First time in the apprentice den...

_{You, who seeks the path to eternity,
Fanciful dreamer, you cannot decide,
Even as you cling to this fantasy
Where is it that you travel to now?

I, who sought the key to the stars above
I, who am weeping with sorrow and pain
For I could not gaze at the moon I love
Where is it that I travel to now?}
Met onzekere, licht verende passen stapte Applepaw de apprentice den in. Het late zonlicht van de ondergaande zon filterde door de bladeren die de den omhulden heen en stelde de den in een zacht maar toch behaaglijk warm licht. De nieuwe apprentice moest nog een nest uitzoeken, maar waar wist ze niet. Ooit had ze het geweten, ze had een nest naast Honey en Mintpaw gewild. Maar nu...? Liever niet meer. Ergens trok er eventjes een miserabel gevoel door haar buikje heen terwijl ze de den voorzichtig binnen stapte. Ze kon niet zien of er nog andere apprentices waren, haar ogen waren nog niet gewend aan het halfduister en ze kon nog bijna niks onderscheiden. Hetgeen wat ze wist was dat ze een leeg nest moest vinden en dan zou ze wel verder zien.. Voorzichtig proefde ze de lucht, maar de mengeling van zoveel geuren was verwarrend voor de ongetrainde en nieuwe apprentice. Ze bleef dus wat onzeker bij de ingang hangen, in alle stilte. Ze wilde ook geen apprentices wakker maken als ze een geluidje zou maken. Dan zouden misschien wel nog meer apprentices boos op haar woorden. Ze slikte nerveus, nee, dat moest ze niet hebben.

[Open voor alle apprentices van de Riverclan;D]

Rustig liep de jonge Apprentice door de ingang van het kamp. Nieuw was hij niet, hij had al een paar dagen in de Apprentices Den geslapen en was er al aan gewend. Hij had niemand naast hem liggen, hij lag meestal alleen. Het had niet zo'n warm gevoel gegeven toen hij voor het eerst in de den ging liggen, maar nu was dat nog steeds niet zo. Hij vond het onprettig dat niemand naast hem lag. Met zijn poten onder de aarde rende hij het kamp door, hij kwam bij de prooistapel en pakte er snel een muis vanaf. Bijna iedereen had al gegeten. Snel ging hij zitten en schrokte de mis op. De botten duwde hij ergens heen en snel begon hij aan zijn wasbeurt. Hij veegde al het vuil van zijn vacht en stond snel op. Het was jammer dat hij dit elke keer snel moest doen, vrienden had hij niet. Ineens voelde hij zich niet zo prettig, zonder vrienden leven was niet leuk. Je kon dan niet samen eten of jagen, of naast elkaar slapen... Snel schudde hij de gedachten van zich af. Hij moest daar niet aan denken! Hij kreeg wel vrienden! Ooit tenminste...

Vechtend tegen van alles liep de Apprentice richting de den. Hij keek op toen hij een licht gekleurde poes in de opening van de den zag staan. Even schrok hij omdat poezen nooit echt geïnteresseerd waren in hem, ze lachten hem altijd uit omdat hij dan altijd super verlegen tegen hen deed. Hij haalde diep adem en stapte op haar af. "H-Hallo..." Zei hij. Hij begon nu al te stamelen! Hij ging naast haar zitten en probeerde kalm te doen. Hij herkende haar niet. Waarschijnlijk was ze nieuw en waarschijnlijk had zij hetzelfde gevoel als hij had gehad toen hij nieuw was. "Zoek je een plek om te slapen?" Vroeg hij terwijl hij opstond. Misschien was dit zijn kans om een vriend te krijgen. Dat hoopte hij tenminste... Meteen werd hij weer nerveus, daar moest hij echt mee ophouden! Zijn moeder had altijd gezegd dat vrienden maken vanzelf gaat. Maar hij had nooit vrienden gehad, dus hij moest zijn kans grijpen en dat was nu. Hij moest gewoon niet nerveus zijn en haar gewoon te vriend maken.

Zachte stappen vulden het kamp op toen Secondpaw aarzelend rond zich heenkeek, maar toch een bepaalde kant uitliep. Haar ogen waren gezicht op de Den waar ze sliep, maar haar poten wezen de andere kant op. Steeds als ze tijd had en ook de gelegenheid had om vrienden te maken met de anderen, ontliep ze dit op de een of andere manier. Een zachte zucht verliet haar bekje. Vrienden maken was iets wat ze niet goed kon. Ze was bang dat een vriendschap zou verpesten, daarom wilde ze er ook nooit een opbouwen. Ze had geen ouders gehad die haar zeiden wat ze moest doen en haar leerden wat juist was. Ze had ze eigenlijk ook helemaal niet nodig. Ze keek rond zich heen en besloot uiteindelijk om maar eens wat rond te gaan kijken bij de anderen. Iedereen leverde goed werk hier, behalve zij. Ze mocht nog niet het kamp uit, omdat ze geen mentor had. Zuchtend wreef ze met haar voorpoot over haar kopje. Ze merkte een paar andere katten op, maar deze namen niet eens de moeite om haar aan te kijken. Iedereen was druk bezig met zichzelf en met het verzorgen van hun eigen Den, of hun eigen plek. Ze ademde een beetje in via haar neus en merkte de prooi op. Zonder er verder aandacht aan te schenken draaide ze haar kopje weg. Als het aan haar lag, at ze nooit. Ze wilde haar Clan niet tot last zijn. Ze keek naar de Den waar zij sliep en dacht even na. Misschien waren er ook andere leerlingen. Dan kon zij die ontmoeten. Haar oren trokken naar achter, omdat ze daar deels te verlegen voor was. Regels overtreden deed ze ook niet, uit angst om straf te krijgen. Ze wilde Stormstar niet boos maken. Ze zuchtte.

Secondpaw knikte zachtjes, waarna ze vol moed naar de Den liep. Echter vlak voor ze de Den betrad, wilde zij zich al omdraaien. Stel dat de andere leerlingen haar wilden vermijden, haar niet eens wilden zien. Ze schudde haar kopje en liep naar beneden. Tot haar schrik zag ze dat er al twee leerlingen waren. Net toen ze wilde omdraaien, hoorde ze de ene leerling tegen de andere praten. Hij klonk aarzelend, onzeker. Precies de twee eigenschappen die zij ook bezat. Dit gaf haar moed om zich opnieuw om te draaien en om naar de leerlingen te lopen. Ze keek ze allebei even vluchtig aan, waarna ze twee keer met haar oren trok als een soort groet. ‘Hallo,’ miauwde ze. Haar stem klonk zachtjes, breekbaar en onzeker. Ze keek naar haar voorpoten en zwiepte haar staart nerveus heen en weer. ‘Stoor ik?’ Licht kantelend met haar kopje keek ze de andere twee aan. De een leek nog nerveuzer te zijn dan de ander, maar volgens haar was zij de meest nerveuste van hun alle drie. Ze kwam voorzichtig een paar stappen dichterbij en onderdrukte nog net een gaap. Ze had de vorige nacht niet goed geslapen. Elke nacht was ze weer bang om iemand wakker te maken. Soms stond ze op, ging ze naar buiten en wachtte daar tot ze echt te slaperig werd, waarna ze weer terugging en in slaap viel. Nerveus stond ze daar, terwijl ze niet wist wat ze moest zeggen tegen iedereen. Ze voelde zich niet op haar gemak, maar ergens ook niet gewenst. Nou ja, ze kon het niet plaatsen. ‘Hebben jullie al een mentor?’ miauwde ze zachtjes. Misschien waren er nog leerlingen hier die geen mentor hadden, net zoals zij. Dan voelde zij zich misschien niet meer zo onzeker en alleen. Vragend keek ze hun aan.

Applepaw keek nerveus rond in de den, totdat ze eindelijk wat beweging opmerkte. De jonge apprentice ging voorzichtig zitten, haar oren plat in haar nek gelegd van nervositeit. Ze wachtte af totdat de andere gedaante zich kenbaar maakte, of wellicht wel boos werd. Alles leek mogelijk de laatste tijd. Honeypaw was ook als een blad aan de boom veranderd en had haar laten stikken... Het liet tranen achter haar ogen prikken terwijl ze erover nadacht, maar ze weigerde nu te huilen, ze was al nerveus genoeg. "H-hallo..." Miauwde de apprentice zachtjes. Applepaw knikte zachtjes als een antwoord, "Hi.." Miauwde ze zachtjes als antwoord, terwijl ze de andere apprentice niet aan durfde te kijken. Haar oortjes stonden nog steeds naar achter gedraaid terwijl ze sprak. "Mijn.. Mijn naam is Applepaw.." Miauwde ze er zachtjes achteraan, alsof ze bang was dat als ze haar stem ietwat verluidde, de hel los zou barsten. "Wat.. wat is jouw naam?" Nog steeds kreeg ze nog geen enkele zin er normaal uit, telkens die lichte stameling... "Zoek je een plek om te slapen?" Vroeg de andere apprentice. Zachtjes knikte Applepaw als reactie. "Ik ben nieuw.."

Ze schrok wat op toen ze een geluid achter haar hoorde en ze keek op met een verlegen maar ook ietwat bange blik naar de andere apprentice die de den binnen kwam. Ze had een rood met witte pels en Applepaw wist zeker dat ze haar al wel eens had zien lopen in het kamp. Ze kon opnieuw echter niet op de naam komen. Nerveus trok ze wat met haar oren. "Hallo," Miauwde de apprentice. "Hallo.." Reageerde Applepaw verlegen en nerveus terwijl ze haar staart om haar voorpoten heenkrulde. ‘Stoor ik?’ Vroeg de poes. Applepaw schudde haar kopje zachtjes, "Nee.. Ik ben gewoon opzoek naar een nest.. Ik weet niet welken bezet zijn en welke niet.." Ze liet haar oren opnieuw beschaamd hangen. Ze schaamde zich rot, ze moest vast de eerste apprentice zijn die geen leeg nest kon vinden. Maar het zou ook wel kunnen helpen als ze gewoon de den binnen durfde te stappen in plaats van een afstandje naar de nesten te zitten loeren. ‘Hebben jullie al een mentor?’ Vroeg de nog onbekende apprentice aan Applepaw. Zachtjes knikte de jonge apprentice, "Ja... Mama is mijn mentor.." Haar stem haperde eventjes terwijl ze de volgende zin uitsprak. "En.. en die van Honeypaw..."

Rustig bleef Sidepaw staan waar hij stond. "Hi.." Zei de Apprentice. "Mijn.. Mijn naam is Applepaw.." Stelde ze zichzelf voor. Sidepaw besefte dat hij zichzelf vergeten was voor te stellen, nou, vriendschap zat er dus niet in! "Wat.. wat is jouw naam?" Vroeg ze. Verbaasd keek Sidepaw haar aan, wilde ze zijn naam weten? Dat was werkelijk de eerste keer dat iemand dat vroeg. "Mijn naam is..." Hij twijfelde even om het te zeggen, hij was wel trots op zijn naam, maar hij dacht dat het stom zou klinken. "Sidepaw..." Zei hij toch maar. "Ik ben nieuw.." Miauwde ze. Sidepaw knikte dat hij dat al in de gaten had gehad. "Ik ben hier ook nog niet zo lang hoor." Hij grinnikte even. Hopelijk werd Applepaw ook wat minder verlegen, misschien konden ze dan nog was lol maken of iets anders doen. Rustig ging Sidepaw zitten, hij twijfelde om te vragen dat of ze naast hem wilde slapen omdat hij niemand in de buurt had liggen... Voordat hij het wilde vragen verscheen er een gedaante achter Applepaw. Hij keek haar vriendelijk aan. ‘Hallo,’ Hoorde hij haar mond verlaten. ‘Stoor ik?’ Vroeg ze. Sidepaw schudde zijn hoofd en keek haar vriendelijk aan. Hij gebaarde haar om erbij te komen zitten. "Hallo.." Hoorde ze van Applepaw komen. "Nee.. Ik ben gewoon opzoek naar een nest.. Ik weet niet welken bezet zijn en welke niet.." Sidepaw keek verlegen naar zijn poten. "Naast mij zijn nog plekken vrij..." Begon hij. "Ik heb niet echt vrienden..." Hij schaamde zich dood. ‘Hebben jullie al een mentor?’ Vroeg de Apprentice. Sidepaw schudde zijn hoofd terwijl Applepaw knikte. "Ja... Mama is mijn mentor.." Sidepaw keek haar aan. "En.. en die van Honeypaw..." Even gleed zijn blik naar de poes die achter Applepaw stond. "Ik heb geen mentor..." Zei hij alleen maar.

Opnieuw was hij vergeten om zichzelf voor te stellen. "Ik... Ben trouwens Sidepaw..." Miauwde hij. Hij keek even verlegen naar zijn poten. "Wat is jou naam?" Vervolgde hij. Schaamte had hem gevuld van top tot teen, maar toch voelde hij zich prettig. Eindelijk praatte iemand tegen hem, twee zelfs, en het waren ook nog eens poezen! Hij bedankte StarClan voor zijn vrienden? Hij wist niet of het wel echt zijn vrienden waren, hij dacht van wel, maar dachten hun dat ook?

Listen this while readin'

Met kleine pasjes, en in zijn bek een bundeltje kruiden trippelde de kleine kater naar het hol van zijn mentor. 'Nightstream.' Sprak hij bijna onverstaanbaar door de kruiden heen. Er kwam geen antwoord. Otterpaw liet het bundeltje voor het hol van Nightstream vallen. 'Mweh, waarschijnlijk zelf kruiden zoeken.' Mompelde hij in zichzelf. Hij besefte dat hij maar weinig in de apprentice den kwam. Hij had dan wel een eigen nest, maar hij lag er bijna nooit in. Meestal was hij bij Nightstream om kruiden te mengen, te zoeken en toe te dienen. Ach, eigelijk vond hij dat niet zo erg. De andere zouden hem vast niet mogen, omdat hij anders was. Hij was veel liever bij Nightstream. Zij begreep hem, en leerde hem ook nog dingen. 'Misschien moet ik toch maar eventjes kijken..' Sprak hij in zichzelf, waarmee zijn blik bleven hangen op het riet wat de den vormde.
Na zijn moed verzameld te hebben, stapte hij iet wat zelfverzekerder dan normaal op het riet af. Hij haalde diep adem, waarna hij zijn kopje door de ingang stak. 'Ehm, hey allemaal..' Verlegen kwam ook zijn lijfje door de ingang, en hij nam plaats naast een lapjes kater. 'Mijn naam is Otterpaw..' Hij schuifelde wat met zijn pootje over de grond. 'En hoe heten jullie?' Voedge hij er zachtjes aan toe.

Zachtjes schudde Secondpaw met haar kopje om een paar pluisjes van haar neus te krijgen. Ze wist niet hoe het kwam, maar af en toe vlogen er pluisjes op haar neus. Ze was dan zo geïrriteerd dat ze alles eraan deed om het van haar neus te krijgen. Ondertussen hoorde ze verschillende antwoorden. Ze draaide haar kopje naar Applepaw. ‘Naast mij is er nog plek,’ miauwde ze zachtjes. ‘Niemand gebruikt het.’ Ze keek even beschaamd opzij, alsof zijzelf een of andere ziekte was had ze het gezegd. Nou ja, het maakte nu ook niet meer uit. Ze keek even naar Sidepaw. Ze vond het een aparte naam. Net toen ze wilde antwoorden op zijn vraag, kwam er nog iemand binnen. Haastig stond Secondpaw op en maakte plaats voor de leerling. Ze had hem wel vaker gezien bij hun medicijnkat. Was hij daar geen leerling van? Wat moest het heerlijk zijn om de leerling van een medicijnkat te zijn. Nou ja, misschien zaten er ook nadelen aan, dat wist ze natuurlijk niet. ‘Ik heet…’ Ze twijfelde even en draaide haar kopje verlegen weg, waarna ze twee keer met haar voorpootje langs haar linkeroor ging. ‘Ik heet Secondpaw,’ zei ze daarna zachtjes. Haar oren waren ondertussen helemaal achteruit getrokken, alsof zij zich schaamde voor haar eigen naam. Ze keek even naar Otterpaw. Hij leek even oud als iedereen hier in de Den. Misschien waren ze allemaal nog maar pas zes maanden, maar wisten ze dat niet van elkaar. Ze kuchte even en haalde haar poten zachtjes over elkaar. Ondertussen duwde ze zichzelf met haar achterpoten een beetje heen en weer, wat er vast raar moest uitzien voor de anderen. ‘Ik heb ook nog geen mentor,’ zei ze daarna zacht, de negatieve gedachten daarna proberend niet te verwoorden. Want dan zouden ze haar pas echt raar vinden.

Het werd een beetje stil tussen hun. Secondpaw merkte verbaasd op dat Applepaw, Sidepaw en Otterpaw allemaal even verlegen waren. Ze leken wel gewoon verlegen te worden van elkaars aandacht. Ze merkte nu pas op dat zij met Applepaw de enige poezen waren. Otterpaw en Sidepaw waren de enige katers. Zou ze nu niet bij Applepaw moeten staan? Of moest ze hier naast Sidepaw en Otterpaw blijven staan? Ze wist het niet. ‘Slaap jij ook hier?’ vroeg ze zachtjes aan Otterpaw. Ze maakte een beetje plaats voor hem door een beetje opzij te schuiven. Hierdoor maakte haar vacht kort contact met die van Sidepaw. Geschrokken deed ze een stap achteruit en besloot dat ze nu goed stond. Ze keek een beetje verontschuldigend naar Sidepaw. ‘Sorry,’ mompelde ze verontschuldigend. Ze voelde hoe ze onder haar vacht helemaal warm werd van schaamte. ‘Het geeft niet, ik wist eerst ook niet waar mijn nest was,’ zei ze voorzichtig tegen Applepaw, om haar een soort van te bemoedigen. Ze probeerde een bemoedigend stootje te geven, maar wist niet of ze het per ongeluk te hard had gedaan. Ze deed weer een paar stappen achteruit. ‘Is er veel prooi vandaag?’ vroeg ze. Meteen kon ze zichzelf wel voor haar domme kop slaan. Wie ging er nou om zoiets vragen tijdens een gesprek? Nou ja, zij dus, omdat ze zichzelf geen houding kon geven in de buurt van andere katten. Daar was ze nog nooit goed in geweest en daar zou ze ook nooit goed in worden. Ze keek even zacht zuchtend naar haar poten.

Sidepaw zag nog een kat in de opening van de den verschijnen. Die kende hij wel, Otterpaw. Hij had die naam al vaker gehoord van andere katten. 'Ehm, hey allemaal..' Zei hij. Sidepaw knikte hem toe. 'En hoe heten jullie?' Sidepaw opende zijn mond om te antwoorden. "Sidepaw." Miauwde hij. ‘Naast mij is er nog plek,’ Zei de ander poes. ‘Niemand gebruikt het.’ Sidepaw voelde medelijden. Meteen keek hij naar zijn poten. Hij hoorde dat Otterpaw naast hem kwam zitten. ‘Ik heet…’ Net als hij leek zij te twijfelen. ‘Ik heet Secondpaw,’ Zei ze uiteindelijk Secondpaw dus... Aparte naam... Maar toch niet lelijk. Sidepaw keek even rond. Volgens mij was iedereen hier hartstikke nerveus. Dat zag je gewoon aan iedereen. Er viel een stilte. Sidepaw keek naar zijn poten en zweeg. Hij was bang dat als hij de stilte zou doorbreken dat ze dan boos op hem zouden worden...

De stilte was na een tijdje nog steeds niet verbroken door iemand. Blijkbaar dacht iedereen hier hetzelfde. Sidepaw keek weer op. ‘Slaap jij ook hier?’ Hoorde hij Secondpaw zachtjes zeggen. Ze schoof opzij en raakte hem aan. Blijkbaar schrok ze want ze stond op. ‘Sorry,’ Sidepaw keek haar aan. "Geeft niet." Miauwde hij. Hij keek weer naar zijn poten. ‘Is er veel prooi vandaag?’ Vroeg Secondpaw. Sidepaw keek op en dacht na. Hij was te haastig geweest toen hij zijn prooi van de stapel had gepakt dus wist hij het niet precies. Beschaamt bleef hij naar zijn poten kijken. Wat was hij toch stom!

De kleine, jonge kater tuurde naar zijn poten, waarna hij er zorgvuldig zijn staart over heen krulde. Waren alle apprentices soms verlegen? Een korte stilte werd verbroken door het gemiauw van een van de apprentices. 'Ik heet...' Otter zag dat ze verlegen was. De poes draaide haar kopje weg van de andere. Otterpaw herkende de verlegenheid wel. Zelf had hij er ook last van. De poes liet haar voorpoot langs haar oor glijden. 'Ik heet Secondpaw,' Vervolgde deze zacht. Otterpaw knikte als bevestiging. Hij antwoorde niks. Een lange stilte naderde. Geen van deze jonge apprentices durfde iets te zeggen, even als hijzelf. Otterpaw keek langs een van hen de uitgang uit of hij Nightstream ergens zag lopen. 'Slaap jij ook hier?' Klonk de verlegen stem van Secondpaw. Otterpaw streek even zijn tong over zijn vacht. 'Soms..' Sprak hij verlegen toe. 'Meestal ben ik bij Nightstream om haar te helpen bij de zieken. Ook ben ik vaak weg om kruiden te zoeken..' Vervolgde hij ietsjes minder verlegen dan eerst. 'Is het leuk een apprentice van een krijger te zijn?' Even keek hij naar Sidepaw. 'Is er veel prooi vandaag?' Klonk de stem van Secondpaw opnieuw. Otterpaw keek naar de grond. 'Ik heb vandaag nog niks gegeten. Nadat ik opstond ben ik metteen naar de twoleg places gegaan om wat Catmint te halen.' Zijn maag knorde, maar de warriors hadden meer werk dan hij, dus liet hij hen eerst eten. 'Ik ga straks ook nog even wat mos naar de elders brengen.' Zei hij, en hij geeuwde even.

Een gesprek kwam op gang, maar Applepaw nam wederom niet deel. Ze was zo slecht in het voeren van conversaties dat het niet grappig meer was. Ze bleef nerveus zitten en keek naar haar poten. Ze kon niet eens meer goed onderscheiden welke vragen naar haar gericht waren en welke niet. Onwillekeurig ging richtte ze haar blik even naar buiten en keek ze wat er in het kamp gebeurd. Verder luisterde ze half mee. Ze had nu dus te maken met Sidepaw, Secondpaw en Otterpaw... Die namen zou ze goed onthouden. Ze had geen flauw idee welk nest ze wilde nemen, maar in ieder geval eentje ver weg van... Honeypaw. Een nerveuze slik ontsnapte eventjes uit haar mond terwijl ze erover nadacht. Ze zou het gesprek wel blijven volgen en hopen dat ze misschien ergens kon inhaken, maar voor nu? Nee... Ze voelde zich er niet zeker genoeg voor. Wie weet zou iemand wel weer boos op haar worden. Dat kon ze nu eventjes niet aan, dan zou ze de neiging krijgen om het territorium uit te rennen en niet meer terug te komen. Ze luisterde stilletjes naar het verhaal van Otterpaw en voelde zich eigenlijk best wel nutteloos nu. Wat deed zij nou? Eten? Slapen? Ze had nog niks geleerd. Ze draaide haar pootjes nerveus wat naar binnen toe en krulde haar staart nog wat verder om zichzelf heen. Nog steeds durfde de kleine Applepaw niets te zeggen.

[Eventjes nergens op gereageerd omdat ik geen overzicht heb xD Daarom ook nogal kort :c]

Met een half oortje naar links gedraaid luisterde Secondpaw naar wat er gezegd werd door de andere leerlingen. Ze luisterde aandachtig naar Otterpaw. ‘Dat lijkt me leuk,’ beantwoordde ze zijn woorden, waarna ze even naar hem keek. Hij had een bruine vacht, wat momenteel mooi combineerde met de grond. Het was een vacht waar anderen jaloers op konden zijn. Ook Applepaw en Sidepaw hadden een mooie vacht. In tegenstelling tot hun had zij maar een heel gewone vacht. Het bestond uit wit, met sommige deeltjes ros. Ze keek even naar haar lijf. Niet interessants dus. Ze liet haar blik naar Applepaw glijden, die nogal stil was. Ze wilde iets doen voor de poes, maar was bang voor een keiharde afwijzing als ze te dichtbij zou komen. Ze twijfelde of ze naar haar toe zou lopen, maar besloot uiteindelijk om op deze afstand van haar te blijven. Misschien vond ze het wel helemaal niks als er opeens een andere kat bij haar zou gaan staan. ‘Jullie hebben wel geluk,’ miauwde ze, terwijl ze naar Applepaw en Sidepaw keek. ‘Jullie hebben al een mentor. Ik moet nog steeds wachten op de beslissende ceremonie, maar ik denk dat Stormstar wel de juiste beslissingen voor mij zal nemen.’ Ook al sprak ze veel, ze sprak het zacht en verlegen uit. Nee, een gesprek staande houden kon ze wel, maar ze was wel vreselijk verlegen en dat kon soms in haar nadeel werken. Ze liet wel zien dat ze moeite deed om interesse in haar gesprekspartners te tonen. Even keek ze naar de katten, waarna ze zachtjes ademhaalde en besloot om zich wat meer bij hun te voegen. Het leek net alsof ze vies van hun,wat ze absoluut niet was. Ze wilde dolgraag contact met hun maken, maar was zelf ook best wel verlegen om dit te doen.

‘Ik ken Nightstream wel. Dat is dan ook de enige kat die ik ken, naast Stormstar dan. En jullie natuurlijk,’ miauwde ze zachtjes. Eigenlijk was het een beetje grappig bedoeld, maar ze durfde niet te lachen, bang zijnd dat de anderen er niet om konden lachen. Bovendien zat de grappige toon wat katten lieten lachen er ook gewoon niet in, waardoor ze ook totaal niet grappig overkwam. Zachtjes wreef ze met haar poten over elkaar, terwijl ze zichzelf een goede houding probeerde te geven. ‘Zijn jullie pas uitgeroepen tot leerling?’ miauwde ze zachtjes. Ze begreep dat sommige kittens iets ouder dan zes manen soms pas uitgeroepen konden worden tot leerling. Ze keek hun even vragend aan. Ze wilde weten of ze allemaal zes manen waren of dat er misschien al waren die misschien wat ouder waren. Ze keek even vragend rond, waarna ze haar blik weer op haar poten richtte. Verder wist ze niet veel te zeggen. Het was wat frisser aan het worden in de Den omdat het wat kouder werd op de avond, maar het was wel lekker zo. Bovendien stonden ze met hun allen bij elkaar, dan was het sowieso wat minder koud dan normaal.

Met zijn staart om zijn poten gekrult keek hij het hol door. Deze jongen apprentices waren erg sociaal, alleen een klein, bruin cypers poesje niet. Deze was vast verlegen, net als hij. Maar naarmate hij hier was, raakte dat bij hem steeds meer over. 'Dat lijkt me leuk,' Klonk de inmiddels bekende stem. 'Och,' Zo leuk was het ook weer niet, maar hij mocht niet klagen. Alles was beter dan warrior worden, en alleen Sketchpaw wist dat hij er zo over dacht. 'Het is vooral lange afstanden lopen om de juiste kruiden te vinden, maar dat moet ook als we naar een grote vergadering moeten.' Hij bracht zijn poot naar zijn bek, en streek er enkele keren met zijn tong overheen. 'Jullie hebben wel geluk,' Sprak Secondpaw, waarschijnlijk tegen Sidepaw en de andere apprentice. 'Jullie hebben al een mentor. Ik moet nog steeds wachten op de beslissende ceremonie, maar ik denk dat Stormstar wel de juiste beslissingen voor mij zal nemen.' Otterpaw knikte. 'Dat zal hij zeker doen,' Hij rilde even. 'Denk ik..' Voegde hij eraantoe. Zijn maag draaide van de zenuwen. Binnekort zal Nightstream hem mee nemen naar Moonstone voor een ontmoeting met StarClan. Zouden de andere dat al weten? Hij zal het maar niet zeggen, dan vonden ze hem misschien een opschepper. Stilletjes stapte hij naar de andere apprentice. 'Um, hoi. Hoe heet je?' Vroeg hij, in de hoop haar zo ook een beetje in het gesprek te verwelkomen.

Afwezig keek Sidepaw naar zijn poten. Hij keek naar buiten en zag dat het al donker was. Langzaam werd hij moe. Het liefst wilde hij vragen of iemand langs hem kwam liggen, maar dat zou onbeleefd zijn. Hij stond op en rekte zich even uit. Hij keek naar zijn plek en toen weer naar de rest. "Ehm... Ik denk dat ik ga slapen..." Miauwde hij verlegen. Hij keek even naar zijn poten en toen naar zijn plek. Hij liep ernaar toe en ging er liggen. Nog even keek hij naar de drie katten. Misschien bedacht een van hen om naast hem te komen liggen, maar waarschijnlijk niet. Hij legde zijn kop op zijn poten en keek tegen het riet van de muur van de den. Hij was dan wel moe, maar nog steeds voelde zijn plek koud aan. Elke nacht had hij nog wakker gelegen van de leegte naast hem. Slapen voelde bij hem zo nutteloos. Het liefst wilde hij een kat warm houden met zijn vacht in plaats van alleen in koude te slapen.

Zijn ogen waren gesloten, maar hij sliep niet. Nog steeds voelde alles koud. Achter hem hoorde hij nog wel gepraat, maar zodra iedereen zou gaan slapen zou hij wakker liggen en zou hij weer een koude nacht tegemoet gaan. Hij zuchtte diep en kneep zijn ogen dicht. Hij kon gewoon niet in slaap vallen. Hij wilde niet nutteloos zijn in zijn slaap, hij wilde iemand warm houden...

Mintkit, of nee. Mintpaw, ze keek om zich heen, en verwonderde zich nog maar een keer over de natuur om zich heen. Ze was al eens het kamp uitgeweest, stiekem dan wel. Met een apprentice, Gravepaw. Ze wist niet hoe en waar hij nu was, misschien moest ze hem nog maar eens een keer opzoeken. Zou hij vast wel leuk vinden, nu ook zij legaal het kamp uitmocht. Eindelijk. Na al die manen wachten, verlangend naar buiten kijken. Ja, ze wou soms ook wel eens wegduiken in de veiligheid van het kittenhol, maar ze wist dat ze nu geen weg meer terug had. Enkel maar hoger, je limieten bereiken, en die verleggen. Problemen had ze er op zich niet mee, maar natuurlijk waren er momenten dat je altijd terug verlangde naar de vroegere veiligheid die alles kon bieden. Die je beschermde, en toen het nog allemaal makkelijk was. De kleine poes schudde haar hoofd, ze moest niet zo denken. Voor het wist had ze werkelijk problemen en alles, en dan zat ze nu nog haar tijd te verdoen met denken wat als? Ahja, ze draaide zich om, en stond toen langzaam op. Ze had in het gras gelegen, kijkend naar de wolken. Voor het voorbije had ze er vormen in proberen te ontdekken, ze was toch te vroeg, en Blizzardstorm had haar nog niet ontboden bij de den of bij het kamp. Dus ze vermoedde dat hij nog een training aan het uitdenken was, of met andere dingen bezig, hij had natuurlijk ook zijn verantwoordelijkheden. Hij was een gerespecteert Warrior. En ze er trots op dat hij haar mocht mentoren.
Ze liep vrolijk terug het kamp in, ze had niet echt iets te doen, en misschien kon ze nu wel wat bijpraten met haar zusje, of de anderen. Ze kende een paar apprentices, maar nog niet genoeg om echt te spreken van een sociale kat. Autumnkit, .. paw. En Stormpaw. En haar zus. Maar voor de rest? Ze stapte de den binnen, en hoorde nog de laatste paar woorden van een apprentice, “Slapen? Nu al?” Merkte ze verbaast op. “En hallo iedereen,” Miauwde ze vrolijk verder. Ze zette zich naast haar zusje neer, die ze stiekem met een grote verwondering aankeek, ze was er trots op dat ze eindelijk eens uit haar schulp durfde te komen.

Ietwat verdwaasd keek Applepaw rond, haar oren verlegen naar achter gelegd. Ze keek Secondpaw aan toen deze aan het woord was. ‘Zijn jullie pas uitgeroepen tot leerling?’ Miauwde deze. Applepaw knikte zachtjes, "Gisteren..." Miauwde ze zachtjes, terwijl ze haar staartje om haar voorpootjes heen krulde. Voorzichtig tilde ze één van haar voorpoten op en wreef ze haar snorharen schoon. Heel veel katten waren gisteren apprentice geworden, she was just one of the crowd... Niet dat ze dat erg vond, opvallen deed ze dan des te minder en daar deed deze nerveuze en verlegen apprentice het wel voor. Opvallen vond ze zenuwslopend, want iedereen keek dan naar je. Ze schrok op toen Otterpaw haar aankeek en haar iets vroeg. 'Um, hoi. Hoe heet je?' Vroeg de jonge medicine cat apprentice. De eerste woorden die eruit kwamen waren alleen maar stamelingen. "Euh.. Ik... Ik... Ik heet Applepaw.." Miauwde ze zachtjes, terwijl ze niet goed uit haar woorden kon komen.

Een nieuwe verschijning kwam de apprentice den in, een bekende verschijning gelukkig die opluchting bracht voor Applepaw. Een vertrouwd gezicht. "Hey.. Mintpaw," Miauwde Applepaw, met een voorzichtige glimlach. Toen haar zustje naast haar ging zitten, ging Applepaw meteen iets tegen haar aan zitten, steun zoekende. "Heb jij al een nest gevonden...?" Vroeg Applepaw voorzichtig.

Met gesloten ogen lag Sidepaw op zijn nest. Alles voelde koud aan. Hij hoorde dat er nog een apprentice was bijgekomen. Eigenlijk was het meer een stamel gesprek geworden. Maar de moeheid had hem overspoeld en daarom was hij gaan liggen, maar slapen kon hij niet. Alles in zijn nest was koud en hij voelde zich nutteloos. Maar toch moest hij er slapen. Hij durfde niet tegen iemand anders aan te gaan liggen omdat hij weinig vrienden had. Overtuigd dat hij nooit in slaap zou vallen ontspande hij zich en viel hij in slaap. Hij hoorde de stemmen wegebben en hoorde uiteindelijk helemaal niks meer. Hij sliep. Al snel kwam hij in zijn dromenwereld, eerlijk gezegd een nachtmerrie wereld. Altijd was het donker en koud in zijn dromen. Nergens waren katten in zijn dromen. Altijd was het nevelig, donker, koud en kaal. Een zwarte wereld. Nooit was het leuk in zijn dromen geweest. Net of hij gewoon de nachtmerrie zelf was, maar misschien was dat ook zo. Misschien was iedereen zo aan het stamelen geweest omdat hij zo eng was. Het maakte hem allemaal ziek, die gedachten. Hij wist het niet precies, maar het kon gewoon zo zijn. Daarom kon hij dus nooit zo makkelijk vrienden maken.

Sidepaw opende zijn ogen. Natuurlijk zat hij in de donkere koude nachtmerrie wereld van hem. Hij zuchtte en ging zitten. Hij hoorde gegil en geschreeuw, maar niet van katten. Het waren allemaal enge dingen die er rondliepen, maar nog nooit had hij ze gezien. Elke keer weer was het hetzelfde geweest. Het liefst wilde hij schreeuwen, maar in deze wereld konden alleen de monsters schreeuwen. Hij noemde het maar monsters omdat hij ze nooit gezien had.

Kort...

Sketchpaw kwam het kamp binnen gelopen met een aardige vis in haar bek, ze had haar training met Goldenshadow gedaan en was nu vrij om te gaan jagen als ze dat wilde. Jagen was een van haar lievelings bezigheden binnen de clan. Ze kon hele dagen aan de rand van de rivier staan om een visje eruit te pikken. De jonge apprentice kon goed vissen, ze was snel en gehaaid, wat goed was. Trots als dat ze was, legde ze de vis op de voedselstapel en voelde dat haar poten moe begonnen te worden. Misschien was het het beste als ze terug ging naar de Apprentice Den om wat te rusten.
Toen ze met haar eten in de richting van de Apprentice Den liep, merkte ze heel wat geluiden op vanuit de den. Waren er zo veel katten dan? Nieuwsgierig stak ze haar zilver/grijze kopje naar binnen toe en zag een hele hoop Apprentice's zitten. Ze herkende Otterpaw en met een glimlach liep ze naar hem toe. "Hi, Otter," zei ze zachtjes, terwijl ze naast hem ging zitten. Ook herkende ze Sidepaw en Secondpaw. Alleen de grijze cyperse kat en een licht bruine kat herkende ze niet. "Hi, ik ben Sketchpaw. Wie zijn jullie?" vroeg ze nieuwsgierig aan de apprentices. Sketchpaw kon soms een echte bitch zijn, maar tegen apprentices en vrienden was ze meestal wel aardig. Zolang ze haar zin kreeg tenminste. Iets wat Otterpaw zeker zou herkennen aan haar. Ze grinnikte eventjes, voordat ze de groep rondkeek.

Vaag hoorde Secondpaw de leerlingen praten, want haar blik was gericht naar een kat die nu al ging slapen. Ze meende even te zien aan zijn uiterlijk dat hij het niet leuk vond om te gaan slapen, maar dit vervloog algauw weer toen ze Applepaw hoorde praten. Even glimlachte ze en keek toen weer opzij. Een paar katten kwamen binnen. De ene, waarbij Applepaw ging zitten, heette blijkbaar Mintpaw, de andere Sketchpaw. Die laatste was trouwens meteen sociaal bezig, iets wat Secondpaw op haar gemak stelde en bovendien ook enorm apprecieerde. ‘Hallo, Sketchpaw. Mijn naam is Secondpaw,’ zei ze, nu iets minder verlegen omdat ze op haar gemak gesteld was dankzij de poes. Ze keek haar even aan en keek toen naar Mintpaw. Ook Secondpaw ging zitten en keek daarna naar Sidepaw. Hij bewoog een beetje in zijn slaap, maar meer ook niet. Zouden ze hem niet te veel storen als ze hier zouden blijven praten? Ze wist het niet. Hij had nog niet laten blijken dat hij het vervelend vond dat ze hier waren, dus ze vermoedde dat hij geen last van hun had en nu al in slaap gevallen was. Nou, dan viel hij sneller in slaap dan haar. Zij deed er heel lang over om in slaap te vallen. De poes schudde haar kopje en keek opnieuw naar de andere poezen. ‘Gisteren pas?’ vroeg ze verrast. ‘Nou, gefeliciteerd dan!’ Ze snorde even en keek toen naar buiten. De avond begon nu pas te vallen en dat was goed te zien. Ze wreef even met haar voorpoot over haar kopje. Ze begon ook een beetje moe te worden, maar wilde dat niet laten merken vanwege de anderen. Ze zouden haar misschien een mietje vinden omdat ze nu al moe werd en de hele dag nog niks gedaan had.

Ja, het leven van een leerling voordat deze een mentor kreeg was gewoon saai. Ze kon de hele dag niks doen, alleen maar in het kamp blijven en kijken hoe blije leerlingen opgehaald werden om te gaan jagen. En haar werd dan gezegd dat haar tijd nog wel zou komen, maar dat ze gewoon even moest wachten tot de tijd zou komen. Nou ja, de tijd zou ook wel komen, maar naar haar gevoel duurde het gewoon wat lang. ‘Sketchpaw,’ mompelde ze zachtjes. Daarna schoot ze in de lach. ‘Ik heb me voor niks voorgesteld, ik ken jou al en jij mij ook.’ Ze keek even beschaamd naar haar voorpoten en haar lachje was nerveus. De nervositeit stroomde opnieuw door haar lichaam, maar uit angst om iets stoms te doen waar anderen haar zeker weten voor gingen uitlachen, zei ze of deed ze maar niks. Ze keek even naar de overige leerlingen, maar haar blik bleef hangen bij Sidepaw. Zou hij echt werkelijk slapen, of zou hij zijn oren gespitst houden en gewoon stiekem meeluisteren? Ze wist het niet. Ze had nooit hele gesprekken van andere leerlingen gevolgd. Haar oren zouden haar dan verraden omdat ze zich meebewogen met het geluid dat rond haar heen was.

#Sidepaw: De volgende keer heb ik graag dat je even op mij wacht, het was nog niet jou beurt Wink

Onderwerp: Re: First time in the apprentice den...