-Why so serious? It's only murder-

_{Het was nacht in het woud, niemand was meer in het territorium van RiverClan. Een duistere gedaante bewoog zich langs de bomen. De geur van bloed dreef rond. Er klonk geschreeuw in de verte en het geluid van pootstappen kwamen zijn kant op. De kat sprong in een paar struiken en bleef zitten tot de twee katten dichterbij kwamen. Toen de katten bij de struik stil stonden sprong hij eruit, hij deed net of hij iemand wilde pakken. "Kom hier!" Deed hij na. Hij bleef verbaasd stilstaan, alsof de zogenaamde kat die hij had gevolgd was gevlucht. "Autumnsoul, waar was je mee bezig?" Vroeg een van de twee katten. Autumnsoul keek hen aan. "Ik achtervolgde de moordenaar." Loog hij. Hij kon goed toneelspelen. De twee katten knikte en liepen weg. Autumnsoul wachtte even om zeker te weten dat ze echt weg waren. Regen druppels vielen op de grond neer terwijl er in de verte gehuil klonk. Met een valse glimlach bewoog de kater zich lenig naar een beschutte open plaats. Het RiverClan Camp. Hij ging naar binnen en loog bij de wachters dat er een moord was gepleegd in het territorium. Daarna liep hij naar de Warrior den en zocht hij zijn plaats op. Hij ging liggen en luisterde naar het zachte getik van de regen. Hij sloot zijn ogen en viel in slaap...

Rustig opende Autumnkit zijn ogen. Hij knipperde de slaap uit zijn ogen en ging zitten. Hij begon zichzelf te wassen terwijl hij dacht aan zijn Apprentice ceremony. Hij zou dan verlost zijn van al dat irritante geluid van al die kittens. Waarom moesten die kleine mormels altijd zoveel geluid maken bij alles wat ze deden? En alles moesten ze vertellen aan hun ouders, elk kleine ding wat ze gedaan hadden moesten ze persé aan hun ouders doorgeven en die zeiden dan altijd; 'Leuk'. En al dat geknuffel en lieve dingen vond hij ook maar niks, daar had hij nooit iets mee gehad. Misschien hadden zijn ouders hem daarom in het bos gedumpt, of omdat hij te groot was. Autumnkit was groot voor zijn leeftijd, en daarbij had hij er ook nog bij gekregen dat hij te sterk was voor zijn leeftijd. Hij had geen vrienden door dat, maar dat boeide hem niks. Hij had wel andere dingen te doen dan alleen maar een beetje spelen en knuffelen. Hij werd al ziek bij die gedachten. Om een domme kleine pluizebol te zijn. Dat was hij dus nooit geweest, gek genoeg niet.

Autumnkit stond op en rekte zich twee keer uit. Hij had goed geslapen omdat er deze nacht geen luid gepiep was geweest. Rustig liep Autumnkit de Nursery uit. Zijn blik was zoals altijd als een Warrior. Niemand nam hem ooit serieus, ook niet als hij het ergens over had. Maar dat was zijn probleem nu niet, hij kon het altijd nog gebruiken als kitten, zoals bij een moord. Als hij nu ongezien een moord zou plegen en hij zou het tegen iemand zeggen, dan zouden ze hem niet geloven. Maar soms was het wel fijn om gewoon met iemand een gesprek te voeren. Rustig liep Autumnkit verder, naar de kampwand. Hij ging in de schaduw zitten en keek met zijn gouden ogen om zich heen. Hij zag een aantal katten rondlopen en een aantal katten het kamp uit gaan. Zo was het clanleven, saai, zonder échte spanning, zoals een plotselinge moord op een kat. Dat zou interessant zijn, vooral als het iemand was uit deze clan, of twee. Autumnkit bekeek zijn klauwen, ze waren groot en klaar om iemand zomaar te doden, zou hij het nu doen? Nee, nu waren er te weinig katten in het kamp. Er waren wel zat beschutte plekjes waar hij iemand kon doden, maar zonder veel katten in het kamp was er geen spanning aan.

~Goldenshadow is the only one!~}

Een goudkleurige schaduw gleed de warrior den uit. Haar klauwen groeven zich zachtjes in de grond terwijl ze ver liep. Haar staart zwaaide zachtjes heen en weer terwijl haar blik door het kamp heen gleed. De zon stond hoog en scheen op haar vacht. Maar toch. De goudkleurige poes schoot ervandoor, de schaduwen in. Ze hield niet van de zon, dan was het zo licht. Nee, de schaduwen waren haar huis. Rustig ging ze in de schaduwen liggen en legde haar kop op haar poten. Haar goudkleurige ogen bekeken alles wat er om haar heen gebeurde. Haar staart tikte zachtjes op de grond terwijl ze luisterde naar de geluiden om zich heen. Ze hoorde de vogels fluiten en sloot haar ogen even. Ze hoorde de wind die door de bomen heen raasde. Het leek zo anders. Langzaam opende de goudkleurige poes haar ogen weer toen ze merkte dat er beweging was in het kamp. Ze zag een kitten de nursery uitkomen en bleef in de schaduwen liggen. Ze zag hoe de kitten om zich heen keek en uiteindelijk in de schaduwen iets verder op ging liggen.

Een windvlaag haalde haar gedachten terug naar het heden. Die kitten. Die had iets waardoor hij niet echt te vertrouwen leek. Langzaam kwam de goudkleurige schaduw overeind en verdween ze achter de boom. Ze liep via de schaduwen naar de schaduw toe waar de kleine kitten lag. Haar poten leken de grond niet te raken terwijl ze verliep. Haar staart zwiepte langzaam heen en weer terwijl ze verder sloop. Ze doemde achter de kitten op in de schaduw en fluisterde in zijn oor: 'hoor jij niet nog te slapen' niet gemeen maar ook niet al te vriendelijk. Haar nagels stonden uit, zoals altijd met nog bloedsporen ertussen. Haar staart zwiepte langzaam en afwachtend heen en weer. Haar goudkleurige ogen keken de kitten aan. Kill en onberekenbaar, dat was ze. Ze bleef wachten op antwoord. Terwijl ze naar de kitten keek..

She's the shadows.
She's the one without mercy.
She'll kill you by night.
Her claws are sharp.
Whatch out,
or die...

_{Zijn gele ogen keken naar de opening van het kamp. Hij hoorde pootstappen achter hem en voelde dat er iemand achter hem kwam staan. Ineens voelde hij ge-adem in zijn oor. Hij begon duivels te kijken. 'hoor jij niet nog te slapen' Vroeg een poes. Nu keek hij om. Zijn vernietigende blik keek in de gouden ogen van de Ginger Tabby poes. "Wat?" Spuugde hij. Dacht zij nou echt dat hij nu nog moest slapen? Hij stond op en ging voor haar staan. Hij kwam tot aan haar zij. Hij liet zijn scherpe witte tanden zien. Zijn nagels schoten uit. "Ik ben geen klein irritant jong." Siste hij. Dacht deze poes nou echt dat hij zo'n lastpost was? Hij begon te grommen. Zijn nagels schoten in en uit. Als iemand hem uitmaakte voor zo'n domme pluizebol dan werd hij boos, dan kon je wonden verwachten. Hij hief zijn poot op en sloeg snel toe, hij liet zijn poot naar haar neus gaan. Na de toeslag plaatste hij zijn poot weer langs zijn andere voorpoot. Hij grauwde even en keek woest naar de Ginger Tabby poes. Hij draaide zich om, het was jammer dat hij nog niet kon jagen, hij had allang de technieken kunnen leren. Maar hij had nergens een kat gevonden die hem stiekem kon trainen, een kat zonder Apprentice...

Autumnkit was naar een ander plek gelopen, hij was onder een boom gaan liggen, in de schaduw. Hij mocht katten niet als ze hem uitmaakte voor kitten. Zijn blik was weer verduiveld. Hij keek voor zich uit, naar de opening van het kamp. Het liefst zou hij willen gaan jagen en trainen, hij wilde een goede vechter worden met veel macht. Hij zou alle katten vermoorden die tegen hem waren. Hij gromde even bij de geur van de poes. Hij merkte dat ze weer dichtbij stond, maar wat wilde ze van hem? Hij stond opnieuw op. Zijn blik was nog steeds gevestigd op de opening van het kamp. "Waarom volg je mij? Jij bent toch maar zo'n softe kat, dat zijn alle poezen in RiverClan, die durven niet te vechten of te moorden." Zei hij duister. Hij bleef voor zich uit kijken, naar de kampingang. Zijn staart zwiepte heen en weer van boosheid.}

"Wat?" Hoorde ze de kitten zeggen. Ze zag hoe de kitten haar boos aankeek, maar daar was ze zeker niet van onder de indruk. Ze zag hoe zijn kleine nageltjes uitschoten en zwiepte met haar staart. Ik ben geen klein irritant jong." Hoorde ze hem sissen, maar in haar oren klonk het een beetje mislukt. Ze hoorde hem grommen, het klonk zo schattig, maar haar gouden ogen verraadde helemaal niks. Ze zag hoe zijn poot naar haar neus uitschoot maar die ontweek ze makkelijk. Hij had wel lef die kitten, dat was een feit. Alleen als iemand hem niet in de goede banen zou sturen, dan zou dat nog eens fout met hem aflopen. Ze keek naar hem met haar goudkleurige ogen. Ze zag hoe hij zich omdraaide en wegliep. De goudkleurige poes bleef nog even staan. Haar gedachten schoten alle kanten op. Ze had dan al wel twee leerlingen, maar die kitten, die had iets speciaals. Ze zwiepte met haar staart heen en weer en keek naar de kitten die weg liep. Het duurde even, maar toen liep ze weg uit de schaduw waar ze stond.

Ze liep door de schaduwen heen en zag de kleine kitten liggen in de schaduw van een andere boom. Hij had blijkbaar aanleg voor de schaduwen opzoeken. Ze doemde achter de kitten op en wist dat ze zijn geur rook. Ze hoorde hem grommen en zag hem overeind komen. Waarom volg je mij? Jij bent toch maar zo'n softe kat, dat zijn alle poezen in RiverClan, die durven niet te vechten of te moorden." Hoorde ze de kitten tegen haar zeggen. Haar blik stond kill en met een slag duwde ze de kitten op de grond. Niet sterk ofzo, gewoon om te laten zien dat zij niet zo’n suffe poes was. Ze had haar nagels niet uitgezet, maar dat had ze met liefde gedaan en ze in zijn kleine lijfje gestoken. Maar zij brak de warrior code niet. Ze gromde zachtjes. ‘je denkt dat je heel wat bent, maar dat ben je niet. Je hebt nooit leren jagen, je bent waarschijnlijk nog nooit het kamp uitgeweest. Je kent bij niet, en toch durf je me te beledigen. Je hebt lef, maar dat kan nog een keer verkeerd voor je uitpakken. Vergeet dat niet. Als je echt naar buiten het kamp zou willen, dan zou je elke kans pakken die je kon krijgen. En waag het niet om mij nog eens voor een suffe clankat uit te maken, want dat ben ik totaal niet. Ik heb al meer gemoord dan dat jij je kunt voorstellen. Ik heb gevochten met bloodclanners, met mijn eigen broer. Ik heb bijna kun kittens vermoord. Dus nee, ik val niet onder die softe kittypets uit de clan.’ siste ze duister in zijn oor. Ze haalde haar poot weer weg, ze had niet eens moeite gedaan om hem vast te houden. Ze ging zitten in de schaduwen en lette in haar ooghoeken op de kitten die daar zat. Haar staart was om haar poten heen geslagen. Van haar part mocht hij haar aanvallen, alleen dit keer zou ze niet zo aardig zijn. Haar goudkleurige ogen stonden kill en ergens kon je een spoor van moordlustigheid zien..

Don’t mess with her.
Or the last thing you will see
Are her golden eyes
And her claws,
covered with your blood..

Onderwerp: Re: -Why so serious? It's only murder-