Tell me something interesting..

Met een kalme pas stapte hij langs het donderpad dat aan het WindClan territorium lag. Tyki was haast de rust zelve, zelfs nu hij zich zo dicht bij Clanterritorium begaf. Het feit was nu eenmaal dat een paar katjes die in een groep leefde hem totaal geen angst aanjoegen. Hij moest eerlijk toegeven dat ze wel degelijk training kregen, maar dit betekende niet dat zijn eigen techniek in het niet viel in vergelijking met die van hen. Nee, Tyki's stijl was veel fijner, tot in elk detail. Daarbij waren er nog altijd genoeg katten die vochten vanuit haat of woedde. Vanuit hevige emotie vechten was nooit de beste aanpak en dus bleef hij altijd merkwaardig kalm tijdens zijn uitdagingen. Je zou zijn donkere kant nog meer een gentleman kunnen noemen dan zijn lichte kant. De manier waarop hij te werk ging was zeer origineel, een stijl die hem toebehoorde. Niet voor niets was hij de Noah of Pleasure. Vandaag echter, leek hij in een witte bui. Vrij van zorgen begaf hij zich op gevaarlijk terrein, wetende dat hij zich uit de lastige situaties zou kunnen werken. Zijn aanpak had hem nog nooit in de steek gelaten. Doordringende gele ogen tuurde in de verte, naar de velden die de WindClan warriors hun thuis noemde. Zo open en bloot op de velden leven, dat was niets voor hem. Hij prefereerde liever de plekken waar nog enig sinds schaduw te vinden was. Bij het horen van pootstappen schoten zijn oortjes omhoog, terwijl een lichte grijns zijn lippen sierde. Er was geen andere geur van rogues te onderscheiden in de lucht, dus moest dit wel een WindClan kat zijn. Clankatten wisten soms uiterst interessante conversaties te beginnen. Iets waar Tyki op dit moment wel zin in had.
(Voor Dreamerpaw)

TYKI MIKK

Tell me something interesting.. Dreamerpawsheet-2

Langzaam liep de grijze Windclan Apperentice door het terratorium heen. Haar ogen stonden nogal zenuwachtig. Dreamerpaw was er namelijk nog niet zo vaak alleen op uitgetrokken, en zeker niet zover naar de grens toe. De jonge Apperentice stapte stevig door. Kom op Dreamer, niet bang zijn. Sprak ze zichzelf in haar hoofd toe en weer stapte ze vedder. Na een tijdje stilletjes door te hebben gestapt stopte ze eventjes. Nu pas dacht ze na waar ze aan begonnen was. Vanochtend vroeg was ze vertrokken uit het kamp, want ze werd een beetje gek van al die schreeuwende kittens. Even dacht ze na, dat had zij vroeger zeker ook gedaan, maar nu was die tijd van spelletjes en schreeuwen toch echt voorbij. Ook merkte ze dat haar keel droog was, achja, als ze nu terug ging had ze heel de ochtend voor niks gelopen. Wat ongemakkelijk keek ze rond en besloot toen weer vedder te gaan, ze was gelukkig nog wel binnen het clan terratorium. Nog langzamer en zenuwachtiger dan even daarvoor liep Dreamerpaw veddr. Gelukkig waren er geen andere Windclan katten in de buurt, anders had ze echt voor schut gestaan. Na een tijdje stopte Dreamer, ze rook een vreemde geur die ze nog niet had geleerd van Leopardstrike. Maar één ding wist ze wel zeker, het was geen Windclan kat. De jonge Apperentice raakte in paniek en ze keek angstig om haar heen, stel dat die vreemde kat in de bosjes op de loer lag, stel dat hij een plan aan het maken was om haar te.. Nee, daar wilde ze echt niet aan denken, misschien was het wel gewoon een ander prooidier dan ze gewent was. Opeens zag de Apperentice een kater staan, een stukje vedder op. Hij had haar ook geroken. Uit paniek zoch ze naar een schuilplaats en ze vond een holle boomstam, snel trippelde ze naar binnen en ze bleef doodstil zitten.

Zijn blik viel al gauw op een jonge, grijs gekleurde kat. Tyki schatte de leeftijd op die van een apprentice, gezien hij van een afstand al kon zien dat deze niet erg oud was. De apprentice in kwestie leek zich gauw uit de voeten te maken bij het zien van de donkere kater. Zijn grijns verbreedde wat, waarna hij op een rustig tempo richting de apprentice stapte. Het was niet moeilijk om erachter te komen waar deze zich verborgen hield, gezien er niet zo veel plekken waren om je te verstoppen op de velden. Het verbaasde hem deels dat de kat zijn territorium niet verdedigde. De meeste Clan katten waren arrogant genoeg om meteen op je af te komen stormen en te zeggen dat je maar beter kon gaan. Wat was er anders aan deze kleine apprentice, was ze bang? Tyki hield stil naast de holle boomstam en hield zijn hoofd zo dat hij er net in tuurde. Zijn gele ogen zochten de kat die zich had verstopt. Ze zou hem zijn praatje toch niet ontnemen. Hij was nog wel zo geïnteresseerd over het Clanleven dezer dagen. Zijn lippen waren nog altijd gekruld in een lichte grijns toen zijn blik rustte op het lichaam van de apprentice. Heus, Tyki was nog aan zijn witte kant, maar dat betekende niet dat hij niet in was voor een klein toneelspel. Hetgeen hij vreselijk goed in was. 'Is er een reden dat je zo snel de benen nam?' vroeg hij met zijn gebruikelijke lage stem. Toch had het ook iets charmants. Een simpele vraag om het gesprek te starten, dan zou op een gegeven moment het ijs wel breken. Hij wist het altijd naar zijn hand te draaien en hij was niet van plan de jonge Clankat zomaar te laten gaan zonder een praatje te hebben gemaakt. Misschien had ze nog iets interessants te vertellen over haar WindClan.

TYKI MIKK

Dreamerpaw zat met haar hoofd in haar vacht te wachten in de holle boomstronk. Haar hartslag was veranderd en bonkte nu vreselijk. De grijze Apperentice rilde een beetje. En waarom ze net zo snel de benen had genomen? Ze had namelijk nog geen echte verdedegings training gehad van Leopardstrike. Maar het was zo verleidelijk geweest om alleen te gaan jagen. Dreamerpaw wist nu dat ze een vreselijke fout had ondergaan. Opeens hoorde ze dat er iemand naar de boomstronk toeliep, waarschijnlijk de kater. Weer begon haar hart te kloppen als een gek en haar ademhaling werd steeds sneller. Opeens hielden de voetstappen op en hoorde ze een stem. ''Is er een reden dat je zo snel de benen nam?'' Vroeg de onbekende kater waarvoor ze net weg gekropen was. Angstig deens de jonge Apperentice vedder naar achteren. ''Nnnee.'' Stotterde ze en keek de kater angstig aan. Dreamerpaw slikte even en keek toen rond, ze dat in de val. De achterkant van de boomstronk was versperd omdat daar het stukje stronk met de wortel stond, waar de boom was afgebroken. De Apperentice keek naar het gezich wat haar enige uitgang versperde. De kater greens en daardoor kroop ze nog vedder naar achteren. Dreamerpaw zag echt geen enkele kans om te ontsnappen aan deze kater. Het liefst zou ze nu om hulp gaan roepen, maar misschien was ze er dan wel geweest. De jonge poes zag nu al dat er met deze kater niet te spotten viel.

Het was een beetje een zielig gezicht, hoe de jonge poes zich daar verder achteruit drukte in de boomstam. Haar blik en houding verraadde haar angst maar al te goed, ze deed geen moeite om dit te verbergen. Tyki wist heel goed dat ze nu in de val zat, ze kon enkel zo ver naar achter tot ze tegen de dichte kant van de boomstronk zat gedrukt. Hij had echter geen intentie om hier een moord spelletje van te maken en dus liet de kater zijn onderlichaam rustig zakken, om bij de ingang te gaan zitten. Ondertussen had de apprentice zijn vraag beantwoord, maar hij wist heel goed dat er een reden was. Als hij zo naar haar keek, weggestopt in een hoekje, een wonder dat ze een Clan kat was. Hij vroeg zich af hoe dit ooit een warrior zou kunnen worden, ze had nog veel te leren. 'Wat is je naam, kleine Clankat?' vroeg hij kalmpjes. Zijn houding was niets anders dan dat. Geen onheilspellende blik in zijn ogen, geen spieren aangespannen, gewoon relaxed en kalm. Dit was nog geen toneelspel, dit was gewoon zijn huidige staat. De apprentice had nog niets van hem te vrezen, hoewel zij dat natuurlijk onmogelijk kon weten. Hij was immers een rogue die zich nu op WindClan territorium bevond. Je kon het maar nooit weten. Tyki besloot te wachten tot ze hem zou antwoorden voor hij zijn eigen naam zou zeggen. Niet dat hij erg geheimzinnig was omtrent zijn naam, maar hij besloot hem in dit geval enkel te geven in ruil voor de ander.

TYKI MIKK

''Wat is je naam, kleine Clankat?'' Vroeg de vreemde kater en hij ging nu helemaal voor de ingang zitten. Dreamerpaw dacht even na, als ze hem zijn naam zou zeggen, dan... Ze kon eigenlijk geen reden bedenken die goed genoeg was om het niet te zeggen. Langzaam maar zeker begon ze wat meer zelfvertrouwen te krijgen, hier leefde Winclan! En die kater voor haar was alles behalve een Windclan kat. ''Ik ben Dreamerpaw.'' Zei ze toen met een heel andere stem dan daarnet. Daarnet klonk ze als een klein, bang poesje. Nouja dat was ze ook wel, een beetje.. Ze keek naar de kater en bedacht zich toen iets. Eigenlijk zou zij de vragen moeten stellen, die was namelijk ook haar terratorium, en niet die van de kater aan het andere eind van de boomstronk. Dreamerpaw deed een paar passen naar voren om de kater beter te kunnen zien, ze moest wel wat vertellen als ze verslag uit ging brengen bij Inkmask of Hollystar straks. ''En wie ben jij?!'' Vroeg ze toen aan de vreemde kater. Eigenlijk kwam het er iets harder en strenger uit als ze bedoeld was. Maar ze zou zich niet klein laten krijgen door kater die haar de weg versperde, of toch wel? En weer deed de jonge Apperentice poes een stap naar voren.

Het was hem duidelijk dat ze na zijn vraag wat meer pit kreeg, want haar antwoord klonk zelfverzekerder en minder bang als daarvoor. Tyki glimlachte even als teken dat hij haar gehoord had. Met nieuw gevonden moed zag hij de poes een aantal stappen naar voren zetten, waarna ze hem zijn naam vroeg. Haar stem was weer veranderd en de toon erin klonk deels streng. Weer glimlachte Tyki even, voordat hij antwoord gaf. 'Mijn naam is Tyki Mikk. Heb je, je moed gevonden, Dreamerpaw?' sprak hij rustig. Hoewel ze dichterbij was gekomen vreesde hij niets. Het was immers een apprentice, een jonge kat. Iemand van haar leeftijd was geen partij voor een kater als hij. Enkel het leeftijdsverschil was genoeg om hem dat te vertellen. De kater was echter tevreden nu de ander een poging deed om uit haar bange schulp te komen. Dit kon nog uitgroeien tot iets interessants, zeker als er nog andere WindClan katten bij zouden komen. Niet dat hij graag tegenover een hele patrouille stond natuurlijk, hoewel ook dat soms goed uit kon pakken. Het lag eraan hoe veel geluk je had en natuurlijk aan de aanpak van de rogue. Hij vroeg zich af of ze straks zou proberen de holle boom te verlaten. 'Hoe is het in WindClan, jonge apprentice?' vroeg hij kalm. Zijn blik nog altijd heel normaal, rustig en zelfs een beetje vriendelijk. Ja, Tyki kon vriendelijk zijn, zijn witte kant kon dat. Zelfs Tyki had vrienden, hoewel er nog altijd een zekere afstand was tussen hem en andere katten. Niemand werd volledig toegelaten en als hij omsloeg, was ook niemand veilig.
(Moet nog inkomen he ^^ Het lijkt kleiner dan het is)

''Mijn naam is Tyki Mikk. Heb je je moed gevonden, Dreamerpaw?'' Zei de kater toen en bij de grijze Apperentice zakte haar zelfverzekerheid weer wat naar beneden. Ze keek de kater strak aan en ze gaf geen echt andwoord op zijn vraag, alleen een vaag knikje. Ze moest hier weg zien te komen en het in het kamp gaan vertellen tegen de rest. ''Hoe is het in Windclan, jonge apperentice?'' Vroeg hij na een tijdje kalm. Weer was het even stil en Dreamerpaw dacht na, waarom zou ze hem dingen over Windclan gaan vertellen? ''Wat gaat jou dat aan?'' Zei ze weer even hard en streng als toen ze hem naar zijn naam had gevraagd. Ze keek de kater argwanend aan en ze zag toen dat hij niet helemaal voor de boomstronk zat. In haar hoofd speelden zich allerlei vluchtroutes af. Ze zou eerst dichterbij kunnen komen en dan snel tussen hem door piepen, en dan gaan rennen. Maar dan nam ze het risico dat hij haar inhaalde en dan was ze nog nergens. Maar, de Windclan katten stonden wel bekend om hun snelheid. Maar natuurlijk wist ze ook de zwakte van deze katten niet, want ze had nog niks geleerd over Rogues. Dreamerpaw zette weer een aantal passen naar voren. Haar blik stond vastberaden om haar plan toch door te zetten, want als ze hier gewoon bleef zitten kwam ze zeker niet meer terug in het kamp. Ze mocht nu absoluut niet grijzen of lachen, want anders had hij haar zo door. En dat was natuurlijk niet de bedoeling, want dat zou heel haar plan in duigen laten vallen.

Natuurlijk vertelde ze hem niet zomaar over haar Clan. Die katten waren meestal zo koppig, nieuwtjes delen was er niet vaak bij. Alsof de rogues er zelf niet achter zouden komen als er wat groots aan de hand was, als de Clan zwak was. Vooral BloodClan zou wel weten hoe te reageren. Haar antwoord was al even fel als net, wat hem op zijn beurt weer lichtelijk deed grijnzen. Een ander zou dit misschien tijdverspilling vinden, maar Tyki hield wel van een klein spelletje. De kater bleef op zijn plaats zitten en hield haar nauwlettend in de gaten. Weer had ze een paar stappen naar voren gezet en hij wist dat ze weg wou. Wat ze precies zou doen om weg te komen wist hij echter niet. Of ze zou proberen hem omver te duwen, of ze zou simpelweg langs hem heen racen en de benen nemen. Het maakte eigenlijk niet uit welke keuze ze zou maken, want Tyki was voorbereid op beide. Hij was dan wel geen WindClan kat, maar sloom was hij zeker niet. 'Erg vriendelijk zijn we niet vandaag' sprak hij rustig, waarna hij even opstond. De kater boog wat voorover en rekte zich stevig uit voor hij weer plaats nam in het gras waar hij net ook had gezeten. Hij had er een handje van om dingen naar zijn zin te maken en het praatje was nog niet over. De jonge apprentice zou hij dus niet laten gaan als ze wilde ontsnappen. Ze had echter wel geluk, want echt in een slechte bui was hij niet.
(Miss leuk om er ook iemand anders bij te doen? Ik krijg er verder nie zo veel uit xD)

''Erg vriendelijk zijn we niet vandaag'' Zei de zwarte kater tegen haar en hij rekte zich even uit. De jonge poes wist niet wat ze nu moest gaan doen en weer zette ze een aantal stappen naar voren toe. De kater ging weer rustig zitten en hij greens een beetje. ''Jij bent op Windclan terratorium hoor! Als ik zo weer in het kamp ben ga ik gelijk naar Inkmask!" Dreigde ze boos tegen de zwarte rogue. Even slikte de Apperentice haar droge keel en opeens zag ze een zonnestraal door de boomstam heen, boven haar zat een stukje waar geen stronk meer zat. Dreamerpaw aarzelde geen seconde en sprong dus maar omhoog. Ze knipperde haar ogen in het felle zonlicht en keek rond, nu moest ze snel zijn en naar het kamp terug. Want nu wist ze bijna zeker of ze die kater er boos had gemaakt. Dreamerpaw sprong van de boomstronk af en ze begon te rennen. Achter zich hoorde ze allemaal geluiden van haar achtervolger.

[Omg, dit is echt flut, maar ik denk dat we Dapplepaw maar moeten vragen ^^]

Tyki luisterde geduldig naar wat de apprentice nu weer te zeggen had. Blijkbaar was het nu uitgekomen op de dreigementen, want ze begon over het halen van een of andere kat. Dat zou wel een goede vechter of hoge piet moeten zijn in de Clan, anders zou ze hem niet noemen. Inkmask dus.. Hij was echter niet van plan om haar al te laten gaan. Dus toen de jonge poes omhoog schoot en de benen nam, knapte er iets. Hij was nog wel zo vriendelijk geweest, had haar niets gedaan. Het was eens tijd dat hij liet zien wie hij was, de spelletjes waren over. Met een grote sprong bracht hij zijn lichaam in beweging, waarna hij de achtervolging in zette. Ze was dan wel een WindClan kat, Tyki was snel, zeker nu ze zijn andere kant naar boven had gebracht met haar vluchtgedrag. Het was als jager en prooi. Zodra het beestje ging rennen, stak het instinct op bij de jager en ging hij er achteraan. De Clans hadden al lang genoeg zonder zijn terreur kunnen leven. Het was tijd om aan te kondigen dat Tyki was teruggekeerd en dat ze maar beter konden uitkijken voor hem. Met grote passen begon hij steeds meer op de poes in te lopen en toen hij eenmaal dicht genoeg bij haar was, sprong hij naar voren om haar op de grond te werpen. Klauwen naast haar in de grond stekend, hing de donkerbruine kater over haar heen. Een onheilspellende glimlach rond zijn lippen, zijn gele ogen op haar gericht. 'En waar dacht de apprentice zo snel heen te rennen? Onbeleefd om de benen te nemen zonder een passend vaarwel' sprak hij kalmpjes. De staat waarin hij nu was toonde altijd meer waardigheid dan de ander. Deze was beleefd, maar ook zeer gevaarlijk. Onbetrouwbaar en wispelturig. Tyki gaf de vacht op zijn borst een snelle lik, voor hij zijn aandacht weer volledig op de apprentice onder hem richtte.
(Haal er maar bij wie je wilt ^^)

Opeens werd ze tijdens haar sprint tegen de grond geduwd. Tyki was bovenop haar gesprongen en ze keek angstig naar de zwarte kater. Zijn nagels stonden naast haar in de grond. Het was wel duidelijk dat de kater nu echt woedend was.''En waar dacht de apprentice zo snel heen te rennen? Onbeleefd om de benen te nemen zonder een passend vaarwel.'' Zei de zwarte kater en Dreamerpaw voelde zich nogal ongemakkelijk in deze situatie. Want hij kon namelijk elk moment haar keel dichtdrukken en dan was ze er echt wel geweest. ''Wwwwat wil je van me???'' Stotterde de Windclan poes vragend en ze rilde een beetje. Hoe kon ze in vredes naam ontsnappen aan deze enge kater, hoe kon ze hulp gaan halen in het kamp? En de kans was echt heel klein dat ze werd gevonden door iemand. Ze draaide haar hoofd een kwartslag om zodat ze niet in die enge, kille ogen hoefde te kijken. De haartjes in haar nek bewogen omdat hij ademhaalde steeds een beetje, net zoals een briesje altijd met haar lange vacht speelde. Ze wilde eigenlijk zo snel weg als ze kon, maar hoe, dat was de grote vraag. Opeens begon ze te roepen. ''Help, is daar iemand!?'' Ze kreeg half tranen in haar ogen die ze gauw dichtkneep, een klap verwachtend van Tyki.

Rustig liep Seedpaw het kamp uit. Ze had een deel van haar taken al gedaan, nu was het tijd voor een pauze. Alles eruit rennen wat erin zat. Springen, schreeuwen, het maakte niet uit, gewoon even haar hoofd leegmaken. Even rustig tijd voor haarzelf. In een rustig tempo trippelde ze door het territorium dat dicht bij het kamp lag. Eenmaal iets verder maakte ze zich klaar. Ze stond stil, liet alles tot rust komen. Voor de zekerheid rook ze de lucht nog even. De geur van haar zus, Dreamerpaw, zat er bij. Cool. Misschien kwam ze haar nog tegen. Ze wilde zich net klaarmaken voor een grote sprint toen ze zich bedacht. Die geur van Dreamerpaw, die leek iets anders dan normaal. Vlug snoof ze de lucht nog eens op. Angst. En dat niet alleen, er zat nog een geur bij. De geur van een kat, maar geen WindClan kat. Dreamerpaw zat in de problemen.

Seedpaw had haar sprint toch gekregen; Ze rende als een gek het territorium door, achter de geur aan. Ze stoof langs struiken, zigzagde tussen de konijnenholen door. Relaxed was het dus niet. Eigenlijk was ze helemaal in paniek, maar ze drong dat gevoel naar beneden. Anders zou ze zich niet goed kunnen concentreren op de geur. De geur. De geur die er net nog was, maar die ze nu kwijt was. Oeps. Een beetje paniekerig keek ze in het rond. Was er dan niks dat haar kon helpen? Geen stukje vacht, geen klein geurtje? Op het eerste gezicht leek het er niet op, maar dat was niet waar; Een schreeuw drong Seedpaws oren binnen. "Help, is daar iemand?!" Ja. Ja, er was iemand. Vlug rende Seedpaw naar de stem, zo hard als ze nog nooit gerend had. Ze rende langs een struik en scande het tafereel voor haar met haar ijsblauwe ogen. Dreamerpaw lag op de grond, met één of andere donkergekleurde kat boven op haar. Seedpaw vloekte binnensmonds. Dit kon ze niet gebruiken, die kat was twee keer zo groot als zij. Toch dwong ze zich zelf kalm te blijven. "Hey," riep ze dus maar, "Leuk hè, sollen met een kleintje? Ik doe het zelf ook wel eens. Echt super, die kick die het je geeft." Nu maar hopen dat Dreamer het spelletje mee zou spelen.

Tyki grijnsde breed toen hij voelde hoe zijn aanval werkte. De jonge WindClan poes werd op de grond gedrukt, terwijl hij plaats nam boven haar zodat hij haar tegen de grond gedrukt kon houden. Zijn gele ogen keken haar doordringend aan, zijn mondhoeken nog altijd hoog opgekruld in een onheilspellende grijns. Ze was bang en dit deed hem enkel meer plezier. Noah of Pleasure, dat was hij en dit vermaakte hem zeer. De laatste keer dat hij iemand angst in had gejaagd leek alweer te lang geleden. Zoals de meeste katten deden vroeg ze hem wat hij wilde. Hoewel het haast niet mogelijk zou zijn verbreedde zijn grijns nog wat, waarna hij zijn mond open deed om antwoord te geven. Zijn ogen nog altijd door haar heen borend. 'Ik was enkel opzoek naar wat vermaak. Dus ik kan je vertellen dat dit een geheel willekeurige zaak is' sprak hij kalmpjes. Tyki als zijn donkere kant had altijd een zekere waardigheid om zich heen hangen. Zijn handelingen waren sadistisch en wreed, maar zeer overeenstemming met zijn verfijnde karakter. Op deze momenten gedroeg hij zich als een heer, een duidelijk verschil met de makkelijk in omgang, sociale, lichte versie. Toen de poes uiteindelijk riep om hulp kon hij het niet helpen om even kort te lachen. Misschien was het vreemd, maar naast deze sadistische trekken had hij ook een zekere charme wanneer hij zich met dit soort zaken bezig hield. Bij het geluid van haastige pootstappen keek hij op. Was er dan echt hulp gekomen. Zijn blik vond al snel een andere jonge apprentice, niets om te vrezen dus. Deze leek echter het spelletje te willen meespelen, gezien ze hem met merkwaardige woorden toesprak. Tyki trok een wenkbrauw op, maar behield zijn grip op Dreamerpaw. 'En ik had gedacht dat er hulp zou komen. Wat een aangename verrassing, hoewel ik beter werk in mijn eentje' sprak hij op kalme toon, maar dit maal was er ook een kille ondertoon in te onderscheiden.

Opeens hoorde Dreamer de stem van Seedpaw, haar zusje. Ze draaide haar hoofd en zag haar zusje daar kalm staan. "Hey" Zei ze tegen Tyki en Dreamerpaw bleef doodstil liggen. "Leuk hè, sollen met een kleintje? Ik doe het zelf ook wel eens. Echt super, die kick die het je geeft." Haar ogen keken verschrikt naar Seedpaw. Deed haar zusje het dan ook?! Nee, dat kon gewoon niet. Even dacht Dreamerpaw razendsnel na, wacht, misschien speelde Seedpaw het wel allemaal. Ze voelde dat Tyki z'n greep niet verslapte en dat zorgde ervoor dat ze nog wat banger werd. ''En ik had gedacht dat er hulp zou komen. Wat een aangename verrassing.'' Sprak Tyki en Dreamerpaw keek naar haar zusje, waar was ze nou mee bezig, ging ze liever hulp halen in het kamp! De grijze Apperentice probeerde onder Tyki door te glippen, maar dat lukte voor geen meter.

Sorry, heel erg kort Rolling Eyes

_{Seedpaw schudde even lichtjes met haar hoofd. "In je eentje? Daar is toch ook niks aan, al helemaal niet met zo'n jonge kat. Dood en klaar, dat is toch geen vermaak." Even glimlachte ze schamper naar de grote kat voor haar. Vreemd genoeg voelde ze zich erg kalm. Nouja, vreemd.. Kalm blijven was wel één van haar sterkere kanten, maar toch; deze kat was duidelijk uit op moorden. Ze moest en zou het spelletje door blijven spelen. Rustig begon ze in een wijde cirkel om Dreamerpaw en de kat heen te lopen. "In je eentje kleine katten vermoorden is wel erg zielig," ze spuugde het laatste woord uit, "met zijn tweeën is het toch veel opwindender?" Ze maakte de cirkel steeds ietsje kleiner, waarbij ze in het voorbijgaan bijna ongemerkt knipoogde naar Dreamerpaw. Even dacht ze terug aan hoe ze haar dag gepland had. Een rustige dag in haar eentje. Nou, daar was dus echt niks van terecht gekomen. Inmiddels stond ze zo dicht bij de kat dat ze even met haar gevlekte staart langs zijn flank bewoog. Toch wist ze dat ze Dreamerpaw hier niet mee redde. "Weetje, ik ben ook wel toe aan wat vermaak. Wat dacht je van.. Een deal. Jij geeft dit kleine ding aan mij en ik geef je iets veel waardevollers. 3 konijnen, 5 konijnen, of iets anders... Wat je maar wil. Wat zeg je er van?" Afwachtend keek ze hem aan met een uitdagende glinstering in haar ijsblauwe ogen. Ze hoopte maar dat haar angst goed verborgen bleef.}

Sorry voor de kortheid en laatheid! D:

''In je eentje? Daar is toch ook niks aan, al helemaal niet met zo'n jonge kat. Dood en klaar, dat is toch geen vermaak.'' Zei Seedpaw en ze glimlachte naar Tyki. Dreamerpaw was op dit moment een beetje in de war. ''In je eentje kleine katten vermoorden is wel erg zielig.'' Zei haar zusje op een beetje spottende toon en ze spugde haar laatste woord uit. Seedpaw liep rondjes om haar en Tyki heen. ''Met zijn tweeën is het toch veel opwindender?'' Seedpaw stopte met rondjes lopen omdat ze bijna tegen hen aangedrukt stond, haar staart langs de zwarte kater's flank. Ze had net geknipoogd naar Dreamer, maar wat was ze vanplan? ''Weetje, ik ben ook wel toe aan wat vermaak. Wat dacht je van.. Een deal. Jij geeft dit kleine ding aan mij en ik geef je iets veel waardevollers. 3 konijnen, 5 konijnen, of iets anders... Wat je maar wil. Wat zeg je er van?'' De grijze Apperentice keek een beetje verschrikt naar Tyki, wat zou hij nu gaan doen? Ze moest dit spelletje meespelen als ze ooit nog thuis wilde komen!

Onderwerp: Re: Tell me something interesting..