Great is the guilt of an unnecessary war || Border Fight

_{+ Buttercup & Lostvoice
Wanneer aangegeven mogen Lionclaw en Smoketear langskomen

Diep in de namiddag volgde de ogen van een nieuwsgierig kraai de twee gestaltes van katten. Cinderfall met Lostvoice aan zijn zijde was op een minipatrouille gegaan, just the two of them. Zijn staart hing hoog in de lucht als een vlag en zijn ogen flikkerde van de zelfvoldaanheid. Eindelijk konden hij en Lostvoice iets samen doen, alleen. Zijn gele ogen vlogen af en toe naar de witte schoonheid naast hem en hij knorde luid. Het leven was goed.. af en toe. Prooi was er in overvloed, zijn dochters waren leerling en er waren even geen zorgen. Afgezien dan van Applepaw die vreselijk slecht in haar vel zat door Honeypaw. Hij trok met zijn oren maar stopte niet met knorren. Hij voelde zich zo goed, dat liet hij nu niet verpesten. Hij had een minipatrouille bedacht maar in feiten wilde hij even alleen met haar zijn, samen wat prooi die hij vandaag gevangen had. De zon was al dicht bij het ondergaan tegen de tijd dat ze over de hooglanden liepen. Hij sprong vooruit en keek uitdagend achteruit. Hij rende richting het ravijn waar hij prooi had begraven en bij een plek met oude omgewoelde aarde stopte hij en wachtte tot Lostvoice er was. Hij had er op gestaan dat ze niet was gaan eten, gewoon hier om. “Hier lieverd” Hij groef een dikke houtduif, een merel, een eekhoorn en een vis er uit. Bij de vis kon hij het niet helpen om een beetje trots te kijken. Hij was op geruime afstand van de waterkant blijven zitten, zo dat hij nog wel bij de vissen kon reiken .. maar niet er in kon vallen. Uiteindelijk na een hele lange tijd wachten had hij beet en sloeg hij random in het water. De vis floepte per ongeluk op de waterkant en hij had hem vlug meegenomen. Hij ging zitten tegenover Lostvoice en glimlachte warm. “Ik heb dit vandaag gevangen, gewoon voor ons tweetjes” Niets kon dit mooie moment nog verpesten, terwijl hij zijn gele ogen vastmaakte met de kristalheldere van Lostvoice.}

[/center]