Together [only Ziva]

Soms moet je nadenken over de mogelijkheden om te sterven. Welke je het fijnst lijkt. Water is een goede manier om te sterven, maar als je een tweede maal kon sterven, lijkt vuur mij ook geen slecht idee. Er zijn zoveel manieren, en je moet toch een keer sterven, soms sneller als dat het moet. Waarom zou je twijfelen, als je net zo goed kan sterven, dan ga je een nieuw leven te gemoet.

Smeyer brande, het vuur zat om haar heen, Haar vacht zat onder de vlamen, en elk haartje verbrans één voor één. Ze bleef zitten en lachte. Ze brande in het helle vuur. Ze keek de duivel recht aan, en straalde geen beetje angst uit. Ze kon dit aan, ze was niet bang, zij zal alles overleven. Terwijl zij iedereen om zig heen bang zag sterven, en de nieuwe katten die binnen kwamen, die angstig waren voor het vuur. Die gingen sterven. Alles aan hun straalde angst uit. Het vuur verbrande haar vacht, al zag je geen verandering. Ze lachte en sprak 'Nog even en mijn straf zit erop, dan kan ik weer terug keren' Sprak ze. Ze voelde angst van de duivel, 'daar hheb je er wwwwweer zo een' Sprak hij. Smeyer lacht. Waarom bang zijn, als je er van kan genieten' Sprak ze. Ze voelde schokken, de brand verdween, en ze viel naar beneden, en landen keurig op haar poten, ze was weer terug.

Smeyer opende haar ogen. Het was ochtent. het was nog schemerig buiten. Smeyer geeuwde, en stond op. Ze rende het bos pad op, De eerste zonnenstralen schenen op haar vacht. Smeyer hield meer van de nacht, maar ja de ochtent moest ook een keer komen. Ze sliep weinig, maar daar kon ze tegen. Ze was niet gewend om veel te slapen. Ze leefde dag en nacht. Ze was niet bang voor de nacht, zoals sommige katten we waren. De nacht is niet de hel, maar de hemel. De hel is haar hemel, waar zij later liever heen zou willen. Ze geloofde wel dat er een sterreclan is, maar niet dat ze daar heen zou willen, tussen de engeltjes leven pff, dat zou ze niet willen. Smeyer ging liggen op een open plaats, bij het water. Ze nam een slok. Het koele water gleed door haar ligaam. Het was warm weer, en de zon scheen nog niet eens. Het zou een warme dag worden, jammer genoeg. Smeyer, had liever sneeuw. Ze hield van sneeuw. Ze dacht aan Ziva, ze zou haar vandaag zien. Hier op deze plaats. Ze had niet veel vrienden, gewoon omdat ze niemand vertrouwde. Ziva kende ze al sinds kit, dus dat was haar vriendin. Gewoon vrienden. Ziva vertrouwde ze, en dat was zeldzaam, ze vertrouwde echt bijna niemand, al dachte sommige wel dat zij te vertrouwen was, en dat ze hun dan ook vertrouwde, al was dat in de meeste gevallen niet zo. Ze hoorde geritsel achter haar. 'Ziva?' Sprak ze kort, en keek om. Ze zag de rode ogen door de bosjes heen. Ze zag haar zwarten vacht. 'Kom liggen' Vroeg ze, terwijl ze weer naar het water keek, wat oranje gekleurt was. De eerste zonnestralen weerspiegelde in het water. 'Hoe is het?' Vroeg ze. Dit keer was het een vraag, die ze wel geïntreseert stelde. Normaal vroeg ze het, maar kon haar het antwoord niets uitmaken. Ze glimlachte licht, en keek Ziva aan. Ze keek recht in haar glimende rode ogen. Het viel haar wel op, dat steeds meer katten rode ogen hadden. Eerst was er bijna niemand met rode ogen, hoorde ze van de ouderen, die ze wel is horen praten. Ze wist niet waarom ze daar nu ineens op kwam, maar ja, soms kom je op de vreemste dingen. Ze likte haar poten schoon. Haar lange haar lag op de grond. Er was een nadeel aan lang haar, als je ligt word het vies, als je zwemt, blijft het eeuwen nat. Maar ja, zelf vond ze het wel mooi. Ze was wel blij met haar vacht, al had ze soms liever een mooie korte vacht net als Ziva. Maar ja, ze heeft niks te willen, somige dingen zijn nou eenmaal zo, en daar moet je mee leven.

Een zwarte schaduw gleed langs de bomen heen. Gevolgd door een lange, dikke staart. Haar uitgeworpen klauwen waren zichtbaar, en haakte keer op keer in de grond. Ziva probeerde haar snelheid op te bouwen, en het witte ding voor haar in te halen. Na een poosje gerend te hebben begon dit wel zwaar op haar geduld te werken. Hier moest een eind aan komen. De gitzwarte Bloodclan kattin waagde de sprong, en zweefde voor een paar tellen door de heldere hemel. Echter was het dier onder haar opslag dood. Ziva's grote lichaam was de doods oorzaak. Ze vernauwde haar vuurrode ogen tot kleine spleetjes, en raapte het dier op. Hier zou ze nog wel eens een mondvol aan hebben. Ze voelde haar flanken nog zwoelen van het rennen. De achtervolging was niet echt bepaald wat ze gehoopt had, maar de uitslag was geslaagd. Haar staart torende af en toe boven struiken uit. Tja, Ziva was nu eenmaal groot en sterk gebouwd. Echter zaten haar spieren net niet in de weg, en blokkeerde het haar snelheid niet. Het konijn dat in vastgeklemd tussen haar kaken hing maakte het onmogelijk voor Ziva om rustig op adem te komen. Het was zeker een geslaagde jacht. Dit konijn zou vele kitten monden kunnen vullen, maar zoals iedereen het wel verwachtte, hield Ziva dit voor haarzelf. Die jonge misbaksels hadden hun nog niet bewezen, en deden niks. Ze waren het niet waard. Ziva stond niet toe dat zij voor hen moest jagen, en er niets voor in de plaats kreeg. Dan was het zinloos.

Een paar seconden liet ze het konijn vallen, en hijgde haar vermoeidheid uit. De hitte combineerde niet echt meer met haar prestatie van daar juist. Normaal gezien had ze wel genoot van de stralen van de zon, maar dit kroos de lijn even. 'Ziva?' Klonk een stem vanuit achter de varenstruik heen. Ze doorboorde met haar felle ogen de struik, en bestudeerde hetgeen dat blijkbaar haar naam kende. 'Kom liggen' De stem klonk bekend. Angstaanjagend bekend voor Ziva. Ze waagde haar zichtbaar, en stapte de bosjes uit. 'Smeyer.' Mauwde ze toonloos, en gunde haar een knikje als begroeting. Ze ging in op de uitnodiging, en liet haar lichaam zakken. Ziva nam plaats naast de zwart-witte kattin, en begon haar zwarte vacht te likken. Niet voor het proper te maken, voor verfrissing. Een tel dacht ze weer aan het konijn, en de volgende second rende ze terug door de varens heen. Ze pakte het witte ding op, en vluchtte ermee naar Smeyer. Vlak voor Smeyer's poten dropte ze het dier, en ging weer liggen. 'Hoe is het?' Ziva keek haar kil aan, en opende haar mond. 'Gewoontjes. Niet slecht, ook niet weer zo goed..' Beaamde ze. Ziva vuurde haar aandacht weer op Smeyer, en vroeg haar hetzelfde. 'En met jou?'