This was an accident, not the kind where sirens sound

_{This was an accident
Not the kind where sirens sound
Never even noticed
We're suddenly crumbling
Tell me nothing ever counts
Lashing out or breaking down
Still somebody loses 'cause
Everything now in the past
Never felt so lonely
There's no way to turn around}

Een jonge apprentice kwam voorzichtig de kamp uitgang door, de bladeren streelden haar cyperse vacht en ze keek behoedzaam om zich heen met haar goudkleurige ogen. De blik van Applepaw stond bezorgd, dit was ze de eerste keer dat ze bewust alleen het kamp verliet en eigenlijk zat het haar niet helemaal lekker. Toch dwong ze zichzelf voort te lopen, want ze wilde eventjes niet terug naar het kamp. Het werd haar te benauwd en ze vond het vreselijk. Hier begon haar vlucht instinct weer te voorschijn te komen. Blijf uit de buurt en sluit je af van alles wat pijn doet. En dat was op dit moment Honeypaw. Er gingen klauwscheuren door haar hart elke keer dat ze de poes zag, haar enige vriendin. Het was net alsof Honeypaw persoonlijk haar klauwen in Applepaw's hart had gezet en het in stukken had gescheurd. Het vertrouwen was gebroken... En dat zorgde ervoor dat Applepaw aan bijna niemand, misschien zelfs wel helemaal niemand, nog vertrouwen schonk.

[Kort, want ik heb last van mijn arm ;A; ]

Waarschuwing! wie niet tegen bloed en gore kan, lees dan niet Honey's droom (;

Een klein bolletje lag eenzaam opgekruld in de leerlingen den. Haar hemelsblauwe ogen waren overschaduwd met verdriet en pijn. Woede was echter alleen maar een afweermiddel, een klauw die alle dingen die haar pijn konden doen zouden afweren.. ze had alles waar ze om gaf verloren of afgeworpen en nu droeg ze de gevolgen. Honeypaw sloot treurig haar ogen en zuchtte. De dood van haar moeder, ook nog haar moeder, had haar veel pijn gedaan. Te veel. Ze was niet meer die vrolijke, spring in het veld maar een gebroken bom die elk moment kon ontploffen. Terwijl tranen uit haar ooghoeken drupte zakte ze langzaam weg in een diepe slaap.

Toen Honeykit haar ogen opende lag ze niet langer opgekruld in haar nest maar stond ze rechtovereind, omringd door een donker en koud bos. Hoewel er geen wind was voelde je een enorme kou die tot diep in haar hart rees en hem volledig bevroor. Op haar hoede keerde ze haar kop verschijdenen keren om, bang om beslopen te worden door wát er ook in dit bos woonde .. De bomen leken enorm groot en gooide ijskoude en duistere schaduwen over haar lijfje heen. Ze voelde zich enorm klein in deze wereld. In elkaar gedoken besloot ze om vooruit te lopen, volledig op haar hoede. Toen plotseling drong er een afschuwelijke stank haar neusgaten binnen waardoor ze zwijgend terugschrok, haar oren plat. Wat was dat voor geur ..? Heel voorzichtig sloop ze om een struik langs en stond voor een kleine kuil. In het algemeen klein maar voor haar groot. Ze duwde een paar takken weg en staarde naar beneden. Meteen keerde haar maagje zich om toen ze zag wat er op de bodem lag.. Dreamheart en een langharige kater met een scheve kaak. Haar moeder en vader! Alleen lagen ze er niet vredig bij, sliepen ze niet, en leefde ze niet .. Hun botten staken uit, hun buik was opengereten en hun ingewanden lagen er rijkelijk bewerkt uit. Honeypaw gilde het uit van angst en draaide om maar haar pootje gleed weg en ze rolde naar beneden. Met een zachte plof gleed ze neer op de grond. Meteen draaide ze zich om en sprong naar boven maar de rand was te glad! Paniekerig en luid huilend nu probeerde ze het keer op keer, haar verstand langzaam naar de nul procent dalend..
en toen stond ze in een wereld die alleen maar zwak was. Een vreemd wit ligt omhulde alleen haar, waardoor ze als enige te zien zou zijn .. en toen ging er in de verte nog een licht aan met één kat in het midden. Een gezonde, glimlachende Dreamheart. Honepaw’s hart sloeg over en ze begon te rennen, niet eens zich afvragend of ze door het donkere zou zakken. Toen ze haar moeder bereikte dook ze tegen haar aan en begroef haar kop tegen haar borst. Om een of andere reden keek ze ook weer omhoog met een vreemd gevoel in haar maag. Dreamheart’s uitdrukking was niet meer vredig maar er stond een krankzinnige, bebloede lach op haar gezicht! Met een kreet sprong de jonge kat weg van haar moeder en begon te rennen, niet eens achter zich kijkend wat er gebeurde met haar moeder. Om haar heen klonken alleen maar krankzinnige kreten en angstaanjagend gegrom. Net toen ze zou denken dat ze zou stikken in deze wereld struikelde ze en schrok de kitten wakker

Ze opende haar ogen die nu een afmeting hadden van een vrij kleine maan. Haar borst ging op en neer in een snel en onaangenaam tempo. Haar ogen stonden vol angst terwijl ze begon te trillen en overeind kwam. Het duurde even voor ze buiten was, met nog steeds die geschokte en doodsbange blik op haar snoet. Langzaam marcheerde ze naar de uitgang van het kamp en begon langzaam aan snelheid te maken. Sneller, en sneller .. en sneller .. tot ze in volle vaart door het RiverClan territorium rende. Haar ademhaling was gejaagd, en haar hart bonkte in haar oren als een drum in de verte! Het leek alsof ze achterna gezeten werd .. en toen ze door een struik sprong struikelde ze met veel geweld over een klein bolletje. Ze rolde door het zand en kwam met een harde knal tegen een boom aan. “Ah!” Kreunde ze. De herinnering van Dreamheart’s aangevreten lichaam en haar krankzinnige glimlach nog vers voor haar ogen. Ze sprong met een luide gil achteruit toen ze Applepaw zag. Het duurde even voor ze registreerde wie er voor haar stond. Angst, pijn, woede, krankzinnigheid, verdriet, alles ging in een sneltreinvaart aan haar voorbij .. en helaas ging ze dat er nu allemaal uitlaten tegen Applepaw. “Jij!” Riep ze met een krankzinnig hoge stem. Haar ademhaling was gejaagd en haar pupillen waren geslonken tot een onnatuurlijk klein formaat. Het zag er sterk uit alsof ze gek was geworden .. alsof ze haar elk moment kon aanvallen. Dit kon niet waar zijn .. het was haar schuld! Zij had nog ouders! “JIJ!” herhaalde ze nogmaals terwijl ze haastig achteruit krabbelde, alsof Applepaw zojuist in een monster was veranderd. “Hoe durf je!? Aaooh!” Brabbelde ze waarnaar ze een vreemde kreet sloeg en wild om zich heen keek.

_{Sometimes my dreams feel all on hold..
There's no doubt that this will make me strong..
But it's the hardest thing I've ever done..
Despite this cruel world..
And all my best efforts...}

Langzaam ebde de angst weg en maakte het plaats voor een lichte verwondering voor de wereld om zich heen. De bladeren ritselden en ruisten, een zachte fluistering van de natuur. In alle stilte genoot Applepaw van het schouwspel. Ze kon de mieren zien lopen en de rivier in de verte horen kabbelen. Ze voelde een vreemd soort rust om zich heen vormen en ademde eventjes ontspannen uit. Haar goudkleurige ogen sloten zich eventjes. Misschien was het territorium zo slecht nog niet... Misschien... Was het allemaal wel goed. Haar adem kwam er in een klein wolkje weer uit. Het was allemaal goed op dit moment. Alle problemen, ze leken nu zo ver weg. Alsof niets haar meer kon raken. Het voelde allemaal perfect. Als ze zou willen, zou ze nu in het gras in slaap vallen en rust vinden. Gewoon alles was eventjes perfect en rustig... Een zeldzaam moment wat ze niet vaak had mogen voelen.
Het was haar echter niet gegund. Een plotselinge botsing met een groter frame liet de jonge apprentice over de grond tuimelen en op haar buikje neerploffen. Geschrokken keek Applepaw op, haar goudkleurige oogjes wijd open gesperd van schrik. Voorzichtig keek ze om, om daarna met een angstig gepiep wat achteruit ge kruipen, op hetzelfde moment dat Honeypaw haar gil sloeg. Honeypaw... Haar blik beangstigde Applepaw eindeloos. De tranen sprongen in haar ogen en ze begon wild te beven en te rillen uit pure doodsangst. "H-h-honeypaw..." Wist ze eruit te stamelen, met een stem die niet luider was dan een fluistering. Haar oren had ze plat tegen haar schedel aangelegd en haar pupillen waren groot van angst. Ze zag er nog kleiner uit dan dat ze al was op deze manier... Klein... Kwetsbaar... Doodsbang...

"Jij!" Klonk een krankzinnig hoge stem. Het echode en rinkelde in haar oren en liet Applepaw alleen maar verder ineen krimpen, de jonge apprentice was ondertussen misselijk van angst geworden en beefde zo erg dat al haar spieren pijn begonnen te doen. "JIJ!" De stem klonk alleen maar luider. De tranen begonnen over Applepaw's wangen te stromen terwijl ze alleen maar angstig jammerde en piepte. Ze wist niet meer hoe ze moest reageren, ze verborg haar kop onder haar poten. Ze kon niets meer uitbrengen. Honeypaw begon alleen maar harder te schreeuwen. “Hoe durf je!? Aaooh!” De stem werd alleen maar luider en de kreten beangstigender. Applepaw's hart klopte wild in haar borstkas als een gevangen vogel en de doodsangst groeide alleen maar. Ze wilde hier weg, ze wilde vluchten, ze wilde rennen, maar ze kon nergens heen. Haar spieren weigerden dienst, verslapt van angst.

Honeypaw keek Applepaw doodsbang aan en ging wat achteruit, niet echt registrerend dat haar mede train genootje er uit zag alsof ze elk moment van haar stokje kon gaan. Haar helderblauwe ogen keken recht in de goudgele ogen van Applepaw. Stijf en niet langer als een idioot om zich heen kijkend stond ze daar, ze bleef maar kijken alsof ze iets weerzinwekkends was. Het bleef heel lang stil, alleen de zachte angst geluidjes van Applepaw verstoorde de stilte. De vogels waren stil geworden alsof ze geschrokken waren van Honeypaw, de rivier leek stil gevallen te zijn en de wind gestopt. Ze registreerde het allemaal niet meer .. en toen ze dat wel deed ontplofte ze. Tranen van angst en pijn rolde over haar wangen. “Waarom deed je dat!?” Krijste ze luid. Zachtjes wiegde ze heen en weer, mompelend. Applepaw had nog wel een moeder .. en een vader .. en zij niet.. Die kitten voor haar verdiende het niet.. Nee! Zij was vrolijk, en sociaal en aardig .. waarom was zij dan nu alleen!? Waarom!? “Waarom!?” Jammerde ze luid tegen Applepaw. “Antwoord me!!” Gromde ze toen opeens weer met een klein deel van haar oude woede weer terug gekeerd. StarClan nog aan toe, wat voelde ze zich zwak nu. Ze voelde een vreemd, diep gevoel in haar maag rommelen die keihard tegen haar gilde dat ze Applepaw niet zo wilde behandelen en met rust moest laten. Maar de woedende stem binnen in Honeypaw was luider. De tranen rolde nog door maar haar hemelsblauwe blik begon heel voorzichtig terug te komen, en te keren naar een woede die groter was dan Honeypaw zelf. De pijn lag er duidelijk in te lezen maar op dit moment was de woede groter. Ze maakte zich groot en keek Applepaw boos aan. “Weetje wat nog het leukst is!?” Zei ze nu, gevaarlijk krankzinnig. “Jij hebt ouders .. ik niet! Waarom ik niet? Ik vertrouwde je en je hebt het verpest!” Wauw, dat klonk vreemd. De verlegen, vriendelijke en nerveuze leerling voor haar deed niets. Ze had niets verkeerds gedaan maar Honeypaw was op dit moment boos op alles en iedereen. Stormstar was bij haar moeder geweest en had haar niet gered! Hij had mooi maar negen levens gekregen en Dreamheart niet! Zij had er maar 1tje, en hij had er negen! Woedend draaide ze zich om en schudde haar kop wild alsof ze het uit haar hoofd wilde schudden. “Stormstar .. hij is .. Icy zal ..” Hakkelde ze. Ze wilde wraak, ze wilde iets pijn doen iets .. vermoorden .. ze draaide zich om naar Applepaw en had in feiten haar klauw al opgeheven toen ze haar recht in de ogen keek en een flashback had. ‘”Dus, wat zeg je er van? Is alles weer oké nu? Vrienden?”’ Miauwde de mentale Honeykit vrolijk en hoopvol. Applekit keek heel voorzichtig naar Honeykit en knikte toen ja, met een kleine, flauwe glimlach op haar gezicht ..Honeypaw stond met grote ogen en haar klauw weer op de grond voor Applepaw. Haar ogen stonden vol schaamte, nog meer pijn en woede. Ze zuchtte en schudde toen haar kop. Ze besefte langzaam dat ze haar eigen ruiten in gegooid had! “Jij kleine, stomme, brutale kit! .. mijn mama is dood .. mijn mama is dood ..” Langzaam zwakte ze af en ging achteruit tot haar achterhand de boom raakte. Totaal gebroken legde ze haar oren plat in haar nek en snikte zacht. Dit was niet mogelijk .. dit gebeurde niet echt .. Het was allemaal een stomme droom .. zo meteen zou ze wakker worden en naast Dreamheart liggen, als kitten.. samen met Applekit.. Applepaw .. nee Applekit gaan trainen als ze leerling werden .. dit was niet mogelijk! Honeypaw liet een lange kreun horen, draaide om en sprintte toen in volle vaart de struiken, rennend voor haar leven.

[Honey uit, ik kom er nu aan met Cinder c;
Permission van Babs]

_{De wind blies kalmerend in de tabby vacht van een stevig gebouwde kater. Zijn gele ogen stonden kalm en zijn neus werd de hele tijd geprikkeld met geuren van alle kanten. Cinderfall zat te rusten in het hoge gras van de hooglanden. Eindelijk had hij weer een nacht samen met zijn witte vlam door kunnen brengen, en dat beviel hem prima. Toen ze zo tegen elkaar aan lagen voelde het moment compleet, het zou wel niet lang meer duren of ze zouden samen weer eens gaan jagen. Terwijl hij zijn ogen sloot en van de koele bries genoot die door zijn vacht gleed en van de zon die op zijn vacht scheen voelde hij de kalmte die hij eerst niet gevoeld had omhoog komen. Eindelijk ging alles eens hoe hij het wilde. Hij had een leerling, twee geweldige dochters die nu beide ook leerling waren geworden en een prachtige partner. Voor wat meer kon je wensen? Hij opende zijn ogen en zuchtte. Dat wist hij wel. Hij duwde zichzelf overeind en strekte zich uit. Hij had al vroeg ene jacht geopend in zijn eentje en had besloten om nu terug te keren naar het kamp, hij zou vanavond wel op een patrouille gaan of nogmaals gaan jagen, beide kon geen kwaad. Terwijl hij in een kalme tred tussen het hoge gras heen liep spitste hij zijn oren toen wat vogels aarzelend weer begonnen te fluiten. Hij sprong met een lenige aanval neer op de grond en ging op een drafje op weg naar het kamp. Halverwege stopte hij echter toen een harde kreet hem terug in de werkelijkheid trok. Zijn zwarte oren werden gespitst terwijl hij naar de geluidsbron liep. Net op tijd kon hij opzij springen toen iets kleins en pluizigs langs hem rende. De angstgeur droop van haar af als van een kat die net uit het water kwam. Gealarmeerd rook hij ook de geur van zijn eigen dochter, Applepaw! Meteen sprong hij vooruit en rende in haar richting. Angst omarmde hem toen hij uit de struiken sprong en haar in elkaar gedoken zag, bevend, trillend en op het randje van het flauwvallen balancerend. Meteen rende hij naar zijn kleine dochter toe en zakte door zijn poten. Hij wikkelde zich om haar heen en zorgde er voor dat zijn warme lichaam haar omarmde. “Applepaw, lieverd, wat is er aan de hand?” Miauwde hij heel zacht, op een geruststellende en vertrouwde toon. Hij snorde heel zachtjes om haar gerust te stellen, zijn eerdere gesprek dagen geleden waar hij tegen haar geschreeuwd had plots weer vers in zijn achterhoofd. Bezorgd duwde hij zijn neus even tegen haar aan en miauwde stilletjes “Ssst, rustig maar lieverd, ik ben bij je .. ik bescherm je wel”}

Applepaw begroef haar gezicht in haar eigen vacht en liet de eindeloze stroom aan beledigingen aan haar voorbij gaan. Stuk voor stuk sneden ze door haar ziel heen. Honeypaw... Honeypaw gunde het haar niet, Honeypaw gunde haar haar ouders niet. Ze haatte haar omdat ze nog ouders had. Daar ging het allemaal dus om. Maar... Maar waarom?! “Weetje wat nog het leukst is!?” Zei ze nu, gevaarlijk krankzinnig. “Jij hebt ouders .. ik niet! Waarom ik niet? Ik vertrouwde je en je hebt het verpest!”
Ik.. heb het verpest... Ik heb het verpest... Het galmde door haar hoofd heen als een angstige mantra. Ik heb het verpest. Ze kon alleen maar als bevroren staan toen Honeypaw haar klauw hief. Met een doffe blik keek Applepaw ernaar, alsof ze niet meer in haar eigen lichaam zat maar vanaf een afstandje toekeek. Haar ogen... Ze stonden nog steeds vol tranen, maar ze droegen enkel verdriet, geen andere emotie meer, geen levenslust. Het draaide en tolde in haar kop. Ze besefte het nauwelijks meer dat Honeypaw haar klauw neerzette en het op een rennen zette. Jij stomme brutale kit.... Was zij.. Was zij degene die brutaal was...? Was zij degene die stom was...? Geruisloos zakte Applekit opnieuw door haar poten heen. Een zacht gesnik ontsnapte uit haar mond. Een zielig, wanhopig gejammer...

Ze had hem niet opgemerkt, ze had haar vader niet eens aan horen komen. Pas toen de kater zich om haar heen krulde merkte ze het. Ze begroef haar kop in zijn vertrouwde, pluizige en warme vacht en begon luid te huilen en te snikken. “Applepaw, lieverd, wat is er aan de hand?” Vroeg hij zachtjes. Zijn stem klonk warm.. vertrouwd... Het bracht haar terug naar de nursery tijden. Maar Applepaw kon niks zinnigs uit haar mond geperst krijgen, alleen maar gesnik en paniekerig gejammer. Ze begroef haar gezicht opnieuw in Cinderfall's vacht, alsof ze erin wilde verdwijnen. Nog steeds trilde haar lichaampje hevig door de angst en paniek die ze voelde. “Ssst, rustig maar lieverd, ik ben bij je .. ik bescherm je wel” Klonk de warme stem van haar vader. En toen brak Applepaw pas echt. "Papa... H-honeypaw.. Ze.. Ze haat me.." Jammerde ze zachtjes, "Ze.. ze wilde me aanvallen... Ze zegt dat ik brutaal en stom ben.. Omdat ik ouders heb en dat ik die niet verdien..." Weer brak ze uit in een paniekerig gesnik. "Iedereen haat me.. Jij haat me.. Mama haat me vast ook.. Honeypaw haat me.. Ik verdien niet in deze clan te leven.. Ik wil niet meer papa..!"

_{Cinderfall begon harder te snorren bij het horen van het gesnik van zijn dochter. Hij voelde de aandrang om haar gerust te stellen en te zeggen dat het allemaal wel goed kwam. Alle ouders zeiden dat, zelfs als het een leugen was. “ssh-ssh-ssh” Murmelde hij geruststellend terwijl hij zijn tong over haar kop haalde. “het komt goed, vertel het maar rustig” Miauwde hij kalmerend. ‘"Papa... H-honeypaw.. Ze.. Ze haat me.." ’ Daarbij spitste hij zijn oren maar hij stopte niet met het likken van haar hoofdje en het geruststellend gespin. ‘"Ze.. ze wilde me aanvallen... Ze zegt dat ik brutaal en stom ben.. Omdat ik ouders heb en dat ik die niet verdien..." ’ Bij die woorden trok hij met zijn oren en dacht na. Het was hoogstens verontrustend dat een leerling zijn dochter aan wilde vallen .. een lichte woede borrelde op maar hij onderdrukte hem. Aangezien Honeypaw haar moeder heel recent verloren had en het nogal een schouwspel was .. kon hij dit redelijk begrijpen. Ze was verdrietig en gebroken, ze had enkel haar nestgenootjes nog in tegenstelling tot Applepaw en Mintpaw. Cinderfall schuurde zijn kop langs die van zijn dochter en likte door. “Dat verdien je wel, Applepaw” Miauwde hij enkel op een kalme toon, verwachtend dat er nog meer zou komen. ‘"Iedereen haat me.. Jij haat me.. Mama haat me vast ook.. Honeypaw haat me.. Ik verdien niet in deze clan te leven.. Ik wil niet meer papa..!"’ Ouch. Dat deed pijn. Maar het was te verwachten. Terwijl een snikkend Applepaw tegen hem aan zat zuchtte hij diep en kwam hij wat omhoog. Hij ging voor haar zitten en krulde weer om haar heen zodat hij haar recht aan keek. Met zijn voorpoot tilde hij haar kopje even op en sloot zijn ogen in de hare. “Luister goed, Applepaw” Miauwde hij kalmerend “Ik haat je niet, ik was gewoon geschrokken. Heel erg geschrokken, terug in de medicijn den, heel erg. Ik was zo bang dat ik je verloor dat ik mijn zelfbeheersing verloor” Hij zweeg even en likte haar nogmaals over haar hoofd om vervolgens haar weer aan te kijken. “Ik was doodsbang om jou te verliezen, je bent heel dierbaar. Niet alleen voor mij maar ook voor Mintpaw en je moeder. Je moeder heeft helemaal geen reden om je te haten, lieverd. Wij houden van je, door en door. We zouden ons leven wagen als dat betekende dat jij zou overleven” Hij snorde luider en glimlachte heel zacht. “Je verdiend het meer dan wie ook, Applepaw. Je bent alleen net als je moeder, in jezelf gekeerd en verlegen, maar weetje dat ik haar ook zo ontmoet heb” Hij zweeg even en liet de herinnering omhoog komen. “Ze was zeer verlegen en bang om iemand aan te kijken, want dan zag je in haar ogen hoe ze zich echt voelde. Je bent speciaal Applepaw, uniek” Hij likte haar nogmaals over haar hoofd en duwde zijn neus liefkozend tegen die van Applepaw aan. “Honeypaw heeft nu een heel zware tijd omdat ze zo erg geschrokken is van de dood van haar moeder. Ze was gelukkig met haar en Dreamheart was een uitstekende moeder, hoe zou jij het vinden als Lostvoice opeens verdwenen was en nooit meer terug kwam?” Hij wachtte niet op een antwoord “Iedereen reageert anders en op dit moment .. zit er veel woede in Honeypaw. Ze kan niet accepteren dat haar moeder dood is .. geef haar tijd, Applepaw. Ze bedoeld het niet zo” Hij krulde zich weer om haar heen en likte haar hoofdje en begon te snorren, de tranen wegvegend met zijn poot. “Geef niet op, Applepaw. Ik ben trots op je” Miauwde hij heel zacht.}

Nog steeds snikte Applepaw heftig terwijl ze zich wat dieper in Cinderfall's pels opkrulde. Het voelde voor een moment compleet veilig, niemand kon haar raken. Ze kon al haar zorgen, al haar angsten, ze kon alles er gewoon uitgooien. Bij papa was ze veilig. Het zachte gessh maakte haar rustiger en zelfs ietwat doezelig. Zwijgend legde ze haar kopje tegen haar vader aan en liet ze zich over haar kop likken. “Dat verdien je wel, Applepaw” Het klonk geruststellend, het klonk aannemelijk. Maar toch kon Applepaw het niet aannemen. Zwijgend schudde ze haar kopje en liet ze haar oortjes iets hangen, een zacht gemurmel voortbrengende wat een beetje ongelukkig klonk. Haar wangen waren nog steeds vochtig van de tranen, maar er kwamen ondertussen geen nieuwe meer bij. Ze was veilig... “Luister goed, Applepaw” Voorzichtig keek Applepaw op naar haar vader. "Ja... Papa?" Miauwde ze zachtjes, haar oren iets acteruit gelegd. “Ik haat je niet, ik was gewoon geschrokken. Heel erg geschrokken, terug in de medicijn den, heel erg. Ik was zo bang dat ik je verloor dat ik mijn zelfbeheersing verloor” Applepaw's blik werd verbaasd. "Maar.. ik hoorde... ik hoorde ze fluisteren in het kamp.. Ze zeiden.. ze zeiden..." Stamelde ze, duidelijk helemaal in de war en ze liet haar oren hangen. “Ik was doodsbang om jou te verliezen, je bent heel dierbaar. Niet alleen voor mij maar ook voor Mintpaw en je moeder. Je moeder heeft helemaal geen reden om je te haten, lieverd. Wij houden van je, door en door. We zouden ons leven wagen als dat betekende dat jij zou overleven” Zoveel lieve woordjes... Applepaw's ogen werden weer vochtig, maar dit keer van geluk. Honeypaw leek ineens heel ver weg. Ze voelde zich warm, veilig... Ze begroef glimlachend haar kopje weer in Cinderfall's vacht en ze begon zachtjes te spinnen, terwijl ze naar papa's verhaal luisterde, haar ogen half gesloten. "Hoe wist je dat mama anders was..?" Miauwde ze zachtjes. "Denk je dat ik ooit ook de ware zal vinden...?" Oef... Dat was even een ander onderwerp, maar kwam ineens bij haar op. Toen glimlachte ze vrolijk, "Ik wil gewoon net zo iemand als jou papa later als partner," Snorde ze zachtjes. “Iedereen reageert anders en op dit moment .. zit er veel woede in Honeypaw. Ze kan niet accepteren dat haar moeder dood is .. geef haar tijd, Applepaw. Ze bedoeld het niet zo.” Miauwde Cinderfall. Voorzichtig keek Applepaw op, haar oren waren weer gaan hangne. "Maar.. ze had haar klauwen omhoog.. Ze wilde me pijn doen..." Fluisterde ze zachtjes. “Geef niet op, Applepaw. Ik ben trots op je” Miauwde Cinderfall heel zacht. Voorzichtig keek Applepaw op en gaf Cinderfall een klein, dankbaar likje over z'n neus, "Papa.. ik houd van je." Miauwde ze eerlijk, terwijl ze zich snorrend tegen hem aannestelde.

_{Cinderfall staarde naar beneden en voelde zijn hart een sprongetje van geluk maken toen Applepaw eindelijk haar hoofdje omhoog tilde en hem recht aan keek, om vervolgens een likje over zijn neus te geven. De kater glimlachte geruststellend en begon weer te snorren, het klonk diep in zijn borst terwijl hij zijn ogen sloot en heel diep ademde. De vogels floten weer, de beekjes kabbelde met hernieuwde kracht en een licht briesje streek door hun vacht. ‘ "Papa.. ik houd van je."’ Zijn gesnor stopte even voor een moment. Hij voelde hoe zijn dochter tegen hem aan kroop en het duurde even voor hij weer snorde. Toen het terug kwam was het driedubbel zo hard. “Ik hou ook van jou, lieverd” Antwoordde hij met diezelfde eerlijkheid. Het moment was compleet toen de zon achter de wolken uit loerde. Cinderfall ademde heel diep in en krulde zich steviger om Applepaw heen. Uiteindelijk haalde hij diep adem en miauwde rustig “Om terug te komen op je vraag hoe ik wist dat mama de ware was ..” Hij dacht even na, al was het antwoord heel simpel. “Dat wist ik niet. Het .. hoorde om een of andere reden gewoon zo” Zijn gesnor stopte eventjes “Toen we elkaar aankeken wist ik eigenlijk al dat ze de ware was .. het is alsof niets meer om je heen bestaat alsof alleen jij en je geliefde nog over zijn. Alsof de tijd en ruimte stil staat .. het is een moment dat zelfs StarClan niet kan toelichten .. want het is sterker dan StarClan” Zijn zwarte staart krulde even geamuseerd op. “Jij zult ook ooit de ware vinden, Applepaw. Daar heb ik vertrouwen in” Zei hij eerlijk. “Niemand is echt alleen, ook al denken de meeste dat” Hij glimlachte en zijn gele ogen fonkelde. “Wanneer dat is kan ik je niet vertellen, StarClan kan dat nier vertellen, je moeder kan dat niet vertellen, niemand kan dat. Het is een moment die alleen jij deelt, en jij alleen in je poten houd. Die kracht heeft iedere kat, zelfs een verdorven kat zoals Icy” Bekende hij. Hij trok met zijn oren en zuchtte hoorbaar. Zelfs Icy had een partner, Saxon. Daar moesten wel mormels uit komen, en die zouden dan fijntjes de bloedlijn voortzetten als of Saxon of Icy een keer eindelijk naar de andere wereld geholpen werd. Hij likte Applepaw over haar hoofdje en zweeg. Vredig genietend van het moment.}

Applepaw spon zachtjes door terwijl ze zich behaaglijk tegen haar vader aannestelde. Het voelde allemaal heel erg warm en veilig aan. Het was nu echt allemaal... goed. "Ik hou ook van jou, lieverd" Snorde haar vader en hij maakte het nog iets warmer door verder om haar heen te krullen. Applepaw krulde zichzelf ook nog iets verder op en genoot van de warmte die haar vader haar gaf en het veilige gevoel dat haar eindelijk een beetje tot rust liet komen. Met slaperige, halfgesloten oogjes luisterde ze naar haar vaders verhaal. “Om terug te komen op je vraag hoe ik wist dat mama de ware was ... Dat wist ik niet. Het .. hoorde om een of andere reden gewoon zo” Applepaw keek op en hield haar hoofdje eventjes in een vragende houding scheef, duidelijk meer uitleg vragende omdat ze het niet snapte. “Toen we elkaar aankeken wist ik eigenlijk al dat ze de ware was .. het is alsof niets meer om je heen bestaat alsof alleen jij en je geliefde nog over zijn. Alsof de tijd en ruimte stil staat .. het is een moment dat zelfs StarClan niet kan toelichten .. want het is sterker dan StarClan” Cinderfall vertelde het schitterend in de ogen van Applepaw. "Maar... Papa, hoe weet je dat dan..? Hoe kan zo'n sterke kracht niet zichtbaar zijn?" Vroeg ze met haar zachte stem. “Jij zult ook ooit de ware vinden, Applepaw. Daar heb ik vertrouwen in” Miauwde Cinderfall. Applepaw keek hem een beetje ongelovig aan, maar zei niks. Ze wilde niet een discussie starten. Ze betwijfelde of iemand haar wel op die manier leuk kon vinden ooit. Ze was verlegen, niet bijzonder, doorsnee... “Niemand is echt alleen, ook al denken de meesten dat” Vervolgde Cinderfall. “Wanneer dat is kan ik je niet vertellen, StarClan kan dat nier vertellen, je moeder kan dat niet vertellen, niemand kan dat. Het is een moment die alleen jij deelt, en jij alleen in je poten houd. Die kracht heeft iedere kat, zelfs een verdorven kat zoals Icy” Vertelde Cinderfall. "Maar... Maar wat als ik het niet kan herkennen...?" Miauwde Applepaw zachtjes, duidelijk begonnen zorgen zich in haar kop te vormen. "En heeft Icy een partner... Heeft ze dan ook kittens..?" Miauwde Applepaw zachtjes, "Denk je.. Dat ik vrienden zou kunnen worden met die kittens?" Het was een kinderlijk eenvoudige vraag, gesteld uit pure onschuld en nieuwsgierigheid. Maar voor grotere katten zou het misschien wel dramatisch zijn. "Of.. met katten uit andere clans?"