Doveheart, please be there...

De tocht was slopend voor haar poten geweest. Ze had grote snelle passen gemaakt en dat begon nu haar tol te eisen. Haar ademhaling was gejaagd eveneens als haar hartslag. Maar ze moest blijven doorlopen, voor Icepaw. Het bloed was koud en plakkerig, maar het leek alsof al het gevoel uit Moonfur haar rug was gezogen. Haar ogen stonden dof en afwezig; ze was te gefocust op haar doel. Ze hoorde vaagjes pootstappen achter zich; waarschijnlijk de andere die met haar meegingen. Ze was niet gaan rennen, bewust. Het bloed bleef maar stromen en er leek geen einde aan te komen. De geur ervan begon een verstikkend effect te krijgen op de grijs gestreepte poes, maar ze negeerde het. Het kamp kwam in zicht en, ondanks dat de pijn erger werd, versnelde Moonfur haar pas. Ze was er bijna. Voorzichtig baande ze zich een weg door de doorntunnel. Doorns bleven haken in haar vacht, waarschijnlijk ook wel in die Icepaw. Maar het ging niet anders. Zonder het kamp rond te kijken liep ze rechtstreeks naar de Medicine cat’s den. ’Doveheart, Doveheart!’ Het zou was nogal wanhopig overkomen. Maar ze kon niet anders. Ze was halverwege haar tocht van tunnel naar den al gaan roepen. Ze was nauwelijks hoorbaar, ze haar stem weigerde dienst. Zonder te wachten op antwoord of enige reactie liep ze de den binnen, waar ze door haar poten zakte en Icepaw zo voorzichtig mogelijk van haar rug liet glijden. ’Doveheart, Icepaw… Icepaw is gewond!’ wist ze door haar gehijg uit te brengen. Niet lang daarna zakte ze weer door haar poten en om eventjes te gaan liggen. Wel bleef haar bezorgde blik op Icepaw hangen, het bloeden was nog niet gestopt. Ze keek naar haar eigen vacht; hij was rood en vele plukken waren aan elkaar gaan plakken. Ze keek de den rond, was Doveheart er eigenlijk wel?

- Flutpost.
Maar wat voorafging: Het begin van Melting Ice. -

Doveheart was rustig bezig met het uitzoeken van de kruiden. Als er nieuwe kruiden nodig waren moesten die gehaald worden, maar dan moest ze eerst uitgezocht hebben welke. Plots hoorde ze een stem buiten de den en ze stak haar hoofd naar buiten en zag Moonfur de den inkomen met een kat op haar rug. Doveheart liep haar den uit en zag toen dat het Icepaw was. "Doveheart, Icepaw… Icepaw is gewond!" Zei Moonfur. Doveheart liep snel naar Icepaw toe en begon haar te onderzoeken. Ze had veel wonden kon Doveheart zien. Ze liep terug naar haar den en pakte snel wat spinrag en goudsbloem. Ze drukte de spinrag op de wonden en wachtte tot alle wonden waren gestopt met bloeden. Daarna begon ze de wonden voorzichtig schoon te likken. Ze deed het rustig om te voorkomen dat ze weer zouden gaan bloeden. Daarna pakte ze de goudsbloem en deed het op de wonden. Het was nu afwachten of het goed zou gaan. Icepaw was nog bewusteloos, dus ze kon haar niet iets geven op dit moment tegen de shock. Ze liet Icepaw even achter en liep naar Moonfur toe. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ze. Ze keek af en toe even naar Icepaw, maar er was nog niet echt beweging in het lichaam te zien. Behalve dan het op en neer gaan van haar flank als ze ademde. Ze wachtte op het antwoord van Moonfur en bestudeerde de poes ondertussen. Misschien was Moonfur ook wel geschokt. Doveheart besloot het toch maar even te vragen. "Moonfur, wil je misschien iets voor de shock?" Vroeg ze rustig. Ze wist niet hoe Moonfur hierop zou reageren, maar dat maakte haar niet uit. Ze wilde haar clangenoten altijd helpen.

Moonfur had de kracht niet meer om haar kop omhoog te houden. Hijgend lag ze op de grond, uitgeput van de spanning, het schrikken en alles wat er was gebeurd… Ze was dit niet gewend. Het beeld van Icepaw was op haar netvlies gebrand. Er was zoveel bloed… En Icepaw, die vocht voor haar leven. Met moeite hief ze haar kop weer op. Ze wou zien hoe het ging met Icepaw. Tot haar geluk was Doveheart er al snel bij en was ze al begonnen met het stoppen van het bloeden. Het nam voor een groot deel van de zorgen die in Moonfur haar kop rond dwaalden al weg. Maar er kwamen gewoon twee keer zoveel zorgen voor terug. ’Wat is er gebeurd?’ Met veel moeite trok de poes haar blik weg van Icepaw en richtte ze zich op Doveheart. Eventjes staarde ze zwijgend en afwezig naar de Medicine cat, waarna ze haar ogen sloot. ’Dat weten we niet precies… We waren op patrouille; Winterstorm, Steelfang, Darkpaw, Firepaw en ik. Winterstorm rook de geur van bloed in de lucht en snelde erop af, gevolgd door de rest. Toen… Toen… Toen troffen we Icepaw aan, in een plas van haar eigen bloed. De geur van het bloed was zo overheersend dat het de geur van andere katten goed maskeerde. Steelfang spotte een andere kat ergens… Waar weet ik niet meer, en ging erop af. Ik heb de Apprentices gevraagd Icepaw op mijn rug te tillen en mee terug te gaan naar het kamp… Gelukkig kwam Cloudsong ook, hij moest ons gevolgd zijn. Hij hielp ook mee en nu… Nu ben ik hier, hopelijk op tijd.’ Haar stem was zwakjes en soms praatte ze sneller dan op andere plaatsen, bovendien trilde hij een beetje en was hij gejaagd. Ze had de hele scene weer laten afspelen in haar hoofd. Kalm opende ze haar ogen. Het was nu goed, toch? Ze keek weer naar Doveheart. ’Moonfur, wil je misschien iets voor de shock?’ vroeg deze rustig. Een zwakke glimlach verscheen op het gezicht van de Warrior, waarna ze rustig haar hoofd schudde. ’Nee, bedankt Doveheart. Het gaat wel… Het is alleen… Ben ik wel op tijd? Gaat Icepaw het nog redden?’ vroeg ze bezorgd, met opnieuw een bezorgde blik. Het leek alsof die blik haar iedere keer opnieuw in bezit nam. Afwachtend, en hopend op een positief antwoord, bleef ze naar Doveheart kijken.

Darkpaw was zo snel als hij kon achter Moonfur aan gerend en haar gevolgd. toen ze bij het kamp aankwamen gingen ze gelijk door naar de Medicine,cat den en Moonfur zei dringend ’Doveheart, Doveheart!’ bezorgd keek ze rond ’Doveheart, Icepaw… Icepaw is gewond!’ Darkpaw keek achter Moonfur vandaan en zag Dovehaert tevoorschijn komen Doveheart begon Icepaw gelijk te behandelen en vroeg daarna "Wat is er gebeurd?" darkpaw keek naar moonfur die zei ’Dat weten we niet precies… We waren op patrouille; Winterstorm, Steelfang, Darkpaw, Firepaw en ik. Winterstorm rook de geur van bloed in de lucht en snelde erop af, gevolgd door de rest. Toen… Toen… Toen troffen we Icepaw aan, in een plas van haar eigen bloed. De geur van het bloed was zo overheersend dat het de geur van andere katten goed maskeerde. Steelfang spotte een andere kat ergens… Waar weet ik niet meer, en ging erop af. Ik heb de Apprentices gevraagd Icepaw op mijn rug te tillen en mee terug te gaan naar het kamp… Gelukkig kwam Cloudsong ook, hij moest ons gevolgd zijn. Hij hielp ook mee en nu… Nu ben ik hier, hopelijk op tijd.’ darkpaw keek verwonder naar het gebeuren maar snel daarna hervond hij zichzelf en slaakte een zucht. Darkpaw ging kalm zitten en sloot zijn ogen terwijl hij zijn poot likte en keek toen weer met een vertrouwd geniepig blikje hij zei '' deze kat moet wel heel erg gemeen zijn, dit is denk ik niet zomaar iemand''.

Stap..Stap.....Stap....... Bij elke stap die Moonfur zette, al waren ze nog zo zacht, ging er een schok door het bloedende en gebroken lijf van Icepaw heen. Overal op haar lichaam zaten wonden, diepe, pijnlijke wonden. Bij elke stap ging er een schok van pijn door haar lichaam heen. Maar toch, ze voelde het niet. Het leek alsof er een dikke pluizige wolk over haar hele brein was gelegd. Maar toch, vaag, voelde ze de pijn nog wel. Wat ze des te feller voelde.. Was angst. Slaap klauwde aan haar, het wou haar overnemen. Eigenlijk wou ze ook wel toegeven aan de vermoeidheid die ze voelde, maar ze was bang... Wat.. Wat als ze niet meer wakker zou worden? Zou ze dan.. dood zijn? Als haar lijf gereageerd had, had het gerild, maar dat deed het niet. Ze voelde zich machteloos, ze wou bewegen... Maar dat kon ze niet, haar lichaam weigerde dienst. Dus daarom bleef ze als een gebroken vogeltje liggen op Moonfur's rug. Uiteindelijk merkte ze vaag in de verte op dat Moonfur ging liggen. Ook kon ze vaag opmaken dat de pijn verdween.. Maar niet veel meer.. Uiteindelijk vielen haar gedachten ook weg, en maakten ze plaats voor dromen.. Nou ja.. Nachtmerries....
----------
Ze kon weer rennen, gelukkig! Al haar wonden waren als bij toverslag genezen. Het zonlicht viel heerlijk op haar rug neer, zo wou ze het leven hebben. Overal kon ze prooigeur ruiken. Dit WAS het leven. Er was geen enkele vijandelijke geur te bekennen, ze voelde zich veilig. Veilig op Thunderclan territorium, veilig bij haar clan. Maar het duurde niet lang of alle prooigeuren begonnen te verdwijnen. Stukje bij beetje..
-----------

Doveheart zag dat Darkpaw achter Moonfur aan de den binnen was gekomen. "Dat weten we niet precies… We waren op patrouille; Winterstorm, Steelfang, Darkpaw, Firepaw en ik. Winterstorm rook de geur van bloed in de lucht en snelde erop af, gevolgd door de rest. Toen… Toen… Toen troffen we Icepaw aan, in een plas van haar eigen bloed. De geur van het bloed was zo overheersend dat het de geur van andere katten goed maskeerde. Steelfang spotte een andere kat ergens… Waar weet ik niet meer, en ging erop af. Ik heb de Apprentices gevraagd Icepaw op mijn rug te tillen en mee terug te gaan naar het kamp… Gelukkig kwam Cloudsong ook, hij moest ons gevolgd zijn. Hij hielp ook mee en nu… Nu ben ik hier, hopelijk op tijd." Vertelde Moonfur over wat er gebeurd was. "Nee, bedankt Doveheart. Het gaat wel… Het is alleen… Ben ik wel op tijd? Gaat Icepaw het nog redden?" Vroeg Moonfur daarna. Doveheart keek even naar Icepaw en daarna weer naar Moonfur. "Het is nog afwachten" Antwoordde Doveheart rustig. Ze wist dat Moonfur zich zorgen maakte, maar Doveheart kon nu nog niks met zekerheid zeggen. Ze dacht even na over degene die dit gedaan kon hebben. Hopelijk zou hij gestraft worden. "Deze kat moet wel heel erg gemeen zijn, dit is denk ik niet zomaar iemand" Zei Darkpaw. Ze keek even naar hem. Ze wist wel dat dit een gemene kat geweest moest zijn, want anders val je niet zomaar een apprentice aan.

Onderwerp: Re: Doveheart, please be there...