Hear the thunder crackle, watch the rain pound...

Het zachte getik van regen op bladeren en op het water van de rivier werd steeds luider en Applepaw werd langzaam weggetrokken uit haar lichte, droomloze slaap door het ongewenste geluid. Ze krulde zich nog wat extra op en dwong zichzelf verder te slapen, totdat er een druppel vanuit het plafond recht op haar neus viel. Slaperig wreef de jonge apprentice over haar neusje en keek ze om zich heen. Het was stil en donker in de den... Maar zij sliep dicht bij de uitgang. Voorzichtig rees ze dus omhoog uit haar nest en ging ze in de opening van de apprentice den zitten. Het was donker in het kamp, maar ze kon de regen steeds harder neer zien vallen, steeds harder, steeds sneller. Applepaw keek wat geïntimideerd naarbuiten en leunde tegen de rand van de opening, net buiten het bereik van de regen. Geschrokken sperde ze haar ogen even open toen een hele flits het kamp verlichtte, en ze piepte eventjes geschrokken toen een gerommel het kamp liet dreunen. Wat was dit? Was dit het onweer waar ze haar moeder wel eens van hoorde spreken? Ze vond het absoluut niet prettig, ze hield niet van luid geluid. Ze legde haar oren dan dus ook iets plat en slikte nerveus. Misschien moest ze maar terug keren naar haar nestje. Ze fronsde eventjes toen ze omkeek en er nog steeds druppels naar beneden vielen boven haar nest. Blijkbaar zat er een lek ofzo... Fantastisch. Dan bleef ze hier toch liever nog eventjes zitten... Haar nekharen rezen opnieuw even overeind toen het onweer opnieuw door het kamp dreunde. Dit ging nog enen lange nacht worden voor de jonge apprentice...

{Open}

Rustig liep de Ginger Tabby kater met een konijn in zijn bek langs de rivier, hij had een goede jacht gehad. In het territorium lag zijn vangst verspreid begraven, maar die zou hij later nog op gaan halen. Tot zijn schrik zag hij dat de zon al gezakt was en dat de maan al op kwam. Hij draaide zich meteen om en trippelde richting een plaats waar hij nog wat prooi had begraven. Dit was verder van het kamp weg, maar dat maakte niks uit. Rustig pakte hij de prooi op en keek hij nog even rond. Ineens voelde hij iets tegen zijn hoofd tikken, instinctief zakte hij in aanvalshouding en keek hij omhoog. Donkere wolken hadden zich verspreid in de hemel en de druppels vielen nu razendsnel uit de lucht. Gingerpaw kwam weer omhoog en liet zijn oren zakken toen er een bliksemflits het gebied verlichtte.

Met de prooi in zijn bek rende hij razendsnel richting het kamp, steeds hoorde hij donder en zag hij hoe het gebied verlicht werd door een bliksemflits. Zijn vacht was doorweekt, evenals de vacht van de prooi. Uiteindelijk bereikte hij het kamp, hij spurtte naar binnen en gooide de prooi op de stapel, het maakte hem niks uit als het mis was gegooid, als hij maar snel droog kwam te staan! Hij keek richting de Apprentices den en spurtte hij erheen, hij kwam binnen en draaide zich om naar een kleine poes bij de ingang van de den. Hij ging iets verder in de den zitten om zichzelf droog te wassen, maar hij hield de poes steeds in de gaten. Dat moest zeker een kitten van Lostvoice zijn, die waren Apprentice geworden... Hij was bij die Ceremony aanwezig geweest en had deze poes dus ook gezien. Hij zweeg totdat hij klaar was en liep toen naar de poes, hij was een stuk groter en stuk gespierder, maar hij was ook een senior Apprentice. "Hallo." Zei hij zacht. Hij keek niet naar de poes, maar naar buiten. Hij wist veel van poezen af omdat hij vaak samen was met zijn zus. Poezen wilde niet meteen oogcontact hebben met katers.

[Lol, ik heb laatst helemaal zitten panieken om onweer xD...]

Met een iewat bezorgde blik keek Applepaw omhoog naar de lucht, de wolken tuimelden en rolden in hun zwarte speelgrond, een geflipte dans tussen de natuurkrachten. Weer scheurde een klauw van licht door het wolkendek heen en zette het kamp eventjes in het volle licht. Elk detail was eventjes voor een momentje zichtbaar, zelfs al was het al avond. Maar even snel als het kwam, was het alweer weg en alles was weer in duisternis gehuld. Het enige wat overbleef was de duisternis, het getik van de tegen en de grommende en rollende donder die die de bliksem altijd volgde als een trouwe hond. Een rilling trok eventjes over Applepaw's kleine, tengere lijfje heen terwijl ze ernaar keek. Voor geen goud zou ze zich nu buiten de den wagen.. Voor geen goud.

Een plotselinge beweging in het kamp liet haar iets alerter zijn en wat nerveuzer worden. Maar ze sprong al helemaal geschrokken op toen er een andere apprentice als een schim de den in schoot, vlak langs haar heen. Het ging te snel voor haar om te herkennen wie het uberhaupt was, maar wat ze wel kreeg was een flinke plens regendruppels over haar heen. De kater was doorweekt. Toen de apprentice wat verder de den in verdween, liet Applepaw het maar rusten. Veel katten hadden toch geen trek in een gesprek met de stille en verlegen apprentice, dus Applepaw verwachtte dat de andere kat gewoon ging slapen. Nog erger, misschien was het Honeypaw wel... Honeypaw had Applepaw immers bedreigt en haar vertrouwen gebroken. Eventjes trok er een huivering door Applepaw's lichaampje heen en een sidderende maar zachte zucht verliet haar mond. Ze draaide haar blik weer naar buiten en begon haar pels met voorzichtige streken van haar tong droog te likken. Ze schrok echter weer op en keek ietwat schuw over haar schouder toen ze weer beweging achter zich hoorde. Er kwam iemand naar haar toe gelopen. "Hallo," Zei het figuur zacht, ze kende de naam van de apprentice niet.. Wat stom.. "H..hoi.." Miauwde Applepaw zachtjes, terwijl ze ook naar buiten keek, alles om maar geen oogcontact te maken. Ze was al klein voor haar leeftijd, maar in de nabijheid van de andere apprentice voelde ze zich nog kleiner. "Ik..Ik ben Applepaw.." Stelde ze zich zachtjes voor, met een nerveuze zwiep van haar staart, eventjes ging haar blik verlegen naar haar poten.