Meet an old friend again. [&FIREHEART]

Geschrokken hapte Shadowrose adem. De pijn in haar zij werd alsmaar erger, maar ze vertikte het om nog één nacht langer in de Den van Jayfeather. Hij mocht haar dan wel zo goed verzorgen, ze wilde hier niet meer blijven. Waarom was ze dan ook op die BloodClankat gesprongen? Waarom had ze die klap tegen haar hoofd gekregen? Ze was knock-out geweest. En niemand had ervan geweten, tot iemand haar op een dag gevonden had. Ze lag nu al twee dagen in Jayfeathers Den. Ze zag hem niet zo heel vaak, kreeg vaak alleen maar iets tegen de pijn en er werd haar opgedragen om te blijven waar ze was. Ze wisten dat ze koppig kon zijn. Ze keek rond zich heen en zuchtte zachtjes. Nou, ze moest in elk geval al niet naar oudsten toe, dat was al wat. De hoofdpijn werd alleen maar erger bij het opstaan, maar het interesseerde Shadowrose niets. Nee, de pijn in haar hart was veel erger. Ze had Fireheart niet meer gezien. Volgens geruchten had hij het wel gehaald, maar er was een poes bij hem die zijn hart gestolen had. Althans, zij was niet de reden dat Shadowrose hem zo weinig zag. Het probleem lag aan zichzelf. Sinds dat ze Graystripe uit het oog verloren was, was ze zichzelf niet meer. Ze voelde zich miserabel en omdat ze dat niet op Fireheart af wilde reageren, had ze hem ontweken. Flarden van gesprekken en herinneringen met Graystripe gingen door haar hoofd, verscheurden haar diep vanbinnen. Nee, ze was blij voor haar beste vriend dat hij eindelijk de liefde had gevonden, maar zelf voelde zij zich kapot. Fireheart verdiende iemand die zijn hart verwarmde, zij niet. Graystripe had haar vast met een reden verlaten. Nou ja, het zij zo. Ze kon er nu toch niets meer aan doen.

Terwijl ze de blikken van de andere katten zo goed mogelijk probeerde te negeren, hinkte ze naar de uitgang van het kamp. Ze zou straks wel aan Jayfeather uitleggen waarom ze er even op uit moest. Of ze zou hem gewoon niet meer spreken. Ze zou gewoon terug kunnen gaan naar haar Den. Jayfeather zou haar toch niet controleren, dus waarom nog bij hem blijven? Bovendien, dan had hij ook een last minder. Ze zou hem kunnen zeggen dat ze zich beter voelde. De pijn verbijten en bewegen maar. Ze wilde zeker geen misbruik van hem maken, maar hij kon het haar ook niet verbieden om vrij rond te lopen. De kat zelf deed immers wat haar het beste leek. Haar leek het nu het beste om een eenzaam plekje op te zoeken. Dat hinken viel trouwens nog niet mee. De pijn verspreidde zich bij elke pootstap door heel haar lijf, maar Shadowrose zette stug voort. ‘Graystripe,’ mompelde ze zachtjes, terwijl haar stappen steeds trager van de pijn werden. ‘Why did you leave me?’ Voor het eerst in die tijd, welden er echt tranen op. Shadowrose slikte ze met moeite weg, maar toch… Ze bleven altijd maar terugkomen. Altijd bleven de ellendige tranen maar opwellen. En altijd moest zij ze wegslikken, omdat ze niet wilde huilen. Ze wilde haar echte emotie niet laten zien, tegenover niemand. Ze zuchtte even, schudde haar kopje en struikelde vervolgens. Hard kwam ze neer op de grond, maar ze negeerde de pijn en bleef liggen, zich niet interesserend voor de slang die zijn ogen op haar gericht had. Ze had dan ook niet door dat hij haar langzaam naderde, had er totaal geen interesse meer voor, wilde op dit moment liever dood. De pijn was haar te veel geworden. De innerlijke pijn. En ze miste Fireheart. Ja, vooral hem.

FIREHEART

YOU WERE THE FIRE THAT SAVED OUR CLAN...
Het leven had toch een zeer andere wending genomen. Als je hem had gevraagd, als je Rusty had gevraagd hoe hij zichzelf zag over een jaar, dan zou hij een ander antwoord hadden gegeven dan de werkelijkheid. Natuurlijk waren deze voorspellingen nooit 'juist'. Men kon zo veel wensen en dromen over wat er in diens toekomst zou gebeuren, maar nooit was iemand compleet correct over het voorspellen van de tijd. Hij zou hebben gezegd dat hij nu nog vrolijk met Graystripe en Shadowrose rondhing. Dat hij een dappere warrior was in ThunderClan, misschien iemand die hij leuk vond. Zijn tijd met zijn vrienden was echter over. Het wilde leven had hem wel geleerd dat zij vaak genoeg uit je leven werden gerukt, zoals Graystripe en Shadowrose. Ook in de liefde had hij niet zo veel geluk als hij had gewild. Toen hij voor Icepaw was gevallen had hij onmogelijk kunnen voorspellen wat er met haar zou gaan gebeuren. Dat hij haar in de medicine cat den zou moeten opzoeken en dat ze zelden heldere momenten had. En toch had hij geen spijt van de keuzes die hij had gemaakt. Al was alles misschien niet zo gelopen zoals het had moeten gaan, hij koesterde de momenten waarop hem geluk geschonken werd. De momenten die hij had met Icestorm waren genoeg, beter dan haar helemaal niet te hebben. De herinneringen aan zijn vrienden waren er om hem de dag door te helpen, hij had hen als vriend mogen hebben, dat was al genoeg op zichzelf. Als deputy kon je niet verzinken in je eigen verdriet, hoewel het soms aanlokkelijk leek. Hij had een kat vermoord, Scourge, en hoewel hij er geen spijt van had, was het toch fout.

De roodkleurige kater schudde zijn kop. Hij was de laatste dagen niet in de medicine cat den geweest. Nu hij het kamp uit liep beloofde hij zichzelf om er direct heen te gaan zodra hij terug kwam van zijn jacht. De kater ging de laatste tijd wel vaker alleen op stap. Dan wilde hij gewoon even alleen zijn in het bos, de tijd hebben om na te denken. Vandaag was zo'n dag. Fireheart besloot om de slangenrotsen een bezoekje te brengen en te kijken of er nog een eekhoorn te vangen viel. Hij was nu zo vertrouwd met het bos dat hij er met zijn ogen dicht doorheen zou kunnen lopen. Wat een verschil met vroeger, maar een beter leven had hij zich niet kunnen voorstellen. Liever de pijn die bij dit vrije leven hoorde, dan voor altijd opgesloten zitten bij tweebenen. Toen hij bij de rotsen aankwam miste hij haast het schouwspel dat zich voor hem begaf. Een tabby poes die op de grond lag, met een slang die op haar af kwam. Ze rook naar ThunderClan en meer dan dat. Ze rook bekend, ze zag er bekend uit, hoewel hij zijn poot er op het moment niet op kon leggen. Er was echter geen tijd om na te denken. De kater schoot naar voren en dook op de slang. Zijn kaken schoten meteen rond de nek, vlak achter de kop. Het beest had geen tijd om zijn plotselinge aanvaller te bijten, en bezweek al gauw onder de kracht van de ThunderClan kater. Fireheart liet het dode beest op de grond vallen en bleef staan op zijn plek, kijkend naar de poes. Hij zag er anders uit als vroeger, ouder, gespierder, maar nog steeds met dat speelse erdoorheen. Nu hij haar van dichtbij bekeek sloeg de realiteit in als een bom. Zijn groene ogen werden groot terwijl hij staarde naar de kat die hij voor dood had gehouden. 'S..Shadowrose?' sprak hij, zijn stem niet helemaal vast zoals deze hoorde te zijn.
[*Hahahaha kijk wat je eruit hebt gekregen! xD Grote posst]

THUNDERCLAN // DEPUTY // ♥ ICESTORM // HEALTHY

Een lichte rilling gleed door Shadowroses vacht toen ze bedacht waar ze op dit moment lag. Ze lag bij de slangen. En ook al wilde ze dood, een slangenbeet zou slechts pijnlijk zijn. En als ze al de pech had – of juist het geluk, het was maar hoe ze het zag – dat er een slang was die giftigheid in zijn lichaam had, dan zou de dood lijdzaam en pijnlijk zijn. Ze keek geschrokken op toen ze iets hoorde. Als een kat haar zou vinden die haar de laatste tijd bij de medicijn Den gevonden had, dan zou ze sowieso weer terug moeten. En ze kende Jayfeather. Hij zou haar dan misschien wel in de gaten houden. Paniek schoot als een adder door haar lichaam. Hoe kon ze nou zo dom zijn? Hoe kon ze nou inzakken op dit moment? Hoe kon ze nou zelfs aan de dood denken op dit moment? Nou ja, Graystripe was weg, misschien wel dood en zij lag hier. Ze was gebroken en had te veel pijn in haar hart om eigenlijk nog een fatsoenlijk leven te willen lijden, om eigenlijk nog een wil te hebben. Ze keek geschrokken omhoog toen haar dood ingehouden werd. Het gevaar naast haar was nu geweken, maar iemand moest haar gered hebben. De stem streelde haar trommelvliezen, liet haar een gevoel hebben die ze lange tijd gemist had. Het gevoel van vriendschap. De pijn in haar hart werd even verzet, terwijl ze met alle macht haar kopje optilde om haar redder te zien. Natuurlijk was hij het. Wie anders dan hem zou haar redden? Alsof Graystripe haar opeens zou komen redden. Die had haar trouwens eeuwige trouw beloofd, maar dat was nooit iets geworden. De pijn in haar hart was weliswaar minder dan eerst, maar niet minder gehaat dan daarvoor.

Langzaam probeerde de poes zich stand te houden. Ze drukte zich met haar poten omhoog. Waarom had die stomme BloodClankat haar dan ook precies daar gebeten? Nou ja, het had ook haar dood kunnen zijn. Ze kon wel aan hem zien dat hij verbaasd was. De oranjekleurige vacht, de felgroene ogen en vooral het massieve lijf. Het was zo opmerkelijk. Zo duidelijk dat hij het was. Langzaam waggelde Shadowrose naar hem toe. Uiteindelijk, toen ze naar haar gevoel er best wel lang over gedaan had en eindelijk bij hem stond, keek ze hem glimlachend aan. ‘Fireheart,’ zei ze zachtjes, haar stem haperend van de pijn, maar ook van zwakte en het verdriet dat haar dit opbracht. Ze was Graystripe verloren, misschien was hij wel omgekomen en lag hij nu ergens dood bij al die andere vermoorde katten, lag hij nu ergens dood en wist ze dat zelf niet. Zou Fireheart het weten? Ze wist het niet. Ze wist helemaal niks van Fireheart. ‘Fireheart…’ zei ze, haar stem haperend. Ze liep naar hem toe en stak haar neusje in zijn vacht, waarna ze zachtjes snorde. Tegen zijn borst stond ze zachtjes te snikken. ‘Zeg dat je weet waar Graystripe is,’ huilde ze. ‘Zeg dat onze vriendschap niet voorbij is. Zeg dat je niks tegen Jayfeather zegt dat ik weggelopen ben van zijn Den.’ Al deze woorden zei ze heel snel en gesmoord. Ze was blij dat ze zich weer in de vertrouwde vacht van haar beste vriend kon verstoppen, maar ze wist niet of de vriendschap nog wel hetzelfde was. Ze bleef gewoon staan, terwijl ze hoopte dat alles weer goed kwam. Dat ze weer gewoon konden jagen, maar ze wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn.

- Pratende mensen hier, kon het niet beter maken xD

Onderwerp: Re: Meet an old friend again. [&FIREHEART]