Splashing water.

Opgerold in zijn nest lag de grote stoere kater. Zijn ademhaling was regelmatig, en tja, dromen, het leek wel als of hij er niet meer aan deed. Want als hij droomde was het een nachtmerrie, en de enige momenten waar op hij lekker sliep was wanneer hij niet werd lastig gevallen door irritante nachtmerries. En dit was dus zo'n nacht, een heerlijke droom loze nacht. Zijn vurige ogen gingen langzaam open naar mate de den lichter werd. Toen zijn ogen één maar open waren zag hij dat bijna iedereen al weg was. Dus het werd voor Smoketear ook maar eens tijd om op te staan. Vanmiddag zou hij pas mee gaan met een jacht patrouille, dus en dat was pas na zon hoog. Dus, Smoketear had nog lekker lang de tijd om iets voor zich zelf te doen. Smokepaw's trainingen gingen goed. Petalpaw was al bijna klaar met de trainingen, en die ging nu wat vaker mee met de andere warrior's om meer het leven van een warrior op te pikken. En die stuurde hij wat vaker op jacht om zelfstandiger te worden. Het enige wat Smoketear nog met Petalpaw deed was haar sterker maken door te vechten en sneller te laten worden door lange einde de rennen door het territorium, en dan onverwacht te aanvallen en zo.
Smoketear liep naar de prooi stapel en zocht een konijn uit. Toen hij de eerste hap had genomen merkte hij dat dit het konijn van gisteren was die hij toen had gevangen vlak voor hij met Tailstorm was gaan praten. Smoketear maakte zich een beetje zorgen om zijn vriendin. Hij schudde de gedachte weg en nam nog een paar laatste happen van het konijn. Daarna besloot hij dat hij maar weer eens kon gaan jagen bij de kleine stroom. Smoketear verliet het kamp na dat hij zijn vacht had geordend.
Na een stukje gerend te hebben kwam hij aan bij de kleine stroom. Smoketear snoof de heerlijke warme lucht op en liep zachtjes langs de kant van het water, zijn ogen waren op het water gericht. Toen bleef hij steel staan. Wat veder in het water zag hij een klein groepje vissen. Smoketear grijnsde. Hij deed geruisloos een paar stappen naar achteren en sprong toen het water in. Met een snelle beweging van zijn klauw haakte hij twee vissen tegelijk naar boven waarvan één op het land te recht kwam en de andere aan zijn nagel bleef hangen. Hij plukte de vis van zijn nagel en beet het dood. Die gooide hij ook op de kant. Hij zwom terug om de andere ook maar te doden, een hart had Smoketear namelijk nog wel. Toen hij de vis terug wou leggen merkte hij op dat er iemand naar hem zat te kijken. Smoketear hees zijn kop op, en ja hoor, daar was ze, Lastbreathe.

Met een trotse blik legde hij zijn tweede vis op de kant naast de eerste die nog leefde, maar die hij snel dode om een einde aan zijn leiden te maken, ja natuurlijk, Smoketear had ook gevoelens voor medeleven. Smoketear keek op en toen zag hij dat er een kat, een poes, naar hem stond te kijken. Smoketear herkende de poes meteen. Lastbreathe, de poes daar hij gevoelens voor had gekregen. Maar die accepteerde hij niet. hij had al twee partners achter de rug, straks zou de hele clan een zwart beeld van hem krijgen als hij in eens weer een partner er bij zou krijgen. Smoketear schudde de gedachte weg. Maar dat behoorde hem niks uit te maken. “Hoi Smoketear..” Hoorde hij Lastbreathe zachtjes zeggen. Smoketear keek haar aan met een vriendelijke, lieve, charmante blik aan. 'Dag, Lastbreathe,' antwoordde hij op een lieve, vriendelijke toon. Hij mocht Lastbreathe, meer dan meer. En ja, hij was verliefd, en hij was dus zeker ook niet bang om dat nu te uiten, al hield hij het toch wel een beetje in. Anders vond hij het te snel gaan. Hij vond dat ze eerst even een middag samen iets moesten doen. Zien of de klik nog sterker werd dan het al was. “Ik zie dat je vangst goed gaat?” Zei Lastbreathe. Smoketear kwam het water uit en schudde zijn vacht uit. Spettertjes water volgen in het rond. Smoketear knikte. 'Dat zie je goed, twee in één keer,' grinnikte hij. Smoketear ging rustig zitten. 'En hoe is het, al een beetje bekomen van die nare wonden op je schouder?' Vroeg hij, er lag duidelijk bezorgdheid in zijn ogen. Want hij was ook bezorgd. Hij gaf om Lastbreathe, en hij wou niet dat haar iets over kwam. Hij wou niet dat wie dan ook waar hij om gaf iets over kwam. En ja, Lastbreathe was dus wel iets over komen, een paar flinke wonden in haar schouder. En die waren niet niks.

Smoketear kon niet makkelijk bezorgd raken, meestal was het van "het gaat wel over," of "het komt wel goed," maar op de één of andere manier maakte hij zich zwaar zorgen om Lastbreathe. Waarom? Tja, die reden was heel makkelijk te vinden, al wou Smoketear er maar niet aan toe geven. Hij kon toch geen derde partner hebben? Hij wist trouwens ook niet zeker of Lastbreathe hem wel leuk vind. Al hoopte hij van wel, en ook weer niet, misschien wou ze alleen maar vrienden zijn en niet meer. “Het gaat wel weer, maar de pijn blijft maar hangen. Maar lief dat je daar over na denkt, je hoeft je niet druk te maken over me,” zei Lastbreathe. Smoketear schudde zijn kop. 'Je bent er toch wel mee naar de medicine cat heen gegaan toch?' Vroeg hij terwijl zijn sexy bezorgde intense blik in zijn ogen zat. Gewoon lekker bezorgd, kalm, en intens. Het gene dat veel katers niet hadden had Smoketear wel. Een mooie rustige, stoere, kalme houding, en dan de emotie op dat moment er bij. Maar Smoketear had ook zijn minder goede kanten; hij zou zich namelijk zonder na te denken in een gevecht kunnen storten, makkelijk met woede vechten in plaats van verstand. 'Hoe is het veder met je?' Vroeg hij veder om een gesprek aan te houden. Hij keek recht in haar ogen - niet met op zet - en toen voelde hij het. Ja, hij was verliefd. Verliefd zonder dat hij wou dat hij verliefd werd. Maar toch. Haar blauwe ogen. Ze zaten zo vol met waarheid en eerlijkheid. Alles wat goed was. En buiten dat, ze was ook stoer. Gewoon perfect. Zo wel qua uiterlijk al innerlijk. Hij geloofde niet in meerdere liefdes. Maar misschien was dit wel het eerste liefde op het gezicht. Misschien was Lastbreathe de ware. Nee wacht. Hij wist dat zij de ware was. Lastbreathe was de ware. Hij wist het nu gewoon zeker.

Op zijn vraag of Lastbreathe wel naar de medicine cat was geweest knikte ze enkel. Smoketear liet het er maar bij, want zo zeker was hij er niet van. Maar jammer dan, hij zag tenminste wel dat de wond gewoon heelde en dat het van zelf wel over gaan, zo lang die wond maar niet meer open ging, anders was er kans op onstekingen en infecties, en dat wou Smoketear niet, dat gunde hij deze prachtige lieve poes ook niet. Tja, hij hield van haar, ook al durfde hij zich er nog niet aan over te geven. En ja, ook de stoerste katten konden onzeker en bang zijn om afgewezen te worden. En ook stoere katten konden rond lopen met een gebroken hard. Daarna vroeg Smoketear hoe het veder met haar ging. Zijn ogen stonden recht in die van Lastbreathe gericht, en dat bracht was tintelingen in zijn buik op. Hij zag iets in haar ogen waar hij de woorden niet kon vinden. Maar het zag er goed, mooi, en veelbetekenend uit. Zijn vurige ogen stonden in haar ijs gekleurde ogen. Fire and Ice. Smoketear was vergeten dat hij wat had gevraagd toen hij het antwoord er op hoorde. “Het gaat wel,” zei Lastbreathe. Het gaat wel? Dat betekende dat het niet goed ging, maar ook niet vol op slecht. Wat zou er met haar zijn? Zou zij ook verliefd zijn op mij? Zou zei ook onzeker zijn? Smoketear haalde diep adem en zette een stap dichter bij. Zijn ogen stonden veelbetekenend in haar ijs gekleurde ogen. Mooi fel blauw. 'Weetje...' Begon hij terwijl er een kleine zenuwachtige huivering door zijn ruggen graat heen stak. 'Bij dat gevecht... Ik was toen zo bang dat jij door die laffe kater af gemaakt zou worden,' zei hij. Dit was het begin. Dit was het begin om aan te tonen dat hij haar leuk vond. Bij deze zinnen zou Lastbreathe kunnen laten zien of dit haar aansprak of niet. Althans, dat hoopte hij.

De onzekere houding die hij had probeerde hij niet te verbergen. Smoketear vond het moeilijk om voor de derde keer de liefde bij een poes te uiten. Hij vond het al veel als je één ex had. Maar nu had hij er twee en waren zijn gevoelens op een ander gestort, en niet zomaar een ander, nee, Lastbreathe was niet zomaar een ander. Zij was speciaal. Smoketear haalde diep adem. Hij moest dit doen, hij wist dat hij dit niet kon laten varen, hij was verliefd op haar, en hij wist dat deze liefde niet te breken was, sterker zou zijn dan ooit, dat deze liefde niet vervang baar zou zijn. Deze liefde zou puur en echt zijn, en niet snel voor bij zoals bij Lotusleaf was gebeurt. Bij Rainfall was het anders. Hij had wel van haar gehouden, maar om dat ze zulke goede vrienden waren geweest kon hij de liefde daar bij niet in beelden. Rainfall is leuk, maar niet leuker dan de beste vriendin die hij kan wensen. Lastbreathe daar in tegen is anders, anders dan allebei. Zij is super mooi, zowel van buiten als van binnen, super lief, en gewoon perfect, volmaakt. Smoketear kan zich bij haar helemaal wel in beelden. Dat voelt goed. Zij twee zijn samen één. Smoketear haalde een keer diep adem en begon toen te spreken. 'Weetje...' begon hij langzaam. 'Bij dat gevecht... Ik was toen zo bang dat jij door die laffe kater af gemaakt zou worden,' zei Smoketear. En dat was echt geweest. Hij was bang geweest. Hij was bang geweest haar te verliezen. Ook al had hij wel lol gehad in het gevecht zelf. Maar hij had puur zo gevochten om dat hij kwaad was geweest op die kater om dat hij haar pijn had gedaan, en puur uit bescherming. Die kater hoefde hij niet nog eens tegen te komen. Dan zou hij er beslist niet heel van af komen. “Meen je dat, Smoke? Dat is het liefste wat ik ooit heb gehoord. En even dat je het weet.. Ik heb ook gevoelens voor jou,” zei Lastbreathe. Die laatste paar woorden herhaalde nog een paar keer in zijn kop en zijn vlam kleurige ogen waren recht gericht in die prachtige ijs blauwe ogen van Lastbreathe. 'Ik heb ook gevoelens voor jouw,' zei hij snorrend. Hij liep sierlijk op Lastbreathe af en drukte zijn kop intens tegen die van haar aan en likte liefde vol haar oor. 'Ik ben zo blij,' fluisterde hij zacht in haar oor.