Ze was aan het wandelen, de hele ochtend al. Waarom wist ze eigenlijk niet, of het nou door de warme dag kwam, of omdat ze gisteren helemaal niks had gedaan. Ze wist wel dat ze was opgestaan en gewoon had moeten wandelen, dus sindsdien liep ze. Natuurlijk waren er een paar stops geweest, voor eten en drinken, maar voor de rest vond ze het wel fijn. Ze was nog niemand tegengekomen en wou het graag zo houden, ze had tijd voor zichzelf nodig. Na de gebeurtenissen van gisteren kon ze natuurlijk niks doen. Met een rilling dacht ze eraan terug hoe alles in de soep gelopen was. Hun hele plan was mislukt en nu moesten de andere ervoor opdraaien. Het is ook allemaal mijn schuld, dacht ze boos en ze mepte tegen een steen aan waardoor haar poot pijn begon te doen. Ze voelde zich een kluns en liep met een blosje verder.
'Waarom had ik dat nou gedaan.'
Ze miauwde een paar keer klagelijk en sprong op een boomstronk. De boom lag ernaast en was waarschijnlijk omgevallen door de wind, waardoor deze boomstam overbleef als zitplek. Ze maakte het zich gemakkelijk en ging liggen, kijkend naar de vogels die voor haar rondvlogen. Ze waren net buiten haar bereik, anders waren ze nou aan het vliegen voor hun leven.
Heb al wel vaker gepost, maar ik weet natuurlijk niet veel van het posten hier dus kijk maar even wat je ervan vind, tips en kritiek is altijd welkom.
ps. Het is wel een beetje kort, dat weet ik.