vriend of vijand?

Vroeg was ze vertrokken. Dagen had ze gejaagt en ze was gelukkig al wat bij gekomen. Haar zorgen nog steeds bij haar. Maar dat was vermindert door haar nieuwe leven. Waarom zou ze zich nog zorgen maken over haar zus. Daar in die andere clan. Ze walgde er van. Letterlijk. De zon kwam net door de takken van de bomen. Eindelijk was het weer groenblad. En wat was redflower daar blij mee. Deze dagen waren ook langer en ze deed niets liever dan gewoon blijven lopen zonder te slapen. Slapen dat bracht toch alleen maar nare dromen en herinderingen dat ze liever kwijt wilde. Haar zintuigen waren gespannen. Opzoek naar een smakelijke prooi. Maar een andere greur drong in haar neus door; Een katte geur, de geur van een clan kat. Wat een geluk. Of niet? Ze maakte ze liever allemaal zelf af. Maar jammer genoeg kon ze dat niet doen; In sluip houding ging ze richting de geur. Het werd sterker gemate ze dichter kwam.

EEn witte gestalte kon ze zien opdoemen. Smakelijk gezicht. Maar ze wist uit ervaring dat het beter was te wachten, dan meteen aantevallen. Maar nog een ander geluid wat verder trok haar aandacht. Haar spieren spanden zich op en zachtjes gingen haar nagels in en uit. Haar blik gevesticht op de witte kat. Haar gehoor gevesticht op een onbekende. Die ze niet kon ruikezn nog zien alleen horen; Langzamer dan ooit sloop ze nog wat dichter bij de witten kat. Het was een zwerfkat, zoals je hier wel vaker aantrof. Ze bleef zitten en verstopte zich vervolgens in een paar gerotte varens. Dat zou haar geur ook wel wat verbergen. Daarna verzette ze haar stem in een kille grauw. "Wat doe je daar!"
Het leek op een waarschuwing.

[Swift en Darkblood]

Aan het begin van de dag was ze al van plan om een dagje niks te doen. En zoals haar intuïtie haar vertelde, was ze daar ook wel aan toe. En toch kon ze het niet laten om nog een prooi te vangen voor de Clan, voordat ze naar de grenslijnen zou trekken. Vandaar dat de witte kattin door het bos liep in het ThunderClan territorium, op zoek naar de kleinste beweging, of het zachtste geritsel. Met gespitste oren en wijd opengesperde ogen tuurde ze de omgeving af. Ze bewoog zich geruisloos voort door de dorre grond van het bos. De bomen hielden de meeste zonnestralen tegen waardoor de koelte zich om het woud wikkelde. Soms braken er een paar zonnestralen door het dikke bladerdek, wat een prachtig effect gaf op het bos. Een bijna niet te horen ritseling hoorde Swiftheart ongeveer op vijf meter achter zich. Zonder ook maar een enkel geluid te maken draaide ze zich om. Achter haar zat een zwarte merel, niets vermoedend een beetje tussen een paar takjes te scharrelen. Swiftheart sperde haar ogen wijdopen om elke beweging die haar prooi maakte goed te kunnen volgen. Ze zakte neer in de jacht houding en voetje voor voetje schuifelde ze dichterbij. Toen ze het goede moment te pakken had, wiegde ze iets naar achter, spande ze haar spieren aan en nam een krachtige sprong. Ze stak haar klauwen naar voren en greep naar in de richting van de merel. Voordat die er erg in had, was hij bevangen in de scherpe klauwen van de witte kattin. Met een snelle beet in de nek van de merel was er een einde gekomen aan zijn leven. Fier, met een opgeheven staart en haar kop omhoog bekeek ze haar prooi. Wel een aardige vangst, toch? dacht Swiftheart. Ze legde haar prooi om de grond en likte haar klauwen af, die een beetje rood waren van het bloed. Nadat ze zich nauwkeurig schoon had gemaakt nam ze haar prooi weer in haar bek en liep richting het kamp van de ThunderClan. Trots legde ze haar redelijk grote prooi op de prooistapel, en bekeek de rest. Voor vandaag zou de Clan genoeg te eten hebben. Het bos was in deze tijd vol van leven. Nieuwblad vond Swiftheart altijd de mooiste tijd van het jaar. De zon was dan nog niet zo warm, maar toch lekker. Op dat moment zette ze weer een stap achteruit, en liep weer het kamp uit van de ThunderClan. Zoals ze al aan het begin van de dag van plan was, zou ze naar de grenslijnen gaan. Kon ze gelijk opletten dat er geen andere Clan katten hun territorium inglipten, om wat prooi van hun te stelen. Niet dat dat nodig was in deze tijd, maar je kon het maar nooit weten.. Tijdens haar wandeling richting de grenslijnen bewonderde ze het prachtige natuurgebied waar ze doorheen liep. Flauwe zonnestralen schenen neer op haar sneeuwwitte flanken, die heen en weer beweegde door de stappen die ze nam. Eenmaal bij de grenslijnen aangekomen, keek ze richting de splitsing tussen het territorium van de ThunderClan, en de andere Clans. Swiftheart nam een zithouding aan, en sloeg haar staart om zichzelf heen. Ze ging in de schaduwen van een dichtbije boom zitten. Terwijl ze langzaam wegruste, en haar ogen half sloot, werd ze wakker geschokt door een niet erg vriendelijk grauw achter zich. Verschrikt draaide Swiftheart zich razendsnel om, haar staart recht in de lucht. Haar hard bonsde in haar keel en haar adem stokte. Met vlugge bewegingen gleden haar ogen over het landschap, kijkend waar het gelijk vandaag kwam. Na enkele angstaanjagende secondes kwam er een redelijk pluizige poes tevoorschijn, met de kleurtinten van een lapjeskat. "Wat doe je daar!" schreewde de kat naar Swiftheart. Onthutst wist ze dat het een Clan kat was, maar ze kon zo niet ruiken welke Clan, door de spanning. Toen ze hersteld was, zij haar intuïtie dat het een BloodClanner was. Hoe kon het ook anders, dacht Swiftheart bij zichzelf. Ze wist dat je moest uitkijken bij dit soort katten, vertrouw nóóit een BloodClan kat.. Swiftheart nam een vijandige blik in haar ogen en zei toen, als antwoord op de opdringerige stem van de andere kattin: 'Ik kijk of er niet stiekem wat andere katten óns territorium opglippen.' Had ze gezegt met enige spotting in haar stem. En met die spotting probeerde ze het vooral wijs te maken aan de pluizige poes die wel heel dicht tegen de grenslijn aankwam. Ookal stonden ze ongeveer 15 meter van elkaar af, toch beangstigde het Swiftheart.

Een zilvere schaduw bewoog zich soepel door de vroege middagzon. Bloedrode ogen keken het Bloodclan Territorium door. Darkblood was van plan naar de grenslijnen te gaan. Meestal waren daar ook andere Bloodclanners. En misschien konden ze nog wat prooi stelen bij andere Clans. Ze liep het Bloodclan Territorium uit.


Toen ze door de bosjes liep. Stond ze stokstijf stil. Hoorde ze daar een stem? Ja, ze wist het zeker. Ze hoorde iemand zeggen: 'Ik kijk of er niet stiekem wat andere katten óns territorium opglippen.'
Ze hoorde en spottige klank. Ze dacht kwaad: Wat denkt die poes wel? En tegen wie had ze het eigenlijk? Ze liep er vastbesloten heen, met haar staart fier geheven. Ze zei: Wel, En wat doe jij hier met deze onbekende poes Redflower? Darkblood had haar naam wel eens horen vallen in het Bloodclankamp. Ze ging naast Redflower zitten.


Ik zou maar weggaan, 2 tegen 1 is niet best hoor. Siste ze een beetje spottend. Ze ontblootte haar nagels. En ze grijnsde gemeen naar de sneeuwwitte poes. Ze vroeg: Wie ben jij eigenlijk. En wat doe je hier nog. Ze zwaaide met haar staart over de grond zodat er stuifzand in het gezicht van de poes waaide. Darkblood lachte spottend. En ze keek weer grijnzend naar de witte kattin. Ze liep een rondje om haar. Zodat ze haar later kon herkennen. Toen ging ze weer naast Redflower zitten en zei: Ken jij deze witte poes eigenlijk?

De kat draaide zich geschrokken om. Natuurlijk een thunderclan kat. Waarom die clan. Alle clans zijn goed. Behalve die. Door haar zus die er bij zat kon ze die katten moeilijker afmaken dan andere. Wat eigenlijk totale onzin was. Maar Redflower kon er nu eenmaal niet aan doen, dat ze er zo aan dacht. 'Ik kijk of er niet stiekem wat andere katten óns territorium opglippen.' Had ze gezegt met enige spotting in haar stem. Weer kwam een lichte grauw op in haar stem. Maar die verstomde snel. Langzaam kwam ze weer wat dichter en ging ze zitten. Redflower ontspande haar spieren en zei een hele tijd niets. Ze bleef de katin aan kijken. "Wel, als je het toch wilt weten. Die glippen hier al heel de dag in en uit hoor." Ze zei het rustig en zo vriendelijk als ze kon. Maar diep binnen in kon je valsheid horen. Misschien was het beter geen vuurtje te stoken. Misschien was het beter eerst eens goed na te denken. Maar met zo'n kat in de buurt kopn ze nooit goed na denken. Dan begon haar leven weer op te komen. Langzaam schudde ze haat kop. Om haar gedachten weer helder te maken.
Een onbekende stem kwam dichter bij. "Wel, En wat doe jij hier met deze onbekende poes Redflower?" Darbood kwam bij haar zitten. Ze schudde haar hoofd. "Ik zou maar weggaan, 2 tegen 1 is niet best hoor." Darkblood was een vrede poes. Perfect voor zo'n geval als deze die nu voor hun stond. Wie ben jij eigenlijk. En wat doe je hier nog. Ze zwaaide met haar staart over de grond zodat er stuifzand in het gezicht van de poes waaide. Darkblood lachte spottend. Ook Zij moest wel valsjes lachen. Dit was zo goed gepland. Maar toen kwam die vraag. "Ken jij deze witte poes eigenlijk?" Haar nek haren gingen lichtjes naar boven.
"Waarom zou ik me verlagten tot hun soort. Dat mijn zus in hun clan zit is voor mij genoeg."
Zei ze lichtjes grauwend. Ze keek naar de witte poes. "Wil jij het echt opnemen tegen ons twee?" Haar stem klonk nu weer vriendelijk. Ze hield er vban te sppelen met andere katten. Zo konden ze moeilijk vat op haar krijgen. "Want ik zweer je, dat wij dan het laaste zijn dat je in dit leven zal zien." expres zei ze 'in dit leven' Doordat ze in een clan was geboren wist ze dat ze geloofden in de sterrenclan en dat die hun beschermden en bla...bla...bla. Ze verachte elke gedachte en spreekwoord. Haar pluizige staard ging langzaam heen en weer. Langzaam begon ze te lachen. "Maar voor dat je beslist, zou je beter antwoorden op de vraag van darkblood hier. Want het zou jammer zijn dat we dan niet konden door vertellen hoe, je door een stom ongeluk om het leven kwam en dat je door dat ongeluk.... Ik geef maar een voorbeeld hoor. Je clan veradde en dus .... Je begrijpt me wel." Ze hoorde haar mentor weer spreken. Je moet het slim spelen en echte krijger valt het hart aan. Daarna het lichaam.

Redflower had haar aangekeken alsof ze voor gek verklaart werd. Swiftheart zelf wist dat er wat achter zat, maar ernaar vragen zou dodelijk zijn. Het zou deze kattin nog veel bozer maken, en aangezien dit niet nodig was strikte ze zichzelf de mond dicht. Nadat de BloodClan kat een grauw uit haar mond liet vallen, zwakte die plots af. Swiftheart zag met angstige blik hoe de kattin een paar stappen dichter in haar buurt kwam. Zelf deed ze een paar stappen achteruit, met schuifelende passen. Laat een kat die zich vijandig opsteld nooit dicht in je buurt komen, dacht ze bij zichzelf. Weer kwam die starende blik in de ogen van Redflower. Waarschijnlijk had Swifheart een zwakke plek gevonden. Heel misschien zou dat nog goed pas pas kunnen komen.. Toen begon Redflower weer verder te praten; "Wel, als je het toch wilt weten. Die glippen hier al heel de dag in en uit hoor." Ze zette een vreselijk nep vriendelijke stem op. De valsheid kon je zo herkennen. Maar daar had ze wel een punt. Met een stalen gezicht had ze zelf geantwoord; 'En daarom ben ik hier ook.' Ze likte haar neus af. Deze kat kon ze nog wel aan, voor als het erop aankomt. Opeens kwam er een andere kat tevoorschijn, ook een BloodClan kat. En daar zal je het hebben, dacht Swiftheart. Erger kon het niet worden. Met afgrijnzen keek ze naar de andere BloodClan kattin. Deze was duidelijk een stukje agressiever. Toen ze naast Redflower ging zitten, sprak ze; 'Wel, en wat doe jij hier met deze onbekende poes Redflower?' En natuurlijk kon het erger. Natuurlijk kende deze poes Redflower. Want ja, zo zat Swifthearts leven wel in elkaar. Als in een masker wat Swiftheart opzette, toonde ze geen enkele emotie in haar gezicht of lichaam. Maar door haar hoofd gingen allerlei gedachtes, die ze deze katten beter kon besparen. Darkblood ging haar punt duidelijk maken. 'Ik zou maar weggaan, 2 tegen 1 is niet best hoor.' siste ze de ThunderClan poes toe. Ze ontblootte haar blinkend scherpe tanden. Ze duwde Swiftheart een wrede grijns toe. Een normale kat zou nu toch echt moeten oppassen. Integendeel tot Swiftheart, die haar standpunt staande hield. 'Wie ben jij eigenlijk. En wat doe je hier nog.' had Darkblood gevraagt. Met een ijzeren stem antwoordde ze; 'Ik ben Swiftheart, een kat van de ThunderClan. Wat ik hier nog doe? Ik houd onze grens vrij van mormels zoals jullie.' Die zin gaf zichzelf een beetje kracht en vertrouwen. Darkblood zwiepte haar staart over het beige kleurige zand, zodat er een paar deeltjes ervan opstoven. Het waaide in Swiftheart gezicht, waarbij ze haar ogen dichtkneep. Eingelijk maakte dit alles haar alleen maar kwader, dus dat had ze beter niet kunnen doen. Ze opende haar ogen weer en keek de 2 poezen die voor haar stonden aan. Ze wendde, als een echte krijger, haar blik niet af. Darkblood lachte spottend, en Redflower deed gezellig mee. Toen stond Darkblood op, en wandelde om haar heen. Ze zette haar nagels uit, voor het geval ze ze nodig had. De poes nam, tot opluchting van Swiftheart, haar plaats weer in naast Redflower. Toen ze zich weer geïnstalleerd had op haar plek, wendde ze haar blik naar Redflower. Darkblood vroeg aan haar: 'Ken jij deze witte poes eigenlijk?' Swiftheart liet haar blik op Redflower vallen. Ze zag dat haar haren iets omhoog gingen staan. Ook dit schouwspel deed de ThunderClan poes goed. 'Waarom zou ik me verlagten tot hun soort. Dat mijn zus in hun clan zit is voor mij genoeg.' Dít was dus de reden waardoor Redflower in het begin zo zat te treuzelen. Toen ging Redflowers blik weer naar de witte poes. 'Wil jij het echt opnemen tegen ons twee?' Snel ging Swiftheart na wat ze hierop zou zeggen, maar veel tijd had ze niet, want ze ging nog door met haar 'spelletje'. 'Want ik zweer je, dat wij dan het laaste zijn dat je in dit leven zal zien.' Deze zin ging Swiftheart te ver. Met een nijdige blik antwoordde ze; 'Als het erop aankomt, dan doe ik dat. Ik zal de Clan beschermen met mijn eigen leven!' Tijdens deze zin spuugde ze bijna op de 2 poezen voor zich. Hoor ogen spuwde vuur, en ze zat vol wraak. 'Maar voor dat je beslist, zou je beter antwoorden op de vraag van darkblood hier. Want het zou jammer zijn dat we dan niet konden door vertellen hoe, je door een stom ongeluk om het leven kwam en dat je door dat ongeluk.... Ik geef maar een voorbeeld hoor. Je clan veradde en dus .... Je begrijpt me wel.' zei de pluizige, lapjes kleurige kat. Oh, ik begrijp je goed genoeg, dacht de witte kattin bij zichzelf. Dit zei ze niet hardop, want het zou er niet meer uitkomen als een normale zin, zo kwaad was ze. Ze zweeg. De pijnlijke stilte leek wel uren te duren, ookal wist ze dat het nog niet eens 3 seconden waren. Haar hoofd bonkte, en haar poten trilden. Ze kon niet meer normaal stil zitten.

'Ik ben Swiftheart, een kat van de ThunderClan. Wat ik hier nog doe? Ik houd onze grens vrij van mormels zoals jullie.' Darkblood gromde zachtjes. Agh ja, het kan ook niet anders die watjes van de Thunderclan vinden zichzelf heel wat, He Redflower? En trouwens. Het enige mormel hier ben jij mislukte kittypet. Siste ze. 'Wil jij het echt opnemen tegen ons twee?' Zei Redflower terwijl ze haar blik afwende naar de witte poes. 'Want ik zweer je, dat wij dan het laaste zijn dat je in dit leven zal zien.' Zei RedflowerDarkblood knikte mee.


Als het erop aankomt, dan doe ik dat. Ik zal de Clan beschermen met mijn eigen leven!' Darkblood lachte de poes vol in het gezicht uit en zei: Oh nu moeten wij zeker bang worden? Darkblood keek hoe de witte poes kwaad naar hun keek, 'Maar voor dat je beslist, zou je beter antwoorden op de vraag van darkblood hier. Want het zou jammer zijn dat we dan niet konden door vertellen hoe, je door een stom ongeluk om het leven kwam en dat je door dat ongeluk.... Ik geef maar een voorbeeld hoor. Je clan veradde en dus .... Je begrijpt me wel.' Darkblood zei: Ja, dan kunnen we zeggen dat je wel een paar seconde tegen ons standhield. En ze knikte alsof het serieus was. Darkblood zei: Hé Redflower, denk je ook niet dat die thunderclankatten het al in hun broek doen als ze een Bloodclankat zien? Darkblood zei het expres hard, zodat Swiftheart leuk mee kon luisteren. Ze zei: Hé en we moeten je naam weten, zodat we het de wereld rond kunnen galmen. Dus, Hoe heet je?

Oranje= Swiftheart
Rood= Darkblood
Donkerrood= Redflower
(flut)

; 'Als het erop aankomt, dan doe ik dat. Ik zal de Clan beschermen met mijn eigen leven!' zei swiftheart. Die duidelijk meer in zich had dan ze er op het eerste zicht uit ziet. Het bleef even stil. Maar er kwam al snel weer beweging. Op haar zinnen had darblood geen beter zegje kunnen doen. ", dan kunnen we zeggen dat je wel een paar seconde tegen ons standhield." En ze knikte alsof het serieus was. Darkblood zei: "Redflower, denk je ook niet dat die thunderclankatten het al in hun broek doen als ze een Bloodclankat zien?" redflower lachte gemeen. " het perfecte voorbeeld daar van staat voor je Darblood. Moet je haar zien trillen. Plus ik vind persoonlijk dat ze ook behoorlijk wit ziet." Ze kon moeilijk anders want ze was een witte kat. Maar het kwam zo goed uit." Hé en we moeten je naam weten, zodat we het de wereld rond kunnen galmen. Dus, Hoe heet je?" Redflower schudde langzaam haar hoofd. Het was zo heerlijk om met je vijand een leuk spelletje te spelen. maar dit was nog beter. Langzaam stond ze op; Zoals normaal geen spier was gespannen. Ze deed een paar rondjes om de witte kattin. Om haar wat beter te bekijken. Ze ging naast de witte kattin zitten en bleef stil. Ze legde haar staart mooi over haar poten. Haar naam is swiftheart. Wat een kleefe koek. Ze hadden je beter wittje genoemd." Ze bleef weer even zitten en keek met haar oranje ogen dringend aan. Daarna ging ze weer naast darblood zitten. Deze poes was niet veel nieuws. Weer zo een clan kat. [b"weetje wittje. Je doet nu heel erg stoer en zo. Maar het zou gemakkelijker zijn als je gewoon toe gaf dat je bang bent. We kunnen het zien hoor en het is geen schande. Iedereen is wel eens bang. Vooral van ons. Maar wat ik je wilde vertellen, is dat je bent een clan kat en alle clan katten lijken op elkaar. Ze volgen allemaal de zelfde regels, en toch haaten jullie elkaar. Dus als wij jullie gewoon gaan vermooden is het niet leuk meer toch darkblood."[/b] Zei ze zo snel dat het nauwelijks te volgen was. Ze wende haar blik af. richting thunderclan gebied. 'En het stelt toch allemaal ook niet zo veel voor." dacht ze in zich zelf. Ze keek woedend weer neer naar de witte kat. haar oranje ogen gloeiden op. Ze was woedend van binnen. Zelf wist ze ook nog niet zo goed waarom. Maar om de een of andere reden wilde ze die kat nu gewoon meteen af maken. als wraak, wraak op het onrecht en om de bloodclan weer een goede naam krijgen. " Plus als bloodclan katten hebben we onze naam groot te houden." Ze lachte nog eens gemeen en keek weer naar darkblood. Heel gemeen met een rood vuur in haar binnenste. Ze zou het niet toe geven. Maar wat was ze blij dat darkblood er was. Dat maakte het wat gemakkelijker.

Bij het moment dat Swiftheart het woord 'Mormels' in haar mond nam, begon Darkblood onbehagelijk te grommen. Ze wist dat ze die eigenlijk niet had moeten doen, maar een beetje zelfverzekerheid mocht ze wel tonen tegen twee van zulke BloodClanners. 'Agh ja, het kan ook niet anders die watjes van de Thunderclan vinden zichzelf heel wat, He Redflower? En trouwens. Het enige mormel hier ben jij mislukte kittypet. ' wierp Darkblood zich tegen in de strijd. Ja, dan kunnen we zeggen dat je wel een paar seconde tegen ons standhield.' Paar seconden he? Nou we zullen zien.. dacht ze bij zichzelf. Ze wist dat katten haar altijd onderschat hadden, maar als je haar écht boos had gemaakt, piepten ze al gauw wel anders. Darkblood knikte bloed serieus bij het zeggen van haar zin. 'Hé Redflower, denk je ook niet dat die thunderclankatten het al in hun broek doen als ze een Bloodclankat zien?' zij Darkblood tegen Redflower, duidelijk hard genoeg om het over Swiftheart te hebben. 'Het perfecte voorbeeld daar van staat voor je Darblood. Moet je haar zien trillen. Plus ik vind persoonlijk dat ze ook behoorlijk wit ziet.' zei Redflower als antwoord op Darkblood. Hier ging ze maar geen antwoord op geven, dit waren weer een van die zielige opmerkingen omdat ze haar persoonlijk gewoon niet aankonden. 'Hé en we moeten je naam weten, zodat we het de wereld rond kunnen galmen. Dus, Hoe heet je?' zei Darkblood weer in haar richting. 'Dat heb ik al gezegt, hond!' siste Swiftheart naar de kat voor haar. Redflower stapte op, en liep weer een paar rondje om de witte kattin heen. Dit keer nam ze niet haar plaats naast Darkblood in, maar ging naast Swiftheart zitten. Ze sloeg haar staart over haar poten en keek vol verwachting weer richting Darkblood. 'Haar naam is Swiftheart. Wat een kleffe koek. Ze hadden je beter witje moeten noemen.' Na een paar secondes te hebben gewacht stond Redflower weer op. Op de helft wat deze katten zeiden had ze genoeg antwoorden, maar ze wilde zich gewoon niet vuilmaken aan zulke walgelijke katten als hun. 'Weetje witje. Je doet nu heel erg stoer en zo. Maar het zou gemakkelijker zijn als je gewoon toe gaf dat je bang bent. We kunnen het zien hoor en het is geen schande. Iedereen is wel eens bang. Vooral van ons. Maar wat ik je wilde vertellen, is dat je bent een clan kat en alle clan katten lijken op elkaar. Ze volgen allemaal de zelfde regels, en toch haaten jullie elkaar. Dus als wij jullie gewoon gaan vermooden is het niet leuk meer toch darkblood.' ratelde Redflower aan een stuk door, Swiftheart kon het nauwelijks volgen. Omdat de laatste zin voor Darkblood was, wachtte ze zijn antwoord op, en zweeg zelf. Dit was gewoon echt zielig, meer voor hun dan voor Swiftheart. Redflower keek met oranje gloeienden ogen richting Swiftheart. De witte poes wist dat ze echt boos was, maar daar werd haar eigen wraak alleen maar groter om. Hoe meer je deze katten op de kast jaagt, hoe beter. 'Plus als bloodclan katten hebben we onze naam groot te houden.' zei Redflower tot beslot. 'Jullie hebben niks om hoog te houden. Bij elke Clan staan jullie bekend als een zielig hoopje katten die niks beters te doen hebben dan andere irriteren. Maar, hou je klein vooral hoog.' Bij dat laatste gaf Swiftheart een vreselijk sarcastische knik. 'En trouwens, als jullie het echt tegen mij op willen nemen, zou het misschien wat eerlijker zijn wanneer het een tegen een is. Maar aangezien zulke watjes als jullie dat niet kunnen.. Tja. Dan moet ik maar weer eens gaan.' Vrolijk speelde ze het spelletje mee, dit was dan ook een van haar specialiteiten.