadden veroorzaakt.
De rest van de oversteek had ik de vragen van de kleintjes genegeerd, en was stug naar het uitzicht wezen staren. Een heks, Minerva McGonagall stelde zich zelf voor, en leidde de reusachtige groep naar de grote zaal. Ook dit was oogverblindend. Het magische plafond gaf een gigantische sterrenhemel weer, waar af en toe een vallende ster doorheen schoot.
De wanden waren gevuld met kleden, en schilderijen die onophoudelijk bewogen. De leerlingen kletsten vrolijk door elkaar, en de eeuwenouden geesten dwaalden rond wachtend tot ze wat nieuwelingen bang konden maken.
We liepen tussen de tafels van Gryffindor en Ravenclaw door, mijn irissen vingen Ginnys poezelige gezicht op, en de drang om kotsbewegingen te maken overviel me. Met mijn hoofd een tikkeltje in de lucht gehesen, om de doordringende blikken te negeren, liepen we naar de lerarentafel. Dumbledore begon met zijn toespraak, iets wat me totaal niet interesseerde. Hierdoor begon ik rond te kijken, vooral naar Harry Potter, Ron Weasley en Hermione Granger.
Blijkbaar was ik niet de enige die keek, de blikken van Harry en mij kruiste elkaar. Een onbeschrijfelijk gevoel borrelde in mijn op, het leek woedde gekruist met alle wanhoop die hij en ik hadden gevoeld. Ik zag hoe zijn gezicht vertrok, en zijn hand optrok naar zijn beroemde litteken. Ik durfde mijn blik niet af te wenden, maar tot mijn grote geluk werd mijn naam geroepen.

Met een zuchtje droeg ik mijn lichaam op naar voren te komen, Dumbledore keek me met een rare blik aan. Zijn oude ogen, die nogal dof stonden als je zijn brilletje wegdacht, volgden mijn lichaam tot de kruk. Ik nam plaats op de lichte kruk, een oude stoffige hoed werd omhoog gehesen. Het zwarte ding nam plaats op mijn hoofd, en spontaan keek ik de kant uit die hij me op stuurde. Mijn hoofd was in bezit van de hoed, iets waar ik me aan irriteerde.
‘Hmm. Wat zullen we eens met jou doen? Mary… McDonald.’ Mijn achternaam was wantrouwend uitgesproken, alsof hij het wist.
‘Natuurlijk, Mary, ik weet álles. Maar geen zorgen, je geheim is veilig, ik ben slechts een stoffige oude hoed.’ Zijn krakende stem liet me slikken. Néé. ‘Zo weet ik precies welke afdeling geschikt is voor jou, namelijk; …’

Met mijn vingers gekruist, hoopte ik op Slytherin. De sluwheid paste bij me, en als de hoed alles wist moest hij dat weten. Ik voelde hoe hij zijn mond opende, en op het punt stond de afdeling uit te schreeuwen, zoals hij bij de vorige leerlingen ook had gedaan.
‘GRYFFINDOR!’ Mijn opgewonden stemming daalde af tot een nulpunt. Mijn hand greep de hoed vast, en smeet deze bijna weg. ‘Wat is dit nou weer? Je wist toch álles!’ Schreeuwde ik kwaad, het zwarte, stoffige ding lag op het krukje waar ik woedend vanaf gesprongen was. ‘Meisje, zie het van de zonnige kant.’ Kraakte hij door, totaal niet gevreesd. Mijn handen jeukten om mijn wand te pakken en Avada kadavra naar hem af te vuren, maar ik wachtte af. ‘Je taak..’ Fluisterde hij. Nu ik er zo over nadacht, hij had gelijk verdorie!
‘Hmm, waarom zou jij MIJ helpen?’ De nadruk was gelegd op ‘mij’ toen ik de woorden had uitgesproken. ‘Wat bedoel je, ik ben gewoon een stoffige, oude hoed die alles weet.’ Murmelde hij sluw. Een grijnsje speelde met mijn roze lippen, nu liep ik droogjes naar de tafel, de starende blikken om mijn actie negerend. ‘Hai.’ Sprak ik, terwijl mijn kont neerzakte op de houten banken. Één van de twee tweelingen keek me nogal dwaas aan. ‘Waarom ging je zo tekeer?’ Hij trok zijn wenkbrauw op, en ook de ander had een diepe frons op zijn gezicht.
‘Mijn vader zat bij Hufflepuff. Ik was bang dat hij boos zou worden.’ Loog ik simpel. Maar ergens heel, heel diep van binnen stak iets, wat het was wist ik niet. Toen de tweeling me begon te geloven, keek ik voor me. Waar een persoon zat die mijn ogen niet al te graag opvingen.
Hij hief zijn hand naar zijn hoofd, en streek een keer over het litteken dat mijn vader me had geschonken. ‘Mary Nagini McDonald.’ Grijnsde ik hem poeslief toe. Zijn ogen werden vergroot, en Ron verslikte zich in een stukje kip dat hij naar binnen probeerde te werkte. Hermione liet haar vork vallen, wat had ik verkeerd gedaan? ‘Nagini..’ Fluisterde Harry naar zich zelf, hij leek mijn tweede naam te proeven op zijn smaakpupillen. Vragend keek ik hem aan, en hij wuifde het weg door zijn mond te openen. ‘Harry James Potter,’ dat weet ik. Dat weet ik maar al te goed.
We aten verder in stilte, op het geklap van de verschillende afdelingen na. Toen we op weg waren naar de leerlingenkamer, liep ik naast Ginny. Iets van haar geklets maakte me gerust, dan hoefde ik tenminste niks te vertellen.
Ze trok me al snel genoeg mee naar de leerlingenkamer van Gryffindor, het haardvuur zorgde voor een zogenaamde ‘gezellige’ sfeer. Ik glimlachte schijnheilig naar de overige leerlingen die zich in groepjes hadden verzameld, verschillende kliekjes met verschillende statussen. Goh ik moest nog erger mijn best doen hier bij te passen dan ik al deed, en ik maar denken dat mijn weg naar de top al was uitgestippeld. Geïrriteerd kwam er een zucht uit mijn keel.
Twee armen wikkelden zich ongestoord over mijn magere schouders, ‘helleuw pretty lady.’ Begon de ene tweeling diens rode haar in mijn ooghoeken dansten. ‘Wie ben jij nou?’ Gromde ik verveeld. ‘Fred,’ grijnsde hij naar me. Een knikje bevestigde dat ik het in me op had genomen. Mijn ogen zochten naar iets kenmerkends waardoor de twee niet zo moeilijk uit elkaar te houden waren. Bij Fred had ik een klein puntje op zijn neus gespot, het was een littekentje. Zelfvoldaan keek ik George aan, deze maakte een samenzweerderig gebaar met zijn tweeling broer. Binnen enkele seconden werd ik in de lucht gegooid, en schreeuwde het uit.
Mijn lichaam werd weg gesmeten, recht op de schoot van twee mensen waarbij ik niet graag in de buurt kwam. Ron en Harry keken me allebei levenloos aan. ‘Eh, Hai?’

Toen mijn haar eenmaal gefatsoeneerd was, slingerde ik mijn benen van Harry’s schoot af. Met één van mijn handen op de bankleuning gesteund, probeerde ik mezelf omhoog te duwen. Al ging dit niet helemaal.
Een warme hand werd op mijn rug gelegd, en deze duwde me voorzichtig omhoog. De hitte drong door tot mijn kleren en verwarmde mijn huid. Dit deed me rillen. De aanraking was afkomstig van de gene waarop ik had gelegen, Ron Weasley. De ‘bloed verrader’ zoals mijn vader hem eens had genoemd. Hij glimlachte vriendelijk naar me, en ik schonk hem een dankbare blik, waarna ik op beide benen ging staan, en een koude windvlaag over me heen zwiepte.
Ron’s warmte had duidelijk effect gehad, en me in die korte minuten opgewarmd. Mijn gedachten schrokken me af, en mijn hart schokte even. Een ongemakkelijk gevoel overspoelde me, en ik mompelde dat ik naar de slaapkamer ging om Dehani te begroetten.
Op een sukkeldrafje rende ik de marmeren trap op, mijn hart nog steeds wild kloppend in mijn keel. Mijn koffer lag op een netjes opgevouwen bed, de kooi van mijn arend was daar boven op geplaatst. Ik haalde haar uit de ijzeren spijlen, en liet haar bij het raam zitten. Ze maakte goedkeurende geluidjes, ze liet haar verenpatroon verwarmen door de zon die deze verlichtte.
Ik liet mezelf zakken op mijn kussen, en voelde hoe mijn oogleden zwaarder en zwaarder werden. Uiteindelijk vond ik mezelf in een diepe slaap.

Het eerste wat ik opving was de lucht die donker aan het kleuren was, pas daarna voelde ik hoe iemand aan me lag te sjorren. ‘Mary. Mary wakker worden, we gaan zo eten!’ Ginny’s rode haar viel hier bij half in mijn gezicht, een gaap onderdrukkend, werd mijn rug gerecht.
Mijn zwarte gewaad lag nog steeds om mijn lichaam gehuld, dus ik was klaar om naar de eetzaal te gaan. Gearmd met Ginny, tot mijn grote ergernis natuurlijk, liepen we naar de grote hal. We namen plaats aan de houten tafel van Gryffindor, eenmaal plaats genomen, keek ik voor me. Kijkend naar de persoon voor me, die druk in gesprek was met zijn twee vrienden, schonk hij mij een blik. Mijn ogen waren vliegensvlug naar het servies geschoten, hulpeloos zoekend naar contact met Ginny. Waar mijn plotselinge angst vandaan kwam was een vraag die ik niet kon beantwoorden.
Voordat we echter de tijd hadden om met elkaar te praten, galmde de harde stem van Dumbledore door de zaal. ‘Jullie zullen wel bekend zijn met het Triwizard Tournament. De magische wedstrijd tussen de drie scholen; Beauxbatons, Hogwarts en het Durmstrang Institute. Er zijn weliswaar nieuwe regels ingesteld, de deelnemers moeten ouder zijn dan zestien.’ Alle leerlingen begonnen kwaad te fluisteren, en de tweeling gilde keihard ‘Boeeh’ door de zaal, als teken van ongemak. Hermione keek ze fronsend aan, maar ik zelf kon daar niet aan denken.
Twee halve hartaanvallen op één dag kwam niet goed, daar had mijn pa beter over na moeten denken. De Beauxbatons wat als Fred of Hermione contact kreeg met een van die franse tuttebellen? In de tussen tijd had de headmaster de menigte weer tot stilte gemaand. Zijn stem schalde door de ruimte, ‘hier zijn de Beauxbatons!’ Mijn smaragd groene ogen tuurde naar de verschillende gelaten die tussen de deur verschenen.
De trutjes kwamen al huppelend de kamer binnen, waarbij hun konten wild heen en weer drilde. Ugh, je zag gewoon dat dit was om de jongens te krijgen. Ron die voor me zat, keek er natuurlijk naar. ‘Bloody hell,’ hoorde ik hem mompelen. Ik keek hoofdschuddend naar het einde van de lange rij meisjes, een reusachtige vrouw liep naast een jong meisje; Fleur Delacour

Je zag het kwijl bijna over de kin van Ron lopen, toen Fleur langs liep. ‘Rohon.’ Zeurde Hermione, de overduidelijke crush die ze voor hem had, was te bloot liggend. Al was de Weasley niet zo goed in hints oppakken.
Toen Ron naar de konten bleef staren, slaakte Hermione een geïrriteerde zucht. Toen de meisjes van Beauxbatons warm verwelkomd waren, en plaats hadden genomen aan de tafel van Hufflepuf, riep Dumbledore de Durmstrang school op. De jongens kwamen met stokken binnen, in een strakke rij, elke keer als ze de stalen dingen op de grond plaatste werd er een brandspoor achter gelaten.
Dit keer was het de beurt aan de meisjes om weg te zwijmelen bij de jongens die de zaal binnen kwamen, en ook Hermione kon een zuchtje van genot niet onderdrukken. Ik zelf keek nogal droog toe bij het schouwspel, Ron wees opgetogen naar Viktor Kruml, waar Harry op zijn beurt weer een opmerking over gaf.
Ginny die naast me zat, kon haar ogen niet van Dean Thomas afhouden, waardoor ik een beetje loner over bleef. Mijn gedachte gang op de vrije loop latend, besloot ik een brief aan mijn vader te schrijven. Vanuit mijn zak haalde ik een klein stuk perkament, en een veer van Dehani. De rest van de toespraak was toch niet meer van belang.
Ik dipte de punt van mijn ‘pen’ in een potje inkt wat ik eerder die dag van Hermione had geleend – zonder dat ze er van wist, weliswaar -. Aarzelend begon ik met schrijven;

Pap,
Ik weet niet of het slim is om dit te schrijven, omdat niemand van uw volgelingen van mijn bestaan af weet, en u nu waarschijnlijk bij hen bent. Maar het was van hoge nood u te vertellen in welke afdeling ik ben geplaatst. De hoed wist van mijn opdracht en afkomst, zoals u zei. Maar hij hielp me door me in Gryffindor te plaatsen.
Mijn opdracht gaat goed, al irriteer ik me mateloos aan de personen die ik moet bestuderen, die hen best doen mijn ‘vrienden’ te worden.
Potter is nog erger in het echt, maar daar kom je snel genoeg achter. Ik beloof dat ik u trots maak,

Liefs, Mary.

Voor ik de brief kon oprollen, werd deze voor mij weggegrist door George. ‘Wie schrijf je, madame?’ Fred pakte het perkament af, en sprong op de Gryffindor tafel. ‘Je geheime liefde?’ De wenkbrauw wiebel van de tweeling begon me te irriteren.
‘Blijf er van af!’ Gilde ik geschrokken, en sprong ook op de tafel, hierdoor was de verwelkoming van Dumbledore naar Igor Karkarov onderbroken. Ik trok mijn wand uit mijn gewaad, en richtte deze op de brief. ‘Evanesco,’ riep ik met woedde in mijn stem.
De brief verdween, zoals mijn stem dit had opgedragen. ‘Hoe dúrf je?’ Riep ik naar de 5e jaars. De twee jongens keken me fronsend aan, en zochten hulpeloos naar het perkament dat mijn wand had laten verdwijnen. ‘Verdwijn spreuk, nooit van gehoord?’ Mijn vraag was chagrijnig naar ze toegeworpen, en ze schudden beide hun hoofd minachtend.
‘Stilte!’ Brulde Dumbledore, die ons onderonsje had bekeken. ‘Fred, George laat Mary met rust!’ ‘Wát is dat het? Geen vervloekingen, zware straffen? Niet boenen tot s’avonds laat?’ Schreeuwde mijn stem door de hal. Ik nam kwaad weer plaats op de houten bank.
‘Bloody hell.’ Hoorde ik Ron weer zeggen, waardoor mijn groene ogen hem bevelend aankeken. Hij was meteen stil, en de headmaster ging verder met zijn toespraak.

Een arm werd om mijn schouder gekruld, en Fred trok me naar hem toe. Ongemakkelijk bleef ik zitten, met mijn armen over elkaar. ‘Sorry Mary,’ mompelde hij verontschuldigend. Tfoe, wat betekend een sorry nou? Ik had me altijd geïrriteerd aan mensen die sorry zeiden. Maar mijn opdracht was niet te vergeten, iedereen te vriend houden.
Ik knikte vaagjes, waardoor hij me los liet, een zachte zucht van opluchting rolde over mijn licht roze lippen. Mijn groene ogen ontmoette die van Igor Karkarov, een van de oude volgers van mijn vader, en nog steeds deels.
Toen iedereen was begonnen met eten, en de Durmstrang school was aan de Slytherin tafel was gaan zitten, gebaarde Igor Karkarov dat naar buiten moest gaan. Ik excuseerde me bij de Gryffindor’s die opgewonden over de wedstrijd praatten. De vragende blikken negerend, rende ik half de zaal uit. Mijn weg naar buiten werd met een snelle looppas vervolgd.
Op de binnenplaats was het stil, de frisse lucht sloeg tegen mijn bleke huid aan, en deed me goed. De lichaamswarmte van de vele mensen maakte me misselijk, en de rust deed me goed. Plotseling werd er een hand om mijn mond geslagen, en ook een om mijn middel. Er werd ruw aan me getrokken, en de tranen sprongen verwoed in mijn ogen.
Eenmaal op een donkere plek, ergens achter een muurtje van het kasteel, overduidelijk afgelegen werd ik losgelaten. Al naar mijn wand grijpend, draaide mijn lichaam om zijn as. Daar zag ik het gezicht van Igor Karkarov, en daarnaast iemand die ik nooit had verwacht. ‘PAP!’ Riep mijn stem opgetogen, hij lachte niet. Hij keek boos.

Angst kroop door mijn aderen, zijn blik, die had ik slechts een maal eerder gezien. En dat was toen ik Avada Kadavra had uit geprobeerd. ‘W.. Wat is er?’ Stotterde ik afwachtend. ‘Nog maar één dag hier, en je zorgt al voor problemen.’ Gromde hij. Mijn hele lichaam trilde, en mijn wand viel uit mijn hand. Ik wilde bukken om hem op te pakken, maar mijn vader hield me tegen door zijn wand onder mijn kin te drukken.
Ik keek hem recht aan, ‘Mary..’ Begon hij met een zucht. Hij ijsbeerde heen en weer, ‘dit had ik niet van je verwacht. Je stelt me diep teleur.’ Een traan rolde over mijn wit weggetrokken wang. ‘Maar, maar pap wat heb ik dan gedaan?’ Slikte ik. ‘Nog ontkennen ook, als ik niet beter wist zou ik je moeten straffen.’ Antwoordde hij.
‘Nee, nee alsjeblieft vader!’
‘Zwak, zwak meisje. Je word overdonderd door de mensen uit je afdeling.’
‘Maar, je zei dat je trots op me was, het maakte niet uit waar ik werd geplaatst.’
‘Stop, Mary.’
‘Nee, nee je weet dat ik gelijk heb!’
‘STOP! Zei ik!’
‘Alsjeblieft vader, ik beloof dat ik je trots maak!’ Tranen liepen over mijn wangen, als hij zijn wand op me gericht hield. Mijn ogen werden dicht geknepen, inmiddels was ik omver geduwd door Igor en lag in een bolletje op de grond. Maar er kwam niks.
‘Och och, Mary, ik kan het niet.’ Mijn vader knielde bij me neer, en streek over mijn wang. Opeens klonken er verschillende stemmen die verwilderd mijn naam riepen. ‘Je krijgt nog een kans, maar als Igor hier nog een verhaal over je verteld, ben ik bang dat ik je moet straffen.’ Sprak hij nog, voor hij verdween met Igor.
‘Mary hier ben je!’ Riep een stem, afkomstig van Ginny. Door de tranen heen kon ik de tweeling, Ron, Hermione en Harry herkennen. ‘Wat is er gebeurd?’

Alles ging zo vlug, nog trillend zat ik op de bank in de leerlingen kamer van Gryffindor. Voor het eerst was ik dankbaar voor het altijd brandende haardvuur, ondanks de deken die om mijn lichaam gewikkeld was, was ik ijskoud.
Hermione, Harry, Ginny en George zaten voor me op de bank. De manier waarop ze naar me keken, was bijna beangstigend. Ron en Fred zaten allebei aan een andere kant naast me, ze keken af en toe op zij naar elkaar of naar mij. Er was nog geen woord over mijn lippen gekomen, sinds het voorval met mijn vader waar niemand van af wist.
Op een gegeven moment hoorde ik hoe Harry en Hermione omkeken, en zich naar de andere kant van de kamer bevonden met de woorden dat ze naar de Bibliotheek gingen. De minuten verstreken, en inmiddels was Ginny tegen George aan in slaap gevallen. Ook deze had zijn ogen bijna gesloten, het was dan ook laat in de avond. De twee jongens naast me bleven standvast wakker, af en toe boden ze me een kop thee aan.
Nadat Ron voor de vijfde keer de kop had verwarmd, nam ik hem toch maar aan. Dit was echter de eerste handeling die ik had uitgevoerd. Hij moet je niet, je bent een softy. Je bent niet geschikt voor Zijn taken. Hij had nooit vertrouwen in je mogen leggen, hij had je nooit op moeten zoeken, en weer voor je gaan zorgen. Je bent de grootste fout van Zijn leven, je bent een blok aan zijn been. Alles was fake zag je dat dan niet? Hij wilt je vader niet zijn, hij houd van niemand.
Mijn gedachtes maakte me gek, een traan rolde uit mijn ooghoek via mijn wang naar mijn kin. ‘Hij haat me,’ mijn stem was een fluistering, nietig en schor. ‘Wie haat je?’ Vroeg Fred, mijn ogen zagen aan Ron dat hij precies dezelfde woorden wilden uitspreken. ‘Niks.. Ik.. Ik bedoel Niemand, ik..’ Totaal in paniek rolde er meerdere tranen over wangen. ‘Shh.’ Suste Fred me, en hij trok me weer tegen hem aan. Zijn hart klopte regelmatig, en dit bracht me weer in normale staat.
Dit ging tegen al mijn gevoelens en beloftes in, dit mocht niet! Maar ik kon me niet bedwingen, het voelde zo fijn, zo rustgevend. En bovendien, mijn vader had er zelf voor gezorgd. Hij heeft me naar Hogwarts gestuurd en daarna van slag gemaakt.
Rustig bleef ik in zijn armen liggen, mijn benen waren op de bank getrokken, waardoor deze half over Ron heen hingen. Dit leek hij niet erg te vinden, en streek in een regelmatig tempo over mijn been heen. Dit tafereel maakte me slaperig, en al snel waren mijn ogen gesloten en werd mijn ademhaling minder schokkend.

Ik werd wakker door stemmen, slechts fluisteringen, waarschijnlijk om me niet wakker te maken. Een van mijn ogen werd geopend, al snel besefte ik dat ik nog steeds bij Ron en Fred op schoot lag. Ik kwam langzaam overeind, en wreef in mijn ogen.
Ginny zat in de sofa voor ons, terwijl Hermione en Harry wild aan het ijsberen waren. Vragend keek ik naar Fred, diens hoofd op een 70 centimeter afstand was. Hij haalde zijn schouders op, dus werd mijn blik op Ron gericht. Hij zuchtte langzaam, en legde zijn armen over mijn benen heen. ‘Weet ik niet,’ richtte hij zijn antwoord naar me.
‘Oke.’ Mompelde ik verslagen, en haalde mijn benen van Ron af. Fred’s arm lag nog om mijn middel, dus deze kwam slapjes neer op de bank. ‘Ik ga douchen,’ meldde ik. ‘Wacht Mary!’ Riep Ginny. ‘Ga je iemand nog vertellen wat er is gebeurd?’ De kamer viel stil, en de groep keek me aan. ‘Eh,’ mijn adem stokte in mijn keel. ‘Ik wil er niet over praten,’ mompelde ik waarna mijn passen werden vervolgd.

De warme stralen van de douche, kletterde met ongelofelijke kracht tegen mijn huid. De hitte die er van af stoomde deed me goed, al maakte het me benauwd.
Met een handdoek om mijn hoofd en lichaam gewikkeld te hebben, liep ik naar de slaapzaal van de meisjes. Het was stil, op een aantal gedaantes die ik niet kende na. Ondanks de lessen die morgen pas begonnen, moesten we toch ons uniform aan. Iets wat volgens mij elke dag moest, en me teleurstelde. De kleren collectie uit London, zou niet veel gebruikt worden.
De lange zwarte haren die mij toebehoorde vielen langs mijn ovale gezicht, ik kamde ze vlug uit, en met een simpele spreuk wist ik ze droog te maken.
Mijn voeten schoten in een paar achterlijk lelijke schoenen, waarna ik weer naar de leerlingen kamer beneden liep. Hier waren slechts mijn slachtoffers. Hermione en Harry stonden ongeduldig te wachten, terwijl Ron me vriendelijk aan keek.
‘Hey, kom je mee? Ze doen briefjes met hun naam in de Goblet of Fire!’ Sprak de Weasley opgewonden. Slechts een zwak grijnsje sierde mijn gezicht, en liep zonder een woord mee met het drietal. Ik hoorde de personen achter me lichtjes fluisteren, iets wat me niet helemaal op mijn gemak stelde, maar ik besloot het te negeren.
We kwamen aan in een kleinere ruimte, waar een soort tribunes aan de randen stonden. Hier zaten mensen op, en Hermione ging ook al snel zitten met haar neus in een boek gedrukt. ‘Hee kleine,’ hoorde ik een stem in mijn oor. Fred’s rode haar was makkelijk herkenbaar in mijn ooghoeken, terwijl George aan de andere kant kwam staan.
‘Ik ben niet klein,’ protesteerde ik naar de tweeling. ‘Hmm, wij denken van wel, niet Freddie?’
‘Jup, dat denken wij Georgie.’ Zuchtend vervolgde ik mijn stappen naar Ginny toe, die ergens verderop op een bankje zat te kijken.
‘Hee,’ mompelde het roodharige meisje, toen ze mijn aanwezigheid opmerkte. Mijn ogen gleden bijna direct naar het drietal, die druk aan het smoezen waren. ‘Ginny, waarom fluisteren ze altijd zo? Ik wil ook wel eens weten wat ze zeggen.’ Vroeg een van de meisjes die haar ogen ook op het drietal had gefixeerd, vooral op Ron.
‘Lavender, je snapt dat je niet bij hun groepje hoort? Je moet écht hun vertrouwen winnen, wil je dat ze iets vertellen.’ Antwoordde het Weasley meisje simpel. En vanaf dat moment wist ik het, dat was mijn doel. Bij het kliekje horen, en zo hun geheimen uitgraven. Elke locatie, waar ze ook waren doorgeven aan mijn vader. Alleen dán zou hij mijn vader weer willen zijn.
‘Ik ga naar Ron, Harry en Hermione.’ Deelde mijn stem mee, waarna ik nonchalant opstond en Lavender met een chagrijnige grimas achterliet. Ginny grinnikte onbeholpen, en hierom speelde een grijnsje met mijn zachtroze lippen.
Niet lang daarna plofte mijn kont neer naast Ron, hij keek verschrokken op. Hij glimlachte naar me, en keek toen aarzelend naar zijn twee vrienden. ‘Hey.’ Grijnsde Harry, maar de diepe, geïrriteerde zucht van Hermione was me zeker niet ontgaan, snel rolde ik met mijn ogen. En richtte me toen op de menigte die begon te klappen en te joelen.
Verbaasd keek ik op, en voor ik het kon beseffen was ik door Ron mee getrokken naar richting de Goblet of fire. Daar stonden Fred en George, te pronken met een drankje dat ze in hun handen hadden. Een grinnik kon ik niet onderdrukken. En ik keek toe wat het tweetal nog van plan was, als de betweter de jongens weer moest onderbreken. Nu was het mijn beurt om geërgerd te zuchten.

Expres omgedraaid, om het betweterige meisje niet meteen in de haren te vliegen, luisterde ik naar haar commentaar. ‘Dat is een leeftijds grens, die houd je wel tegen.’ Ik zuchtte, diep. ‘Daarom hebben wij dit,’ begon Fred. ‘Verouderings drank.’ Maakte George de zin compleet. Een zelfgenoegzame lach liet mijn gezicht wat vrolijker blijken.
‘Eigen keus..’ Mompelde Hermione met zo’n irritante waarschuwing in haar stem. De tweeling haakte de armen in elkaar en dronken zo het drankje op. Tot ieders verbazing gebeurde niks, dus haalde George zijn schouders op, en ze sprongen samen over de blauwe, zwevende lijn. Er gebeurde niks. Iedereen begon te juichen, en lachen.
Ik klapte in mijn handen, maar dit zwakte als snel af toen de tweeling met een enorme kracht uit de cirkel werden gerukt. Ze lagen samen op de grond, en iedereen was doodstil. We gingen in een kring om ze heen staan, en zagen grijze haren verschijnen. Iedereen barstte in een luid gelach uit, en ook mijn lach schalde ongegeneerd door de hal.
Ron klapte onder zijn gelach een aantal keer in zijn handen, en ook Harry hield het niet meer uit. Fred en George waren elkaar in de haren gevlogen, en iedereen keek vol plezier toe, tot de deuren van de hal nogmaals open gingen.
Viktor Kruml stapte met twee vrienden naar binnen, hij liep zo door de blauwe straal heen en gooide zijn briefje in het blauwe vuur. Het verdween bijna direct. Een luid applaus vulde de kamer, en ik keek droogjes naar Ron die aanbiddend naar hem keek. ‘Dude, nog even en mensen denken dat je gay bent.’ Wierp ik hem scherp toe. Ook al was de geamuseerde toon in mijn stem af te leiden. Hij keek me met een melodramatische blik aan, en daardoor schoot ik in de lach.
Ook hij liet een korte grinnik ontsnappen. in de tussen tijd richtte ik mijn blik door de hal. In de deuropening stond iemand, een gedaante die me niet aanstond. Terwijl ik er heen liep, haalde ik mijn wand ongezien uit mijn gewaad, de rest verbaast achter latend.
Het puntje van mijn bijna zwarte wand drukte tegen Igor Karkarov’s keel aan, en duwde hem de gang op, waarna hij ruw tegen de muur werd geduwd. ‘Hoe durf je?’ Spuugde ik naar hem. ‘Wat?’ Zei hij met onschuldig grijnsje, dat zijn gelende tanden blootstelde.
‘Hoe durf jij mijn vader dingen wijs te maken, waar geen woord van waarheid in zit?’ Niet merkend dat Harry mee aan het luisteren was, drukte ik mijn wand dichter tegen zijn keel. ‘Je weet, dat ik tot dingen in staat ben, Igor. Slechts één woord tegen mijn lieve papsie, en je bent er geweest.’ Het was nu mijn beurt om te grijzen, zijn handen trilde waarna hij zich zelf uit de voeten maakte. Ik draaide me om, om terug naar de groep te lopen.

Harry, Ron en Hermione waren al teruggelopen naar de leerlingenkamer, toen ik nog even bleef zitten bij Ginny en de rest. Maar al snel had ook ik me geëxcuseerd, en stapte nu door het portret van de dikke dame. De verwoedde stem van Harry maakte me nieuwsgierig, dus bleef ik in het kleine, donkere halletje staan.
‘… Zoals ik al zei ze is gevaarlijk! Haar tweede naam ‘Nagini’ hij kwam me zo bekend voor! En laatst had ik die vreemde droom weer. Over you know who, Voldemort noemde zijn slang Nagini, Hermione!’ Een zware druk op mijn borstkast, liet me hevig ademen. Mijn handen begonnen te trillen, en ik slikte een paar keer om mijn droge keel weg te krijgen.
Doodsbenauwd wachtte ik op de reacties. Tot mijn verbazing was het niet Hermione die antwoordde, maar Ron. ‘Kom op Harry, je denkt toch niet.. echt? Ik bedoel Nagini als naam komt toch wel vaker voor?’ Mijn hart begon harder te bonken.
‘Oh, natuurlijk, het komt ook vaker voor dat een leerling Igor Karkarov staat te bedreigen op de gang? Zeggend, dat ze maar één woord tegen haar vader hoeft te zeggen, en hij is er geweest?’ Nee.. Nee. Nee. Nee. NEE! Hij mocht het niet gehoord hebben, het kon niet. Een traan gleed over mijn wang, waarom moest hij alles aan zijn vriendjes doorlullen? Harry had alles al van me afgepakt, alles. Hij had mijn vader voor 13 jaar lang weg laten zijn. Ik zou het hem nooit vergeven, hij zal er voor boeten. Woedde liet een brok in mijn keel verschijnen, en juist op dat moment draaide ik me om, en stapte in het zicht van het vervloekte drietal.

Gekalmeerd liep ik naar het drietal toe, ze compleet negerend plofte mijn kont naast Ron neer, op de rode bank. ‘Hee, Mary.’ Grijnsde Ron naar me. Ik knikte enkel, en pakte de Quibbler. De complete onzin die er in geschreven stond, liet ik aan me voorbij gaan. De spanning was om te snijden, enkel de ademhalingen waren te horen.
‘Ik weet dat je me hebt gehoord, Mary.’ Begon Harry aarzelend, mijn ogen sneden in de zijne. ‘Conclusies trekken, wat goed van je Harry, echt uitstekend.’ Terwijl de krant in elkaar zakte, klapte ik sarcastisch in mijn handen. ‘Wat bedoel je?’ Vroeg hij, oliedom. ‘Mijn moeder is dood, toch?’ Het drietal knikte op mijn vraag. ‘Onjuist, maar ook juist.’ Een zwakke grijns speelde om mijn lippen. ‘Ik ben geadopteerd, mijn echte vader zat in Hufflepuf. Mijn echte moeder heeft me bij mijn vader gedumpt, en die heeft me over gegeven aan zijn ‘oude vriend.’ Deze oude vriend, is Lucius Malfoy.’ Het was geen wonder dat de leugens zo vlot over mijn lippen speelde. Ze nu zo plotseling compleet uit mijn duim gezogen.
Een plotselinge verandering van stemming was toen de woorden Lucius Malfoy waren uitgesproken. Aangezien deze een trouwe dienaar van de heer was, en mijn vader me binnenkort bekend ging maken, kon ik me gerust voor doen als de pleegdochter van de Malfoy’s. Ze reageerde allemaal zo als ik wilde dat ze reageerden. ‘Zie je, daarom loog ik. Jullie reacties waren te verwachten.’ Een nep-snik verliet mijn mond. Hierdoor werd de arm van Ron om mijn tengere lichaam gevouwen, en trok hij me lichtjes tegen zich aan zoals zijn broer had gedaan.
Keer op keer verbaasde die aangename warmte van Ron me, het voelde zo prettig aan. Ondanks dit alles was ik te koelbloedig om warm te lopen voor een Weasley. ‘En je tweede naam?’ Mompelde Harry er nog beschaamd achter aan. ‘Weet ik veel, mijn moeder vond die naam gewoon mooi denk ik?’ Beet ik hem toe. Hij slikte.

‘Zie je? Je overdrijft!’ Riep Ron beschermend. Ik glimlachte licht naar hem en hij lachte terug, nog steeds met zijn arm rond me heen gekruld. Hermione keek met een jaloerse blik, al snapte ik niet goed waarom. Met mijn ogen naar haar gericht, draaide ze zich vol afschuw om, met de mededeling ‘ik ga naar de bibliotheek.’ Mijn blik veranderde naar droog, ‘wat heeft zij?’ Ron hield zijn schouders op, en Harry wandelde weg, waarschijnlijk naar zijn kamer. In de tussentijd waren er wat meerdere leerlingen in de kamer gekomen.
Een beetje hopeloos hing ik tegen Ron aan,de blikken negerend sloot ik mijn ogen. Toen ze weer geopend werden, kwam dit door het zachte gesnurk dat Ron produceerde. Ik grinnikte, en keek naar buiten de zon daalde al een beetje. Zo kon je zien hoe lang we in de hal hadden gezeten, een zuchtje ontsnapte uit mijn keel.
Mijn hoofd zakte op zijn schouder, en ik sloot mijn ogen. Luisterend naar zijn regelmatige ademhaling, voelde ik hoe de slaap me pakte. Dan was ik ook al snel de draad van de wereld kwijt, en zakte weg in een lichte slaap.
Weer de regels brekend, weer te dicht op iemand liggend. Maar het kon me allemaal niks schelen, ik was veel te moe om er over na te denken.

Mijn ogen werden geopend, nog een nacht zonder pyjama, gelukkig had ik mijn wand om mezelf schoon te toveren. Twee paar kijkers ontmoette die van mij, en waarneer Ron zich zelf omhoog hees nam hij mij mee. Een luide gaap verliet mijn mond, en dit liet Fred grinniken. Opeens bevatte de wereld me weer, waar kwamen Fred en George vandaan?
Ron gunde me een glimlach, maar stond daarna op, en meldde dat hij ging douchen. Vandaag zouden de lessen beginnen, alleen bij het idee al kon ik zuchtten alsof mijn wereld er vanaf hing. Met wat onhandig gestuntel wist ik mezelf staande te houden. ‘Dag,’ grijnsde ik simpel waarna mijn passen verstevigd doorgingen naar Harry en Hermione die in de bank zaten.
Ik plofte neer op de bank die tegenover de jongen en het meisje. Met een zwak, gespeeld grijnsje keek ik naar Harry. Zijn lichaam was gehuld in de zelfde, saaie outfit van Hogwarts. Het ronde brilletje op zijn neus deed zijn groene ogen groter lijken, waardoor ik besefte dat ik die ogen ergens van kende.
Hermione slaakte een vermoeide zucht, stond op en wandelde weg naar Parvati. ‘Wat hééft zij?’ Riep ik dramatisch uit.
Harry slaakte een zucht. ‘Ze is vast jaloers op jou en Ron.’ Antwoordde hij alsof het de simpelste zaak van de wereld was. ‘Wat is er met mij en Ron?’ Zei ik oprecht verbaasd. ‘Nou, ja Ron..’ Voor dat Harry zijn zin af kon maken, trilde de bank door dat de tweeling allebei aan een zijde van me neer plofte. De amandelkleurige ogen van Fred boorde in de mijne, ‘goedemorgen.’ Zei de tweeling in koor. Een oprechte glimlach speelde met mijn zachtroze lippen.
Bij het idee aan de oprechtheid schrok ik, het geen wat ik niet merkte, was dat de tweestrijd in mezelf groter werd. Aan de ene kant wilde ik bij hen zijn, bij de gene die zich vrienden van me noemen. Aan de andere kant wilde ik mijn vader trots maken, bij hem zijn na die 13 jaar weer goed genoeg ‘ontwikkelt’ had om me te verzorgen. Waar waren de dagen van ‘mijn grote voorbeeld gebleven’? Toen Ron van de trap af kwam in zijn mantel, stond Harry ook op. Ik volgde zijn voorbeeld en zei gedag tegen de tweeling. Die knikte enkel.
Samen met Ron en Harry liep ik door de gangen van Hogwarts, niet wetend waar Hermione uithing stapten we door naar de eerste les van vandaag. Toverdranken, gegeven door professor Severus Snape. Eenmaal in het muffige, donkere klaslokaal nam ik plaats tegen over Harry en Ron. Een gedaante voorin de klas kwam naar ons toe geparadeerd, zijn zwarte mantel was als een schaduw. Zijn ogen boorden in de mijne, terwijl hij nors snoof.

Hij wist het, die blik. Mijn vader moest het verteld hebben, ik keek hem terug aan. ‘Weet je het?’ Vroeg ik onschuldig, hij leek de hint te begrijpen en knikte langzaam. Het was slechts een kleine beweging, waarna hij weer door stapte. Met zijn liniaal in zijn hand, die hij er af en toe tegen aanklapte. Toen de klas compleet was, begon hij met spreken. Neutraal, zijn toon bot en eentonig. Die man gaf me de kriebels, al wist ik niet waarom.
Plotseling voelde ik een windvlaag, en tot mijn verbazing zat Hermione pal naast me. ‘Hey,’ zei ze, vriendelijk dit keer. Verbaasd ontmoette mijn ogen die van haar. ‘We zijn verkeerd begonnen,’ glimlachte ze als antwoord op mijn blik. Ik knikte instemmend, ‘friends?’ Vroeg ze. Ik knikte, en liet ook mijn lippen sieren met een lachje. ‘Friends.’

De stem van Snape was het enige wat je kon horen in het klaslokaal, iedereen was doodstil. Ik schreef wat onbelangrijke dingen op het stuk perkament, met de veer van Dehani in mijn hand. In tegendeel tot mij, en Ron zat Hermione ijverig de stof op te schrijven, en was Harry diep in gedachten verzonken. Ik gaapte, met een klein geluidje dat de stilte van de ruimte verbrak.
‘Is mijn les zo saai, madame.. McDonald.’ Zijn wenkbrauw was opgetrokken bij het zeggen van mijn neppe achternaam. ‘Haha, nee hoor, professor Snape.’ Glimlachte ik vriendelijk. Wat verwaande blikken van de Slytherin afdeling, lieten me vuil terug kijken. Bijna iedereen wendde direct hen blik af, behalve Draco Malfoy, hij keek me aan met een soort, onzekerheid bijna.
De minuten tikte langzaam voorbij, terwijl ik ieder gezicht uit de klas bestudeerde. Na een tijdje werd gemeld dat de les voorbij was, hierbij sprong ik op, en rende half de klas uit. Uit het lokaal gerend, leunde ik tegen de muur aan naast de krakkemikkige deur van het lokaal. In een kort moment liepen verschillende leerlingen langs me heen, en keken me met een rare blik aan. Nonchalant keek ik naar de afwisselende gezichten, en grijnsde vrolijk.
Toen Ron’s rode haar in de deuropening verscheen, maakte ik aanstalten om weg te lopen, samen met de overige drie leerlingen. ‘Wat deed jij nou?’ Grinnikte Hermione, terwijl ik een lach om mijn lippen liet glijden. ‘Snape was zo saai, dus dacht ik maar dat ik beter zo snel mogelijk weg moest komen.’ Ron knikte begrijpelijk, ‘volgende keer doe ik mee.’ Lachte hij naar me. Hij haakte zijn arm in de mijne, terwijl Harry en Hermione naast ons liepen.
Mijn groene ogen vingen de jas van Igor op, die om de hoek kwam zetten. Ik versnelde mijn pas en liet Ron gehaast los. ‘Mary!’ Ik stond kaarsrecht stil, wat nu weer? Eenmaal omgedraaid was de man al aardig dichterbij gekomen. De drie leerlingen stonden aan mijn zij, iets wat me op de een of andere manier prettiger liet volgen. Met mijn wenkbrauwen opgetrokken, staarde ik in zijn gerimpelde gezicht van Igor. Hij greep me bij mijn magere polsen, en trok me mee. Uit gehoor afstand van de anderen, begon hij te spreken. ‘Je vader houd een bijeenkomst Zaterdag.’ Yeah alsof ik dat nog niet wist. ‘Hij gaat je bekend maken.’ Vervolgde hij.
‘Ik snap mijn vader niet, waarom zou hij jou vertrouwen?’ Bracht ik sarcastisch uit. ‘Het kan me niet veel schelen, maar het blijft onbegrijpelijk.’

Meteen na die woorden draaide ik me om, en liep zonder een krimp te geven naar Harry, Ron en Hermione. ‘Wat moest hij van je?’ Vroeg Hermione verbaasd. De achterdochtige ogen van Harry spraken boekdelen. Fijn Igor, fijn pap, nu vertrouwde hij me weer niet. Kun je het geloven? Een diepe, luide zucht vulde de stilte. ‘Hij wilt dat ik met Kruml naar het feest ga,’ loog ik. ‘Je vind niks aan Viktor, waarom wil hij dat dan?’ Zei Hermione logisch. Verbaasd keek ik haar aan, blijkbaar had ze me wel mooi lopen bestuderen.
Ik besloot het te negeren, en keek haar aan. ‘You’re right, daarom zei ik ook nee. Viktor gaat maar lekker met iemand anders.’ Zelfvoldaan keek ik naar het drietal, waarna we onze weg vervolgde naar de volgende les, Verweer tegen de zwarte kunsten.

De week vloog als een bezetenen voorbij, en gek genoeg werkte het weekend op mijn zenuwen. Ik klapte mijn koffer dicht, en pakte Dehani’s kooi vast. Ze kraste eenmaal, en met verschillende woorden vertelde ik dat ik haar ga missen.
Hermione had beloofd voor haar te zorgen, en als ik niet afstamde van Voldemort hadden misschien wel, - en nu kokhals ik letterlijk – vriendinnen kunnen worden. Met beide handen vol stuntelde ik de trap af, waar Ron, Harry en Hermione me stonden op te wachten. ‘Moet je echt naar de Malfoys dit weekend?’ Vroeg Harry vol afschuw. ‘Ja, Narcissa en Lucius willen iets leuks doen met mij en Draco.’ Mijn wenkbrauwen waren getrokken tot een frons.
‘Ga je er samen met Malfoy heen?’ Vroeg Hermione verbaasd. ‘Alsof die met mij gezien wilt worden,’ zuchtte ik. Ron knikte begrijpend, en zuchtte toen diep. Het bruinharige meisje trok me in haar armen, en gaf me een stevige knuffel. Daarna pakte Harry me beet, een steek ging uit naar mijn vader. 13 Jaar zonder vader, door hem. De jongen die me nu in zijn armen hield, en het niet leuk vond om afscheid te nemen. Ik zuchtte diep.
Mijn mond was tot een streep getrokken, en ik maakte me los uit Harry’s armen. Mijn hoofd wendde zich naar Ron, ‘ik ga je missen Mary.’ Glimlachte hij kort. ‘Over twee dagen ben ik er weer gekkie, en ik ga jou ook missen.’ En bij Ron meende ik het, zijn rare grapjes en zijn vrolijkheid waren de enige die ik eigenlijk kon verdragen, naast de tweeling. Hij opende zijn armen en ik knuffelde hem terug, waarna ik mijn lippen op zijn wang plaatste. ‘Dag,’ mijn stem was gericht naar iedereen. Ron keek me aan, hij had een lichte blos op zijn wangen, iets dat me deed grinniken.
Eenmaal naar de openhaard genomen, gaf Harry me het zakje brandstof, waarna hij me nog een lachje gunde. ‘Malfoy Manor.’ Sprak ik luid en duidelijk, en voor ik het wist ging ik in vuur op.
Mijn mantel zat onder het as, toen ik de open haard in het huis van Malfoy uit stapte. Een bleke vrouw met dezelfde blonde haren als Draco, kwam verbaasd op me af. ‘Wie ben jij? Je kan hier niet zijn, meisje, het is hier gevaarlijk.’ Viel ze gelijk met de deur in huis. ‘Houd je mond,’ sprak ik enkel. Waarna ik door de gangen liep, op naar de vergaderzaal.
Mijn donkergroene ogen stonden vals, evenals de grijns die om mijn lippen krulde. Als een compleet ander persoon paradeerde ik naar de vergaderzaal. Onderweg kwam ik Draco tegen. Hij zou niet veel later bij hen horen, en dat wist hij maar al te goed. ‘Geen vragen,’ siste ik waarna ik de deuren opende. Het was leeg op een aantal Death Eaters na, waaronder Bellatrix. ‘Zo, zo wat hebben we hier?’ Vroeg ze met een grijnsje op haar gezicht. Haar vuile kleding, en geklitte haar maakte haar de ultieme vuiligheid. ‘Ga douchen, bitch.’ Wierp ik haar weg, en langs haar heen stappend liep ik in de richting van mijn vaders stoel.
Voordat ik plaats kon nemen, sneed er een verschrikkelijke pijn door mijn lichaam. Gillend en krijsend viel ik op mijn knieën, mijn handen vouwden zich rond mijn lichaam. Bellatrix had me vervloekt met de Cruciatus Curse, mijn schreeuwen galmden door heel het Malfoy Manor, en in mijn ooghoeken zag ik Draco toekijken. De pijn verspreidde zich door heel mijn lichaam, elke ader leek door worden gesneden door het scherpste mes wat je kon bedenken. Wat Death Eaters lachte, maar al trillend van de pijn kon ik naar mijn wand grijpen. Richtend naar Bellatrix, sprak ik pijnlijk één van mijn favoriete woorden uit. ‘CRUCIO!’ De pijn zwakte direct af, en nu lag het stomme wijf op de grond te kronkelen.

‘Wat is hier aan de hand?’ Een bekende stem achter me liet me breed grijnzen, als ik mijn spreuk verbrak, en omkeek. Daar stond mijn vader, ook met een grijns. ‘Pap!’ Juichte ik met liefelijke lach. Waarna ik naar hem toe rende en hem om de hals vloog. ‘Dag, Mary, ik heb je gemist.’ Hij sloot zijn armen om hem heen. En in mijn ooghoeken zag ik hoe Draco vol verbazing en afgunst toe stond te kijken.

Met mijn kin in de lucht geheven, zat ik naast mijn vader. Hij hield een toespraak, en ook Draco zat stilletjes aan de lange tafel. Iedereen leek nerveus, en keihard hen best te doen op er goed uit te zien. ‘Nagini?’ Fluisterde ik in mijn parseltongue. Dit wekte verbaasde blikken op, die weer werden bestraft door mijn vader. Ik gniffelde vrolijk bij het zien van mijn vader die zo boos werd. ‘Papsieee.’ Zeurde ik zacht, ‘wat is er?’ Vroeg hij met vriendelijke stem. ‘Ik verveel me,’ hij keek me fronsend aan. ‘Ga maar iets leuks doen met Draco.’
‘Dat was niet wat ik bedoelde,’ fluisterde ik knorrig. Draco stond twijfelachtig op, en liep richting mij en mijn vader. Toen we samen naar de deur liepen, werden we onderbroken door mijn vader. ‘Oh, en neem Nagini mee.’ Sprak hij zoetjes. ‘Met alle genoegen,’ antwoordde ik vrolijk. Nagini kroop weer via mijn been omhoog, en hing rond mijn nek. Eenmaal uit de donkere kamer, liepen we naar de woonkamer, waar we plaats namen op de bank. ‘Apart,’ sprak Draco als eerste. Nagini had ons achter gelaten om op jacht te gaan. ‘Ik wist altijd al dat er iets vreemds was aan jou, hoe je me naam kende.’ Sprak hij, zijn woorden zorgvuldig uitgekozen. Het aangename haardvuur maakte me wat kalmer, en ik keek hem aan. ‘En jij bent de nieuwe pup van mijn vader?’
Draco grinnikte zachtjes, en staarde moeilijk voor zich uit. Zijn tanden waren strak op elkaar geklemd, ‘zo kun je het wel noemen ja.’ Hij zuchtte diep. ‘Bevalt het je niet?’ Mijn vraag gericht naar de jongen naast me. ‘Eerlijk? Nee. Ik wil gewoon zijn, net zoals die Weasley tweeling. Ofzo.’ Een zucht ontsnapte uit zijn keel, en ik volgde zijn voorbeeld. ‘Op het eind is niemand normaal, Draco, we zitten hier allemaal in.’ Zijn stormachtige grijze ogen keken in de mijne, en zachtjes knikte hij. ‘En jij, welke kant kies jij?’ Ik slikte, en mijn hart klopte in mijn keel. Hoe kon ik dit nu weer weten? Hoe moest ik me hier uit redden? Zonder er bij na te denken drukte ik mijn lippen op die van Draco.
Hij leek van het moment gebruik te maken, en streek met zijn tong over mijn lip. Gewillig opende ik mijn mond, en onze tongen ontmoetten elkaar. Zijn lippen waren ruw, maar niet onaangenaam, het was niet dat ik Draco leuk vond. Maar als ik me vaker uit een situatie moest redden met Draco, was dit wel een goede optie.
Voor mijn gevoel beëindigde Draco de kus al veels te snel, ‘het is niet dat ik je leuk vind, eh.’ Waren Draco’s eerste woorden. ‘Nah, ik jou ook niet. Al was het niet verkeerd. ‘ Mompelde ik met een beetje verlegenheid in mijn stem. ‘Jij kan er ook wat van hoor,’ lachte hij. De stilte was niet ongemakkelijk, mijn hoofd lag tegen zijn vrij brede borstkast aan, terwijl hij door mijn zwarte haren streek.

‘Draco, heb je een vriendin?’ Een schokje in zijn ademhaling deed me vragend opkijken. ‘Nee, waarom?’ Mijn schouders werden opgehaald, ‘zomaar.’ Hij knikte begrijpend, ‘jij?’ Ook ik schudde mijn hoofd, ‘nee als dochter van Voldemort is het niet toegestaan om liefde te kennen.’ Het leek alsof ik medelij in zijn grijze ogen zag. ‘Begrijpelijk, dus nu ben ik je optie?’ Grijnsde hij. ‘Als je het niet erg vind?’ Gniffelde ik zachtjes, hij knikte. Draco leek ergens over in te zitten, ik wist dat hij iemand leuk vond. Het was de manier waarop hij keek nadat we gezoend hadden. Hij schudde zijn hoofd, ‘helemaal niet zelfs.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen waardoor ik zachtjes giechelde.

Rustig zittend op Draco’s schoot, bladerde ik door de Quibbler. Draco leek elk deel van mijn gezicht te bestuderen, terwijl ik rustig de bladzijdes omvouwden. Ik ging wat onderuitgezakte zitten, zodat ik met mijn hoofd op de bankleuning lag en over Draco’s schoot heen. Met een luide zucht sloot ik mijn ogen, en hing met mijn hoofd over de leuning, waardoor mijn keel helemaal bloot lag. Draco boog voorover, en drukte zachte kusjes op de huid van mijn keel. Verbaasd kwam ik omhoog, en keek hem aan. Maar hij negeerde me, en plaatste zijn lippen nu in mijn nek. Een rilling schoot over mijn ruggengraat, waardoor mijn nekhaartjes overeind gingen staan.
Draco grinnikte zachtjes, ‘you like?’ Vroeg hij zachtjes, meteen gniffelde ik en knikte. Hij bleef liefkozend over mijn arm strelen. De blonde jongen had het op de een of andere manier voor elkaar gekregen, boven mij te hangen en me te plagen door zijn lippen net naast de mijne te zetten. We werden onderbroken door een kuchje in de hoek van de kamer.
Draco schoot overeind, en ging op een aparte wijze recht zitten, en staarde naar de kamer. Nu zijn haar wat warriger zat, zag hij er best sexy uit. Ik keek naar mijn vader, die ons met afschuw bekeek. ‘Pap, we vinden elkaar niet leu..’ Mijn vader onderbrak me. ‘Ho, stop ik wil het niet weten. Normaal moet ik boos worden, maar ik moet er mee leren leven dat je opgroeit.’ Zuchtte hij, terwijl ik naar hem toe liep om hem een knuffel te geven. ‘Mijn daden hier zijn bijna gedaan, we vertrekken over een uurtje of 2 naar huis.’ Ik knikte, en keerde terug naar de bank, terwijl Lucius en Voldemort beide wegliepen. Direct daarna schalden onze lachen door de kamer.
‘Hahaha, zag je, hahahaa! Zag je hun gezicht!’ Gierde Draco uit, de tranen sprongen in mijn ogen van het lachen. ‘Hahahaa, ja, dat hoofd!’ Stemde ik. Na uitgelachen te zijn - waarbij ik op de grond was gevallen, en Draco achterlijk op de bank lag - waren we stil. ‘Draco, hoe doen we tegen elkaar op school?’ ‘Ik weet het niet Mary, niemand weet dat je The Lord zijn dochter bent.’ Ik schudde mijn hoofd, ‘nee en ik moet het vertrouwen van Harry, Ron en Hermione hebben. Al heb ik Ron aardig voor elkaar,’ grinnikte ik. Draco keek me aan, ‘volgens mij heeft die Weasley een oogje op je.’ Zei hij, met een grijnsje. Weer een situatie waar ik geen antwoord op wist, wat een opluchting dat Draco’s lippen gebruikt mochten worden.
Eenmaal opgestaan liep ik naar hem toe, en drukte mijn lippen weer op de zijne. Ditmaal steek ik met mijn tong over zijn lippen, ook hij opende zijn mond en hij verkende mijn mond grondig. Ik kreeg de neiging een giechel te laten ontsnappen, als ik dacht aan een Muggle-dokters onderzoek, maar hield me in. De zoen duurde veel langer dan de vorige, iets waar ik geen bezwaar tegen had. Terwijl onze lippen ritmisch heen en weer bewogen, woelde ik met mijn handen door zijn haar. Zijn handen waren afgezakt naar mijn heupen.

Zonder te stoppen, was ik op Draco’s schoot terecht gekomen. En drukte mezelf een beetje tegen hem aan, na een aantal minuten, haalde ik mijn lippen van de zijne. ‘Jammer dat dit op school niet kan,’ zei ik lichtjes uithijgend. Hij lachte zachtjes, ‘het is maar beter dat we elkaar niet leuk vinden. Anders zal éen dag zonder dít nog moeilijker zijn.’ Instemmend grijnzend boog ik me voorover. Met mijn lippen in de zijkant van zijn nek geplaatst, begon ik zachtjes te zuigen. ‘Mary, ik wil geen zuigzoen, dan krijg ik vragen.’ Jammerde Draco, hij duwde me zachtjes weg. ‘Dan zeg je toch gewoon een eenmalig uitstapje, en dan heb ik het niet over seks.’ Het laatste was er achter geplakt, zodat Draco wist dat hij niet moet zeggen dat hij een vluggertje had genomen. Hij grijnsde, terwijl hij met zijn vinger voelde aan de rode plek die was achtergelaten in zijn nek. ‘Mary, we gaan!’ Hoorde ik mijn vaders stem luid roepen. ‘Ik zie je wel weer op school,’ met een knipoog en nog een kus op zijn lippen, klom ik van zijn schoot. ‘Bye Mary.’ Terwijl ik Draco met een zelfvoldaan lachje achterliet.

Na het avondeten was ik naar mijn kamer gegaan, de knusse ruimte deed me goed. Mijn eigen spulletjes, mijn eigen ruimte. ‘Mary!’ Hoorde ik van beneden. ‘Ja?’ Schreeuwde ik terug, ‘moet je iets vertellen!’ Klonk er weer door het huis. Nieuwsgierig rende ik de trap af, mijn opgewondenheid zwakte af toen ik zijn gezicht zag.
‘Wat is er?’ Vroeg mijn stem, zachtjes maar aarzelend. ‘Wegens omstandigheden, kun je de eerst volgende vakantie niet bij mij doorbrengen. Dit betekend dat je kerst bij iemand anders moet vieren.’ Mijn lippen vormden een strakke streep, mijn ogen kwaad. ‘Wat voor omstandigheden! Mensen vermoorden? Onschuldige die je niks kwaad hebben gedaan?’ Schreeuwde ik kwaad, ‘Mary? Hoe durf je dat te zeggen? Bedoel je dat je, je tegen mij keert?’ ‘Nee dat zeg ik helemaal niet, ik bedoel, je vind hun nog steeds belangrijker dan mij. Je hebt altijd meer tijd om mensen te vermoorden, dan mij. Je dochter die 13 jaar zonder vader heeft geleefd. En tien jaar zonder vader en moeder! Wie is mijn moeder eigenlijk? Is ze dood? Leeft ze nog? Ik heb recht het te weten pap!’ Alles vloeide er in een keer uit, zo erg dat de tranen een streep over mijn wangen trokken.
‘Mary, kom even zitten.’ Mijn vader maakte een uitnodigend gebaar naar de kleine keukentafel waar we dagelijks hadden gegeten. ‘Je weet toch, dat ik je niks kan vertellen over je moeder?’ Ik zuchtte. ‘Is dat alles wat je verdorie te zeggen hebt? Ik heb er recht op pap, het is mijn moeder!’ Hij keek naar beneden en streek over Nagini haar kop. ‘Mary het kan, écht niet.’ Mijn mondhoeken trokken omlaag, waarna ik van de tafel afging, en hierbij de stoel bijna omver gooide. ‘Oh en Mary, die gebeurtenis met Draco zie ik liever niet weer.’ ‘Wie zegt dat je het te zien krijgt?’ Fluisterde ik, waarna mijn benen de trap op stormde. Met een simpele fluit op mijn vingers, kwam er een goud/bruine uil in mijn raam kozijn. ‘Wacht even, Ghew.’ Terwijl ik hem een cracker gaf, pakte ik mijn favoriete veer van Dehani. Het eerste en beste perkament dat ik kon vinden, schoof ik voor mijn neus. Na de bruine veer in een potje inkt gestopt te hebben, begon ik met de brief;

Lieve Draco,

Mijn vader vond mijn voorvalletje toch niet zo lekker, maar wie zegt dat hij het de volgende keer moet zien? Haha, nou ja. Ik heb je een hele hoop te vertellen, maar ik zou beginnen met één ding: Ik heb misschien per ongeluk laten schieten dat jullie mijn pleegfamilie zijn. Nou, dan heb ik in ieder geval een reden om naar je toe te gaan, denk ik.
Bovendien heeft mijn vader me zojuist gezegd dat ik in de kerstvakantie naar iemand anders moet. Heb echt geen flauw idee naar wie, Draco. Bij jou was het echt vele malen gezelliger, en nu loop ik te grijnzen. Haha!
Oh, de uil heet Ghew, en hij vind Crackers lekker. Hij houd er trouwens van aan je oor te knabbelen, dus kijk uit!

Liefs, Mary.

Zelfvoldaan vouwde ik de brief op, en deed deze in een lila kleurige envelop. ‘Malfoy Manor,’ fluisterde ik toen de brief met een lintje aan Gewh’s poot was vastgebonden. Hij kraste een keer, en vloog toen weg. Aangezien het huis van de Malfoy’s niet ver weg was, hoopte Mary dat deze brief snel aankwam. Ze had flink de drang om bij Draco rond te hangen, het was gezellig bij hem te zijn. Ja, gezellig dat kon je wel zeggen. Een kleine giechel ontsnapte uit mijn mond, bij de gedachte aan wat we hadden gedaan. Waar het opeens vandaan was gekomen wat een werkelijk raadsel. Ik wist alleen dat ik er geen problemen mee had.
Morgen moesten ochtend ging ik al weer naar Hogwarts, en nu had ik mooi weer ruzie met mijn vader. Een zucht ontsnapte uit mijn keel, terwijl ik op mijn hemelbed neerplofte en mijn ogen sloot. Iets gleed over mijn middel, na een oog geopend te hebben zag ik dat dit Nagini was. ‘Hee Nagini,’ fluisterde ik zachtjes naar de machtige slang. Ze streek haar kop langs mijn wang, ‘ik wou dat je mee kon naar Hogwarts.’ Ze schudde haar kop, ‘sorry Mary. Het kan niet, maar misschien kan ik je wel opzoeken.’ Sliste ze naar me. Een glimlach sierde om mijn lippen, ik keek op de klok. Het was nu ongeveer een uur geleden sinds de brief was verstuurd, ik keek naar het raam, waar ik plotseling een formele brief zag liggen.

Ik stond op van mijn bed, terwijl Nagini in slaap gevallen tussen de lakens lag. Mijn hand greep naar de papieren envelop, de zegel zag er zo mooi uit dat ik het zonde vond te breken. Het was een groene stempel, er stond een slang op afgebeeld, die om een vrouw heen krulde. De details waren onmiskenbaar.
Met mijn nagel onder de zegel geschoven, maakte ik hem los van het papier. Er in zat een brief in, goh, heel logisch. Ik vouwde hem open, en las het krullerige handschrift met plezier toen ik de afzender zag.

Hallo lieve Mary,

Ik moet zeggen dat vanmiddag ook erg gezellig was, alleen vond mijn vader dit niet ‘formeel’ genoeg, en hebben onze ouders met elkaar afgesproken dat we dit moesten laten. Ach, in principe hebben we alle tijd in het gehele jaar niet? Er is pas een week voorbij, van de dagen die we nog moeten vervullen. Ook kan ik verschijnselen, ook al is dit verboden voor een minderjarige tovenaar. Maar alles kan met een Death eater als vader. Dan kan ik zo naar je toe komen, als je dat goed vind natuurlijk. Vind je het ook niet curieus dat we geen relatie aan willen gaan? Het komt bijna over als ‘playen’ zoals de Muggles dat noemen. En nu moet je niet in je hoofd halen dat ik gevoelens voor je op aan het wekken ben, al vind ik je lippen niet verkeerd.
Verder heb ik misschien een idee, al weet ik niet of dit mogelijk gaat zijn. Misschien kun je de eerste week naar de Weasley’s daar de kerstviering houden. En aangezien je me toch voor broer hebt uitgemaakt, kunnen we de tweede week samen op vakantie gaan? Als dit niet gaat werken, kun je natuurlijk op Hogwarts verblijven, al denk ik dat dit minder gaat zijn. We hebben nog een tijdje om er over na te denken, eerst de eerste opdracht en het bal. Heb je al voorbereidingen genomen?

Liefs, Draco.

Ik grijnsde breed, en scheurde een stuk van een perkament af. En pakte mijn veer nogmaals, Nagini keek vragen naar me op. ‘Ik schrijf naar Draco,’ mompelde mijn stem logisch. ‘Je weet toch wat jullie vaders hebben gezegd?’ Siste ze naar me, ‘weet ik. Maar hij is misschien de enige vriend die ik kan maken, Nagini. Omdat hij één van hun is.’ ‘Ik hoorde jullie praten, Mary, vind jij die Weasley knul ook leuk?’ Haar stem was vol afgunst.
Oh god, ik kon Nagini moeilijk zoenen, wist ik veel. Daar heb ik nooit over na gedacht, liefde ken ik niet. Het enige vriendje dat ik had kwam uit het weeshuis, op mijn tiende was dat. Het enige dat we deden was handje vasthouden, het betekende niks. ‘Nee, ik bedoel, hoe moet ik dat weten? Hij is wel aardig en zo, ook lief en schattig.. Maar..’ ‘Je kan het niet uitvogelen omdat je vader Lord Voldemort is, en je heeft verboden ook maar iemand leuk te vinden die hij niet goed keurt, of in het ergste geval haat. En jij ook nog moet vermoorden?’ Holy fuck, dat is waar ook! Ik moest Hermione en Ron vermoorden. Met een mond vol tanden keek ik naar het stuk perkament.
Nagini negerend, begon ik met trillende hand mijn veer in de inkt te dopen. Met tranende ogen begon ik met schrijven.

Lieve Draco,

Dat is inderdaad een erg goed idee. Wat schrijf je verschrikkelijk netjes, maar ik zou ook niet anders van zo’n jongen als jou verwachten. Ik zou graag een weekje met je weg willen, Draco, het lijkt me geweldig. Waar gaan we dan heen? Ik wilde mijn hele leven eigenlijk al naar Rio de Janeiro, als jij het leuk vind, doe ik dat graag.
Mijn vader vind dit vast niet erg, jij bent de enige die ik echt vriend kan noemen, aangezien Hermione, Ron en Harry niet gaat werken. Mijn leven is te gecompliceerd, je moet me komen redden. Kun je niet hier heen verschijnselen? No kidding, maar ik wil je wel graag hier hebben. En ja het is vreemd dat we geen relatie aangaan, maar het is vrij prettig zo met iemand om te kunnen gaan. Een soort van beste vrienden dan maar? Mijn lippen voelen leeg aan, misschien moet je ze maar komen redden?

Liefs, Mary.

Blijkbaar was ik weer in slaap gevallen, dit kon je merken aan het feit dat er een soort geluid in mijn kamer weerklonk dat me op deed schrikken. In de hoek kon ik een gelaat zien staan, ‘pap?’ Vroeg ik aarzelend.
Nagini was weg, iets wat ik jammer vond want nu voelde ik me al een stuk minder veilig. Ik drukte het nachtlampje aan. Het gezicht wat ik zag staan, liet pretlichtjes in mijn ogen verschijnen. ‘Draco!’ Riep ik zachtjes, en liep naar hem toe om hem een knuffel te geven. Hij had een witte blouse aan, waarvan de bovenste knopjes los zaten, en met een lichte spijkerbroek leek hij net een gewone jongen. Hij sloeg zijn armen om mijn middel. ‘Wat doe jij nou hier?’ Hij gniffelde, ‘je bleef me maar van die subtiele hints geven, en ik was verveeld.’ Een glimlach sierde mijn lippen, terwijl ik zijn hand pakte en hem mee nam naar mijn bed.
Het matras deukte een beetje in onder ons gewicht maar dat maakte me niet uit. Draco lag met zijn handen onder zijn hoofd, op zijn rug. En met alle genoegen ging ik naast hem liggen, met mijn hoofd op zijn ene arm, en met mijn hand op zijn buik. ‘Rio de Janeiro, dus?’ Vroeg hij aan me. Een lachje klonk door de kamer, ‘graag. Als jij het er mee eens bent natuurlijk.’ Hij antwoordde niet, en de stilte die om ons heen hing was aangenaam. Draco had een luchtje op, dat ik kon herkennen als Gucci. Mijn ademhaling was regelmatig door de hartslag van de jongen naast me. ‘Draco?’ Vroeg ik zacht, om zijn aandacht te vragen.
Hij richtte zijn hoofd naar mij toe, en keek me aan. ‘Wat is er?’ ‘Ken je dat gevoel, dat je niet zeker weet of je iemand leuk vind, maar als het wel zo is. Het hartstikke fout is, en je er niks mee kan?’ Hij zuchtte diep. ‘Ja dat ken ik maar als te goed, lieve Mary. Al kan ik je niet vertellen met wie, voor je vragen gaat stellen.’ Ik knikte instemmend, maar zweeg. Draco wreef over mijn haren, als ik figuurtjes tekende op zijn buik. Mijn ogen gleden over zijn gezicht, elk deeltje was opgenomen. Hij was knap, maar er zat geen liefde tussen hen. Misschien liefde op een andere manier, vriendschap.
Ik gaapte een keer, daarna kwam ik omhoog om hem een kusje op zijn mond te geven. Voordat ik me terug kon trekken, pakte Draco mijn hoofd en duwde deze een beetje naar hem toe. Hij zoende me net zo innig als in Malfoy Manor. Zoals hij was begonnen, stopte hij ook weer. En rustig ging ik naast hem liggen, met mijn arm om hem heen geslagen. Drukte ik me tegen hem aan, en sloot mijn ogen. ‘Slaapwel Draco,’ hij drukte een kus op mijn kruin. En voor ik het wist had de slaap me bevat, en had ik geen besef meer van wat er om me heen allemaal gebeurde.
Draco was weg die volgende ochtend, het ging allemaal veel te snel, en voor ik het wist was ik al weer klaar om terug te keren naar Hogwarts. Dat zou nog eens raar worden, Draco constant tegen het lijf lopen zonder hem te kunnen zoenen.
Mijn vader gaf me een knuffel, en keek me aan. ‘Dag Mary, ik schrijf je nog wel.’ Sprak hij me toe, waarop ik knikte. Ik bukte mijn hoofd voor de schoorsteen mantel, en pakte een handje brandstof wat mijn vader me toestopte. ‘Gryffindor leerlingenkamer!’ Sprak ik luid, en smeet het goedje naar beneden, waarna ik in vuur en rook opging. De muffige geur van de tapijten deden me goed, en vol geluk viel ik neer op de bank. ‘Mary?’ Hoorde ik een stem achter me, Ron kwam met brede grijns op me af. Met een stevige knuffel en kus op zijn wang begroette ik hem. ‘Ronnie!’ Blij keek ik hem aan, het was geweldig om hem weer in de buurt te hebben. ‘Kom je mee? De kandidaten worden zo gekozen!’ Deelde hij opgewonden mee, hij pakte mijn hand en trok me door het portret. Op naar de Great Hall.

Met zijn allen zaten we aan de tafel van Gryffindor. Ron zat best dicht tegen me aan, maar bezwaar had ik er niet tegen. Aan de gelakte houten tafels zaten allemaal verschillende kinderen, sommige die ik kende, sommige die complete vreemden voor me waren. Het geroezemoes van Harry en Ron maakte me nieuwsgierig.
Voordat ik kon vragen waar ze over bezig waren, betrok Ron me er al bij. ‘Mary, zie jij iets vreemds aan Malfoy?’ Vlug naar beneden kijkend, om niet rood te worden door het voorvalletje, richtte ik mijn ogen op Draco. Hij keek ook mijn kant uit, waardoor er een brede grijns rond mijn lippen sierde. Ik grinnikte zachtjes, en de blonde jongen leek hetzelfde te doen. Hij had de rode plek nog steeds in zijn nek zijn, hierdoor proestte ik het uit.
Harry keek me vreemd aan, ‘wat heb jij nou?’ Kwam er dan ook achterdochtig achteraan. ‘Oh, iets van het weekend.’ Met die woorden had ik het redelijk weggewuifd. ‘Zag je die zuigzoen? Weet jij van die, die heeft?’ Ik spuugde mijn drinken bijna uit, waarna ik me verslikte. Met een stevige hoest probeerde ik te antwoorden, ‘hij haat me zo half. Hoe moet ik nou weten waar hij daar aan komt?’ Met af en toe haperingen door het hoesten, probeerde ik mijn stem vast te krijgen. ‘Hoe laat begon de bijeenkomst ook alweer?’ Mompelde ik verveeld, mijn lichaam leunde een beetje tegen Ron aan, en tot mijn verbazing keek Hermione niet de hele tijd. Haar blik was naar achter mij gericht, nieuwsgierig keek ik om, en zag dat haar ogen constant uitgingen naar.. Draco.
Bedoelde hij, Hermione met de persoon die hij leuk vond? Mijn brandende nieuwsgierigheid werd sterker, maar om er nu - met de anderen - over te beginnen, leek me een beetje gemeen. Althans, ik kon natuurlijk nog even naar mijn ‘broer.’ Mijn idee wekte een opgewonden gevoel op, ‘ben binnen drie seconde terug.’ Meldde ik. Direct toen de warmte van Ron weg was, wilde ik weer terug. Mijn hand gleed langs zijn rug als ik langs liep, waarbij ik zijn rode haren aanraakte.
Snel had Malfoy door wat mijn bedoeling was, waardoor hij ook op stond en me achtervolgde. Eenmaal op de gang, duwde hij me tegen de muur en bijna direct vonden zijn lippen de mijne. Onze tongen cirkelden rond elkaar, en mijn handen lagen in zijn nek, terwijl hij de zijne op mijn wangen had gelegd. Ik haalde mijn lippen van Draco af, ‘zo waar wilde je me over spreken?’ ‘Waar kwam dat opeens vandaan,’ lachte ik zachtjes. ‘My lips were lonely,’ grijnsde hij droogjes. ‘Oké, ik wilde je eigenlijk spreken over Hermione.’ Mijn wenkbrauwen wiebelde heen en weer. ‘Wat is er met die mudblood?’ Zijn gezicht was direct verstrakt, bijna gespannen.
‘Oh, niks, ik dacht misschien vind je haar leuk?’ Fronsend keek ik hem aan, waarom was hij plotseling zo boos? ‘Nee,’ reageerde hij nors. ‘I do not believe you,’ sprak ik zachtjes. Maar hij negeerde me, ‘waarom ben je zo boos?’ Mijn wenkbrauwen waren tot een frons getrokken, Draco stond zo dicht op me dat zijn adem over mijn gezicht streek. Hij rook naar mint, waardoor ik mijn ogen sloot. Met mijn armen om hem heen geslagen, kuste ik zijn rechter wang. ‘Sorry madame,’ hij grinnikte, en hij sloeg zijn arm rond mijn middel. ‘We moeten terug, het begint op te vallen.’
Samen met Draco liep ik de grote zaal binnen, Dumbledore was er nog steeds niet. ‘Draco,’ siste ik naar de jongen naast me. ‘Ja?’ ‘Je hebt je arm nog rond me heen, en veeg die grijns van je gezicht, dat valt op.’ Razendsnel en met een charmant hupje keek stapte hij een stukje van me af, hij gaf me ongezien een knipoog. ‘Bye,’ lachte ik zachtjes. Met een snelle looppas schoof ik aan naast Ron, dicht op elkaar natuurlijk. ‘Wat deed je met Draco?’ Vroeg Hermione met dezelfde achterdocht die Harry vaker in zijn stem had. ‘Hmn, niks hoor.’ Mompelde ik, met een veelbetekende blik naar het meisje. Ze keek direct naar de vuurbeker die in de zaal stond. ‘Nevermind,’ hoorde ik haar zuchten.

Dumbledore was verschenen met de headmasters van de andere scholen. Zijn blauwe gewaad stak af tegen de grauwere achtergrond, ‘vandaag worden onze kampioenen gekozen!’ Riep hij door de zaal, terwijl hij naar de vuurbeker toeliep. Het blauwe vuur veranderde in rood, zeer helder vuur en het eerste briefje dwarrelde naar beneden.
‘Voor de Durmstrang school, is het geworden; Viktor Kruml!’ Sprak hij even luid als eerst, iedereen begon te klappen en je zag Viktor met een grote grijns zijn maten knuffelen. Weer veranderde de vlammen, en even leek ik het geluid van haardvuur te horen, tot de vuurbeker ingelegd was met dezelfde blauwe gloed. ‘Voor de Beauxbatons; Fleur Delacour.’ Het briefje van de tuttebellen had op de een of andere rare manier, dezelfde gracieusheid waar de school om bekend stond. Het laatste briefje wapperde uit de vuurbeker, ‘en voor Hogwarts: Cedric Diggory!’ De manier waarop hij de achternaam uitsprak liet me grinniken, maar onbewust juichte ik harder voor Hogwarts. Iedereen was opgewonden in gesprek, de kampioenen waren naar Dumbledore’s kamer gelopen, en ik bleef over met Ron en Hermione.
Toen de Headmaster zich omdraaide, laaide de vlammen weer op. Opeens schoot me iets te binnen, vader had verteld dat hij Harry mee wilde laten doen. Ik keek naar Harry die verbaasd stond te kijken, be prepared. Vormde ik met mijn lippen, maar Harry zag het niet en daar had hij geluk mee. Dumbledore fluisterde iets onverstaanbaars, maar daarna schalde zijn stem door de zaal. ‘Harry Potter!’ De jongen reageerde niet, ‘Harry Potter!’ Snauwde hij nu. Alsof hij het niet wist, Ron sloeg tegen zijn schouder aan, waardoor hij opstond en bij zijn schouder werd gegrepen door Dumbledore. Ik zuchtte diep, die jongen zal nog heel wat meemaken.
Plotseling was die aangename warmte weg, Ron liep woedend de zaal uit. ‘Ik ga wel,’ mompelde ik naar Hermione, die toch te druk in gesprek was met Ginny, over de gebeurtenis. Ze knikte afwezig, terwijl mijn benen me de zaal uit liepen. Toen ik verder wilde lopen pakte iemand mijn pols vast, omgedraaid keek ik in het gezicht van Draco. ‘Wist jij hier van?’ Bromde hij naar me, waarop ik langzaam knikte. ‘Waarom vertelde je het me niet?’
‘Omdat dat niet kan.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat je weet wie mijn fucking vader is, Draco. Als je er zo graag bij wilt horen, ga maar naar hem toe en vraag het hem.’ Siste ik kwaad. Mijn kwade kant speelde weer op, terwijl ik niet zo wilde doen tegen Draco. ‘Het spijt..’
‘Wat spijt je, Mary? Dat jij er geen problemen mee hebt een van hun te zijn? Ik wel verdomme, jij kent niet anders, ik hou er geen leven aan over!’ Schreeuwde hij nu naar me. ‘Ik ken niet anders? Je weet helemaal niks over mij, Draco. Ik heb geen ouders gehad. En nu is mijn vader alweer weg!’
‘Alsof mijn vader er altijd voor me was.’ Beet hij me weer toe, en daar zat ik, wie kon hier nu een fatsoenlijk antwoord op bedenken. ‘Ik moet naar Ron.’ Mijn stem was glashard, maar tegelijk gebroken. Toen ik me om had gedraaid, besefte ik dat Draco had gehuild. Een brok in mijn keel deed me weer om kijken, maar hij was al weg. De blonde jongen, bang voor de toekomst, zijn leven onzeker en ik had hem in duizenden stukjes laten breken.
Het was wie ik was, dochter van een slecht man, wat wilde je dan? De tranen verdringend vervolgde ik mijn weg naar de Gryffindor leerlingenkamer. Na het portret geopend te hebben, vond ik mezelf razendsnel op de marmeren trap die naar de jongens slaapzaal. Ron lag op zijn bed, hij huilde niet, hij leek kwaad.

‘Ron?’ Mijn stem klonk beverig, en ik schrok van de emotie die het bevatte. Voorzichtig liep ik naar hem toe, en ging op de rand van zijn bed zitten. Mijn bleke hand streek langs zijn gezicht, ‘waarom ben je kwaad?’ Vervolgde mijn stem, waarbij ik slikte. ‘Omdat hij het me niet heeft verteld,’ siste hij. ‘Wat?’ ‘Dat hij zijn naam in the Goblet of Fire heeft gedaan.’ Dacht hij echt..? ‘Hoe denk je dat hij dat wilde doen? Zoals Fred en George? Dan moet hij zich enorm voor schut gezet hebben.’ Ron antwoordde niet, waarbij ik op het bed klom en naast hem ging liggen. ‘Niet boos zijn, ga met hem praten..’ Zuchtte ik met een jammerend ondertoontje in mijn stem. Weer geen reactie. Ik zuchtte en legde mijn hoofd op zijn buik, waarbij ik nadenkend voor me uitstaarde.

De ademhaling van Ron maakte me kalm, die hitte wilde ik bij me houden. Ik wilde niet meer weg, hier niet meer weg, elk moment bij hem was een soort ontspanning. ‘Mary?’ Zijn stem was een beetje hees
‘Ja?’ ‘Ik vroeg me af of je sliep,’ mompelde hij. Een grinnik ontsnapte uit mijn keel, terwijl ik mezelf wat omhoog hief, en mijn hoofd op zijn schouderblad legde.
‘Harry komt zo, het is beter als je er niet bij bent.’ Zei hij, met een tikkeltje teleurstelling in zijn stem. Ik knikte en kwam omhoog, ook hij hief zich op en sloeg zijn armen om me heen. ‘Je bent een goede vriendin, Mary.’ Ik knikte, de tranen in mijn ogen opwellend als ik dacht aan de opdracht die mijn vader me had gegeven. Ik kon het niet, ik kon Ron en Hermione niet vermoorden.
Na de slaapzaal verlaten te hebben, besloot ik op weg te gaan naar Draco. Wetend dat de Slytherin kamer in de kelder was, rende mijn benen half van de bewegende trappen af. Toen het muur van Draco’s afdeling in zich kwam, liet dat een klein sprankje hoop in mijn lichaam verschijnen. ‘Pure-blood fluisterde ik tegen de muur, deze schoof aan de kant waardoor ik naar binnen liep.
Met een diepe ademhaling, stapte ik verder, de blikken van de Slytherins negerend. ‘Wat doe jij hier?’ De snerpende stem van Pansy irriteerde me. ‘Niks wat jou aangaat,’ bromde ik. ‘Wat?!’ Krijste ze, waardoor er mensen naar ons toe kwamen. ‘Ja, wat doe je hier?’ Klonk de stem van Zabini vlakbij. Ik zuchtte, waar was Draco wanneer je hem nodig had? ‘Wat doen jullie met die vuile mudblood?’ De bekende stem liet mijn hoop vervagen. Mijn mondhoeken trokken naar beneden, mijn ogen triest. ‘Draco..’ Mompelde ik zachtjes, hij ging dicht op me staan recht voor me. ‘Ik ben je mudblood niet, en ik ben al helemaal niet iemand die je zo ronduit kan beledigen, mr. Malfoy.’ Beet ik hem scherp toe. Hij lachte zachtjes, ‘that’s how I know you.’ Mompelde hij, mijn hand pakkend. ‘Guys, ik wil jullie voorstellen aan mijn pleegzusje; Mary Nagini Malfoy.’ Riep hij, de mensen keken hem verbaasd aan. Maar Draco trok me mee naar een lege bank. ‘Het spijt me zo,’ fluisterde ik onderweg.
‘Niet nu,’ zijn kaak stond gespannen, hier kon ik aan herkennen dat hij zich beledigd voelde. We ploften samen neer op de bank, ‘Draco alsjeblieft.’ Mijn stem was smekend, iets wat niemand gewend was. Mijn lip begon te trillen, plotseling barste ik in huilen uit. Ik kon het niet meer houden, alles, het was zo verprutst. ‘Draco,’ hij bleef maar voor zich uit staren, toen hij mijn tranen opmerkte keek hij me geschrokken aan. ‘Wat is er?’ De tranen rolde een voor een over mijn gezicht, toen hij zo kwaad bleef kijken.
‘Alsjeblieft, alsjeblieft blijf bij me, ga niet weg. Alsjeblieft, wees als een broer mijn beste vriend.’ Snikte ik onlogisch. De tranen maakte mijn wit weggetrokken wangen nat, zijn armen krulde zich om mijn middel en hij trok me op zijn schoot. ‘Het is zo verwarrend,’ wist ik met schokkerige adem uit te brengen. ‘Wat dan, lieve Mary?’ Hij suste me door over mijn hoofd te aaien, iets wat me altijd kalmeerde. Ik zat in de foetus houding op zijn schoot, met mijn hoofd in zijn nek verborgen. Blaise kwam naast Draco zitten, door de waas van tranen kon ik hem herkennen. ‘Wat heb je met haar gedaan, man?’ Hoorde ik hem vragend zeggen.
Pansy kwam er ook bij zitten, alsof ik haar rotkop nu wilde zien. Draco hield zijn schouders op, merkte ik. ‘Ik moet ze vermoorden,’ Het was als een verdoemenis, de fluistering die ik net in zijn oor had gesproken. Zijn lichaam verstrakte, ‘wie?’ Zei hij hard, zich niet schamend of zich niet anders opstellend. ‘Ron en Hermione,’ Fluisterde ik weer, als een waterval rolde de tranen weer over mijn gezicht. ‘Ik kan het niet, Draco.’
‘Ik neem haar mee naar mijn kamer.’ Hoorde ik zijn stem nog, voor hij me optilde en een trap op droeg. Het volgende wat ik voelde was een hemels zacht matras, ‘jou kamer? Vandaar.’ Merkte ik sarcastisch op toen ik zijn halve suite zag.
‘Hoe wil je dit je vader uit gaan leggen?’ Draco zat naast me, zijn arm om mijn middel heen geslagen. ‘Niet.’ Mompelde ik simpel, hij keek me aan alsof mijn hersenen niet klopten. ‘Dat is ook niet echt je beste plan.’ Een plotseling licht in de kamer deed me opschrikken, ‘Nagini!’

‘Ben je weer met hem?’ Sliste ze, haar blik uitdagend. ‘Ja, dat ben ik.’ Sprak ik haar toe, niet merkend hoe bedroefd ik me net had gevoeld. Nagini volgde haar weg naar het bed, waar ze over Draco heen kroop. ‘Bang, ben je.’ Haar gesis was gericht naar de Malfoy jongen. Ik hoorde haar zacht grinniken. ‘Nagini, vanwaar dit bezoekje?’ Sliste ik uitdagend terug. ‘Hm, ik kwam een kort bericht geven. Je vader heeft een ongeluk gehad, Mary. Hij is zwak..’ Ik schrok me rot. ‘Tijd zal hem beter maken, maar hij moet veilig blijven, je zal hem niet meer zien.’ Haar constante gepraat had een ‘shh’ ondertoon. ‘Ik moet nu gaan, Mary.’ Sliste ze weer, waarna ze met een korte lichtflits verdween in het niets. Draco zat doodstil toe te kijken. ‘Wat zei ze?’ Na tot leven gekomen te zijn, keek hij me vragend aan. ‘Mijn vader heeft een ongeluk gehad. Het is een kwestie van tijd tot hij weer sterk genoeg is.’ Mompelde ik, Draco knikte. ‘Wat vaker Rio de Janeiro dan maar?’ grinnikte hij, ook een lachje kwam uit mijn mond waarna ik weer naast hem ging zitten.
Zijn adem kietelde in mijn nek, toen hij zijn lippen op mijn huid drukte. De kusjes waren zo licht dat ik verlangde naar meer. Opeens deed Draco het iets ruwer dan eerst, hij legde me neer op het bed, en hing weer boven me. Toen hij met zijn lippen een bepaald plekje raakte, ontsnapte er een zachte kreun uit mijn mond. Beschaamt sloeg ik mijn ogen neer, terwijl Draco me grijnzend aankeek. ‘Don’t speak.’ Zei hij toen ik op het punt stond me te verontschuldigen.
Zijn vingers vonden een weg over mijn hele lichaam, elke aanraking die hij gaf liet tintelingen achter. Draco kuste me op de rand van mijn shirt, waarna ik mijn ogen sloot van genot. De aanrakingen waren zo fijn, zo teder, iets wat Harry en Ron vast nooit hadden verwacht van ‘Malfoy’. Met een schok dacht ik aan Ron, en bepaalde dat, dat toch nooit wat ging worden.
Diep in gedachte, drukte de blonde jongen opeens een kus op mijn lippen. Met een grinnik rolde hij langs me heen, en viel op het bed. ‘Imma master with girls,’ hij maakte een kassa geluid bij zijn overdreven Amerikaanse accent. Ik trok een wenkbrauw omhoog, en ademde diep uit. ‘Nou ik ga er vandoor.’ Terwijl ik mijn lichaam omhoog hief, gaf ik Draco nog een knuffel. ‘Bye, see ya soon honey.’ Mompelde ik nog, terwijl ik op mijn benen ging staan, nog een keertje naar hem knipoogde en toen weg liep.
De frisse lucht sloeg op me in als een bom, eindelijk uit het muffige kasteel. Harry en Ron waren nergens te bekennen, en Hermione was naar de bibliotheek, dus ik kon net zo goed even naar buiten gaan. Dicht bij het huisje van Hagrid, was een meer, had Hermione me verteld. Ze had gezegd dat daar heel veel dieren kwamen, iets wat maar beter was met wat ik nu van plan was te gaan doen. Aan de rand van het meer lagen kiezelsteentjes, ik ging er kalm op zitten en staarde een tijdje naar het water. Tot achter mij geritsel klonk, razendsnel draaide ik me op, stak mijn wand voor me uit en gilde de woorden ‘Imperius’ Ik richtte mijn langzaam uit de bosjes, op de grijs grauwe kiezels. Vanuit het dichte bladerdak kwam een konijn, zijn poten sleepten over de grond, terwijl zijn lichaam werd bestuurd door mij.

Een plotseling gezang deed me opschrikken, maar Padma Patil had het konijn al gezien. Met schok schreeuwde ik ‘Avis Oppugno,’ waarna een zestal vogels op haar afvlogen, en met enorme kracht achter haar aan zaten. Het konijn lag nog beduusd op de grond, terwijl ik zachtjes over het kopje streek. ‘Jij word wel weer beter.’ Fluisterde ik zachtjes, waarna ik het slappe lichaampje oppakte en het naar the Dark Forest droeg.
Eenmaal omgedraaid liep ik naar het water en waste mijn handen. Toch trok ik opnieuw mijn wand uit mijn zak, om hem voor me uit te steken. ‘Aguamenti!’ Klonk mijn stem, de stilte verbrekend. Een waterstraal schoot van de punt van mijn wand. Zelfvoldaan beëindigde ik de spreuk, ‘Diffindo!’ Was het volgende woord dat uit mijn mond schoot, en verderop werden de takken van een boom door elkaar gesneden leek het haast. Aan het einde zei ik zachtjes ‘Deletrius’ om de spreuken van mijn wand af te wissen, en ging weer zitten. Dit moest ik zeker vaker gaan doen.

Met een overdreven luide zucht, liet ik me op de rode Gryffindor bank zakken. Waar waren die sukkels? Een beetje levenloos speelde ik met mijn ravenzwarte haren, af en toe draaide ik met mijn vinger om een van de lange, glanzende plukken.
Met grote stampvoetende passen kwam iemand de Commonroom binnen, verbaasd keek ik naar het gezicht dat boven me hing. ‘’Kom je even mee lopen, Mary?’’ Vroeg Harry, zijn gezicht stond een beetje kwaad. Verbaasd knikte ik, ‘’whats up?’’ Vroeg ik toen we langs de binnenplaats liepen. ‘’That’s up,’’ zijn blik gleed naar de buttons. Er stond met grote letters op “Potter stinks” met een grinnik keek ik naar Harry. ‘’Ben je daar echt boos over?’’ Vroegen mijn stem. Hij zuchtte, waarna hij me mee trok naar Cedric die ergens op een bankje lag. Hij was ook een van de deelnemers. ‘’Cedric, kun je even komen?’’ Vroeg Harry gestrest.
Met mijn elleboog gaf ik Cedric een stoot toen hij Harry uitlachte door te grinniken om iets wat zijn vrienden zeiden. Harry zei iets over draken, het interesseerde me niet echt, en daarom bleef ik wachten tot Potter weer weg liep. Iets in me zie dat het niet goed was dat Harry zo kwaad naar Ron toeliep. ‘’Je bent echt een eikel, wist je dat?’’ Ron keek van mij naar Harry, en met een tinteling in mijn maag richtte ik mijn blik op iets anders. ‘’Ja, nog wat anders te zeggen?’’ Mompelde Ron kwaad, waarna hij verder liep tussen mij en Harry in.
De hand van de Weasley gleed rakelings langs de mijne, en ongecontroleerd genoot ik van de aanraking. Harry draaide zich weer om, en opeens klonk de stem van Draco als muziek in mijn oren. ‘’Hey Potter,’’ zijn toontje stond me niet aan. En toen onze ogen ontmoette keek ik hem waarschuwend aan, maar hij negeerde me.
“Mijn vader en ik hebben gewed, weetje.’’ Opeens viel Harry uit, “het kan me geen reet schelen wat jou vader zegt.’’ Schreeuwde hij, terwijl hij een pas dichterbij zette waardoor ik hem tegen hield door aan zijn arm te rukken. Zelf stapte ik naar voren, en liep op Draco af. “Liefje, wees alsjeblieft een beetje aardig, tegen mijn goede vriend.’’ Fluisterde ik zwoel in zijn oor, waarna mijn vingers over zijn kaaklijn streelde. Hij trilde bij mijn aanraking, en slikte. “Good boy,” Fluisterde ik weer zachtjes, en daarna keek ik terug naar Harry.
“Dankje broertje,’’ kwam er luid uit mijn keel. Maar toen we ons omdraaide om weg te lopen, hoorde ik iemand zijn wand opheffen. Met een ruk draaide ik me om, en zonder te spreken liet ik Draco’s wand uit zijn handen zwiepen. Barto Krenck Junior dacht hier blijkbaar anders over, en veranderde hem met een simpele zwiep in een fret. Ik rolde met mijn ogen, uitslover, moest het altijd beter doen dan The Lords daughter. Harry begon te lachen, maar ik kon alleen strak toekijken. Voordat Minerva de spreuk ongedaan kon maken, sprak ik zachtjes de woorden uit om het om te keren. Draco veranderde weer in zijn normale zelf, en het warrige haar zag er weer sexy uit.
Met een zoet glimlachje keek ik naar Draco die woedend naar Madeye keek, op een gegeven moment werd Harry meegenomen door Barto Junior, en bleef ik achter. Met een klein hupje kwam ik terecht bij Draco.
‘’Dag lieverd, hoe was het frettenleven?’’ Mompelde mijn stem terwijl ik een arm om hem heen sloeg. Hij grijnsde droog, en nam me in zijn armen. Iedereen dacht natuurlijk dat het een gewone broeder en zuster liefde was, maar dat was het niet. We waren eerder speeltjes – uitprobeersels van elkaar. Draco draaide een rondje met me in zijn armen, en zette me toen neer op een rotsblok. Pansy Parkinson ging naast me zitten, en keek me arrogant aan, waardoor ik nogmaals met mijn ogen rolde. Wat had dat wijf, we waren toch alleen broer en zus?
Ik knipperde liefelijk met mijn ogen en richtte mijn blik toen naar Cedric. Ook zijn ogen waren op mij gericht, met een speels glimlachje keek ik weg. Blijkbaar had Draco het gezien, en nu sloeg hij een beetje bezitterig zijn arm om me heen, waarna ik hem lachend wegduwde. “Draco, je denkt toch niet echt?’’ Hij grijsde, “wie weet. Je hebt ook aardig aangepapt met Harry, Ron en Hermione.” Mijn blik vertrok, hij wist dat ik geen keus had en nu zette hij me mooi voorschut voor de Slytherins; mijn eigenlijke thuisbasis.
“Pas maar op liefje,’’ siste ik in zijn oor, waarna een tik tegen zijn hoofd volgde. Kwaad stond ik op, en liep stampvoetend richting Cedric, waar ik expres verleidelijk naast hem zitten. “Hallo Cedric,’’ giechelde ik meisjesachtig in zijn oor. Hij leek dit wel op prijs te stellen, en sloeg een arm rond mijn middel. Met arrogante, en zelfvoldane blik richtte ik mijn blik naar Draco, die kwaad naar ons keek. “Told ya so,’’ vormde ik met mijn lippen. En keerde me naar het gesprek van de Hufflepuffs.

Waarom wist ik niet, maar de buttons irriteerde me mateloos, daardoor keek ik naar een van de vrienden van Cedric. “Vanwaar die button toch?’’ Mijn stem was glashard, en nogal opdringerig. “Welja, het is gewoon de waarheid.” Reageerde – Julien. Ik trok mijn wenkbrauw op, “of..’’ Begon mijn stem, waarna ik naar hem toe liep en met mijn ogen knipperde. “Je kan het gewoon niet aan dat Harry potentiële winnaar is, en je zelf liever in zijn schoenen had gestaan. Misschien kun je beter een voorbeeld nemen aan Cedric.’’ Diggory schoot in de lach, en keek Julien met pretlichtjes in zijn ogen aan. “She has a point.’’ Glimlachte hij, en zette me neer op zijn schoot.
Ik trok mijn hand uit mijn gewaad, en met een simpel zwiepje veranderde ik de button van ‘potter stinks’ naar ‘Julien smells awful’ Voel mijn wraak.
In mijn hoofd deed ik een ‘Mwuahaha,’ lach en Julien trok de button kwaad van zijn gewaad. “Oké je krijgt je zin,’’ snauwde hij. Maar kon toen toch wel een grijnsje rond zijn lippen toveren. Mijn ogen gleden naar Cedric. Zijn gelaatstrekken waren scherp, en zijn bruine haren zaten door de war. Dat was die sexy manier die Draco soms had. Verder was hij iets langer dan ik, en was dan ook een aantal jaar ouder. Als het had gekund, was hij zeker een potentieel liefje geweest. Hij glimlachte terug, en keek me speels aan.
Toen Draco zijn blik op me had gericht, trok ik een wenkbrauw op, en boog me voorover om Cedric te zoenen. Maar wait.. what? Ik weet zeker dat ik iets van rood/oranje haar in mijn ogen had gezien. De tong van Cedric gleed over mijn onderlip, maar ik liet hem niet toe en haalde mijn lippen van hem af. Daar stond Ron, voor Draco. Malfoy lachte zelfvoldaan en keek van Ron naar mij, ‘excuse me Cedric.’ Mompelde ik zachtjes, hem verbijsterd achterlatend. Mijn weg vervolgend naar de Weasley, ‘Ron ’t is niet wat je denkt..’ Begon ik zacht, hij wendde zijn blik af. ‘Waarom zou het mij schelen?’ Mijn hart brak bij zijn harde gezicht, en het harde gelach van Draco maakte me razend. Toen Ron was weggelopen, richtte ik me tot Draco.
‘Dat was een onjuiste zet, Malfoy!’ Siste ik naar hem, mijn wand prikte tegen de huid van zijn keel. Hij stond op, en streek onder mijn kin. ‘Maar liefje, ik weet toch dat je me niks doet.’ ‘Wacht maar lieveling, het kan je nog eens tegenvallen. Je weet toch tot wat ik in staat ben.’ Hij lachte spottend, ‘nou je bent veel te softy om zijn dochter te zijn.’ Fluisterde hij spottend maar gemeend, ik hief mijn hand en klapte hem in zijn gezicht.
Een rode plek ontstond, en zijn ogen verhardde. ‘Bitch!’ Schreeuwde hij, en pakte mijn pols. Zijn greep was pijnlijk, maar met een tik van mijn wand wist ik hem los te maken. ‘Crucio!’ Gilde ik, maar Draco wendde hem af, ‘Imperio!’ Schreeuwde hij terug, en ik voelde hoe hij zijn lichaam in mijn bezit had. Angstig probeerde ik me te verzetten, door mijn wand te trekken. Toen Malfoy de vloek ophief zakte ik in een hoopje op de grond.
Hij hielp me overeind en keek me in de ogen, ‘probeer me nooit meer te vervloeken met de Cruciatus curse.’ Siste hij, waarna ik hem aan keek. ‘Mijn afkomst moet toch een beetje zichtbaar blijven,’ we lachten zachtjes. ‘Kus,’ hij tuitte zijn lippen zoals een broer zou doen bij zijn zus. En snel drukte ik een kusje op zijn lippen. Woedde raasde nog steeds door mijn aderen, en van frustratie stuurde ik een ‘Confringo!’ Af op de boom die naast me stond. Het ding laaide op in vlammen, en woedend baande ik mijn weg naar een stille hal.
Er zat een meisje, ze was foeilelijk en huilde, ‘wat is er meisje?’ Vroeg ik poes, maar dan ook poeslief. Ze keek naar me op, ‘ik wil dood.’ ‘Maar meisje, waarom zou je?’ Ze keek me aan, ‘mijn ouders zijn dood. Niemand mag me, er is geen toekomst voor me. Wil jij me vermoorden?’ ‘Zou je dat echt vragen aan Lord Voldemorts dochter?’ Fluisterde ik in haar oor, ze verstijfde bij de naam, en haar ogen werden groot. ‘Popje niet zo bang..’ ‘Ik geloof je niet, je bent een gryffindor.’ Stribbelde ze tegen. ‘Mary Nagini Riddle, is de naam. Nagini, vernoemd naar de slang van mijn vader de heer Voldemort. Riddle muggle achternaam van mijn vader. Ik sta beroemd bij de Death eaters om mijn goede gebruik van de onvergefelijke vloeken.’ Nonchalant begon ik mijn wand te poetsen en keek haar met vals grijnsje aan.

Het meisje met het bruine kroeshaar keek me aan, ‘je bent vast te bang om Crucio op me af te vuren.’ Siste ze uitdagend, de angst duidelijk merkbaar in haar stem. ‘Je wilt écht dood hè meisje?’ Lachte ik een tikje verbaasd, en keek haar aan.
De groene ogen die bij me hoorde, boorde in de hare. De sluwe, slangachtige blik tuurde over haar gelaat als ik mijn wand hief. ‘Crucio!’ Schreeuwde ik hard, en het meisje viel op de grond. Ze begon te schreeuwen, de brandende pijn gleed nu over haar lichaam de tranen over haar wangen stromend. ‘STOP!’ Gilde ze huilend, ik hief de vloek op en liep nonchalant langs haar heen. ‘Meisje niet zo hard gillen, dan worden er pottenkijkers getrokken. Hoe zei je dat je naam was liefje?’ ‘I…Ik..’ ‘Praat eens gewoon.’ ‘Sascha.’
‘Afgrijselijke naam liefje, misschien moeten we er maar een eind aan maken? Niemand zou je missen.’ De woorden gleden over mijn lippen zonder dat ik er erg in had. ‘Je doet je best maar..’ ‘Waarom zeg je dat nou, dan is het plezier er af en moet ik je nog even laten lijden..’ Mompelde ik zogenaamd teleurgesteld. Ik knipperde lieflijk met mijn ogen, en grijnsde vals. Opeens zette het meisje het op een sprint, waardoor ik zuchtte.
Al die verspilde moeite voor niks, ‘AVADA KADAVRA!’ Een groene straal schoot uit mijn wand naar het kind toe, ik raakte. Zij zakte neer. Met zelfvoldaan lachje knielde ik bij haar neer, en draaide haar om. Haar bleke, stille gezicht deed me schrikken. Mijn ogen werden groot, en ik voelde tranen opwellen. Draco had gelijk, ik was te softy. Toen er mensen aankwamen, begon ik te schreeuwen alsof ik haar net had gevonden.
Het waren Fred, George en een aantal mensen. Steeds schuldiger, begon ik me te voelen. Hoe kon ik, hoe kon ik een onschuldig kind vermoorden. “Oh mijn god, Mary wat is er gebeurd?’’ Fred keek me medelijdend aan, en sloeg een arm om me heen. “Ik heb haar zo gevonden,” snikte ik. Niet omdat het zo’n verschrikkelijke vondst was, maar omdat ik haar had vermoord. “Sascha Krynder.’’ Mompelde een bruine jongen, zijn ogen keken treurig.
Er kwamen meer leerlingen aan ook leraren kwamen om de hoek. Waaronder professor Snape. Mijn ogen keken naar hem, en hij keek me scherp aan. “McGonagall komt er aan.’’ Zijn stem was glashard en koud, hij pakte me bij mijn pols. En trok me mee, eerder sleepte. Ik snikte zachtjes, en zonder tegenstribbelen werd ik meegenomen door één van de volgelingen van mijn vader. “Mary je moet nog zo veel leren, je weet toch dat Dumbledore alles weet?’’ Snauwde hij me af, de tranen rolde over mijn wangen. “Ik kan het niet meer Severus,’’ Hij zuchtte en trok me zijn kamertje in, ik werd ruw op de stoel getrokken die voor zijn bureau stond. “Voorlopig kun je doen wat je wilt, ik bedoel. Met je vriendjes om gaan, Ik houd Igor wel in de gate, je vader word voorlopig niet beter en Nagini is zijn waardevolste bezit. Buiten jou.’’ Zijn stem was bijna sympathiek.
“Waar komt die aardigheid vandaan, je was altijd de strenge, gemene docent volgens Harry.’’ Hij zuchtte en legde zijn vingers op de tafel. “Kun je een geheimpje bewaren Mary?” Ik knikte. “Ik ben nooit een volgeling van je vader geweest, ik geloofde niet meer in hem sinds de dood van Lilly Potter. De vrouw van wie ik hield.’’ Zijn stem klonk gebroken, en voor één maal voelde ik medelij. “Je vader vertelde me dat je maar door bleef gaan over wie je moeder was. Hij was gefrustreerd, en vertelde me wie ze was. Ik vind dat je het recht hebt dit te weten.”
Mijn hart klopte in mijn keel, mijn handen trilde. Zou Severus me echt vertellen wie mijn moeder was. Nieuwsgierig maar bang tegelijk wachtte ik af. “De naam van jou moeder is Risanna Evans.’’ Wait. Was dat niet de achternaam van Harry’s moeder. Die had toch maar één zus? “Verloren zus van Lily.’’ Mijn ogen werden groter. “Dat kan niet waar zijn! Harry is geen familie van me.’’ Die groene ogen die ik herkende. Nee. Hij kon het niet menen. “Ik ben er zeker van Mary, Harry is jou neef.’’

Vragen doemden op in mijn hoofd, en ik baande me een weg door de verlaten gangen. Op naar de grote zaal, waar ze vast al bezig waren aan de lunch. Verdriet maakte een weg door mijn aderen, ik had iemand vermoord. Ik wilde trots op mezelf zijn, vader zou trots zijn.
Een stem deed me opkijken. ‘’Ik trouw niet met haar, vader, geen sprake van!’’ ‘’Jullie kunnen toch zo goed met elkaar omgaan? Leer er maar mee leven, jongen. Dit is hoe hij het wilt hebben.’’ De manier waarop hij ‘hij’ uit sprak, stond me niet aan.
Zo praatten mensen alleen maar als ze over mijn vader spraken. Ik keek om de hoek, mijn lange zwarte haren vielen langs mijn schouders. ‘’Mary!’’ Lucius glimlachte hartelijk en opende zijn armen om ze vervolgens op mijn schouders te leggen. ‘’Draco zal het je wel vertellen,’’ met die woorden verdween hij als een Death Eater. En verbaasd keek ik naar de blonde jongen.
‘’Ik.. eh. Jij.’’ Stotterde hij, en keek naar de grond. ‘’Onze vaders hebben ons uitgehuwelijkt.’’ Mijn wereld leek van me weg te vallen. ‘’Wát?’’ ‘’Je hoorde me,’’ gilde hij gefrustreerd met zijn handen in zijn haar. ‘’Dit kan niet!’’ Snauwde ik op mijn beurt terug. ‘’Alsof ik dit zo had gewild!’’ Klonk mijn stem door de gang. ‘’Het is niet anders..’’ Mompelde ik daarna zachtjes, en hij liep naar me toe terwijl ik mijn armen om hem heen sloeg.
‘’We gaan.’’ Met een zucht opende ik de deuren van de grote zaal, en de blikken werden onze kant opgericht. Met mijn kin in de lucht gestoken, negeerde ik de ogen. Zei zacht gedag tegen Draco, en liep naar mijn vaste plek. Ron keek me kwaad aan, en zat niet zo dicht op me als normaal. De tranen welde op in mijn ogen, en Hermione keek me bezorgd aan. ‘’Is er iets, Mary?’’ Vroeg Harry zachtjes, en dat was de druppel.
Een traan rolde eenzaam over mijn wang, en direct keek Ron wat minder boos. Mijn onderlip begon te trillen. De eerste snikken kwamen uit mijn mond, en ik merkte hoe Draco me in de gaten hield. Toen niemand iets uithaalde kwam hij stampvoetend op me af. En trok me van mijn zitplaats af, terwijl hij zijn armen stevig om me heen sloeg. ‘’Lekkere vrienden zijn jullie,’’ hoorde ik hem naar ze snauwen. ‘’Ik houd van hem,’’ snikte ik terwijl mijn gehuil door de inmiddels stille zaal klonk. ‘’Weet ik toch lieverd,’’ suste hij me en drukte zijn lippen op mijn kruin.
Iedereen was vast verbaasd, de sterke, Mary met de giftige tong, die iedereen liever in Slytherin zag huilde. En de Draco, geen uitleg nodig, troostte haar. Wat een giller. ‘’Wat is er allemaal aan de hand?’’ Hoorde ik Hermione vragen. ‘’Dat is aan haar om te vertellen.’’ Mijn tranen waren gedroogd, maar mijn hoofd lag nog steeds verstopt tegen zijn borstkast.
‘’Alles weer oké?’’ Hoorde ik Draco vragen, ik keek op, en hij glimlachte. Hij zoende me, voorzichtig, geen broer en zus kusje, maar een echte zoen. ‘’We maken er wel wat van,’’ fluisterde hij. De meeste zaten al weer aan hen eten, en lette er niet op, maar het drietal kregen me verafschuwend aan. Draco ging er vandoor, ‘’hij is je broer niet.’’ Hoorde ik Hermione zeggen. ‘’Nee,’’ antwoordde ik kort. ‘’Is hij je vriendje?’’ Hoorde ik Harry kotsend zeggen.
‘’Nee.’’ Ron was het zat en sloeg op de tafel, ‘’wat is hij dan? Je bekt met hem maar hij is niks voor je?’’ Sneerde hij woedend. En ik keek naar de grond, terwijl de tranen inmiddels weer over mijn wangen sijpelde. ‘’Alsof het jouw kon schelen, zoals je zei.’’ Kwaad stond ik op van de tafel en rende de zaal uit, wetend dat Hermione achter me aan kwam, om de waarheid er uit te halen. Toen we op een afgelegen plek waren, schreeuwde ze naar me. ‘’Sta verdorie stil Mary!’’ Gilde ze overstuur. ‘’Ik weet wie je bent! Ik weet wát je bent!’’ ‘’Wát ben ik dan? WAT?’’ Ze stond stil, ze hijgde. De tranen liepen uit mijn gifgroene ogen, terwijl ze naar me toe kwam lopen. ‘’Je bent Voldemort’s dochter. Mary Nagini Riddle.’’

‘’Hoe weet je dat?’’ Antwoordde ik koel, ‘’alles wees er op. Het ongeluk, je rare gedrag, je middelste naam, de moord, Severus die je mee nam. Je onwennigheid als je over Draco sprak. Dat is niet normaal.’’ Mijn lichaam trilde, mijn vingers, handen, benen.. alles. ‘’Alsjeblieft vertel het ze niet Hermione, ik smeek het je.’’
‘’Alleen omdat je veranderd lijkt te zijn, dacht ik, tot de moord.’’ Mijn ogen keken naar de grond, ‘’ik was boos.’’ Ze zuchtte, ‘’dat is echt geen excuus.’’ “Weet ik.’’ Ze liep langzaam naar me toe, ‘’je bent me wat uitleg verschuldigd. Zullen we ergens gaan zitten?’’ Ik stemde voorzichtig in, niet dat er veel keus was. We liepen naar de binnenplaats, en namen plaats op één van de stenen bankjes. ‘’Wat is Draco van je?’’ ‘’Het begon in het weekend dat ik weg was, er was een bijeenkomst, mijn vader zou me bekend maken. Ik verveelde me, en na een tijdje klagen stuurde hij me weg met Draco. We hadden het over onze toekomst..’’ Ik lachte schamper. ‘’Maar welke toekomst hebben wij? Geen één. Draco begon over Ron en mij, ik raakte in de war en zoende hem.’’ Murmelde ik, Hermione keek me ongelovig aan. ‘’Hij zoent geweldig. Blijkbaar ik ook, want hij vergat de vragen. We vonden elkaar niet leuk, omdat ik geen liefde mocht kennen besloten we elkaar een beetje te gebruiken. We praatten een verder, mijn vader ontdekte ons terwijl hij mijn nek kuste. We moesten lachen, oh Hermione.. in tijden had ik niet zo’n plezier.’’ Een vage glimlach stond op haar gezicht, ze zat aandachtig te luisteren. ‘’Mijn vader was niet boos. Maar ik wel, we hadden ruzie over mijn moeder. Ik schreef Draco, en hij kwam naar me toe, het was gezellig, we hadden het over Rio de Janeiro, weggaan van hier. Op school kwamen we elkaar tegen, zoenden soms, troostten elkaar. Maar nu zijn we uitgehuwelijkt. Zo wilde ik het niet.’’ Hermione was sprakeloos. ‘’Draco klinkt zo lief, zo teder.’’
Weer lachte ik zacht, ‘’hij is een geweldige jongen. Verblind door zijn opdrachten, maar god je moest eens weten.’’ Ze glimlachte, ‘’maar jij en Ron waren toch zo ‘in to each other.’’ Hoorde ik haar vragen, en ik knikte. ‘’Nee, hij niet in mij.’’ Mompelde mijn stem.
‘’Pff, je moest hem eens horen.’’ Grinnikte Hermione, ‘’hij is woedend op me. Hij denkt dat ik aan het daten ben met Draco, vooral nu hij me heeft gezoend voor zijn neus.’’ “Dat was niet zo handig van hem, nee.’’ Hoorde ik haar met een lacherig toontje zeggen. “Het beste is om nu naar hem toe te gaan, lieverd.’’ Ze gaf me een knuffel, en ik knikte verlegen.
Ze liep met me mee naar de slaapzalen van Gryffindor, ik weer met dezelfde stoom van afstandelijkheid als voorheen. ‘’Hij is denkik in de jongenszaal,’’ deelde Hermione mee. Zelf ging ze op de bank zitten met één of ander boek, langzaam stapte ik de traptrede op, eerste.. tweede..derde. Zo verder tot ik boven was, en de deur opende. Ron lag op zijn bed, met zijn ogen op het plafond gericht. ‘’Ron?’’ Probeerde ik, en liep naar hem toe. ‘’Ga weg Mary.’’ ‘’We zijn uitgehuwelijkt ik kan er niks aan doen.’’ Hij schoot overeind, ‘’wat?’’ “Je hoorde me. Maar ik houd niet van hem, ik houd van jou.’’ Fluisterde ik, mijn kaken gloeiden.
Zijn bruine ogen keken verbaasd naar het mijne, we stonden dicht op elkaar. De laatste aantal centimeters overbrugde ik door mijn lippen zachtjes op die van hem te drukken. Weer die heerlijke warmte, zachter dan alles was ik ooit in mijn leven had gevoeld. Hij liet zijn lippen voorzichtig tegen de mijne heen en weer bewegen, terwijl hij met zijn tong over mijn onderlip streek. Als toestemming opende ik mijn mond, en zijn tong ging voorzichtig langs de mijne. Het was allemaal zo teder, zo lief. Zijn handen lagen op mijn heupen, de mijne om zijn nek. Mijn ogen gesloten, zijn ogen gesloten, terwijl onze tongen een onophoudelijk spel speelde.
Onze lippen kwamen los van elkaar, en hij keek me treurig aan. ‘’We kunnen niet verder gaan samen, Mary. Je bent uitgehuwd aan Malfoy, mijn grootste vijand.’’ Bedroefd staarde mijn ogen in de zijne. ‘’We vinden er wel wat op toch?’’ “Ik geloof het niet, het spijt me zo, maar.. Ik houd van je.’’ Ron’s volwassen toon verbaasde me. “Dan ben ik klaar hier,’’ mompelde ik. Met een pokerface staarde ik naar de rode jongen. Hij kuste me nogmaals op mijn lippen.
‘’We zien wel hoe het loopt, oké?’’

Langzaam liep ik door naar de kerkers van Hogwarts, op weg naar Draco. Ik voelde me slecht, over het feit dat Ron niks meer van me moest. Ach, hij en Hermione zouden er wel uit komen samen. Bovendien ging ik trouwen met Draco, er was geen ontkomen aan, mijn vader was streng. En goed bevriend met de Malfoy’s. Ik zuchtte.
‘Pureblood’ murmelde ik het wachtwoord van de Slytherin common-room weer. De muur verschoof, en maakte plaats voor een ingang, waardoor ik de kamer binnen kon stappen. Pansy keek me woedend aan, ‘’hoe vaak ben je van plan nog langs te komen. Zogenaamd pleeg zusje.’’ Duidelijk op haar teentjes getrapt dat Draco me had gezoend. Plezierig keek ik naar haar. “Nou Pansy, ik denk dat je moet weten dat we zijn uitgehuwelijkt, dus je bent je dierbare vriendje kwijt.’’
Ze keek me met open mond aan, ‘’die bovendien toch niets in je zag. Dus, sorry.’’ Nonchalant speurde ik de zaal af naar enig teken van Draco. De blonde jongen was echter nergens te bekennen, dus daarom liep ik naar zijn gebruinde vriend; Blaise.
‘’Hey, weet je waar Draco is?’’ “Ik denk op zijn kamer, wacht even.’’ Er werd naar boven geroepen dat ik er was, en direct ging de deur open. “Mary,’’ glimlachte hij. Duidelijk blij me te zien, ik gaf hem een knuffel. En hij keek me aan, ‘’Draco is het waar? Ga je trouwen met haar?’’ Pansy’s verafschuwende blik keek naar ons, terwijl Draco zijn hand op mijn onderrug legde. ‘’Het is waar.’’ Mompelde hij, en ook Blaise keek verbaasd op.
‘’Maar ze is je pleegzusje?’’ ‘’Nee.’’ Reageerde de blonde meteen, en keek me aan. ‘’Kom we gaan even zitten,’’ hij begeleidde me naar de bank. En ik ging op zijn schoot zitten. ‘’Ron wilt me niet,’’ begon ik met mijn gezicht strak op zijn gezicht gericht. ‘’Hermione weet het.’’ Ging ik verder. “Harry en Ron hebben nog steeds ruzie. Morgen is de eerste opdracht, en het zou me niks verbazen als Igor op me af kwam om te zeggen dat ik iets uit moet halen.’’ Draco zuchtte, ‘’dan blijf je toch lekker hier?’’ Grijnsde hij, en ik legde mijn hoofd op zijn schouder.
“Ik zou willen dat, dat kon.’’ Gaf ik toe, en sloot mijn ogen om het luchtje van zijn aftershave op te snuiven. Inmiddels waren er meerdere van zijn afdeling bij ons komen zitten, en een beetje ongemakkelijk zat ik op zijn schoot weggekropen. “Ik hoor hier niet thuis,’’ lachte ik terwijl de blikken op mijn gelaat werden gevestigd. “Je hoort bij mij, dat zegt genoeg.’’ Prevelde Draco. “Ik moet zo weer gaan, met Harry praten over morgen.’’ “Ik loop wel mee,’’ knikte hij en we stonden samen terug. Draco verstrengelde zijn vingers met de mijne.
Misschien begon ik nog wel voor hem te vallen? Ik zou Ron wel kunnen vergeten, dan kon hij gelukkig worden met Hermione, en kwam alles goed. Terwijl Draco en ik zo ongeveer het zelfde lot hadden, en ook samen konden blijven. Ik zei Blaise gedag, aangezien die toch wel redelijk aardig was. Hij grijnsde, en hand in hand met Draco liep ik de leerlingen kamer van Slytherin uit. De mensen keken ons raar aan, maar we negeerden het. “Dit kan best werken, Mary.’’ Hoorde ik Draco zeggen, “daar dacht ik net ook aan.’’ Grinnikte ik.
Na de trappen opgelopen te zijn, kwamen we uit bij het portret van de dikke Dame. Draco drukte een kus op mijn lippen, en wilde zich weer wegtrekken, maar ik zoende hem passievol. “Doeg Drake.’’ Ik drukte nog een kusje op zijn neus, en zei hem gedag terwijl ik het wachtwoord volmondig zei. “Jij mag ook wel eens langskomen hier,” deelde ik hem mee. Hij lachte zachtjes, en met een zucht sloeg ik mijn armen om hem heen. “Ik zie je nog wel,’’ glimlachte ik. Draco gaf me een kort knikje, en keerde zich om terwijl hij nonchalant wegliep.
Na de leerlingenkamer binnen gelopen te hebben, kwam ik Ron en Hermione tegen. “Hey, waar is Harry?’’ Ze keken allebei op, Ron zei me alleen gedag, duidelijk nog boos op Harry. “In de bibliotheek.’’ Hoorde ik haar zeggen, waarna ik lichtelijk knikte. Geen zin om weer weg te gaan, ging ik naast Ron zitten, en leunde licht tegen hem aan. ‘’Hij komt wel hier heen,’’ zuchtte ik. ‘’Zeg Ron wat is jou Patronus?’’ Hij glimlachte, “een Jack Russel. En die van jou?’’ “Die van mij is een wolf,’’ knikte ik. “Echt? Wauw.’’ We praatten een beetje over koetjes en kalfjes, ik hield mezelf onwijs in. Want het hielp niet om enorm met hem te gaan kleffen. Ik slikte, en staarde zoals altijd naar het haardvuur.

Luid geklap vulde mijn oren, ik genoot van de spanning. Maar Hermione keek met een gekwelde blik om zich heen, ‘’chil. Harry is een prima tovenaar, die komt er echt wel uit hoor.’’ Ze rolde met haar ogen, en pulkte aan haar nagels. Ze bleef maar staan, en ijsbeerde heen en weer in de kleine ruimte die ze had. ‘’Ik moet naar hem toe.’’
Ik zuchtte diep en vermoeid, ‘’nee dat moet je niet. Dat ben je net al geweest. Ga zitten mens, en juich voor hem. Er is toch geen mogelijkheid dat hij hier nog uit komt. Dus.’’ Ze haakte haar arm in de mijne, en keek panikerend voor zich uit. Uiteindelijk verscheen ook het rode haar van Ron, en kwam hij naast me zitten.
‘’Hey,’’ ik begroette hem terug, maar voor ik een gesprek kon aanknopen, voelde ik de nagels van Hermione in mijn pols klemmen. ‘’Oh mijn god, MIONE!’’ Sprak ik nu met duidelijke irritatie in mijn stem. ‘’Ze zijn nog niet eens begonnen.’’ Het kanon schoot, en de eerste draak werd naar buiten gestuurd, met een stevige ketting om zijn nek, was er geen mogelijkheid om weg te vliegen. Ik was onwijs verveeld, er was gewoon niks aan. Fleur deed niet eens haar best, maar het was dan ook een huisdraak, die waren redelijk tam zodra je een koekje aan ze gaf. Bij Viktor en Cedric was het iets spannender, ‘’ik verheug me op Harry.’’ Hermione kneep me, ‘’auw! Waar was dat nou weer voor nodig.’’ Snauwde ik, en ze keek me venijnig aan. “Je doet gemeen.’’
Nog voor ik kon vragen wáárom ik gemeen deed, steeg er luid gejuich op voor Harry, grijnzend keek ik naar hem. Na een tijdje leek het mis te gaan. Je denkt nu vast: wat is er met Harry? Maar nee hoor, niet met brillen mans. Eerder met mijn oren. Hermione was luid aan het krijsen dat hij zijn bezem moest gebruiken, zo hard dat mijn oren er van suisden.
“NEE, niet zijn bezemsteel, wat doe je nou!’’ Schreeuwde ik terug, wetend dat als de draak één keer zijn vleugels uitsloeg hij zo de ketting brak. “Dom mens!’’ Beet ik Hermione toe die me vragend aankeek, ik rende langs haar heen zo de tribune af.
In volle snelheid rende ik over het terrein van Hogwarts, zo langs het huisje van Hagrid. Mijn schoenen tikten op de marmeren vloer terwijl ik de brug van Hogwarts probeerde te bereiken. Toen ik daar eenmaal was had ik goed zich op Harry die aan één van de torens hing, proberend zijn bezemsteel te grijpen.
In paniek hield ik mijn hand door mijn haar, maar toen hij zijn bezemsteel te pakken had, zette ik mijn wand tegen mijn keel zoals ik Dumbledore had zien doen. ‘’Harry!’’ Schreeuwde ik, mijn stem tien keer zo hard; galmde over de stille plaats. Hij kreeg me in het zicht, en begreep de bedoeling. Hij moest door de enorme stenen brug vliegen, daar kon de draak niet doorheen. In razendsnel tempo scheerde hij langs me heen, de draak volgde maar zijn vleugels waren te breed om door de spijlen heen te gaan. Hij maakte een soort, salto, waardoor hij toch een weg baande over de brug. Bij die salto sloeg zijn staart, met puntige uitsteeksels langs me heen.
Één van hen, baande zich een weg door mijn maag, waardoor een luide schreeuw mijn mond verliet. Verward en de draak nakijkend toen hij in het dal viel, greep ik naar het gat dat zich in mijn vlees had gevormd.
Met bebloede handen, en een zware ademhaling, slenterde ik me een weg terug het kasteel binnen. Ik liep de groep juichende Gryffindors achterna. Mijn hand legde ik op een van de trapleuningen, waardoor mijn afdruk er met donkerrood bloed op stond. Ik mompelde het portret wachtwoord, de dikke dame was helemaal in paniek.
‘’Daar is ze! Mijn redster!’’ Mijn borstkas ging wild op en neer, ik voelde hoe ik werd opgetild, door Fred en George maar toen ze het bloed op hun handen zagen zetten ze me weer neer. ‘’Oh mijn god, je moet naar de ziekenzaal!’’ Ik hoorde Hermione gillen, Ron en Harry waren met stomheid geslagen. Het bloed sijpelde langs mijn armen, doordrenkte mijn witte blouse.
‘’Hoe komt het dat ze nog bij bewustzijn is?’’ “Iemand moet Draco inlichten.” “Wat boeit Draco, haal een dokter!’’ “Het komt goed, Mary.’’ Ik raakte duizelig van alle stemmen, mijn wereld vervaagde door de zwarte vlekken die me omvatten. Nog een doffe klap van mijn lichaam dat op de grond viel, en toen was ik weg.

Het eerste wat me opviel toen ik wakker was, was een hand die om de mijne had gekruld. Een kleine glimlach sierde mijn lippen toen ik zag wie het was, Draco. Zijn hoofd hing een beetje slap, de kant van zijn rechter schouder uit.
Zijn ogen waren gesloten, hij zag er redelijk vredig uit. “Ah, miss McDonald. U bent wakker.’’ De zuster stopte een lepel met een drankje in mijn mond, het stonk, en smaakte nog tien maal viezer. Zonder morren slikte ik het door. “Je mag vanmiddag weg,’’ meldde ze me. En keek naar Drake die nog lag te slapen. “Hij zit er al sinds gister avond.’’ Mompelde ze nog hoofdschuddend. Het deed me zachtjes lachen.
Ik legde mijn hand op zijn hoofd, en streek een keer over zijn haren. “Draco,’’ fluisterde ik. Een tweede keer, toen iets harder, schoot hij overeind. Hij knipperde een paar keer tegen het felle licht dat waarschijnlijk nu in zijn ogen scheen.
“Mary! Hoe gaat het met je, alles goed?’’ Opeens klaarwakker, en bezorgd keek hij naar me. “Het gaat prima, Drake.’’ Lachte ik zachtjes. Ik boog me voorover en drukte een kusje op zijn lippen, ik negeerde het stekende gevoel van mijn nog niet helemaal geheelde wond. Draco keek me aan, glimlachte en boog zich voorover om me nog een korte zoen te geven.
Voor de eerste keer kriebelde er iets onder in mijn maag, een duidelijk gevoel dat ik eerst had bij Ron. Ik begon verliefd te worden op Draco, en misschien was het niet de manier; zoals dat normaal ging. Maar mijn leven was niet eens normaal, dus dat maakte over het algemeen toch niet uit? Ik weet niet waar de gevoelens opeens vandaan kwamen, maar op het moment wilde ik met hem trouwen. Ik wilde hem kussen door de liefde, en niet omdat ik me uit een situatie moest redden. “I love you,’’ vormde ik geluidloos met mijn lippen, terwijl onze ogen in elkaar blikten. Drake glimlachte breed, “ik hou ook van jou.’’
Een gelukzalig gevoel overspoelde me, en ik schoof op zodat hij naast me kon komen liggen. Kon ik me blijer dan dit voelen? Ik kroop dicht tegen hem aan, mijn hoofd tegen zijn borstkas. Ik hoorde voetstappen, maar sinds mijn ogen waren gesloten wilde ik ze niet meer openen. We lagen zo lekker. “Het is Hermione,’’ fluisterde Draco waarna hij een kus op mijn kruin drukte. “Hey, Mione.’’ Glimlachte ik naar haar, ze keek vertederd.
“Hoe gaat het met je?’’ Ik keerde me om, zodat ik met mijn rug naar Drake toe lag, hij sloeg zijn arm om mijn middel. “Prima, dank je.’’ Ze wierp een blik op mijn nachtkastje dat volgestopt stond met allemaal cadeautjes. Misschien klonk het ondankbaar, maar het enige cadeautje dat ik nu wilde was wat tijd alleen met Draco. Gewoon, omdat het plotseling zo fijn voelde met hem. “Ik ben wel echt blij dat je er voor hebt gezorgd dat die draak Harry niet vermoordde. Hij is trouwens niet dood hoor.’’ Ik knikte langzaam, maar achterwegen latend dat de draak niks had gedaan. “Ik denk dat ik jullie maar eens alleen laat.’’
Na gedag gezegd te hebben, keerde ik me weer tot Draco. Hij glimlachte naar me, en kuste me op mijn lippen. We hoorden een ‘Get a room’ vanuit de rechterhoek van de ziekenzaal, en ik glimlachte tegen zijn mond aan. “Misschien kan ik de zuster wel overhalen dat we naar mijn kamer mogen,’’ na een tijdje was het allemaal geregeld. Lopen deed redelijk pijn, dus toen we in de kerkers waren gekomen, tilde hij me op. Met zijn ene arm onder mijn knieën en de andere onder mijn oksels liepen we naar binnen. Hij mompelde het wachtwoord.
We kregen vage blikken, Blaise groette me, en vroeg hoe het ging. Pansy keek me vernietigend aan, maar het kon me niks schelen. Want het enige waar ik me behoorlijk zeker van voelde, was het feit dat ik Draco echt leuk vond.
Hij had me onder de dekens van zijn bed neergelegd, en kroop zelf ook onder de lakens. Hij trok zich tegen me aan, en zijn lichaamswarmte maakte me al direct comfortabel. “Draco, je zei dat je wist hoe het voelde om van iemand te houden die je niet kon bereiken. Wie bedoelde je daar nou eigenlijk mee? Want.. ik dacht dat het Hermione was.’’ Fluisterde ik, onze gezichten enkele centimeters van elkaar verwijderd.
“Mary, ik was al verliefd op je sinds de eerste keer dat ik je zag, wat moest ik anders doen dan liegen. Je was vol van Ron.’’ Kriebels in mijn maag lieten me rillen, “maar nu niet meer.’’

We hebben tot het avond eten op zijn bed gelegen, een beetje liggen praten. Nu waren we hand in hand op weg naar het avond maal. Ik liep soms nog mank, maar dat kon ik ook niet vermijden. We maakten de deur van de grote zaal open, de meeste mensen zaten al, maar het was nog niet officieel begonnen. Draco zoende me dan vol op de mond.
Zijn tong gleed over mijn onderlip, waardoor we overgingen in een tongzoen. Alles in me kriebelde. Ik verbrak de kus, en zei hem nog gedag voor ik mankend naar de tafel van Gryffindor liep. “Hey guys,’’ mompelde ik naar mijn vrienden. Harry en Hermione zeiden me gedag, Ron keek me kwaad aan; maar op het moment kon het me niks schelen.
“Dus, Harry vertel me over de opdracht.’’ Hij keek me aan alsof ik gek was. “Een gouden ei, ja, maar er komt een geluid uit alsof er iemand word vermoord.’’ Het was wel weer goed tussen Ron en Harry, dat was tenminste een ding. “Houd het in ’t water,’’ mompelde ik terwijl ik een broodje in mijn mond stopte. Ik kreeg blikken van de tafel.
“Nooit van gehoord? Een meermin ei, wanneer ze een boodschap willen zenden naar de oppervlakte, creëren ze een ei dat alleen onder water hoorbaar is.’’ Legde ik uit alsof het, het meest logische ooit was. Nou ja, mijn vader had me er ooit over verteld. Hij zei dat als er ooit een probleem was, ik aan de meerminnen kon vragen zo’n ei te maken, dan konden ze de geheime berichten nooit ontdekken. Verder had ik er nooit gebruik van gemaakt.
“Dus jij en Draco?’’ Hoorde ik Ginny opeens vragen, verschillende meisjes keken lachend mijn kant uit. Mijn wangen kleurden rood. “We zijn samen,’’ mompelde ik. Terwijl de gryffindor meisjes begonnen te juichen. “Ik snap het wel hoor, hij is een onwijs lekker ding.’’ Hoorde ik Rose Davidson zeggen. Ik giechelde kort, en keek naar Draco.
Toen hij naar me zwaaide, tikten de meisjes me aan en schoten in de lach. Hij grijnsde kort, en ik keek toe hoe hij een briefje mijn kant uit blies. Toen het op de tafel was geland, keken alle meisjes me nieuwsgierig aan. Ik vouwde het open, er stond in krullerige letters: You wanna go to the ball with me? Ik grijnsde breed, de meisjes giechelden, en maakten awh geluiden. Na een ‘ja’ gevormd te hebben naar Draco, richtte ik me op Harry en Ron.
“Dus hebben jullie al een date?” Vroeg ik ze glimlachend, en ze schudden hun hoofden. “Jij?” Die hadden duidelijk niks meegekregen van het gegiechel. “Ja, ik ga met Draco.” Harry keek me vragend aan, “je zei laatst dat je met Viktor moest van Igor.” Ik zuchtte dramatisch. “Wie zegt dat ik ‘ja’ heb gezegd?’’ Grijnsde ik.
Ron keek een beetje pissig, “beter Viktor dan Malfoy.’’ Zuchtte hij chagrijnig. “Ik ben niet de gene die ‘nee’ zei tegen ons, Ron.’’ Reageerde ik weer op hem. “Wat moest ik dan doen, je bent uitgehuwd aan Malfoy.’’ Ik keek hem kwaad aan, “hij heet Draco. En ja, daar ben ik blij om.’’ Snauwde ik, en keerde me terug naar Hermione die me aankeek.
“He’s all yours,’’ zuchtte ik naar haar. En ze keek blozend naar de tafel, waardoor ik lichtjes grinnikte. “Al die liefdes drama is zo niks voor mij,’’ mompelde ik. “Nou, bijna elke jongen in deze school ziet je wel zitten.” Verzuchtte Lillian. Ik keek haar aan, en verontschuldigde mezelf, waardoor de meeste in de lach schoten.
“Wat hebben we morgen het eerste uur, Mione?’’ Ze keek me aan, en dacht na. “Potions,’’ ik maakte een instemmend geluidje. Maar plotseling schoten me de woorden van Severus me weer te binnen. Ik keek paniekerig naar Harry, die een vragende blik op me leverde. Zeggen, niet zeggen? Waarom was ik altijd aan mijn lot overgelaten? Misschien moest Hermione het weten, zij weet overigens dat Voldemort mijn vader is. ‘’Mione, kunnen we praten? Onder vier ogen.’’ Hermione keek een beetje bezorgd en knikte, waarna we onze weg vervolgden langs de leerlingenkamer.
“Wat was er Mary?’’ Ik zuchtte en keek haar aan, “Harry is mijn neef. En ik moet jou en Ron vermoorden.’’ Ze keek me met grote ogen aan, “serieus? Jullie zijn familie.. ja die ogen hé.’’ Ik rolde met mijn ogen. “Ironisch, ik zeg dat ik je moet vermoorden, en je begint over het feit dat Harry m’n neef is.’’ Grinnikte ik.
Ze keek me grijnzend aan, “as long as i know you won’t.’’ Ik knikte langzaam, “wanneer ga je het Harry vertellen?’’ Ik keek haar aan, en zuchtte. “Waarom denk je dat ik naar jou ben gegaan?’’ “Zo snel mogelijk dus, het liefst vanavond nog.’’ Reageerde ze direct. Langzaam schudde mijn hoofd heen en weer van ja. “Maar.. Jij en Draco dus, het is wel dik aan hè.’’ Haar grijns verveelde me dit keer niet, “haha, ja.’’ Lachte ik zachtjes.

Ik zat in mijn eentje in de uilenvleugel, een lekker zonnetje scheen op mijn lichaam. Ik streek Dehani over haar kopje, ze kraste goedkeurend. Ze vloog op, en ik bekeek haar terwijl ze haar krachtige vleugels heen en weer sloeg en aan de horizon verdween. Een gilletje verliet mijn mond, toen er twee armen rond mijn middel werden geslagen. ‘Guess who?’ Zei iemand in een hoog stemmetje, ‘Fred? George?’ Ik hoorde gelach, en het blonde haar van Draco kwam tevoorschijn in mijn ooghoek. ‘Nee gekkie.’ Fluisterde hij, en kwam naast me zitten.
“Alles goed?’’ Mompelde Drake, terwijl hij naast me kwam zitten zodat we uitkeken op het betoverende uitzicht. “Jawel.’’ Zijn stormachtige grijze ogen boorden door me heen. “Er is iets, my love.’’ Ging hij verder, en legde zijn hand op die van mij. Ik zuchtte en richtte mijn ogen op mijn schoot, met mijn rechterhand maakte ik de knoopjes los die de mouw van mijn linkerarm toebehoorde. Zodra hij los genoeg zat, rolde ik hem op. Een donkere tatoeage kwam tevoorschijn. “Je dacht toch niet dat mijn vader mij zou sparen?’’ Mompelde ik toen ik zijn verwarde blik had ontmoet. “Je weet wat er is, ik zit aan hem vast. Het begint aan me te knagen, ik weet niet hoelang ik dit vol ga houden, Draco. Het zijn mijn vrienden geworden.’’ Hij legde zijn arm om me heen. “Binnenkort ben ik aan de beurt.’’ Bromde mijn verloofde met een treurige blik in zijn ogen.
“Hij komt er achter, Severus kan Igor niet altijd in de gaten blijven houden. Hij komt te weten dat ik Harry help, dat ik Hermione en Ron niet wil vermoorden en dan.. Dan vermoord hij me. Dat heeft hij zelf gezegd.’’ Mijn blik was ijskoud, ik wilde niet eens meer de moeite doen een emotie te tonen. “Mijn besluit staat vast.’’ Ging ik verder, Draco keek me aan. “Welk besluit, waar heb je het over Mary?” Hij wist dat er iets mis was, het was de toon die door mijn stem heen klonk. “Ik ga weg van Hogwarts.” Draco stond stomverbaasd op. “Waar heb je het over?” Ik zuchtte diep, “zoals ik het zeg. Mijn aanwezigheid betekend extra gevaar. Niet alleen voor mij, mijn vader krijgt nieuws over Harry, Ron en Hermione via mij. Het is genoeg geweest.” De blonde jongen leek totaal geshockeerd. “Dus je wilt mij hier achter laten? Waar wil je heen gaan dan?” Een glimlach verscheen op mijn gezicht, ik keek hem nu aan en stond zelf ook op om zijn hand te pakken.
“Je ziet me nog hoor, ik ga gewoon naar Malfoy Manor. Daar waar vader waarschijnlijk is. Zijn plan is nu vast al uitgewerkt, ik moet er achter zien te komen wat hij van plan is. Dan kan ik nogmaals helpen, mijn vader wordt vast niet boos. Ik ben nog altijd zijn lieveling.” Grapte ik zwakjes. Mijn handen legden zich op zijn middel, ik wreef er zachtjes over zijn zij. “Ik ga je missen.” Fluisterde hij, en legde zijn hand in mijn nek. “Ik jou ook. Doe niks doms, alsjeblieft.” Hij schudde zijn hoofd, en kuste me. Ik zoende hem terug, zoals ik dat nog nooit had gedaan. Daarom leek het ook veel te snel dat onze lippen loslieten. “En het bal? Dat is al over 5 dagen!” Ik gniffelde, “ik denk dat er een Pansy op je zit te wachten. Misschien kom ik nog wel langs. Nu moet ik naar Hermione.” Hij knikte. Nog een maal kuste ik hem op zijn perfecte lippen, toen liep ik de uilenvleugel uit. Op naar Hermione.

“Wát zeg je? Mary je bent gek een huis vol met Death eaters.” Snauwde Hermione, “fluisteren. Harry en Ron staan voor de deur idioot!” Probeerde ik met gedempte toon te zeggen. “Voldemort is mijn vader, Hermione. Ze doen me niks.” Verduidelijkte ik. “Ik ga je missen.” “Ik jou ook, maar ik red me wel.” De deur zwiepte open door Ron en Harry, en direct verschijnselde ik. Het kasteelachtige huis van de Malfoys doemde op in mijn gezichtsveld. Ik sprak de spreuk uit die over het hek hing, en liep er doorheen. Mijn weg vervolgde zich de marmeren trap op, en de deur zwiepte open. Daar zat mijn vader, als een gedrocht. Mijn ogen vergrootten zich. “Mary, mijn kind.” Hoorde ik zijn vieze, zwakke stem.