Am i that bad vampire, or am i that sweet boy ? [+Faithmind]

Door het moerassige terriorium sprong Shadewhisper in het rond. Wegzakken in dat vieze, groene spul was wat hij het liefst zou doen, misschien zou hij vanuit de Starclan zijn ouders leren kennen en zijn geheugen terugkrijgen. Maar blijkbaar dacht de Starclan daar anders over. Hoe hard hij ook sprong om in het moeras te komen kwam hij toch weer op een steen,stok etc. terecht. Door al dat gespring kreeg hij wel dorst, dus besloot hij naar de rivier de lopen. Hij sloop over de stenen/stokken en kwam toen eindelijk op gewoon gras terecht. Vaag zag hij een kat in een boom zitten, waarnaast een vogel wegvloog. Met zijn achterbenen zette hij af en sprong zo hoog als hij kon. Met zijn poten boven het vogeltje wierp hij de vogel omlaag, met zichzelf erachteraan. Hard plofte hij op de grond, maar zijn kussentjes onder zijn voeten maaktte de val minder hard. De vogel, die zo goed als dood was, stopte hij in zijn bek en hij liep trots verder. Hij ontweek wat katten die weer precies moesten gaan zitten waar hij liep en kwam toen eindelijk bij zijn doel aan, het kleine riviertje. Langzaam sloop hij naar het riviertje waar ook andere katten zaten. Hij legde zijn vogeltje even naast hem, en boog zijn hoofd rustig omlaag. Blijkbaar had zijn nek wat uitrekking wel nodig aangezien je een harde krak hoorde. Hij gaf er niks om en ging rustig drinken. Toen hij klaar was ging hij weer recht staan en rekte zich uit, waarbij nu meer botten kraakte. Zijn oren spitste, en hoorde voetstappen. Vast wel weer zoon zeikerd dat ik irritant, gemeen, of weet ik veel wat ben. Drong en door zijn hoofd heen. Een druk in zijn keel deed hem grommen, maar zijn oren bleven gespitst, waarbij de voetstappen steeds dichterbij kwamen.

Faithmind opende haar ogen, en liet het zwakke licht langzaam tot haar doordringen. Vandaag weer een nieuwe dag, om te gaan jagen, gelukkig. Ze zuchtte, en stond toen soepel op, waarna ze haar vacht een stevige wasbeurt gaf. Gedachteloos likte ze haar lichtgrijze vacht schoon, en liep toen naar buiten. De prooistapel was bijna leeg, dus ze deed het wel een keertje zonder ontbijt. Ging ze heus niet dood van, en anders was het wel heel erg met haar gestelt! Stel je voor, dat je dood zou gaan van geen ontbijt. Wel, als je al een week niks meer had gegeten, en dan nog. Ze dronk meer, had nooit echt veel eten nodig gehad. Ze had de behoefte niet eens, om naar de stapel te lopen en er een muis uit te trekken. Het lag niet in haar gewoontes, iets waar haar moeder zich vroeger vaak aan had geërgerd. Maar het was nu eenmaal een Faith-fact, accept it or not. En als je het niet deed, kon je nog heel lang gaan irriteren aan haar. Ze glimlachte even en sprong toen het kamp uit. Eenmaal met de typische ShadowClan geuren rond haar heen voelde ze zich weer helemaal in haar element, en twijfelde even. Welke kant zou ze opgaan? Nog even bleef ze stilstaan, als een standbeeld, en deed toen iedereen die had gedacht dat er niks was verschrikken, want ze zette recht koers naar de kleine rivier. De warmte had alle prooi naar de verkoelende bedding getrokken natuurlijk, dus ze had er het meeste kans op succes. Faithmind rook nog een andere kattengeur, redelijk vers. Shadewhisper. Ze herkende elke geur uit de warriorsden, natuurlijk. Ze sprong vrolijk uit de struiken. “Hey Shade!” Alsof ze elkaar al manen kenden ging ze naast hem zitten, en keek voorzichtig naar zichzelf in haar water. Wat ze zag was een redelijk magere grijze poes, met heldere ogen. “Ook aan het jagen?” Haar vraag klonk helder door de stilte die zich even had gewaagt om om hen heen te komen.

De voetstappen stopte en een kort, maar hard geritsel kwam tevoorschijn. Met een plof kwam er een kat neer naast hem. In de rivier was het wazig te zien, maar na een tijdje zag hij het. Faithmind. Eigenlijk was dit was een van de weinige katten waar hij een keer echt mee gesproken had, het was maar even, maarja. Het was een poes met de naam Secretsong Oftewel zoals hij haar noemde, Fang.. Hij schudde zijn hoofd even om uit zijn dromen te komen over Fang. die hij nog niet echt kende maar als zus aanvoelde, en Faithmind begon te praten. “Hey Shade!” Hij zag hoe de poes naast hem ging zitten en even later keek hij haar aan, waarbij ze weer ging praten. “Ook aan het jagen?” Shade moest even lachen. Die ene keer vrolijkheid was al leuk, de tweede keer is leuker. “Niet echt. Ik was aan het drinken. Ik weet niet of ik aan jagen wil denken op dit moment, het is het leukste wat je mee kan maken in je leven, maar, ik snap mezelf nog even niet.” De poes had duidelijk te zien heldere ogen, die hem vrolijk aanstaarde. Ze waren zo mooi groen, maar toch zat er een andere kleur in verborgen. “Oeps, helemaal vergeten. Wil je een rat ?” Ja, het klopt, hij had gezegd dat hij niet wou jagen, maar dames moeten respect, dat was wel ook nog een van de weinige dingen die in zijn hersens waren gebleven, geleerd door zijn vader. Hij had geen idee meer wie zijn vader was, waarbij ook zijn moeder. Geen idee of ze boven ons zweefde of vrolijke elders waren. Maar, daar was zijn aandacht even niet. Zijn aandach was bij Faith.