All lifes will end. [Adams]

Voorzichtig sloop Flamekit het Thunderclan Camp uit. Het was een te mooie dag om te blijven zitten in die bloedhete nursey. Zonder enige actie alleen maar saaie en duffe spelletjes. Grinnikend dacht Flamekit aan de kittens die nu in de nursey zaten terwijl zei er lekker op uit ging op avontuur zonder enige angst. Eigenlijk kende ze nog geen angst , ze zou dat ook nooit willen kennen. Flamekit zette kleine stapjes voorwaarts op het zacht gemengde mos met gras. Typische grond voor een bos, afentoe wat groene blaadjes die het niet hadden volgehouden aan de bomen en op de grond waren gevallen. Flamekits vacht stak vreselijk af tegen het donkergroene bos met bruin. Zuchtend dacht Flamekit na waar ze heen zou willen gaan. Ze dacht aan verhalen van Elders die graag vertelde. Bloodclan , te gevaarlijk. Twoleg place , nee te saai dan is het in de Nursey nog leuker. Andere clan territory? Nee dat is zo groot daar is geen avontuur te beleven. Rogue plaatsem dan misschien? Ja , daar ga ik heen. Zat Flamekit te denken. Ze keek om zich heen en vroeg ze af welke richting ze moest oplopen om bij de Rogue plaatsen terecht te komen. Ze giste in wilde weg maar een richting omdat ze niet wist waar e heen moest. Ze draafde eerst vrolijk op haar doel af, zonder enige angst op wat haar wel eens te wachten kon staan. Na een tijdje te hebben gedraafd ging de vuurrode kitten over in lopen. Ze was er bijna , ze kon het ruiken aan alle vreemde geuren van allerei katten di eniet van een clan kwamen ofzo. Glimlachend keek Flamekit voor zich uit , vogeltjes floten vrolijk en vlogen door de lucht, een eekhoorn met een pluizige staart zat in een boom te loeren naar een nootje. Bruine bosmuisje scharrelden bij wortels van bomen eten bij elkaar voor de volgende Bladkaal. Het leven kon heel mooi zijn. Flamekit keek om zich heen, plots zag ze ergens in de verte een kat lopen , een bruine kat met een witte borst. Nieuwsgierig rende Flamekit op de kat af. Eenmaal aangekomen keek ze het dier aan hij hat amberkleurige ogen en een lange vacht. Flamekit ging zitten en zwiepte een paar keer heen en waar met haar staart daarna legde ze de staart over haar voorpoten en keek de kat aan, zo te ruiken was het een kater. Maar hij droeg nog een vreemde geur met zich mee , het was een rare geur die ze nog nooit geroken had.

Op mijn teken mag je Flamekit vermoorden ^^

Oh brother I can't, I can't get through
I've been trying hard to meet you 'cause I don't know what to do
Oh brother I can't believe it's true
I'm so scared about the future and I wanna talk to you
Oh I wanna talk to you
You can take a picture of something you see
In the future where will I be
You can climb a ladder up to the sun
Or a write a song nobody has sung or do
Something that's never been done

Adams opende zijn ambere ogen, zijn volle lange staart zwiepte trots heen en weer bij het zicht van de muis. Hongerig kroop hij naar voren en rook het heerlijke aroma van zijn prooi. Zoet en toch ook wild. Zijn tong ging over zijn lippen en hij begroef zijn gevaarlijke klauwen in de zachte aarde. De korrels kwam zo los en vestigden zich onder zijn nagels. Het muisje was bezig met een klein zaadje en probeerde deze snel op te eten. Dat was een fout die hij had gemaakt. De muis was te lang op zijn plek gebleven en zo had de BloodClan kater zijn geur ontmaskerd. Als een sluwe slang was hij naar het bosje gekropen zonder enig geluid te maken en nu stond hij daar. Zijn bek hing halfopen en hij voelde bijna de geur tegen zijn gehemelte aankloppen. Zijn maag maakte een ongeduldig geluid en gaf aan dat het eten nodig had. Dan kon hij maar beter nu aanvallen toch? Adams voelde zijn sterke spieren aanspannen en met een gigantische sprong belandde hij op het piepende wezen. Met al zijn kracht probeerde het onder zijn klauwen vandaan te wurmen, maar het gewicht van de kater drukte hem in de aarde. Too late.. Met een sluwe glimlach boog hij voorover en beet in de nek. Vers bloed gleed uit de wond en druppelde in zijn bek. Hongerig pakte hij het beestje op en sprong uit het bosje. Hij zou eerst een veilige plek moeten vinden om zijn prooi te verslinden, ieder roofdier in het hele bos had hem wel kunnen ruiken. Voorzichtig keek Adams naar links en recht en sprintte toen voorbij het bos. Nieuwe geuren kwamen hem tegemoet en hij herkende meteen de stank van de Rogues. Ach, die kon hij wel afweren. Meestal waren de Rogues zwak, ze hadden geen goede manier van leven. BloodClan werkte ook niet bepaald super goed samen, maar zij waren tenminste verenigd. De meeste Rogues bleven daar maar buiten, zij dachten dat het niet slim was.

Are you lost or incomplete
Do you feel like a puzzle, you can't find your missing piece
Tell me how do you feel
Well I feel like they're talking in a language I don't speak
And they're talking it to me

Licht schudde de kater zijn kop en bekeek zijn nieuwe omgeving. Met een langzame tred gleed Adams langs nieuwe bomen en voelde de zachte ondergrond tegen zijn pootkussentjes aan drukken. Het zachte geluid van vogeltjes bereikte zijn oren, maar daar had hij geen interesse voor. Het muisje dat nog zo vers gevangen was, hing slap uit zijn bek en een paar druppeltjes bloed vielen uit de wond in de nek. Hij zocht een goed bedekte plek uit, omringd door bosjes en ging zitten. Hongerig begon hij het vlees van het tedere lijfje te scheuren en voelde dat zijn maag tevreden gesteld werd. Toen hij klaar was maakte hij zijn poten en gezicht schoon en verwijderde alle mogelijke sporen van bloed op zijn lijf. Maar net op het moment dat hij klaar was, drong een interessante geur zijn neus binnen. ThunderClan? En al snel zich hij de eigenaar van deze geur. Een kleine vuurrode kitten kwam op hem af gelopen en ging voor hem zitten. Een kleine frons ontstond op het voorhoofd van Adams en hij opende zijn bek om iets te zeggen: “En wat doe jij hier kleine kitten? Moet jij niet naar je mama? Want volgens mij hoor jij hier niet.” Een valse grijns verscheen op Adams’ gezicht, maar die verdween alweer zo snel als deze gekomen was. De kitten mocht niet weten dat hij van de BloodClan was, anders zou hij wegrennen naar zijn camp en de hele Clan alarmeren. En dat mocht natuurlijk niet gebeuren..

So you take a picture of something you see
In the future where will I be
You can climb a ladder up to the sun
Or a write a song nobody has sung or do
Something that's never been done, do
Something that's never been done

Met glinsterende en nieuwsgierige oogjes keek de kleine vuurrode kitten naar de grote kater die voor haar lag. Hij was zeer gespierd en had een goedverzorgde lange vacht die straalde in het ochtendlicht, zijn grote klauwen zagen er gevaarlijk uit en zijn tanden dodelijk scherp. Flamekit trok zich niks van de dodelijke details van de kater aan. En volgde zijn voorbeeld door ook op haar buik te gaan liggen. Een frons ontstond op het hoofd van de langharige kater en opende zijn bek om iets tegen haar te zeggen: " En wat doe jij hier kleine kitten? Moet jij niet naar je mama? Want volgens mij hoor jij hier niet." Zei de kater tegen haar , plots ontstond er een valse grijns op zijn gezicht die onderhand net zo snel verdwenen was als die gekomen was. Flamekits ogen sloegen neer en keken naar de grond, "mijn moeder is gestorven net toen ik geboren was, ze jaagt nu vast met de Starclan. En nee ik hoor hier niet ik mag eigenlijk niet het kamp uit." Ze keek de kater weer recht aan en vervolgde haar woorden met eeen ondeugend ." Maar het is zo saai de hele tijd in de nursey , alleen maar liggen en afentoe met die duffe kitten spelen die het woord avontuur niet kennen , ik heet trouwens Flamekit en jij?" Zei ze. Het vuurrode poesje snoof de lucht om haar heen in , de kater had een vreemde geur. Hij was zeker geen clankat want hij droeg niet de geur niet van een van de vier clans. Van de bloodclan zal hij wel niet zijn , zo gemeen ziet hij er niet uit namenlijk nietuit Dacht het poesje bij zichzelf. Ze ging over in een rustige zit en sloeg har staart over haar voorpoten en keek de bruin met wit getekende kater aan wachtend op een antwoord.

De kitten leek niet bang te zijn voor hem, terwijl de meeste Clankatten wel beter nadachten en gelijk in een gevechtspositie zouden staan. Een klein deel van Adams waardeerde de kitten, maar de rest probeerde het kleine mormel om de tuin te leiden. Wanneer de kitten het niet zou verwachten kon hij hem aanpakken. Het was en bleef een Clankat, een ThunderClan kat. Ze hadden niets met elkaar gemeen, misschein dat ze een kat waren, maar verder niets. Het kleine katje keek naar de grond en Adams keek even snel heen en weer. Als iemand hem zag staan praten met een kitten van een Clan was hij er geweest. Misschien zouden ze wel denken dat hij het mormel hielp en verzorgde. "mijn moeder is gestorven net toen ik geboren was, ze jaagt nu vast met de Starclan. En nee ik hoor hier niet ik mag eigenlijk niet het kamp uit." Adams rolde met zijn ogen bij het woord ‘StarClan’. De kitten wist niet beter. Ze was opgegroeid tussen die katten die zogenaamd geloofden dat hun overledenen tussen de wolken leefden. Het kleine poesje keek hem aan, een ongdeugende fonkeling verlichtte haar gelaat. ." Maar het is zo saai de hele tijd in de Nursery , alleen maar liggen en af en toe met die duffe kitten spelen die het woord avontuur niet kennen , ik heet trouwens Flamekit en jij?" Dit was zijn kans om haar vertrouwen te winnen, maar moest hij haar zijn echte naam vertellen? Wie weet zou ze aan hem ontkomen en vertelde ze haar hele Clan over zijn bestaan in de BloodClan. Zacht slikte Adams en kwam op een idee. “Zo zo, dus we hebben hier een wegloper,” Snorde hij met zijn zoetste stem, hij likte zijn lippen hongerig. Tijdens het praten bleef hij de kitten aanstaren, geen ouders of vrienden, dit was gewoon té makkelijk. “Vind je het niet eng om zo alleen rond te lopen hier? Wie weet kom je wel een BloodClan kat tegen die niet zo goedgezind is als ik. Maar goed, om antwoord te geven op je vraag, ik heet Niemand. Je mag zeggen dat het een vreemde naam is, maar ik ben er trots op. En wat ga je doen na onze ontmoeting? Ga je weer terug naar het kamp? Misschien krijg je dan wel straf?” Weer herhaalde hij die zoete toon en deed alsof hij om de kitten gaf. Wie weet zou Flamekit er niet in trappen en nu direct weglopen. Ach, ze had tenminste zijn naam niet. Dit keer wist hij de grijns te onderdrukken en wachtte op het antwoord van Flamekit. Het was dom om zomaar bij hem in de buurt te komen. Eigenlijk verdiende ze zijn aandacht niet..

De kater leek erg vriendelijk , maar toch was er oook iets vreemd aan hem. Ze had geen idee wat dat mocht zijn. Ze keek de kater weer aan en kneep haar ogen tot spleetjes omdat ze zon precies achter hem scheen en daardoor haar ogen verblindde. Snel keek Flamekit weg van de zon en keek naar het gras onder haar poten. Ze zag een grote vlek in haar beeld, verward omdat ze dat nog nooit gezien had schudde ze haar kop een paar kop in de hoop dat de vlek weg ging. Na een paar keer schudden zonder succes besloot ze te stoppen en het te laten zoals het was. Zal heus wel weg gaan. Dacht ze bij zichzelf. Wachtend op antwoord van de bruin met witte kater keek ze naar de lucht waar vogels die zo groot als een kat leken zag vliegen, de lucht was fel blauw met afentoe een paar witte wolkjes die voorbij dreven. Het vuurrode poesje hoorde de kater zachtjes slikken en daarna begon hij met praten. “Zo zo, dus we hebben hier een wegloper,” Hij snrde met een zoete stem. Beschamend keek Flamekit naar de grond en na een tijdje weer naar die haar bleef aanstaren. . “Vind je het niet eng om zo alleen rond te lopen hier? Wie weet kom je wel een BloodClan kat tegen die niet zo goedgezind is als ik."het poesje schudde vastberaadde zijn hoofd om te laten merken dat ze niet bang was , haar leven stelde eigenlijk niet zoveel voor dus het maakte haar neit echt uit wat er daarmee gebeurde. Al was een beetje avontuur en vreemde katten ontmoeten toch wel leuk. De kat ging na een poosje weer verder met zijn verhaal " Maar goed, om antwoord te geven op je vraag, ik heet Niemand. Je mag zeggen dat het een vreemde naam is, maar ik ben er trots op. En wat ga je doen na onze ontmoeting? Ga je weer terug naar het kamp? Misschien krijg je dan wel straf?” Verbaasd keek flamekit de kater aan Niemand , wat een vreemde naam. Dacht ze bij zichzelf toen hij dat zei. ' Ik weet het niet niemand , ik denk het wel. Ik bedoel wat moet ik hier. Ik kan niet jagen dus. Ze haalde haar schouders even op en keek Niemand weer aan.

[Wat mij betreft mag je d'r nu vermoorden ^.^]

Kalm. Kalm en objectief. Zo hoorde hij normaal toch te zijn. Toch was zijn geduld voor deze kitten op. Het mormel was veel te impulsief en te naïef. Het trapte veel te snel in hoe iemand zichzelf toonde. Was haar soms niet geleerd om meteen wantrouwig te zijn? Had ze zijn geur niet opgemerkt? Had ze zijn vijandelijke trekjes niet gezien? Adams vroeg zich af hoe een kat zo impulsief en dom kon zijn. In elk geval, hij wilde eten en dit kleine mormel weerhield hem van zijn maal die hij altijd op tijd kreeg door te gaan jagen. Hij kon natuurlijk ook een paar simpele katjes van zijn Clan manipuleren, maar wat was er nou leuk aan manipulatie als het om jagen ging? Bovendien, ze werden al genoeg afgemat. Toch, hij kon het nooit laten om een smalende opmerking te maken als één van de kits het opgaf. Oh, als hij een eigen leerling had die hij van Icy groot moest brengen, liet hij diegene zo hard leiden. Nooit, maar dan ook nooit zou er een tijd komen dat hij medelijden zou hebben met één van die rampzalige kittypets of kits. Evenals met deze kitten, die zwaar op zijn zenuwen werkte. Ze was erin getrapt, iets wat hij in eerste instantie niet verwacht had, maar ergens ook weer wel. De kitten was impulsief en dacht nog niet goed na. Nou, daar werd ze nu kostelijk voor beloond. Een valse grijns gleed rond zijn lippen, waarna hij opstond en voor haar ging staan. Zijn lieftallige blik veranderde onmiddellijk in een valse grijns. ‘Je bent op het verkeerde tijdstip en de verkeerde plaats terechtgekomen, kit,’ sprak hij duister. ‘Je had hier nooit mogen komen. Je had mij zelfs nooit mogen ontmoeten. Dat gaat je Clan wat kosten. Namelijk een teer leventje.’

Hij had zin om de kitten nog even bang te maken voordat hij het zou doden. ‘Heeft je moeder je nooit geleerd om geuren te herkennen? Heeft ze je nooit geleerd om je nooit te wenden naar katten die je niet kent? Katten van een vijandelijke Clan?’ Hij grijnsde vals. Zijn maag begon luid te protesteren, dus daarvan raakte zijn geduld nog meer op. ‘Wel, al die impulsiviteit heeft jou genoeg ellende bezorgd. Maar je ellende is nog niet voorbij. De kits van jou Clan zullen nooit weten waar jij uitgehangen hebt. Ze zullen zelfs geen vermoeden hebben. Want jou leven eindigt hier, kit.’ Vijandig keek hij op haar neer. Ook al voelde hij voor een klein deel respect voor haar omdat ze geen angst voor hem had getoond, hij wilde eten en wel nu. Die kleine kitten hield hem bezig, dus zij moest opgeruimd worden. Een brede, valse grijns verspreidde zich rond zijn lippen. ‘Vaarwel,’ siste hij nog. Daarna hief hij zijn massieve klauw op en sloeg die hard tegen de zijkant van de kitten haar hoofd. Hij sprong op haar en beet in haar nekje, net zo hard tot hij het hoorde kraken. Hij sprong van haar af en spuugde haar haren uit zijn mond. ‘That was a big waste of time,’ sprak hij, waarna hij het bloed van zijn nagels likte. ‘I served my Clan,’ grijnsde hij breed. ‘Icy will be proud of me.’ Hij keek over zijn schouder naar de kitten. ‘Nog zo jong,’ grijnsde hij, zonder enig teken van meewarigheid. ‘Weer een last van de wereld af. Goed, nu kan ik gaan jagen.’ Hij grijnsde breed, keek naar de hemel en grijnsde daarna nog valser. Gniffelend rende hij vervolgens weg, opzoek naar zijn prooi.

- Ik hoop dat je het zo wilde ^^

Onderwerp: Re: All lifes will end. [Adams]