[TheBlueStar] She whispered those frightening words..

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Het gevecht met zijn vijand was voorbij. Hij had Darkfire verslagen in de strijd en hiermee Bluestar gered van de dood. Icestorm was veilig geweest en ook de rest van de Clan kwam er nog redelijk vanaf. Ondanks dit alles was hij niet te spreken over het hele gebeuren. Het feit was, de deputy gaf zichzelf de schuld voor alles. Als hij eerder had ingezien dat Darkfire tot zulke daden in staat was. Als hij had geluisterd naar de smekende woorden van Brightpaw, was dit alles niet gebeurd. De gehele Clan was in gevaar geweest, enkel omdat hij ondanks zijn slechte relatie met de donkere kater, toch het beste in hem had willen zien. Zelfs toen de apprentice van die kater zichzelf bijna om het leven had gebracht. Hij had haar niet geloofd, ondanks het feit dat Darkfire altijd al een duistere aura om zich heen had hangen. Een ander zou zeggen dat het onzin was, dat het zijn schuld niet was en ergens wist hij dit ook wel. Toch was schuldgevoel nooit zomaar weg te wuiven. Simpelweg van zich af zetten ging niet. Een kwestie van tijd en leren omgaan met het feit dat dit soort dingen nu eenmaal gebeurden.

Zo lag de jonge deputy nu half peinzend in slaap te vallen. Jayfeather had erop gestaan dat hij een nachtje in de medicine cat den zou slapen, gezien zijn verwondingen die hij had opgelopen door Darkfire. Erg veel protest had hij niet geleverd. Natuurlijk was het fijn geweest om in zijn eigen nest te kunnen slapen, maar dit betekende dat hij een vrijkaartje had naar een nachtje bij Icestorm. Vandaar dat hij nu ook opgerold tegen de witte poes aan lag. Zijn vacht vermengd met de hare, zijn kop verstopt in haar dikke pels. Het duurde uiteindelijk niet lang voor hij toch ontspande en wegdreef in zijn droomwereld. Eens hij zijn ogen weer opende, keek hij naar rijk gekleurde velden en met bladeren gevulde bomen. Een zachte bries streek door zijn vacht en verwarmde hem van top tot teen. Het was te echt om een droom te zijn. De vragen die zich in zijn hoofd vormde werden direct beantwoord door een gedaante die op hem af trippelde. Spottedpaw duwde met een glimlach op haar lippen haar hoofdje even tegen zijn vacht. Fireheart keek naar haar van sterren gevulde tortoiseshell vacht. StarClan. Haar amberkleurige ogen keken hem bewonderend aan. 'Ik ben zo trots dat mijn vriend het zo goed doet in de Clan. Gefeliciteerd met je deputy rang' sprak ze vriendelijk. Haar zachte stem bracht hem herinneringen terug van de tijd dat hij apprentice en warrior was en zij de medicine cat apprentice. Ze waren vrienden geweest, goede vrienden, alleen ze was op redelijk jonge leeftijd gestorven. Ze leek zijn gedachten te lezen. 'Ik had graag medicine cat willen zijn in de tijd waarin jij nu leeft. Icestorm willen helpen, en jou' sprak ze, haar stem deels sober. De kater gaf haar een duwtje. 'We vergeten je niet, Spottedpaw. Sorry dat ik het onderwerp verander, maar waarom ben ik hier?' zei hij vriendelijk tegen haar. Plots schoten haar ogen wijd open. Een schittering van angst en pijn schoot door haar gelaat, waarna ze zichzelf weer bijeen greep. In een zachte fluisterstem begon ze te spreken. 'A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made..' Haar stem deed een rilling door zijn lichaam lopen. 'Wat betekend het?' vroeg hij op zijn beurt. Ze schudde enkel haar kop, een laatste glimlach op haar lippen, waarna het beeld vervaagde. 'Succes Fireheart, wees voorzichtig.'

De mooie gronden van StarClan maakten plaats voor een duisternis vol chaos. Een storm raasde door de donkere bossen, af en toe verlicht door een felle bliksemschicht. De bomen zaten vol bloedspetters, die zelfs de stromende regen niet weg kon vagen. Fireheart gleed uit in een plas, om te ontdekken dat ook deze rood was, de kleur van bloed. Het geluid van brekende takken klonk in de verte, alsof een groot gestalte zich met een onkenbare haast door de bossen voortbewoog. Een slecht voorgevoel bekroop hem, terwijl de wind de woorden van Spottedpaw opnieuw meevoerde. A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made. Het geraas kwam dichterbij, het gevoel werd erger en veranderde langzaam aan in pure angst. Met opgezette vacht, doordrenkt van het bloed, schoot de kater overeind. Zijn groene ogen gericht op de duisternis voor hem, de richting vanwaar het geluid klonk. Een hels gegrom, gevolgd door het ratelen van kettingen, iets groots dat op hem af sprong. De bliksem kwam te laat.

Met een ruk sprong hij overeind. Groene ogen wijd open gesperd, met angst gevuld. Hij had niet kunnen zien wat het was geweest dat hem had aangevallen, maar hij wist zeker dat het niet veel goeds voorspelde. De jonge deputy voelde de tanden nog in zijn keel staan, de pijn die versterkt werd door het open gaan van enkelen van zijn echte wonden. Met een wilde blik keek hij naar zijn lichaam en vond dat zijn vacht niet meer bloedrood was. Icestorm was niet wakker geworden van zijn sprong, maar goed ook. Als ze haar partner zo had gezien, was ze zelf ook in paniek geschoten. Met ietwat korte en snelle ademhalingen gaf hij haar een likje over haar kop, voor hij half mank de den uit stapte. De zicht van het kamp, dat zoals altijd druk was met katten, deed hem iets kalmeren. Er was niets gebeurd, althans, nog niet. Zacht herhaalde hij de woorden die hem waren verteld in zijn hoofd. Een storm, dat moest slaan op de droom die hij later had, en ook dat thunder niet genoeg was. Niet op tijd geweest om hem te laten zien wat dat grote gevaarte was geweest. Maar wat betekende het laatste.. Het feit dat hij dat niet wist, maakte hem enkel zenuwachtiger. Een groot offer zou gemaakt worden, maar in welke vorm, wat werd ermee bedoeld. Spottedpaw, waarom kon je me niet uitleggen wat dit betekend. Nog altijd op zijn hoedde, stapte hij het kamp door, opzoek naar iemand om mee te spreken, het liefst Bluestar zelf. Niemand zou het van hem horen tot hij met haar had gesproken, maar met iemand praten om tot rust te komen zou misschien wel helpen. Haast smekend keek hij rond, zoekend naar iets vertrouwds, iemand bij wie hij kon kalmeren en de droom tijdelijk van zich af kon schudden. Iemand waardoor hij de tanden die hij nog in zijn nek voelde, kon kwijtraken.

WORDS 1136 TAGS Bluestar & Maskpaw NOTES None

[TheBlueStar] She whispered those frightening words.. Wicsi

Het was de laatste paar dagen druk geweest in de medicine cat den. Het gevecht met Darkfire had ervoor gezorgd dat er een aantal katten gewond waren geraakt en daar waren ze de laatste dagen druk mee geweest. De laatste dagen waren dan ook vermoeiend geweest voor Maskpaw en net hij was dan ook wel toe aan een goede nacht slaap. Hij liep naar zijn nest toe en draaide een paar keer rond voor hij erin ging liggen. Hij legde zijn kop op zijn poten en sloot toen zijn ogen. Doordat hij al zo moe was duurde het niet lang voor hij in slaap viel.

Hij had alleen niet verwacht dat bijna direct nadat hij in slaap was gevallen hij gras onder zijn lichaam zou voelen. Hij opende zijn ogen en knipperde een paar keer. Hij was duidelijk niet meer in zijn nest en hij was er bijna zeker van dat hij in slaap was gevallen, dat kon dus maar één ding betekenen: hij was aan het dromen. Hij keek om zich heen en zag dat hij op een open plek in een bos was, maar hij had eigenlijk geen idee wat hij hier precies deed. Alsof hij die vraag hardop had gesteld verscheen er een kat vanuit het bos. Hij herkende de kat niet meteen, tot ze dichterbij kwam. ”Doveheart!” Riep hij uit. Hij liep naar haar toe en stopte voor haar. ”Waarom ben ik hier?” Vroeg hij. Het kon geen toeval zijn dat Doveheart naar hem in een droom zou komen. Er moest een reden voor zijn. Hij keek haar in de ogen en zag de serieuze blik die daarin school. ”Maskpaw, je moet voorzichtig zijn.” Voor hij haar ook maar iets kon vragen veranderde haar serieuze blik naar een blik die in de verte leek te kijken en die de sterren die boven hun schenen reflecteerden. “A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made...” Wat betekenden die woorden? Was de clan in gevaar? En wat precies was het gevaar? ”Wat bedoel je met die woorden?” Maar zijn vraag werd niet gehoord, want Doveheart was al verdwenen.

Nu stond hij daar alleen in het bos, maar er was nu iets onheilspellends aan het bos. De lucht was grauw geworden en regen begon naar beneden te vallen. De open plek waar hij eerder had gestaan was verdwenen en had plaatsgemaakt voor bomen. Het was zo donker geworden dat hij nauwelijks kon zien waar hij naartoe ging. Af en toe lichtte een bliksemflits het bos op en kon hij de bomen om hem heen zien. Alleen wat hij zag was iets dat hij niet had verwacht. Het leek of op elke boom om heen bloed zat. Alleen voor hij het kon vaststellen was het alweer donker en rende hij zo snel als hij kon verder. Plotseling voelde hij hoe zijn poten uitgleden over iets glads. Hij gleed een stukje verder door de vaart die hij had gehad en voelde hoe zijn vacht nu nog natter was geworden dan het al was geweest. Een flits schoot door de lucht terwijl hij naar zijn poten keek. Zijn ogen werden groot van angst toen hij merkte dat zijn eens witte poten nu rood van het bloed waren. In de verte hoorde hij het kraken van takken, alsof er iets groots en zwaars zich snel door het bos heen bewoog. Een onheilspellend gevoel bekroop hem, terwijl de woorden die Doveheart hem had verteld door zijn hoofd raasden. ”A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made.” Het geluid van brekende takken kwam steeds dichterbij en zijn angst werd alsmaar groter. Hij sprong overeind en voelde hoe zijn bebloede vacht recht overeind stond. Hij staarde voor zich uit, de duisternis in. De plek waar het geluid vandaan kwam. Het werd als maar luider en luider. Gegrom klonk door het bos samen met het ratelen van kettingen. Voor hij het ook maar kon beseffen sprong iets groots op hem af en werd alles zwart.

Met een ruk werd hij wakker en sprong overeind. Zijn vacht stond recht overeind en zijn ogen waren groot. Hij keek meteen naar zijn poten en zag dat die weer gewoon wit waren. De rode kleur was verdwenen. Dat maakte hem iets geruster, alleen het gevoel van de droom bleef hangen. Hij voelde nog steeds hoe het beest op hem was gesprongen en hem had vastgegrepen. De angst die hij in de droom had gevoeld was nog steeds niet verdwenen. Wat konden de woorden toch betekenen? Wat voor een onheil zou er naar de clan komen? De woorden die Doveheart hem had verteld raasden nog steeds door zijn hoofd. Moest hij dit aan iemand vertellen? Moest hij het aan Jayfeather vertellen? Of was het beter om het meteen aan Bluestar of Fireheart te vertellen? Hij had wel het gevoel dat deze prophecy betrekking had tot de hele clan, dus misschien was het beter als hij het toch aan Bluestar of Fireheart vertelde. Die zouden misschien meteen kunnen handelen. Misschien was er al wel iets gebeurd! Zijn ogen werden groot en hij schoot de den uit. Hij haalde gehaast adem en keek met grote ogen het kamp rond. Alleen alles leek in orde te zijn. Hij dwingde zichzelf om rustig te worden, want hij moest andere katten niet onnodig ongerust maken. Hij sloot zijn ogen en haalde even een paar keer diep adem. Daarna opende hij ze weer, alleen het gevoel van zijn droom ging maar niet weg. Misschien was het beter als hij iemand had om het aan te vertellen, alleen hij kon het niet zomaar aan iemand vertellen. Hij keek even rond en merkte toen Fireheart op die niet al te ver bij hem vandaan stond. Hij begon naar hem toe te lopen, dit was waarschijnlijk het beste om te doen. ”Hallo Fireheart.” Begon hij. ”Zou ik misschien even met je kunnen praten?” Vroeg hij.

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Bij het horen van pootstappen die dichterbij kwamen en daarna zijn naam die hardop werd gezegd, draaide hij zich om. De jonge deputy keek met een redelijk ernstige blik naar Maskpaw. Was het toeval dat de medicine cat apprentice juist vandaag met hem wilde praten? Dit kon natuurlijk ook gewoon over de wonden gaan die hij had opgelopen, waarvan enkelen nog wat bloed hadden verloren toen hij uit zijn nest was opgesprongen. Fireheart besefte zich dat de apprentice op zijn antwoord wachtte, dus hij knikte snel. 'Natuurlijk Maskpaw. Ik ken wel een plaatsje waar we in alle rust kunnen praten' zei hij kalm, hoewel hij van binnen nog altijd trilde. De droom had zo echt geleken, het bloed en de paniek. Alles was zo echt geweest, hij was bang dat het echt zou gebeuren. Misschien was dit zijn kans om het te bespreken met de medicine cat apprentice. Het was Jayfeather niet, maar dat betekende dat deze jonge kat niet ook veel wist van dit soort zaken. Dus stapte hij rustig in de richting van de kampuitgang en zwiepte even met zijn rode staart om Maskpaw mee te vragen. Met rustige stappen baande hij zich een weg door de doorntunnel, om bij de uitgang direct af te slaan en bij een grote boom die naast het kamp stond te gaan zitten. Het was misschien niet de meest beschutte plaats, maar het was buiten de drukte van het kamp. Hij had geen zin om iedere kat zijn droom te moeten vertellen. Dit zou de Clan enkel angst in boezemen. Dat was wel het laatste wat hij wilde. De deputy sloeg zijn staart rond zijn poten terwijl hij wachtte tot Maskpaw ook plaats nam. Fireheart had al besloten eerst te luisteren naar wat de kat te zeggen had voor hij zijn eigen zorgen omhoog haalde. Toch was er een bepaalde ernst geweest in de manier waarop de medicine cat apprentice hem had aangesproken en ergens had hij het onheilspellende gevoel dat de kat misschien ook iets had gehoord. Hij was immers aangewezen om dit soort berichten door te krijgen. Dat zette Fire aan het denken. Misschien hadden Jayfeather en Bluestar hier ook iets van gehoord. Zij waren immers ook verbonden met StarClan. 'Zo Maskpaw, waar wilde je mij over spreken?' vroeg hij terwijl hij zijn groene ogen op de apprentice richtte.

WORDS 389 TAGS Maskpaw NOTES None

Maskpaw probeerde rustig te blijven terwijl hij op het antwoord van de Deputy wachtte. Hij had nu eenmaal besloten om het aan Fireheart te vertellen en hij hoopte daarom ook dat de Deputy het niet erg vond dat hij wat van zijn tijd vroeg. 'Natuurlijk Maskpaw. Ik ken wel een plaatsje waar we in alle rust kunnen praten.' de medicine cat apprentice knikte bij deze woorden. Hij was wel blij dat Fireheart had voorgesteld om naar een rustige plek te gaan. Hij wilde namelijk niet het hele kamp meteen in rep en roer laten raken om een droom die hij had gehad. Hij volgde de deputy richting de kampuitgang en daarna door de doorntunnel heen. Zodra ze uit de tunnel kwamen sloegen ze direct af om bij een grote boom die dichtbij het kamp stond te gaan zitten. De plaats was rustig genoeg om met zijn tweeën te kunnen praten en er zou niet snel een kat komen om hun te storen. Alleen nu was de vraag nog hoe hij het aan de deputy moest gaan brengen. Het gevoel van de droom was er nog steeds, ook al probeerde hij het te onderdrukken. Hij moest nu proberen kalm te blijven en alles duidelijk vertellen aan de deputy. Als hij nu in paniek zou raken, dan zou alles alsnog onduidelijk blijven en misschien was het dan wel zijn schuld als er iets met de clan gebeurde. Het was echt veel beter om gewoon rustig te blijven. 'Zo Maskpaw, waar wilde je mij over spreken?' Hij merkte hoe de Deputy zijn ogen nu op hem gericht had. Dit was het moment om het te vertellen. 'Ik heb een droom gehad van Starclan..' begon hij. 'En in de droom heb ik een prophecy gekregen' de woorden bleven zich maar herhalen in zijn kop. 'A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made.' Hij wist nog steeds niet goed wat ze moesten betekenen, maar hij wist dat het niet veel goeds was, vooral niet na wat hij had gezien nadat hij zijn droom had gekregen. 'Dat is wat de prophecy vertelde, maar als ik eerlijk ben heb ik niet echt een idee wat het zou kunnen betekenen. Ik weet alleen zeker dat het niks goeds kan betekenen en dat is ook de reden waarom ik het je wilde vertellen.' hij wist niet goed wat voor een reactie hij moest verwachten van de deputy. Hij hield zijn ogen gericht op de deputy om te kunnen zien wat voor reactie zijn woorden zouden teweeg brengen.

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Een korte stilte was gevallen, die al snel verbroken werd door Maskpaw. De medicine cat apprentice begon uit te leggen wat er aan de hand was, waarom hij zijn deputy had willen spreken. Bij de eerste woorden voelde Fireheart zijn vacht al ietsjes rijzen. Kon het zijn dat? Nee, dat.. dat. Gedwongen zette zijn gedachten zich terug naar de droom die hij zelf had gehad. Was het mogelijk dat Maskpaw hetzelfde beeld had gezien? Nog voor hij hiernaar kon vragen, had de jonge kater zijn mond echter weer geopend. Losse woorden vormden zinnen, een prophecy, een geheel dat zich als een onheilspellende schaduw over hen wierp. Zijn groene ogen schoten wijd open, gevuld met angst, terwijl het gevoel uit de droom hem opnieuw bekroop. Zijn vacht dit maal geheel overeind, terwijl hij sprakeloos luisterde naar Maskpaw. Weer een korte stilte, een pauze, voor hij over ging op het feit dat hij de betekenis er niet van wist. Al die tijd had Fireheart als versteend naar hem staan staren. Niet wetende wat hij wel niet moest denken. Ja, hij had deze prophecy gehad en hij wist dat het iets betekende, maar dat Maskpaw hem ook had ontvangen, dat bekende enkel de prioriteiten van het bericht. Als twee katten uit dezelfde Clan hetzelfde bericht kregen, dan moest het wel belangrijk zijn. Belangrijk, maar niet minder onheilspellend. Het duurde enkele seconden voor hij zichzelf weer in de hand had, en zijn ogen tot een serieuze blik vernauwde. De geschrokken uitdrukking was in één veeg van zijn gelaat verwijderd, maar Maskpaw had genoeg kunnen zien om te weten hoe veel dit betekende. Wat er werkelijk gaande was. Ook Fireheart wist niet precies wat het te betekenen had, maar over het laatste was hij het eens met de apprentice. Dit kon nooit iets goeds betekenen. 'Mijn excuses voor mijn reactie, maar het feit is dat ik vannacht dezelfde droom heb ontvangen. Dezelfde onheilspellende woorden werden mij toegesproken. Ik kan niet anders dan denken dat dit zeer belangrijk is Maskpaw, en waarschijnlijk zal het de hele Clan aan gaan.. En goed is het niet. Daarom denk ik dat we dit direct aan Bluestar moeten voorleggen. Misschien kan zij naar Mothermouth reizen om StarClan om raad te vragen, om een aanwijzing te vinden' sprak hij met bezorgde ondertoon in zijn normaal zo kalme stem. Ergens voelde hij ook een klein gevoel van opluchting. Er was iemand die met hem mee kon denken, iemand die hetzelfde had beleefd en dus begreep wat hij had gezien en wat hij voelde. Bluestar zou alles van hen twee kunnen aanhoren. Misschien kon ze vanavond al naar Mothermouth reizen. Hoe eerder ze wisten wat dit betekende, hoe beter de Clan zich kon voorbereiden op deze 'storm'.

WORDS 454 TAGS Maskpaw NOTES None

De reactie die de deputy gaf had Maskpaw ergens niet helemaal verwacht. Hij kon duidelijk de angst in de ogen en de houding van de deputy aflezen. Het was gewoon niet iets wat hij had verwacht als reactie. Hij had eerder een serieuze, nadenkende blik verwacht, maar geen angst. Het kon toch niet zijn dat Fireheart wist waar hij het over had en dat hij hetzelfde gevoel erbij had? Als dat zo was, dan betekende het dat het echt belangrijk was en dat maakte het onheilspellende gevoel dat hem had achtervolgd niet beter. Het duurde even voor de bevestiging op zijn vermoeden kwam. Het was dus toch waar geweest. 'Het lijkt mij inderdaad ook een goed idee als we het aan Bluestar voorleggen. Ik weet niet of Starclan bereid is om haar meer te vertellen als ze naar Mothermouth gaat, maar het is het proberen waard.' hij wist ook niet hoe ze er anders achter zouden moeten komen wat het betekende. Er was natuurlijk nog een andere manier en dat was afwachten tot het zou gaan gebeuren, maar dat was een optie die hij liever niet wou nemen. De clan kon beter voorbereid zijn op wat er zou gaan komen, dan dat het onverwacht zou gebeuren. De enige vraag die er dan nog was, was of wat er zou komen, ook gestopt zou kunnen worden. En wat was het offer dat gemaakt moest worden? Hij had geen idee wat de hele prophecy betekende, maar dat was toch hetgeen dat maar in zijn kop bleef hangen. Wat was het grote gevaar dat zou komen en wat voor offer was ervoor nodig om het te stoppen? Dat waren de vragen die ze moesten beantwoorden wilden ze weten wat er te gebeuren stond en misschien konden ze het dan ook voorkomen, alleen dat was iets waar hij niet echt in geloofde. Dit was waarschijnlijk niet te voorkomen. 'Zullen we het dan nu maar aan Bluestar voorleggen?' Vroeg hij de deputy.

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Zijn staart sloeg een enkele keer heen en weer, waarna de medicine cat apprentice instemde dit aan Bluestar te vertellen. Het was zoals hij zei, misschien kregen ze geen antwoorden, maar het was altijd het proberen waard. Niet geschoten is altijd mis. Het was hun taak om er alles aan te doen dit gevaar te doen keren of eventueel te kunnen weerstaan. Het offer dat gemaakt zou moeten worden, dat offer kon niet door gaan. De veiligheid van de gehele Clan stond op het spel zolang ze niet wisten wat de betekenis van de woorden was. Maskpaw vroeg hem of ze nu maar zouden gaan. De deputy knikte en stond op. Hij schudde zijn vacht even uit, stukjes blad en vuil op de grond vallend. De zon deed zijn vacht zoals altijd oplichten als vuur. Met zijn staart wenkte hij de apprentice om hem te volgen, waarna hij met een snelle tred terug stapte naar de kamp ingang. Zijn poten leken hem haast automatisch door de doorntunnel te voeren, terwijl zijn gedachten nog steeds bij de droom hing. Voor hij het wist stond hij al voor Bluestar's den. De planten die ervoor hingen betrokken hem het zicht, maar hij wist dat ze daar was. In de den zelf konden ze gemakkelijk spreken zonder dat de andere katten het zouden horen. Daarbij was niemand zo brutaal om zomaar de leaders den in te lopen. Zijn groene ogen schoten even achteruit om te bevestigen dat Maskpaw nog altijd bij hem was. Nog eenmaal knikte hij, waarna hij zich weer richtte op de den. 'Bluestar, ik wil graag even met je spreken, Maskpaw is ook bij me' sprak hij helder, waarna hij een paar seconde wachtte en daarna de sluier van planten door stapte. De den was niet al te groot, maar genoeg om enkele katten te huizen. Zijn blik viel op de blauwgrijze poes die bij haar nest zat. Respectvol gaf hij een knikje, waarna hij een plekje uitzocht en ging zitten, wachtend op haar vraag wat het was dat hij wilde bespreken.

WORDS 341 TAGS Maskpaw & Bluestar NOTES None

Maskpaw wist al zo goed als wat het antwoord van de deputy zou zijn en kreeg zijn bevestiging dan ook niet veel later. Hij stond op en schudde zijn vacht even uit. Er zouden vast wel meer antwoorden komen op de vragen die er nog waren. Ze konden het hier niet bij laten. Het liefst wilde hij dat ze konden voorkomen wat er stond te gebeuren, maar de vraag was of dat ook maar zou lukken. Hij volgde Fireheart door de doorntunnel en richting Bluestar's den, maar als hij eerlijk was, wist hij dat hij niet echt aan het letten was op het pad waar hij overheen liep, maar meer op de droom die hij had gehad. Hij merkte het gelukkig nog wel toen ze bij de den aan waren gekomen en Fireheart even wachtte en iets naar binnen riep. Door de verse geur die rond de den hing wist hij zeker dat de leader in de den was. Het duurde niet veel langer voor de deputy de den betrad en hij volgde. Eenmaal binnenin de den zag hij dat de blauwgrijze poes naast haar nest zat. Hij boog even zijn kop respectvol en zocht daarna een plekje op waar hij kon gaan zitten. Het zou waarschijnlijk niet al te lang duren voor Bluestar de vraag zou gaan stellen waarom ze hier waren. De droom ging nog steeds door zijn kop heen en hij probeerde het te onderdrukken, want het was nu belangrijker dat ze het vertelden aan Bluestar en dan verder keken wat ze moesten gaan doen.

Bluestar zat met haar rug naar de opening van haar den toe, maar draaide zich vliegensvlug om toen ze de stem van haar Deputy in het gehoor kreeg. Ze was zo verweg geweest met haar gedachten sinds Darkfire. 'Bluestar, ik wil graag even met je spreken, Maskpaw is ook bij me' waren de woorden die hij zorgvuldig uitsprak. Ze knikte langzaam. "Maar natuurlijk Fireheart, wat is er?" Haar stem klonk schor, dit had haar laten kuchen in het midden van haar zin. Het leek alsof ze zwak was, niet instaat om haar woorden nog krachtig te laten klinken. Zoals een leidster dat moest doen. Maar juist op dit soort momenten kon ze haar Clan niet laten zakken, ze moest sterk zijn laten zien dat ze dit kon hebben, na alles wat er om haar heen gebeurde. Ze zag de ernst in de ogen van haar trouwe rechterhand, de ogen van Maskpaw stonden bezorgd, bang en een tikje hopeloos leek het wel. Wat was er in godsnaam aan de hand? Ze likte kort over haar poot, als teken van onverschilligheid. Alsof ze, wat er ook nu zou komen, zo weg kon wuiven. Zo kon oplossen zonder problemen. Maar wie weet wat er nu weer werd gezegd, nog een veraadder? Misschien was het Maskpaw wel, dat hem hetzelfde lot als Darkfire zou wachten, verbanning. Achterdocht groeide, en ze wachtte ongeduldig af tot de woorden van Fireheart eindelijk uit zijn mond zouden komen.

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Fireheart keek toe hoe de poes zich snel naar hen toedraaide en vervolgens vroeg wat er was. Het leek erop dat ze niet helemaal fit was en hij had maar één blik nodig om te kunnen zeggen dat ze nog altijd met Darkfire in haar hoofd liep. Piekeren en stres was nooit goed voor iemand, al helemaal niet als het in deze mate kwam. Zoals Bluestar net al had laten zien, kon het ook je gezondheid aantasten. Waarschijnlijk hielp dit haar nog meer de put in. Hij zelf had ook vaak de waan dat hij altijd sterk moest zijn, pushte zijn lichaam tot het uiterste in enkele gevallen. In dat opzicht leken de twee wel op elkaar. Zo toegewijd aan hun Clan, vandaar ook dat het haar zo zwaar viel. Een verrader die al de tijd voor haar neus had gestaan. Zij had niets gemerkt en net als Fireheart, gaf ze zichzelf deels de schuld. Althans, dat was wat hij ervan begreep. Zeker kon je nooit zijn van het gevoel van een ander, tenzij het je oprecht verteld werd. Van toneelspelen had hij nu al zo veel gezien, het perfecte voorbeeld ervan was nu verbannen. Hij was niet in staat geweest om door hem heen te prikken.

De jonge deputy slikte even, waarna zijn groene ogen naar Bluestar gleden. Ze had al zo veel zorgen en nu zou hij de stapel enkel groter maken. Zijn droom moest echter verteld worden, ze had het recht om dit te weten, nee ze moest dit weten. Bij het terughalen van de beelden steeg zijn vacht iets van spanning. 'Bluestar, ik en Maskpaw hebben beide een droom van StarClan gehad. Eentje waarin ons verteld werd over een prophecy. A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made.. Wij beide weten niet wat het betekend, maar het kan niet veel goeds voorspellen. Misschien is het goed om StarClan om raad te vragen?' legde hij haar voor. De ernst was duidelijk in zijn ogen te zien. Dit was niet zomaar een kleine boodschap van StarClan, dit kon enorm uitpakken. Hij zweeg verder en keek met een serieuze blik naar de poes om haar reactie te kunnen peilen. Zijn vriendin had het moeilijk en hij gaf haar nu deze boodschap. Terwijl ze met haar kittens zou moeten spelen zat ze hier binnen. Het was niet hoe hij het wilde zien, een beeld verstoord door de recente gebeurtenissen.

WORDS 431 TAGS Maskpaw & Bluestar NOTES None