Sneak out. [&LIGHTPAW*]

Onderwerp: Sneak out. [&LIGHTPAW*] do 9 aug 2012 - 22:34

Een zachte zucht gleed over de lippen van Secondpaw. Ze verveelde zich eigenlijk te pletter hier in het kamp. Op een paar kits na die aan het spelen waren, wist ze niet waarheen ze kijken moest. In elk geval niet naar de grote, grijze kater die daar zo nors lag, want dan zou ze nog problemen krijgen ook. En op dit moment had ze even geen zin in problemen. Ze zuchtte even, waarna ze haar blik naar de andere kant van het kamp liet glijden. De uitgang was op dit moment zo aanlokkelijk voor haar. Ze stond langzaam op, waarna ze haar kopje een beetje scheef hield. Zou ze het ook gaan doen? Ze wist het niet zeker. Ze kon haar tijd moeilijk vergallen aan een mislukte jacht. Ook was het het dan ook niet waard om bestraft te worden door een andere Clankat, die veel ouder en ervarener dan haar was. Aan de andere kant, het was nog niet eens zo lang geleden dat ze leerling was geworden, die zielige blik die hielp bij ongemakken had ze nog steeds. Tot nu toe was deze nog altijd erg effectief geweest. De poes hoefde niet langer meer na te denken en begon haar tocht al naar het einde van het kamp. Echter, ze werd opgehouden door een blik die op haar brandde. Lichtelijk draaide de poes haar kopje, wierp een onschuldige blik op de grijze kater die daar lag en blikte weer naar voren. Hoe kon ze hem om de tuin leiden? Het hoefde echter niet meer te baten, de kater keek al de andere kant op, interesseerde zich vast niet voor zo’n klein wezen als zij. Nou ja, des te beter voor haar. Met opgeheven kopje en de zenuwen door haar lijf, liep de poes alsmaar verder naar de uitgang.

Een lichte zucht ontsnapte aan haar lippen toen ze veilig en wel, zonder al te veel problemen, uit het kamp gekomen was. Hier was de zuurstof zeer opmerkelijk. In het kamp was er ook wel zuurstof aanwezig, maar hierbuiten viel het haar toch meer op dan in het kamp. Genietend van haar eerste echte keer alleen uit het kamp, sloot ze haar ogen. Ze voelde zich gelijk al aangetrokken tot het geluid van een meertje. Echter, de kilometers die ze daarvoor moest wandelen, leken haar meer dan ze lief had. Ze keek rond zich heen en zuchtte even. Nu ze alleen was, stond ze er ook echt alleen voor. Ze besloot alles op alles te wagen en begon te lopen. Echter, na een paar stappen al, voelde zij de vermoeidheid al toeslaan. Ze had dan ook niet echt geweldig veel conditie. Misschien zou ze hier ergens nog een kat vinden die het zat was om alleen in het kamp te blijven, terwijl er buiten het kamp ook genoeg avonturen te vinden waren. Misschien ontmoette ze wel iemand waarmee ze goed kon praten. Ze sloot haar ogen en snorde even. Het was leuk om te zien hoe snel ze uit het kamp kon komen zonder al te veel moeite te doen. Het zou nog leuker zijn, mocht ze nu iets van voor haar Clan, waardoor Stormstar zag hoe goed ze was. Ze rilde van geluk als ze eraan dacht wat ze allemaal zou kunnen worden. Ze keek opzij naar het bos en glimlachte even, waarna ze met opgeheven staart verder liep. Het meertje verderop trok geheel haar aandacht. Nieuwsgierig liep Secondpaw er naartoe en boog zich voorover. Vaag zag zij zichzelf in de weerspiegeling. Gefascineerd door deze verschijning, lette ze even niet op. Ze kon alleen maar naar de vissen kijken en zich op de een of andere manier heel speciaal voelen.

De jonge apprentice lag rustig in de apprentices den. Weer geen training vandaag. Waar was die Lionclaw mee bezig?! Zo kon ze toch geen warrior worden? Gelukkig had ze een mentor buiten het kamp, Phantom, maar die had ze vandaag ook niet om te gaan trainen. En Wildpaw zou wel in het kamp zijn en daar trainen met zijn in-de-clan-toegewezen-mentor, of zo. Lightpaw gromde kort. Niks doen dus. Ja, daar werd je sterk van. Zeker. Lightpaw haalde haar ginger-gekleurde poot over haar neus en gaapte. Wou, nu gaapte ze ook al uit verveling. Lightpaw stond op en liep de apprentices den uit. Ze snoof de geur op. Misschien kon ze wat gaan eten? Lightpaw haalde loom haar schouders op en liep nonchalant op de prooi stapel af, ze griste een muis weg en ging er mee aan de kant van hem kamp liggen waarna ze rustig begon te eten. De vogels in de bomen maakte hoge irritante tjirp geluiden. Lightpaw gromde even. Die behoorde op de prooi stapel te liggen. Niet leven vrolijk in de bomen. Waarom was iedereen zo vrolijk? Beter gezegd, waarom ben ik zo geïrriteerd?! Lightpaw scheurde een stuk vlees van haar prooi op. Natuurlijk, om dat mijn o zo machtige warrior van een mentor me niet wilt trainen! Raasde er door haar kop heen. Na dat Lightpaw haar prooi op besloot ze dat ze maar beter het kamp uit kon om te gaan jagen. Dan deed ze tenminste wat nuttigs. Alleen.
Lightpaw liep het kamp uit en keek om zich heen. Het bladerdak was bedekt met groene bladeren, en hier en daar lagen wat bladeren op de grond, met allemaal takjes. Stukken gras staken boven de bladeren en takken uit en Lightpaw lette goed op waar ze haar poot neer zette. Haar gele ogen waren bevestigd op haar pad en haar andere zintuigen op het gene om d'r heen. Toen hoorde ze geritsel in de bosjes. De ginger-gekleurde poes draaide haar kop om. Lightpaw grijnsde en sloop er op af, toen zag ze een rat. Een waterrat. Ze zakte in een sluip-houding en ging er op af. Toen ze dicht genoeg was, sprong ze... recht in de kleine stroom, de waterrat zwom er van door en ging er aan de over kant weer uit en verdween toen. Lightpaw sloeg kwaad en gefrustreerd met haar poot in het water. Ze zwom het water uit en zag toen een andere poes zitten. Ook ginger-wit. Lightpaw herkende de poes als Secondpaw, een dengenote. 'Ehm, hallo,' groette ze Secondpaw. Ze schudde haar vacht uit en merkte op dat het water Secondpaw raakte. Ze glimlachte scheef naar de apprentice.

Toen er plots iets tegenover haar in het water plonsde, keek Secondpaw geschrokken op. Eerst dacht ze dat er een vijandelijke kat op hun gebied was gekomen, maar ze snorde algauw toen ze een bekende geur rook. Ze zou nu natuurlijk in lachen kunnen uitbarsten, maar dat deed ze niet. Ze zou het zelf ook niet zo… Nou ja, misschien wel. Meestal lachte ze om de stomste dingen. Dat waren dan meestal fouten of ongelukkig die zijzelf veroorzaakte. De prooi was er nu wel mooi door weggejaagd. Het muisje dat net nog Secondpaws aandacht had getrokken, was nu verdwenen. Hij stond niet meer op dezelfde plaats. Nou ja, er was de gehele dag toch nog wel één kans om een prooi te vangen? Ze kende alleen de vaardigheden niet van het leren, dus ja. Ze keek geamuseerd naar de poes die opeens voor haar te staan kwam. Even drong het niet tot haar door wie het was, maar algauw herkende ze de vacht. Het was Lightpaw. Glimlachend liep Secondpaw op de poes af. ‘Hallo, Lightpaw,’ begroette ze de poes vrolijk. ‘Een niet zo’n goede vangst, zag ik? Nou ja, dat zou mij ook nog kunnen gebeuren, hoor. Voel je er vooral niet slecht door.’ Ze likte het water weg dat op haarzelf terechtgekomen was. ‘Alhoewel je me daarvoor natuurlijk niet hoeft te bekogelen met water.’ Ze zei het plagend, zodat Lightpaw eruit op zou kunnen maken dat zij het niet meende. Ze keek naar de jonge leerling en besloot om het water van haar schouder te likken. Trouwens, nu rook ze ook een beetje naar een rivier, maar zo roken ze waarschijnlijk allemaal. Hun eigen geur, vis en rivier. Misschien was dat wel de herkenbare geur van de RiverClan. Secondpaw likte het water gauw van Lightpaws schouder en trok zich terug.

Kalm keek de witkleurige, rosse poes naar Lightpaw. Zijzelf was eigenlijk wit en oranje, terwijl Lightpaw meer oranje was dan wit. Ze verschilden dan wel een klein beetje van elkaar, maar toch vond Secondpaw hun vachten allebei even mooi. Misschien zouden ze qua karakter wel op elkaar lijken, wie weet. Glimlachend keek de jonge poes naar Lightpaw. ‘Ik denk wel dat je al een goede poging deed om de prooi te vangen,’ zei ze complimenterend tegen de poes, maar voornamelijk ook om haar wat beter te laten voelen. Zelfvertrouwen was immers een belangrijke schakel bij het jagen, had ze gehoord van een van de oudsten. En die zouden het wel weten. Oké, ze waren misschien wat knorrig, maar toch. ‘Ikzelf zou het niet eens opbrengen om een prooi te kunnen vangen.’ Ze keek even treurig naar de grond. ‘Ik heb nog geen mentor. Stormstar heeft mij nog geen mentor gegeven.’ Ze zei het zachtjes, alsof zij zich ervoor schaamde. Ze keek even naar de poes en glimlachte daarna zachtjes. ‘Ken jij een paar vaardigheden die je me zou willen leren?’ Vragend keek de jonge poes naar Lightpaw, terwijl ze zich lichtelijk opgewonden voelde worden. God, wat zou het toch geweldig zijn, mocht ze als leerling al haar eerste prooi kunnen vangen. Wie ze dan ook als mentor zou krijgen, diegene zou dan trots zijn op haar. Maar ze vond het al knap van Lightpaw dat die een poging durfde te doen tot het jagen op prooi. Ze keek kalm naar Lightpaw, wachtend op het antwoord.

Onderwerp: Re: Sneak out. [&LIGHTPAW*]