The gift of love [Kittens Smoke x Last]

_{+ Smoketear, Breakingpaw en kittens (misschien Stormstar)
Ze opende zachtjes haar ogen. Het was een slapeloze nacht geweest. Ze had het gevoel dat er iets ging gebeuren vandaag.. Ze keek naar haar buikje, waar nu kleine pluizebolletjes in zaten. Haar buikje was intussen al flink gegroeid. Ze wist dat ze zwanger was, en had dat nog niet verteld aan Smoketear, aangezien ze het nog niet al te lang wist. Ze voelde een kitten schoppen, waardoor ze glimlachte. In haar gedachten kwamen allerlei katten voorbij; Smoketear, haar liefde die ze nooit kwijt zou willen; Stormstar, de geweldige clanleider die ze zo enorm aardig vond; Applepaw, de verlegen dochter van Lostvoice en Cinderfall; Softcream, de Thunderclan kater die ze had ontmoet bij de vierboom. Alle gedachten gingen door haar hoofd. Ze zou naar de waterval gaan vandaag, de plek waar haar liefde voor Smoketear echt was begonnen. Haar ijsblauwe ogen keken de den rond, zoekend naar Smoketear. Ze vond hem niet, tussen al die andere katten. Dus ze stond op, rekte zich heel rustig uit, om haar buikje niet te schaadden. Haar pluizige staart sloeg ze zachtjes heen en weer. Ze liep zachtjes de den uit, om de andere katten niet wakker te maken. Ze wist dat ze eigenlijk naar de nursery moest, maar één wandeling kon geen kwaad toch? Het zou haar vast goed doen zelfs. Ze had honger, dus ging ze maar eerst langs de voedselstapel. Ze nam een hap van een kleine muis en liep toen het kamp uit. Haar honger was voorlopig wel gestild. Ze zette koers naar de waterval. Terwijl ze dat deed voelde ze de warme zonnestralen op haar vacht vallen. Ze keek naar de lichtblauwe lucht, waar enkele wolkjes in rond zweefden. Ze rook de geur van de bloeiende bloemen en liep heel rustig verder. Het was niet te bedoeling om sprintjes te gaan trekken, vond ze. Ze werd moeder, en ze zou dus echt haar verantwoording moeten nemen. Aan de ene kant had ze wel spijt dat ze het niet aan Smoke heeft verteld, al die tijd. Ze vond het ook erg moeilijk om niet te vertellen. Maar ze had er een reden voor. Misschien was hij bij haar weggegaan als hij wist dat hij nu al vader zou worden, en dat was precies wat ze niet wou. Toch leek het haar erg mooi om nieuw leven op de wereld te zetten, het moederschap te ontdekken. Ze zou haar verantwoordelijkheid moeten nemen, ze kon niet alles meer klakkeloos doen.. Maar het moederschap, dat was haar grootste wens. Iets wat ze echt enorm graag wilde. Ze wist zeker dat ze bij de eerste kitten een traan zou laten. Toen zag ze het water van de waterval verschijnen. De plek waar ze haar grote liefde had ontmoet, alleen dan. Ze had hem ook geholpen in de patrouille. Toen ze net aan de waterkant lag voelde ze een enorme pijnscheut door haar buik gaan. Dat was niet goed, dacht ze paniekerig. Ineens voelde ze een druk, een druk om te persen. Ze wilde helemaal nog niet bevallen! Ze was alleen, er zou maar een bloodclan kat komen, dan was ze de klos. Ze piepte om hulp, hopend dat iemand haar zou horen. Omdat ze nog altijd alleen was en toch de druk had om te persen perste ze zo hard als ze kon. Na een paar keer hard te persen hoorde ze een doffe plof. Ze keek achter zich en zag een enorm kleine kitten liggen. Ze pakte het in het nekvel en likte het droog. Het begon maar niet te piepen.. Het was een katertje, zag ze. Tranen stroomden over haar wangen, de kitten was dood.. “Ik zal je nooit vergeten, Timberkit..” zei ze toen zachtjes. De andere kittens zouden ook vast dood zijn, als het al zo begon.. Als er niemand zou komen zou ze niet door willen gaan, ze had behoefte aan Smoketear..

Even ter herinnering;
Thistlekit (Sanne) // Mistkit (Moon) // Rosekit (Freedje)}

Er van verzekerd dat hij de eerste zou zijn die uit de strakke ruimte kwam, trapte Thistlekit om zich heen om zijn zusjes weg te krijgen. Hij maakte een soort halve koprol, en stootte toen tegen een kitten aan. Die lag voor hem, maar bewoog niet. Veel interesse toonde hij er niet in, het was zijn dode broertje of zusje maar. Het kleintje had een poosje geleefd maar na tijd bewoog hij niet meer. Toen was Thistlekit te jong geweest om het te begrijpen. De ruimte werd groter toen hij er eenmaal uit was, en nu vond Thistle dat het zijn beurt was. Met een laatste trap voelde hij een enorm strakke ruimte die zijn keel voor een kort moment omklemde, en toen lag hij daar. Met een klap was hij op de grond neergevallen, een warme tong schraapte om hem een en direct begon hij te mauwen van ongeluk. Het was ijskoud, en een hongergevoel kroop omhoog in zijn gedachten. Hij vond zich een weg naar de tepel van zijn moeder, en zoog de vettige melk op om zo voldaan in slaap te vallen.

Smoketear lag in de warriors den met zijn ogen dicht. Hij was nu al een poosje bij zijn geliefde, Lastbreathe. Hij wou haar nog wel eens gaan vragen voor een nestje kittens. Dat wou hij zo graag. Hij vroeg zich alleen af hoe zijn andere kittens er op zouden reageren. Zouden ze kwaad worden, zich vervangen voelen? Smoketear zou dat sowieso voorkomen, daar was hij vader voor, een goede vader, en hij hield van zijn kittens. Stel hij mocht op nieuw vader worden, dan zouden ze allemaal gewoon gelijk staan, al houd hij toch altijd nog super veel van Breakingpaw, Smokepaw, en Autumnpaw, hun drie zouden altijd zijn lievelingetjes blijven. Hun drie zijn alles voor hem. Alles. Hij lag opgerold naar Lastbreathe. En hij sliep door toen Lastbreathe de Warriors den verliet. Smoketear droomde over vader worden, op nieuw, en het leek allemaal zo'n ramp. Als of het een teken was van uit Starclan, maar dat was het niet, het was gewoon een droom, een soort van voor gevoel. Maar dat kon niet. Lastbreathe zou het hem vertellen als ze zwanger zou zijn, toch? Smoketear opende zijn donkere vurige ogen die helder glinsterden toen hij de warriors den verliet. Hij kneep zijn ogen even dicht. Hij snoof de lucht op en rook de geur van Lastbreathe, ze was het kamp uit gegaan. Waarom zo vroeg? Smoketear had gedacht dat ze gewoon de den uit was gegaan om wat te eten of zo. Maar nee, ze was weg gegaan, maar waarom dan? Smoketear volgde de geur en haastte zich er naar toe. Waarom haastte hij zich zo. Wat was er met hem. Waarom stikte hij van de zorgen. Smoketear schudde met zijn kop. Ze zou vast gewoon lekker vroeg aan het jagen zijn. Al geloofde hij dat dus totaal niet. Smoketear sprong over een tak heen en rende stevig door. In de verte hoorde hij al het geklets van de waterval, herinneringen stormde door hem heen. Dat was de plek waar ze verliefd waren geworden, waar alles was gebeurd. Smoketear rende snel door, en toen zag hij Lastbreathe liggen. Smoketear verstijfde. “Ik zal je nooit vergeten, Timberkit..” Hoorde hij Lastbreathe net nog zeggen. Smoketear liep verstijfd naar haar toe. Daar lag hij, zijn oudste zoon, zijn oudste zoon van zijn tweede nest. En hij leek zo sprekend op hem. Smoketear ademde voor enkele seconden niet. Hij staarde enkel naar de kitten. Hij was dood. Hij wende zijn ogen af en knipperde met zijn ogen. Hij ging naar Lastbreathe toe en likte haar kop. 'O, Timberkit,' mompelde hij. Hij ging tegen haar aan zitten en likte nogmaals troostend haar kop. 'Waarom heb je me niks verteld?' Vroeg hij stijfjes. Wat later kwam de tweede kitten. Smoketear hees zijn kop op en pakte het jonge katertje bij zijn nek vel. Ook deze leek op 'm. 'Kleine Thistlekit, mijn zoon,' mompelde hij zacht kijkend of Lastbreathe zijn keuze goed zou keuren. De kitten leek precies op hem, misschien was zijn karakter ook wel het zelfde...

De bladeren ritselde zachtjes door de wind. Het kabbelen van het water in de rivier was prachtig te horen, en het ruisen van de rivier. Niemand had ooit gedacht, dat er een poes lag te bevallen. Dat een gelukkige poes,.. een niet meer levent wezentje op de aarde zou zetten. Een overleden kitten, waar de moeder vast verdriet om zou hebben.Ook niemand had ooit gedacht, dat ik ter wereld kwam. Mistkit, zal ik straks heten. Tenmisnte, dat heeft starclan mij verteld, toen ze me stuurde. Ik bleef mar woelen en woelen, al was het erg behagenlijk in deze lekker warme buik. Ik hoorde veel geluiden en gestommel. Wat was er aan de hand daar? Opeens werd kwam er een opening, dat had ik niet verwacht. Een van mijn buik genootjes, werd opeens met brute kracht naar buiten geperst!.Hee! Wat was hier aan de hand. Ik werd in elkaar gedurkt, voelde me veranderen?. Evenlater, ging er nog iemand weg uit deze warme ruimte. Zou ik hier voor altijd alleen achter blijven? Een donkere lege zwarte ruimte. Door mijn gesloten oogleden kon ik nog wel zien dat het koude gedeelte ook heel licht was.. Ik kwam steeds dichterbij.. Het was mijn beurt! Ik werd met bruut geweld naar buiten geworpen!.

Opeens kwam er nog een klein nat, bolletje uit Lastbreathe. Het kleine poesje piepte luid, en baande zich een weg naar een van de tepels. De kitten vond het koud, ze wilde zo snel mogenlijk tegen de warme moeder vacht ankruipen, en zich volzuigen met moedermelk. Dus dat deed ze, en deed zoog zich vol. De kleine kitten, poes, was ter aarde. Haar pootjes knede tegen de warme moeder buik aan. Haar mondje zoog en zoog. Ze was geboren...

_{In stilte trok Breakingpaw zich uit. De wonden die haar waren aangedaan in het gevecht laatst schuurde nog pijnlijk over haar huid met elke beweging. "Warriors Suffer in Silence.." De zin brande in haar hoofd. Opnieuw had haar opa haar de dag vrij gegeven 'Om je wonden rust te geven' had hij gezegd. Dezelfde woorden die Nightstream had gebruikt. Maar hij had Stormpaw wel meegenomen voor een aparte jacht training. Het gaf Breaking het gevoel dat ze opnieuw niets waard was. Met een zuchtje kwam ze omhoog uit haar nest. Ze kon toch wel iets doen tijdens deze verplichte rust? Toen ze buiten kwam merkte ze dat het nog aardig vroeg was. Ze schudde even haar hoofdje en kreunde van de pijn. Toen ze de staart van haar vader door de ingang van het kamp zag verdwijnen kwam de nieuwsgierigheid in haar op. Haar vader en moeder waren niet meer bij elkaar dat wist ze. Het maakte haar niet zo veel uit. Ze wist dat haar moeder meer van Smokepaw en Autumnpaw hielt. Zacht zuchtte ze even en schudde haar kopje heen en weer. Met sluwe lange passen sloop ze achter haar vader aan. Doodsbang dat hij weer op zoek ging naar problemen.

De grote kater bracht haar echter niet opnieuw naar de tweebeenplek. Haar vader leek rechtstreeks een geur te volgen die Breaking licht herkende van Lastbreathe. Haar ogen kneep ze langzaam samen terwijl ze de kater bleef volgen. Hij ging echt rechtstreeks naar haar toe en zodra de geur van bloed haar neusgaten bereikte versperde haar ogen zich. Met haar vader nogsteeds in zicht zette ze het op een rennen tot ze de kattin Lastbreathe zag. De poes was aan het bevallen. Breaking begon zacht te glimlachen en wou achteruit stappen om Nightstream te halen tot ze haar vader naar Lastbreathe zag lopen. Haar oren vielen zacht naar achter toen ze hem iets hoorde zeggen wat ze niet helemaal verstond. Langzaam stapte ze met snelle pasjes naar voren "Mijn zoon." Haar mond viel open. Tranen ontstonden automatisch in haar ogen en ze slaakte een kreetje. Ze sprong uit haar bosjes. Met volle woedde en haat. Het wat haar nu deed branden van verdriet keek ze haar vader aan om vervolgens haar blik op Lastbreathe te laten glijden. Tranen gleden nu toch echt helemaal over haar wangen heen. "Waarom.." Fluisterde ze zacht. Ze staarde naar de kittens en meer woedde kwam in haar op. "WAAROM!!" Schreeuwde ze uit terwijl ze naar voren stormde en haar pootjes vol tegen haar vader smeet. Ze probeerde haar volle kracht er in te zetten om hem om te duwen. "Verrader!" schreeuwde ze uit terwijl ze slikte. "Verader.." Haar stem was niet meer dan een fluistering terwijl ze achteruit stapte en haar hoofdje schudde. Dit kon niet, dit moest een grote grap zijn want dit was iets wat niet waar mocht zijn. Tranen gleden over haar wangen. Ze had niemand meer. Haar moeder wou haar niet, haar opa had het te druk met de Clan leiden. Stormpaw met trainen. Nightstream had haar rang als Medicine Cat en moest zich daar vol op richten. Haar oma had haar nieuwe nestje en nu haar vader.. Vol verdriet staarde ze hem aan en deed nogmaals een stap naar achter. "FIJN!" Schreeuwde ze opnieuw. "Ik heb geen vader meer.. Succes met je leven." Haar stem brak en ze draaide zich met een ruk om. Ze zette het op een lopen zo ver mogelijk weg zo snel mogelijk. Riverclan wou haar niet meer.. Niemand wou haar meer.. Ze was.. Alleen..}

De warme koepel rond mij verwarmt mij, maar laat mij ook snakken naar een iets minder benauwde positie. Ik word wild heen en weer gebonkt, besef mij dat mijn andere broertjes en zusjes hier ook zitten. Ik ben benieuwd hoe zij eruitzien, want ik heb de hele tijd nog niks gemerkt. Mijn ogen doen veel te veel pijn om iets op te kunnen merken, dus houd ik ze het liefste gesloten. Plotseling wordt de adem mij ontnomen, ik weet niet wat er met mij gebeurt, maar het voelt in elk geval niet zo fijn. Ik merk dat een paar dingen bij mij weggaan, het is opeens niet zo krap meer, wat het al die tijd wel was. Ik probeer mijn ogen te openen, maar dat lukt me niet. Duisternis omhult mij, wat mij naar adem laat snakken als ik opeens iets voel. Ik voel dat ik weggeduwd word, naar een andere plek dan hier. De lekkere, warme koepel die zich tot nu toe altijd rond mij bevond, verdwijnt. De mogelijkheid om lekker warm opgesloten te zitten en me zelfs niet druk hoeven te maken om niet te ademen, verdwijnt als mijn bekje zich wijd open spreidt om niks anders dan lucht op te vangen. Ik voel hoe krap en moeilijk het wordt om te ademen en stoot protesterende geluiden uit, wat vast raar moet klinken voor de anderen rondom mij heen. Langzaam merk ik hoe niet alleen mijn kopje naar adem begint te snakken, maar hoe ook heel mijn lichaam op de felle reacties reageren. Ze moeten lucht krijgen, anders wordt mijn lichaam niet gediend. Ik moet ademhalen, anders zal ik binnenkort niks meer kunnen doen. Alsof ik uit elkaar getrokken wordt, zo voelt het als ik langzaam naar buiten ga. Nog steeds is dat snakken naar ademhalen wat er in mij rondgaat.

Rosekit kwam met protesterende geluiden op de grond terecht. Piepend duwde ze met haar neus een vacht opzij, ze wist niet van wie het was. Boos begon ze op weg te gaan naar de tepel van haar moeder, maar ze kon helaas niets zien. Ze had het ijskoud en was verschrikkelijk hongerig. Ze bleef stilstaan om zich wat beter te kunnen oriënteren en merkte andere geluiden op. Nog meer protesterend gepiep rees op in haar keel. Ze liep maar een bepaalde kant uit, botste weer tegen iemand op en vond uiteindelijk de tepel van haar moeder. Tevreden zijnd ging ze liggen en zoog ze er zachtjes aan. Ze liet zichzelf te goed doen aan de vochtige melk en toen ze genoeg had gehad, viel ze uitgeput op de grond neer. Ze merkte een vacht naast haar op en kroop er tegen aan, waarna ze haar kopje op haar pootjes neerlegde en haar kleine staart rond zich heen krulde. Ze merkte vaag een andere stem op, die best wel protesterend klonk, maar schonk er niet al te veel aandacht aan. Ze wilde nu alleen maar in slaap vallen, de ijskoude trek rond zich vergeten en zich nergens meer zorgen om hoeven maken. Ze vond het in de warme koepel veel leuker dan hier, nu haar longen zich vol moesten proppen met lucht. Al snel viel de uitgeputte kitten in slaap, wetend dat als ze wakker zou worden, ze er minder last van zou hebben.

_{Net na de geboorte van haar eerste zoon stroomden de tranen over haar wangen. Ze was zo alleen en ze kon het zo niet langer.. Ze keek naar de veel te kleine, dode kitten. Het was zo hulpeloos.. Ze kon niet meer.. Ze voelde nog altijd de druk om te persen, er waren waarschijnlijk dus nog kittens. Maar die leefden vast ook niet meer.. Ineens rook ze een bekende lucht. Haar ijsblauwe ogen zagen al snel een bekende bruine vacht verschijnen. Smoketear was er eindelijk. Ze miste hem en baalde dat ze hem niets had verteld. Ze wou dat het anders was gegaan, dat ze gewoon rustig was bevallen in de nursery. Haar tranen waren inmiddels even opgehouden. Hij was inmiddels bij haar gekomen en hij likte liefkozend over haar kop. “O, Timberkit,” mompelde hij. Hij ging naast haar liggen en likte nog altijd troostend over haar kop. Het maakte haar een heel stuk rustiger. “Waarom heb je me niks verteld?” vroeg hij wat stijfjes. Een traan liep over haar wang. “Ik, ik.. Ik wilde het je vertellen, maar.. maar ik weet het nog niet zo lang en..” De tranen stroomden over haar wangen. Ze kon het niet vertellen.. Vlak daarna voelde ze dat ze moest persen. Ze perste zo hard als ze kon en even later lag er nog een kleine kitten achter haar. Smoketear pakte het in zijn nekvel. Ze zag dat het weer een katertje was, hij leek op Smoketear. “Kleine Thistlekit, mijn zoon,” mompelde hij zacht. Ze knikte. Inmiddels had ze haar gevoelens onder controle gekregen. “Hij wordt vast net zo sterk en dapper als jij, Smoketear..” zei ze toen. Ze pakte de kitten van hem over en likte hem schoon. Toen legde ze hem bij haar tepels, waar hij direct gulzig begon te drinken. Ze voelde direct weer de druk om te persen. Ze probeerde te glimlachen naar Smoketear, die ze echt geen pijn had willen doen. Het lukte niet, ze had erg veel pijn. Na nog een aantal keren te hebben geperst hoorde ze een kleine plof achter haar. Ze draaide zich om en zag nog een kitten liggen. Het was een poesje, die luidkeels piepte. Het kroop zelfstandig naar haar tepels. Toen ze die had gevonden zoog ze gulzig van de witte vloeistof. Ze glimlachte. Het poesje leek op haar. “De kleine druktemaker is geboren, Smoke..” Ze raakte voorzichtig zijn neus aan. Toen gaf ze het poesje een warme lik over haar kop. “Welkom kleine Mistkit,” zei ze toen met een glimlach. Ineens zag ze de dochter van Smoketear verschijnen, Breakingpaw. Tranen stroomden over haar wangen. “Waarom..” fluisterde ze eerst zachtjes. Last zag dat ze naar de kittens staarde. “WAAROM!!” schreeuwde ze toen harder uit. Toen stormde ze naar voren en probeerde haar vader aan te vallen. Ze had met de kleine kitten te doen. Het was haar schuld.. “Verrader!” schreeuwde ze toen. “Verrader..” De stem van de jonge poes werd steeds zachter. Tranen gleden over de wangen van de jonge zilvergrijze poes. “FIJN! Ik heb geen vader meer.. Succes met je leven.” De stem van Breaking brak zo ongeveer. Ze voelde alweer de druk om te persen. Toen zag ze de dochter van Smoketear wegrennen. En heel iets later lag er een kitten achter haar. Ze voelde zich rot. Zíj had nu de band tussen die twee verwoest.. Maar ze moest door, voor háár kittens. De kleine kitten was luid aan het protesteren en zocht boos haar weg naar de tepels van Last. Nadat ook die had gedronken viel ze uitgeput in slaap. Ook zijzelf was uitgeput van de bevalling. Ze was nog altijd verdrietig en emotioneel. “En wat vind je van de naam Rosekit voor dit poesje?” vroeg ze toen aan Smoketear. Ze glimlachte trots naar hem. Haar bevalling was gedaan, haar grootste wens was uitgekomen, meer kon ze niet wensen..}

De dood van Timberkit had hem kapot gemaakt, en hij vond ook dat hij met respect naar Starclan moest gaan met het gebruikelijke clan ritueel. Maar het was nog harder aan gekomen door dat Lastbreathe hem er niet op voorbereid had dat ze zwanger was, dat hij weer vader zou worden. Hoe moest het nu met zijn kittens? Met Breakingpaw, Aumtumnpaw, Smokepaw, en zijn andere kittens. Hoe zouden ze reageren, straks zouden ze nog kwaad worden, het gevoel krijgen dat hij hun had vervangen. Smoketear ademde even diep in en uit. “Ik, ik.. Ik wilde het je vertellen, maar.. maar ik weet het nog niet zo lang en..” Smoketear keek naar Lastbreathe's gezicht. Ze huilde. Smoketear wist niet hoe hij moet reageren, dus schudde hij enkel met zijn kop op een manier die zei dat hij er teleurgesteld in was, maar hij er geen probleem van ging maken, dus haar vergaf. Daarna werd zijn zoon, Thistlekit geboren. Met een trotse blik keek hij naar zijn zoon. Hij leek zo veel op hem, en hij gaf hem zijn naam. “Hij wordt vast net zo sterk en dapper als jij, Smoketear..” Smoketear kreeg een warme glimlach op zijn gezicht. De pijn van de dood van Timberkit stak hem. Maar de komst van Thistlekit troostte hem. Daarna werd de derde kitten geboren. Een poesje, een exacte kopie van Lastbreathe. “De kleine druktemaker is geboren, Smoke..” Smoketear knikte vrolijk. “Welkom kleine Mistkit,” zei Lastbreathe. Smoketear knikte goed keurend. 'Mistkit,' fluisterde hij zacht. Hij keek naar zijn dochter die ook bij Lastbreathes buik werd neergelegd. Ze leek echt veel op Lastbreathe. Een mooie zilveren vacht met wat donkere zilveren strepen. Prachtig gewoon. En toen drong een bekende geur zijn neus binnen, 'en een bekende stem... Zijn ogen werden groot. Het was Breakingpaw. Nee, niet nu. Hij wou eerst haar praten. Hij wist dat ze op hol zou slaan. En dat was ook zo. Hij hoorde haar stem zacht beginnen, en langzaam steeds luider worden, met telkens de zelfde vraag. Waarom? Nee, niet waarom, er was geen reden om waarom te zeggen. Die was er gewoon niet. Er was een bevalling aan de gang, en Breakingpaw stond tegen hem te schreeuwen. “FIJN! Ik heb geen vader meer.. Succes met je leven.” Smoketear keek naar zijn dochter. Geen vader mee?! Nee, dat was niet waar! Breakingpaw rende er van door en Smoketear stond verstijfd. Zijn ogen groot en zijn staart zwiepte een paar keer ongelovig heen en weer. “En wat vind je van de naam Rosekit voor dit poesje?” Smoketear was nog stil. Zijn houding was verbaasd. Smoketear keek naar Lastbreathe. Zijn ogen stonden vol verdriet en zelfs een beetje woede, maar ook blijheid om zijn nieuwe kittens. Maar hij wist nu gewoon niet wat hij moest voelen. En dat was ook te zien. Lekker was dit. Smoketear knikte. 'Het is een goede naam...' Sprak hij... Gebroken. 'Heb je de energie om ze samen met mij naar het kamp te brengen. De kittens hebben warmte nodig, warmte van de nursery... En Timberkit, hij moet gaan zoals elke warrior gaat, in respect en liefde...' sprak hij... Hij liep naar Lastbreathe toe en pakte de dode kitten op en Thistlekit. Hij keek haar aan. 'Leun maar op mij. Ik weet dat je het kan.'

Onderwerp: Re: The gift of love [Kittens Smoke x Last]