With bleeding fingers till I die

_{Hij tilde zijn massieve hoofd omhoog toen een schaduw langs hem door liep. Een jonge, gestreepte kater liep langs hem door en leek hem niet op te merken. Hij kneedde de grond onder hem fijn. Moordlustig stond hij op, zijn ogen volgden de jonge kater. Tijd om te moorden. Het was nog maar net ochtend, en de zon was nog maar net omhoog. Maar nu al had hij er zin in, nooit zou hij er eigenlijk geen zin in hebben. Hij was een geboren moordenaar. Hij stapte achter de jonge kater aan, zijn groene ogen namen elke stap die hij nam in zich op. Hij zocht naar het perfecte moment om aan te vallen, ondertussen hield hij zichzelf schuil in de schaduw, en in de struiken. Iedere stap die hij zette was zo stil, dat je meteen zou weten dat hij een prof was in het achtervolgen van anderen. Jagen, daar was hij ook goed in namelijk. Stilletjes sloop hij achter de kater aan, nog steeds was hij nog niet ontdekt. Het perfecte moment om aan te vallen kwam zo langzaam aan in zicht. Het bos werd iets dunner, dun genoeg om makkelijk iemand te doden. Zijn ogen keken emotieloos naar de kater terwijl hij uit de schaduwen liep. Zonder iets te zeggen liep hij nog steeds achter de kater aan, nu wel zichtbaar voor hem. Hij sloeg zijn klauwen uit, en zo snel als mogelijk sprong hij door de lucht en schoot tegen de kater aan. Hij duwde de kater fel op de grond, gaf hem enkele klappen tegen zijn gezicht en ontblootte zijn vlijmscherpe tanden. 'Watch your moves,' Klonk zijn stem, die kort door het gebied heen galmde. Katten mogen kijken, het maakte hem niets uit. Dan wisten ze meteen hoe gevaarlijk hij was. De kat was jong, waarschijnlijk nog niet eens 5 maanden oud. Hij duwde zijn nagels in het velletje van de kat.

- Spyclaw}

.

Zijn kleine oogjes keken de duisternis in. Waar was Shadowrain nou gebleven? Nadat ze waren weg gevlucht had hij hem niet meer gezien. Spyclaw rilde, hij vond het eng en had het koud. Er was niemand die hij meer had, hij was alleen op de wereld. Zou hij zijn familie ooit nog terug vinden? Al een week lang had hij naar shadowrain lopen zoeken, maar zonder resultaat. Had het leven eigenlijk nog wel zin? Voor het eerst was het dat hij dat zich afvroeg. Lusteloos ging hij zitten. Hij was zo moe. Allemaal gedachten schoten door zijn hoofd. Hij besloot dat hier zitten geen zin had, dus stond hij maar op en strompelde verder. Een grote schaduw viel over hem heen, en achter hem liep een moordlustige kater, maar Spyclaw had niks door. Pas toen de kater hem op de grond had gedrukt kwam hij der achter. Spyclaw kreeg een paar harde klappen in zijn gezicht, maar hij verroerde zich niet, hoeveel bloed er ook uit zijn gezicht kwam, hoeveel pijn het ook deed. Het kon hem eigenlijk ook niet meer zo veel schelen. Hij had toch niemand meer, hij was alleen op de wereld. 'Watch your moves,' Klonk de onbekende stem, die kort door het gebied heen galmde. Hij duwde zijn nagels in het velletje van de kitten, maar nog steeds verroerde deze zich nog niet. Alleen zijn ogen, die bewogen, ze bestudeerde de kater uitgebreid, en hij ontdekte de ernst van deze situatie. Al zijn angst kwam in een keer tevoorschijn. Hij keek met grote bange ogen naar de kater, en probeerde los te komen. Zijn nog kleine nagels kwamen tevoorschijn, en gaven een harde krap over de buik van de kater. Voor zijn smalle lijfje was het opvallend hard, en de kater was vast wel geschrokken. Spyclaw, waarvan de haren nog steeds omhoog stonden, wurmde zich onder hem uit en ging snel staan. "Mij krijg je niet zomaar," brieste hij, en er kwam een grommend geluid uit zijn keel.

_{De kleine klauwen van de jonge kitten maakten kleine wonden in zijn pels. Een beetje bloed droop eruit, niet al te veel. De schade die deze kit had gemaakt was veel voor die kleine klauwen, maar het zou hem niet veel zwakker maken. Hij siste diep, en vernauwde zijn ogen toen de kit onder hem uit kwam. "Mij krijg je niet zomaar," Zijn ogen keken strak naar de kleine kit, zonder even afgeleid te worden grinnikte hij. 'Lets play a game.' Siste hij gevaarlijk, hij ging met deze kit spelen alsof het zijn speelgoed was. En daarna zou hij de kit wel doden, dat ging toch heel makkelijk. Even bijten en een kit was zo dood, net een konijn maar dan een stuk groter. Hij haalde uit naar de kit, met zijn nagels ingetrokken. En gaf de kit een klap tegen zijn hoofd, zonder nagels natuurlijk. Het zal wel pijn doen, maar er kwam dan geen bloed naar buiten. Hij grijnsde, en greep de kit bij zijn nekvel en gooide deze de lucht in. 'Zorg er dan maar voor dat je in leven blijft, kleintje.' Hij stapte vervolgens op de staart van de kit om te voorkomen dat deze opstond. Hij zette kort zijn gewicht op de staart, hij wist hoeveel pijn het deed namelijk. Hij stapte van de staart af en gaf de kitten een por tegen diens buik. Hij vond het wel zo fijn, om te spelen met iemand. Hij hield ervan als anderen pijn hadden, dat gaf hem een fijn gevoel.}

.

Zijn ogen keken strak naar de kleine kit, zonder even afgeleid te worden grinnikte hij. 'Lets play a game.' Siste hij gevaarlijk, Spyclaw gromde nogmaals naar de kater. De kater haalde uit naar de Spyclaw, met zijn nagels ingetrokken. Spyclaw voelde een harde klap op zijn hoofd, hij duizelde even. De kater grijnsde, en greep de kit bij zijn nekvel en gooide deze de lucht in. 'Zorg er dan maar voor dat je in leven blijft, kleintje.' Hij stapte vervolgens op de staart van de kit om te voorkomen dat deze opstond. Hij zette kort zijn gewicht op de staart, hij wist hoeveel pijn het deed namelijk. Hij stapte van de staart af en gaf de kitten een por tegen diens buik. Spyclaw stond snel op, en sprong op de kater af, met zijn nagels pakte hij zich vast aan diens rug. Hij beet ruw in het lijf van de kater, en bleef maar bijten. Dit moest vast wel wat schade aanbrengen, dacht hij en sprong behendig van de kater af. Hoe jong hij ook was, vechten had hij al wel geleerd. Ondanks dat wist Spyclaw dat hij dit niet lang zou vol houden, heel kort zelfs. Hij ging weer in de vecht houding staan. Zijn ogen bestudeerde de omgeving goed, dat kon altijd handig zijn.

Flut^^

_{Hij hief zijn hoofd op, en grijnsde breed en arrogant naar de jonge kit. Leuk om te spelen met zo’n klein dier, het was een speeltje voor hem. Iets wat hij zo kon vermoorden, maar hij vond het leuker om de dood een beetje uit te rekken. De jonge kit vloog op hem af, en pakte zijn rug vast met zijn nagels. Hij voelde hoe de kleine tandjes van de kit in zijn vel boorde, en kleine wonden maakten die zo af en toe leken te prikken. Hij sprong in de lucht en maakte één wilde beweging om de kit van zich af te schudden. Zijn massieve lichaam kwam al snel weer terug op de grond, en hij draaide zich razendsnel om naar de jonge kater. ‘Dat was een grote fout, kleintje.’ Siste hij, hij zette een stap vooruit en grauwde diep. Waarschijnlijk dat hij de kit over een paar minuten zou doden, dan zou hij ervan af zijn. Hij had hier niet meer zo’n zin in, deze kit was irritant. Hij zette zijn haren overeind, en zijn lichaam spande hij aan. ‘Ben je klaar om te sterven?’ Hij sloeg met ingeslagen klauwen tegen het lijfje van de kit aan, en greep deze vervolgens bij zijn nek vast.

{Zeg het maar als je Spyclaw nu dood wilt, of later}}

.

‘Dat was een grote fout, kleintje.’ Siste hij, hij zette een stap vooruit en grauwde diep. Spyclaw deed bang een stap naar achteren. Misschien had hij toch beter als een bangerik weg kunnen rennen. Dan was hij nu veilig geweest. De kater zette zijn haren overeind, en zijn lichaam spande hij aan. ‘Ben je klaar om te sterven?’ Hij sloeg met ingeslagen klauwen tegen het lijfje van Spyclaw aan, en greep deze vervolgens bij zijn nek vast. Spyclaw spartelde, beet, schopte, sloeg en gromde, maar zonder resultaat. 'Help!' riep hij met zijn schorre stem, 'help me!' Er droop een druppel bloed langs zijn gezichtje, en nog een, en nog een, zijn hele hoofd was open gekrabd. Maar pijn voelde hij niet, nee, geen pijn vanbuiten. Alleen pijn vanbinnen, pijn in zijn hard. Zachtjes begon hij te snikken.'Dood me niet, dood me niet' fluisterde hij moeizaam. De maan verlichte de plek waar hij was. Met grote bangen ogen keek hij naar de kater, afwachtend wat die zou doen.

{Dood hem nu maar}

_{Hij keek de kleine kit strak aan, hij wou er namelijk zeker van zijn dat hij het licht uit de ogen zou zien verdwijnen. Hij hield ervan, hij hield ervan hoe de katten stierven. Hoe hun ogen dof werden, hun laatste schreeuw, hun laatste ademhaling. Hij had de kitten al flink toegetakeld, en het werd tijd dat hij serieus ging handelen en het beest ging doden. Hij liet de kit vallen, en zette zijn poot op diens borst. 'Dood me niet, dood me niet' Hij liet geen enkele emotie zien, zijn gezicht vertrok niet eens. 'Nog een laatste wens?' Zijn nagels sloeg hij uit, waardoor ze meteen in het vel van de kit drongen. Hij trok de klauwen weer uit het vel, en tilde zijn massieve poot op om de laatste klap te geven. Zijn poot raasde omlaag, en sloeg volop tegen het hoofdje van de kit aan. Dat zou genoeg zijn, hij had de kit namelijk al een paar keer tegen het hoofd aan geslagen, en dit keer had hij met klauwen geslagen en vele malen harder. Hij keek toe hoe het licht uit de ogen verdween, en trok zijn hoofd omhoog waarna hij de dode kit de rug toe keerde en weg liep.

[Topic uit]}

.

Onderwerp: Re: With bleeding fingers till I die