It's nothing..

Zijn wonden sneden heftig door. Het leek of duizenden messen in zijn lichaam werden geduwd. Elke wond, elk beetje bloed leek nu zo veel malen meer en groter dan dat het eigenlijk was. Zijn kaken op elkaar geklemd kroop hij de zandkuil uit. Het was niet echt slim om midden in de training van Brightpaw zo plots weg lopen. Bright had al meer mee gemaakt dan je zou denken. Wat er nu rond spookte in haar hoofd, dat wou Softcream zich niet eens inbeelden. Zijn lange staart sloeg af en toe tegen een paar planten toen hij de weg weer op liep. De wonden staken venijnig. Die Shadowclan kater was niet echt de simpelste. En daarna nog die rogue. Natuurlijk vocht 'ie voor z'n Clan. Maar genoeg is genoeg. En nu is het even een time-out voor Softcream. Nu konden ze niet zeggen dat hij lui was, en dat Softcream niks deed voor zijn Clan. Niet dat ze dat ooit zeiden, maar goed... Zijn kussentjes raakte de grond keer op keer. In een ruime pas sprong hij door de kamp ingang en nam diep adem. Hijgend strompelde de karamel witte kater naar de Medicine cat den, en sloot zijn ogen even. Het zal wel niks zijn. Waarschijnlijk gewoon een bes tegen de pijn, en dat zou het wel zijn... Hij wandelde de den dieper in en opende zijn ogen weer. 'Is hier iemand?' Bulderde zijn stem door de den. Zijn lichaam was bekleed met wonden. Vooral de snede boven zijn oog. Die ging vlak door zijn oog, en daar dacht hij wel van dat die iets ontstoken was. Maar ja, hij was geen Med.cat die dat kon bevestigen. Hij ging zitten en sloeg zijn staart rond zijn voorpoten. 'Eh, hallo?' Luidde zijn stem weer hoog. Zijn ogen versmalde een beetje toen hij dacht iets te zien.

[Jayfeather of Maskpaw liefst c; en Brightpaw en Mapleleaf ook als ze willen]

Zo bezorgd als ze was bleef ze de hele tijd bij haar mentor. Wat was er aan de hand. Wat was er met hem gebeurd. Was het Darkfire? Nee, die was verjaagd, die kwam nu echt niet meer terug. Maar wie dan? Brightpaw keek naar Softcream of alles wel goed ging. Samen liepen ze hard, ook al zou het voor Softcream wel als rennen voelen, terug naar het kamp. De training was van korte duur geweest. Maar ze had genoeg geleerd, en ze kon dat trucje wel oefenen, en misschien kon ze er zelf ook wel wat bij doen. Dat zou meer indruk maken. Maar daar kon ze nu even niet aan denken. De zorgen om Softcream waren nu veel groter. Misschien waren de wonen wel geïnfecteerd met bacteriën, en dat kon nu echt niet gebruikt worden. Straks was het zo erg dat hij... Brightpaw schudde de gedachte weg. Alles was nu goed. Er kon niks ergs gebeuren. Het waren gewoon wat wonden die pijn deden. En Softcream had gewoon wat papaverzaadjes nodig. Dat was het niet meer. Na een poos gerend/hard gelopen te hebben kwamen ze samen het kamp binnen. Softcream raasde dit keer sneller naar de Medicine cat den. Brightpaw liep achter hem aan terwijl ze de blikken die ze kregen toe geworpen negeerde. Ze had nu geen tijd om te vertellen wat er allemaal was. Ten eerste, ze wou bij Softcream wezen. Ten tweede, ze wist niet eens wat er aan de hand was. Wat was er in Starclan naam gebeurd? 'Soft...' zei ze zacht terwijl ze naast hem ging zitten. De Medicine cat zou wel snel komen.