I can't tell it to her

Onderwerp: I can't tell it to her za 28 jul 2012 - 17:12

Softcream zette twee stappen uit het kamp en snoof de ochtend lucht in. Het was een frisse geur, zoals altijd. Vooral in deze tijd van het jaar. De creme kleurige kater draafde op een rustig tempo verder. zand fladderde op toen 'ie toch besloot iets sneller te rennen. Zijn lange staart danste vrolijk achter hem aan. Zijn maag was in de knoop. Niet van pijn, van innerlijke gevoelens. Dat had iedereen zeker toch? Een paar dagen geleden had hij een kattin ontmoet. Mapleleaf, iemand van de Thunderclan. Hij voelde iets voor haar, maar was niet echt zeker of het gewone vriendschap was, of misschien iets anders.. Zijn kristalblauwe ogen twinkelde vriendelijk. Softcream kwam glijdend tot stilstand, en nam even de omgeving in hem op. Hij was gearriveerd bij de vierboom. Dat was een plek waar alle vijf Clan samen kwamen bij volle maan. Het was een soort samenkomst, en dan wisselde katten van verschillende Clans nieuwtjes met elkaar uit. Hij herrinerde zich nog de eerste keer dat Softcream naar een gathering mocht. Hij was toen mega nerveus, en durfde amper iets te zeggen. Hij luisterde naar verhaaltjes, en af en toe zei hij wel iets maar dat was het dan ook. De redelijk grote kater liet zijn lichaam zakken, en ging zitten op de droge warme grond. Zijn blik was gevestigd op de struiken. Waarom hoopte hij toch zo dat Mapleleaf daar elk moment uit zou wandelen? Zuchtend wisselde hij zijn aandacht, en versmalde zijn kristalblauwe ogen. Had hij nou net iets horen ritselen? Zijn aandacht was gevuurd het geluid. Misschien was het Mapleleaf! Hopend dat hij de zwart-witte vacht te zien zou krijgen, zette 'ie een paar stappen dichter. 'Hallo?'Miauwde hij stilletjes.

[+LASTBREATHE]

_{De grijze slanke poes zette een stap buiten het kamp. Het was zoals gewoonlijk weer heerlijk weer. Ze keek met een glimlach naar de lichtblauwe lucht, waar geen enkel wolkje te zien was. Haar dikke staart zwiepte vrolijk heen en weer. Oké, ze hield niet zo van de ochtend, maar soms was het gewoon heerlijk om de frisse geur op te snuiven. Ze voelde het zonnetje op haar rug schijnen. Het was nog een zwakke zonnestraal, ze voelde nog niet echt de warmte die vanmiddag wel zou komen. Het was heerlijk weer om te gaan zwemmen, maar toch had ze daar geen zin in. Dat deed ze wel met Smoketear, haar grote liefde. Hij kwam telkens maar weer haar gedachten binnengedreven. Minstens tien keer per uur. Liefde, ja de liefde was ingewikkeld. Ze zuchtte diep. Er waren nog niet heel veel katten op, de warrior den lag nog vol, had ze gezien toen ze naar buiten sloop. Haar ijsblauwe ogen keken vrolijk. Ze besloot eens niet het territorium in te gaan, maar ging op weg naar de vierboom. De vierboom was haar moeders favoriete plek, wist ze. Altijd als ze daar kwam slikte ze nogmaals, aangezien ze nog steeds erg verdrietig was om de dood van haar moeder. Ze miste haar. Haar moeder zou allerlei mooie gebeurtenissen niet mee maken. Ze zou Smoketear niet kunnen ontmoeten, als ze ooit kittens zou krijgen zou ze die niet kunnen ontmoeten.. Ze schudde haar kop om de gedachtes kwijt te raken. Just fake a smile, and you’ll be alright. Dus zette ze haar pokerface op en zette koers naar de vierboom. Onderweg hoorde ze de vogels vrolijk hun melodietjes fluiten en rook de heerlijke geur van de bloemen en bomen. Toen ze echt bij de vierboom was aangekomen hoorde ze een stem. “Hallo?” miauwde een kat stilletjes. Ze stapte op het geluid af en trof een kater aan. Ze herkende hem niet van de Riverclan, dus hij zou vast uit een andere clan komen. “Hallo,” antwoordde ze vriendelijk terug. Ze ging een stukje van hem af zitten, met haar staart om haar poten gekruld. Ze zette een vriendelijke glimlach op, hij hoefde echt niet bang voor haar te zijn, zo eng was ze niet. Ze wachtte rustig op wat de kater haar te zeggen had.}

“Hallo,”antwoordde ze vriendelijk terug. Hij klom voorzichtig door de struik en ging voor de kattin zitten. Hij sloeg een onzekere glimlach op, en keek haar kortaf aan. Het was geen kat van de Thunderclan, daar rook ze té raar voor. Waarschijnlijk iemand van de Riverclan. Softcream verhevde zijn stem even, en sloeg zijn ogen neer op de grond. 'Riverclan?' Vroeg 'ie aan de kattin. Hij ging on-vijandelijk zitten en krulde zijn staart over zijn poten. Hij was een klein beetje gespannen. Tja, de grijze kat zag er dan ook ouder uit dan Softcream. Hij was nog maar één maan warrior, en dus minder ervaren dan iemand die dat al langer is. Toch eerde sommigen elders hem. Ze vonden dat 'ie zich vaak genoeg heeft bewezen. Natuurlijk was Softcream geen van de slappen, hij was sterk, en snel. Dat was genoeg. In zijn ogen zag je een onrustige blik. En al degene die in 'liefde' bezig zaten begrepen die blik maar al te goed. Hij was niet zeker. Niet zeker of wat hij voelde voor Mapleleaf wel écht was. Ze was een goede vriendin van hem, dat was duidelijk. Maar Softcream had schrik dat zijn gevoelens voor haar hun vriendschap zouden verpesten..

_{Toen ze hem had gegroet, bleef het even stil. Dat gaf haar mooi de tijd om de kater in zich op te nemen. Zo te zien kwam hij uit de Thunderclan. Hij had wat blauwgroenige ogen, iets groener dan de hare. Toen ze een keertje snoof, rook ze precies wat ze dacht dat ze zou ruiken; Thunderclan. Ze zag dat hij een onzekere glimlach op had gezet en ook was gaan zitten. Ze had al een tijdje geen andere katten gezien dan de Riverclan. Het was een hele verandering, zo’n andere kat. Maar ze vond het wel leuk. Zijn karamelkleurig met witte vacht was best mooi eigenlijk, toen ze er op lette. “Riverclan?” vroeg hij toen. Hij had zijn stem verheft, en zijn ogen keken naar de grond. Hij leek onvijandelijk te willen doen. Ze knikte en glimlachte vriendelijk. Ze was zeker niet gevaarlijk voor hem, tenzij hij haar boos zou maken. Maar daar leek het niet bepaald op. Toen kwam de gedachte van het laatste gevecht weer door haar hoofd. Ze maakte geen kans tegen die laffe rogue. Ze was blij dat Smoketear erbij was, anders was het misschien verkeerd afgelopen. Ze wilde wraak nemen op die rogue. Maar eerst haar relatie met Smoketear goed krijgen, vaker met hem afspreken en van hem houden. En alles wat er nog bij hoorde. Toen richtte ze zich weer op de kater voor haar. “Thunderclan?” vroeg ze aan hem. Ze glimlachte er vriendelijk bij. Ze keek hem aan en vervolgde haar verhaal. “Mijn naam is Lastbreathe.” Hij leek wel oké, tenminste.. Tot nu toe. Ze had genoeg vrienden, maar er kon er natuurlijk altijd nog een bij. En ze had ook nog eens een partner, die voor haar door het vuur ging. Dat vond ze echt belangrijk, en zij zou ook door het vuur gaan voor hem. Ze zou hem aanbidden, en van hem houden. Hem misschien zelfs kittens schenken. Ze had wel de grote wens om moeder te worden, het leek haar zo enorm geweldig. Een paar kleine pluizebollen die op haar en Smoketear leken. Ze schudde haar kop en keek naar de kater voor haar.}

De grijze kattin knikte en lachte vriendelijk naar Softcream. Het betekende dus dat ze niet kwade bedoelingen heeft. Of slechte plannen had. Er zijn zo veel katten op deze wereld die dat wel hadden. Zoals Scourge. Hij had vele kwade plannen. En voerde ze vaak uit. Het zou hem angst geven dat als Scourge nog leefde, en dat 'ie iets met hem deed. Een koude rilling gleed over zijn rug. Dat zou geen pleziertje zijn. En dat was nou maar één voorbeeld. Zo heb je er nog tal van. Maar té veel om op te noemen. Wat als er ooit iets zou gebeuren met Brightpaw of Mapleleaf? Dat zou hij nooit over zijn hart krijgen. Dan zou zijn hele wereld in storten als zo iets gebeurde. Weer een teken dat Softcream veel van Mapleleaf hield. Misschien moest hij al zijn zorgen even aan de kant schuiven, en zijn mening vertellen? Nee, daar was Softcream té bang voor. Hij wou echt niet dat zijn vriendschap met haar voorbij zou zijn. Het zou gewoon zijn hart breken. De karamel-witte kater richtte zijn aandacht weer op de kattin, en helderde zijn ogen wat op. “Thunderclan?” Nu was het zijn beurt om te knikken, en vriendelijk te glimlachen. Ze wist wel haar woorden te kiezen. Ze was vriendelijk. Toch, tot nu toe was ze dat. Misschien had ze een andere aard? Was ze niet vriendelijk, of lief. Maar een kreng, en stroomde er valsheid door haar aderen. “Mijn naam is Lastbreathe.” Net wat hij wou vragen. Ze pakte echt de woorden uit zijn mond. Lastbreathe, wel een mooie naam. Nu was het zijn beurt om zijn naam te beamen. 'Softcream, dat is mijn naam.' Okee, dat klonk heel gelovig hoor. Straks dacht Lastbreathe nog dat 'ie zijn eigen naam niet eens kende. Dat zou een totale afgang zijn voor hem. Misschien moest hij zich nu maar omdraaien en weglopen? Maken dat hij weg kwam? Nee, waar dacht hij toch wel niet allemaal aan?! Mapleleaf drong weer binnen. Haar lach en prachtige ogen doorboorde zijn gedachten en drong binnen in zijn hart. Ja, het was nu zeker. Hij was verliefd. Smoorverliefd op haar. Hij zuchtte diep en tilde zijn hoofd op. Een bestuderende blik gleed over zijn ogen. Lastbreathe was een lichtgrijze poes, bijna zilver voor zijn part. Ze had lichte blauwe ogen. Die perfect combineerde met haar vacht. Ook had ze een veel dikkere vacht dan dat Softcream had. Het paste wel bij haar. Waarschijnlijk was ze ook niet meer single. Neej, ze had waarschijnlijk tal van katers rond haar hangen. Dag in, dag uit. Gelukkig had Mapleleaf dat niet. Dan maakte Softcream totaal geen kans meer op haar. Dan was 'ie gewoon een lastig vliegje dat rond ieders hoofd zoemde. Weer zuchtte de licht gekleurde kater, en sloeg zijn staart tegen de grond. Hij verveelde zich een beetje. Dat kwam eerder door dat er een doodse stilte over hen beide werd geslagen. Een van hun moest iets zeggen en die stilte door breken. Hij verzette zijn diepe gedachtens, en raapte zijn moed bij elkaar en opende zijn mond. 'Lekker weertje he?' Vroeg Softcream onzeker. God, wat was hij een lafaard. Zijn lichtblauw getinte ogen keken haar vriendelijk, maar toch onzeker aan. Lastbreathe vervaagde een beetje in de vorm van Mapleleaf. 'Mapleleaf.'Miauwde hij zonder dat 'ie het doorhad. Zijn ogen sloegen neer op de grond. Hij had niet door wat hij zei, of deed. Alsof Mapleleaf heel zijn zenuwstelsel over nam. Het werd echt gek! Zijn gedachtens, gevoelens, zijn.. Alles! Het werd gewoon over genomen door die ene zwart-witte kattin met haar azuur blauwe ogen. Zijn ogen werden twee blauwe poelen van onzekerheid. Wat moest hij doen? Haar de waarheid vertellen? Of moest hij voor eeuwig zwijgen? Softcream wist echt geen raad meer. Zijn staart krulde 'ie kortaf over zijn poten. Hij herpakte zijn hele houding en ging even recht staan, en strekte zijn lichaam voorzichtig uit. Vervolgens ging de karamel-witte kater weer zitten. Hij was er zo goed als zeker van. Hij hield met hart en ziel van Mapleleaf. Alleen, hoe moest hij dit ooit zeggen tegen d'r?

Onderwerp: Re: I can't tell it to her