In hell {+Silverpaw}

Woede lag als het grove litteken op zijn huid. Donkere, brandende gedachten spookten als kwelduivels door zijn hoofd. Diamond voelde de opgezwollen, bleke wonde gloeien. Zijn linkeroog was dik. De wereld die zijn blikveld toeliet had een wazige hap, alsof zijn oog zich voortdurend in water bevond. Icy. Die lelijke, rottige, stinkende haarbal. Icy. Zijn leader. Zijn grootste vijand. Ze hadden een simpel, bijna saai gesprek gehad. Gewoon wat gespeel, wat geplaag. Hij had een lichte opmerking gemaakt over de idiote kater die haar had verlaten maar het was teveel geweest. Die lichtgeraakte vlooienbijter was meteen uit haar slof geschoten en haar reactie had de vorm aangenomen van een bleek, langwerpig litteken op zijn linkeroog. Een litteken dat zijn zicht had afstompt tot de helft van wat het ooit was geweest. Ze had zijn eeuwige perfectie omgebogen tot een lelijke, macabere handicap. Diamond inspecteerde kort de omgeving. Clangebied. De vier masieve eiken de het neutrale grenspunt tussen de vijf woudclans markeerden torenden boven hem uit als de wachters van de natuur, vervaardigd uit bast en loof. Diamond kende de clanculturen. Song had hen alles geleerd over hun naïeve geloof en vreemde gebruiken. Elke volle maan kwamen ze hier samen om dingen te bespreken, te discussiëren over prooi en gebied. Domme wezens. Wat had het voor nut om één keer in vrede samen te komen en de dag erna elkaar terug beginnen afslachten? Lui legde de slanke kater zich neer, in de schaduw van een eik. Het dal was zonovergoten. Groenblad was op komst. Hij rook het in de bloesems, in de verse prooi en in de warmte van de lucht. Een andere geur trok zijn aandacht. De geur van een levende kat. Een emotie maakte zich los in zijn borst. Een ziek verlangen. Duister en luguber. Een verlangen naar bloed, om het litteken te vergelden al had de clankat er niets mee te maken. Diamond snoof nog eens. De geur loste zijn verwachtingen in. Ongetraind. Jong. Zwak. Onschuldig. Perfect.

Diamonds masker verborg zijn gezicht opnieuw. Hij leek verzwakt als een oude kater, het glanzende litteken versterkte enkel het idee nog dat hij van de oude garde kwam. De clankat verscheen plots, als een konijntje schoot ze haar hem toe. Hij wist op tijd zijn gegrinnik te onderdrukken bij het horen van het piepende, boze geluid dat de apprentice uitstootte:"Ga weg". Diamond wist zich in de plooi te houden. Gepijnigd keek hij het jonge poesje aan. Haar zilveren pels glom in het frisse zonlicht. Ze leek zo onschuldig, haar ziel was waarschijnlijk vlekkeloos. Geen bloedspat markeerde haar herinneringen. Nee. Deze poes had tot haar zesde maan eten op een bedje van mos voorgeschotelde gekregen. Ze was afgeschermd geweest van de harde realiteit die de wereld werkelijk te bieden had. "Dit is gebied van de Thunderclan" mauwde het poesje hem toe. Verward hief Diamond zijn kop en schudde er mee, alsof hij vliegen wou wegjagen die rond zijn oren zoemden. "Dat dacht ik niet hoor", mauwde Diamond op vermoeide toon. Hij trok krampachtig met zijn linkerkaak die ook beschadigd was na Icy's uithaal. Nu speelde de wonde enkel maar in zijn voordeel. Het maakte zijn onschuldige huls geloofwaardiger. "Dit is de vierboom, het is hier neutraal gebied. Voor íedereen.", sprak Diamond kalm. Hij klonk niet vijandig of gevaarlijk. De kater zou de jonge apprentice in zijn val lokken. Deze poes was nog jong en naïef. Met warme, kalme woorden zou Diamond haar rond zijn poot winden.

[flut D;]

Diamond schonk haar een begripvolle blik. Haar stem gaf aan dat het jonge poesje minder wantrouwig werd. Zachtjes sprak ze:"Maar je staat nu wel bij de vierboom aan de kant van de Thunderclan" Het verlangen schroeide vanbinnen. Het scheidde een spannend, aangenaam gevoel af. Monsterlijk en doods. De macht prikkelde in zijn borst, hij kon het poesje nu tegen de grond drukken en haar keel openscheuren, maar dat zou veel te snel gaan. Eerst zou hij haar manipuleren, er voor zorgen dat ze helemaal zou zijn verzekerd van zijn onschuld. Diamond huiverde bijna bij dat vooruitzicht. "Daar heb je een punt", mauwde de bloodclan kater. Hij gaf haar een knipoog en op zijn dunne lippen prijkte een samenzweerderige glimlach. "Van welke clan kom je? En trouwens, noem mij maar Silverpaw.", piepte het kleintje. Diamond aarzelde even. Hier kon hij afgerekend worden. Als hij hier een fout woord sprak, glipte de naïeve prooi tussen zijn klauwen door. "Omdat je nog jong bent zul je dit misschien moeilijk begrijpen Silverpaw. Maar ik kom niet uit een clan. Ik ben een rouge maar ik ben bevriend met het hoofd van de Thunderclan. Ik was op weg naar haar.", sprak Diamond kalm en zelfzeker. Hij wist genoeg van de bosclans om hun namen te weten. De leerling mauwde snel:"Je ziet er wel verzwakt uit, met die littekens op je gezicht." "Niet elke rouge kan het even goed maken met de clans, ik werd aangevallen door de Bloodclan toen ik je clan probeerde te helpen", loog Diamond zuiver. Hij koos zijn woorden zorgvuldig uit en sprak ze met de juiste precisie. Het poesje zo er met open ogen inlopen. Van Song had hij manen gelden geleerd dat liegen zijn leven kon redden. Een overtuigde leugen kon meer doen dan een krachtige aanval. Bedrog kon vriendschap ombuigen tot haat en toorn de plaats van liefde laten innemen. Met agressie kweekte je enkel vijanden. De gedachte aan Song voelde aan als een gapend gat in zijn borst. Donkere herinneringen kwamen vanuit zijn onderbewustzijn naar boven, giftig en verlammend. Het beeld van de stevige tabby kater, badend in het scharlakenrode bloed dreef op zijn geest als een dood blad op de rivier. "....misschien kunnen de katten in het thunderclan camp jou wel helpen" Het duurde even voor de woorden bij hem doordrongen. Ze leek haar dood aan te bieden. Silverpaw had genoeg vertrouwen in hem om de kater mee te brengen naar het centrum van haar territorium. De val was dichtgeklapt. Nu kon ze geen kant meer uit. Het verlangen naar haar dood verdreef het verdriet om zijn oude mentor. Inwendig vormde het monster een zieke glimlach. Diamond volgde haar blik die was gericht op de hemel. Donkere wolken hadden een grijze deken gewezen waar de zon zich achter verschool. Hij proefde het vocht in de lucht. "Het kan ieder moment gaan regenen.", bevestigde Silverpaw zijn gedachten. Alsof de sterrenclan het had berekend plensden de eerste, fijne druppels op de grond. "Nu regent het dus", mauwde de poes droogjes. De natte druppels gleden van zijn pels af. dit was perfect. Door het neervallende water zou zijn geur weggespoeld worden. Het zou lijken alsof hij hier nooit was geweest. Het volume van de druppels zwol aan. Steeds meer water stroomde naar beneden, een gure bries denderde tussen de regen door. De donder dreunde door de velden als een tweebeen monster. "Daar kunnen we schuilen", raspte Silverpaw. Haar stem kwam met moeite boven het onweer uit. Diamond volgde haar blik naar een ontwortelde boom die een goede schuilplaats vormde. "Je bent een slimme poes", prees hij haar sereen. De sluwe kater volgde het poesje naar de boom. Zijn vacht absorbeerde de druppels die zich schuil hielden in het drassige gras. Diamond hield halt onder het worteldak. Hijgend ging hij zitten op het dode hout. "Mijn lichaam is nog zwak na het gevecht. Ik ben niet sterk genoeg om helemaal naar het Thunderclan camp te rennen", mauwde de kater geloofwaardig. Hoe kwetsbaarder hij zich opstelde. Hoe sterker haar vertrouwen zou worden. Diamond begon zich zachtjes te wassen. Met zorgvuldige streken zuiverde hij zijn pels van vuil en regen. Honger liet zijn maag grommen. Een laag, ronkend geluid, als het gespin van een tevreden kat, maar dan ongeduldiger. "Zou je voor me kunnen jagen? Ik denk niet dat ik er al sterk genoeg voor ben. De bloodclan katten hebben me zwaar aangepakt", vroeg hij vriendelijk. Ze zou met open ogen haar eigen dood tegemoet lopen. Het monster in stootte een sadistische lach uit.

[niet mijn beste post]