Algemene Onzin Topic

Hijgend rende je door de straat, achter je hoorde je het piepen van banden, en enkele mannen die naar je schreeuwden dat je moest stoppen met rennen. Maar jij wist wel beter. Zo snel als je kon rende je een steegje in, niet wetend van de geheimen die je daar zult vinden. Je ademhaling gaat steeds sneller, terwijl je je begint te realiseren dat je moe begint te worden. Achter je zijn de mannen al uit hun auto gesprongen om de achtervolging te voet voort te zetten. Je voelt een pijnlijke steek in je zij, en je zicht word zelfs al vager. Maar je houdt vol. Je valt liever flauw dan dat ze je te pakken krijgen. Plots struikel je over je eigen voeten. Vloekend probeer je op te staan, maar zelfs dit lukt niet meer. Je lichaam heeft het begeven, je bent te moe om verder te gaan. Plots zie je een glimmend voorwerp liggen. Nieuwschierig kruip je er naartoe. Je rijkt ernaar uit en grijpt het vast. Waarna je het nader bekijkt. Je ziet al snel dat het een kristal is. Wat doet die hier? Verbaasd kijk je om je heen. Wie zou hier nou een kristal verliezen? Of neerleggen? Je gaat tegen de muur aanliggen en sluit je ogen. De voetstappen van de vier mannen komen steeds dichterbij. Je hoopt dat ze je niet zien, je hoopt dat ze weg waren, ver weg van waar jij nu was. Plots leken de voetstappen te stoppen. Je opent je ogen en kijkt om je heen. Hadden ze je gevonden? Of wisten ze niet meer waar je was? Je hield je zo stil mogelijk, terwijl je hoopte dat ze je kwijt waren en de achtervolgen staakten. Maar na een korte tijd leken de voetstappen weer verder te gaan. Ditkeer gingen ze uitelkaar. Ze waren je kwijt, je wist het nu zeker. Dit was je kans om te ontsnappen, maar hoe? Je kreeg je zelf omhoog doormiddel van de muur waar je tegen aan had gezeten. Stil en zonder enige geluid te maken liep je verder door het steegje. Maar het kon niet anders dat je weer tegen iets aan liep, waardoor je veel geluid maakte. Je hoorde hoe de mannen naar elkaar schreeuwden, en voor de zoveelste keer zat je in de nesten. Je voelde hoe een stevige hand op je schouders werd gelegd, en je naar voren werd geduwd. Met een smak viel je tegen de grond op, meteen draaide je je om. Het was een van de vier mannen, ze hadden je gevonden. Je kroop een stukje achteruit, maar je werd tegengehouden door de muur achter je. “L-laat me met rust, i-ik heb niks gezien.” Sprak je uit. Maar de man trapte er niet in. Hij wist wat je gezien had. Hij wist dat jij wist over de overvalling, over de moord. Hij haalde zijn pistool tevoorschijn en richtte het op jou. “Je zult niemand iets vertellen.” Sprak hij uit, waarna hij de trekker wou overhalen. Maar voordat er ook maar een kogel uit kon komen leek de kristal een fel licht af te stoten. Dat de man licht verblindde waardoor hij verkeerd richtte en de kogel in de muur terecht kwam. Jij sprong op en duwde zo snel als je kon het pistool uit de handen van de man. Zonder na te denken draaide je je om en begon je weer te rennen. Achter je hoorde je het gevloek van de vier mannen, die je nu echt kwijt waren. Diep in schok viel je op de bank. Je hele lichaam deed pijn van de sprint die je had genomen. Je haalde eens diep adem en sloot je ogen. Die mannen zouden je vinden, je was hier nier meer veilig. Je stond op en liep de trap omhoog. Je moest hier weg, en snel ook. Je pakte enkele spullen in, een paar broeken, een paar truitjes en een vest voor als het koud zou worden. Ook nam je wat geld mee, maar niet al te veel. Al snel was je klaar om te gaan. Je stond in de deuropening en knipte het licht uit. “Vaarwel.” Fluisterde je. Waarna je de deur dicht deed en met een zucht van jou huis wegliep.