And the violence caused such silence

Who are we mistaken?
+ Blackfur, daarna eventueel
Stormstar/andere RiverClan kat
als het aangegeven word (;

Twee gifgele ogen waren gefocust op de oever van de rivier. De nacht zwarte kater stond kalm te gluren naar het RiverClan territorium. Hij had Icy haar slag had geslagen en had gewonnen. Ze had een waardeloze poes vermoord en hun leider een leven minder gemaakt, dus nu verwachtte ze rust. Dat BloodClan stil zou zitten tot manen later .. maar Bloodspill had een plan. Een plan om eens goed duidelijk te maken dat alle katten niet kónden rusten, en dat ze ieder moment toe konden slaan. Ieder moment een aanval konden verwachten van de met bloed bevlekte klauwen van BloodClan, dat BloodClan áltijd op de loer lag. Terwijl de zon zich wijselijk achter een groep wolken verschool sprong de kater naar voren. Zijn bloedrode, gehavende en bebloede halsband was een kenmerk van hem. Eveneens zijn getekende lichaam en zijn platte kop met gifgele ogen. Hij was breedgeschouderd en zeer gespierd, anders dan vroeger. Terwijl hij langs de oever rende in de richting van een brug die tussen ThunderClan en RiverClan in stond hield hij de omgeving goed in de gaten, maar niemand leek aanwezig te zijn alsof dit moment gedoemd was om te gebeuren! De zon die nog steeds verscholen was onthulde wel dat het ergens in de namiddag was en de meeste katten dus huiswaards waren gekeerd .. dat betekende dat zijn potentiële slachtoffer misschien alleen was. Hij hield halt toen hij het RiverClan territorium ver ingetrokken was. Hij spitste zijn gehavende oren en keerde zijn kop naar alle kanten, hij rook hem al. Hij kromp in elkaar en tuurde tussen wat struiken door. Een zwarte kater kwam zijn blikveld in. Met alerte ogen staarde hij naar zijn prooi, zoekend naar zwakheden .. misschien moest hij er maar een einde aan breien. Niet moeilijk doen, uithalen en de keel openhalen. Punt. Bloodspill dacht met een triomfantelijk gevoel in zijn maag .. hoopte .. dat deze kat misschien familie had. Een partner, kittens! Bijna verbaal miauwend van triomf hoopte hij met heel zijn hart van wel. Des te hard kwam het bericht aan. Hij maakte er geen gedachten meer aan vuil en sprong de struiken uit. Hij landde met uitgestrekte nagels op de kater en duwde hem neer, zijn klauwen zonder genade in zijn schouders borend en hem recht aankijkend. Grinnikend van plezier ontging het hem niet dat deze RiverClan kater enige gelijkenis vertoonde met zijn eigen broer .. hierdoor wakkerde er een haat aan die zich tot de wortels van zijn hart in vlam zette. Hij liet dat niet merken in zijn ogen die fonkelde van boosaardig plezier. Hij haalde diep adem en bracht zijn snoet tot die van de kater. “Tijd om te sterven, Clankat” Siste hij met zijn kenmerkende, diepe, rauwe stem.

Zijn gele ogen keken strak vooruit, zijn zwarte pels stond zag er pluizig uit op de manier hoe hij lag. Naast hem lag zijn geliefde partner, Poisonheart. Hij gaf de poes een lik over haar hoofd, en keek rustig toe hoe ze langzaam in slaap viel. 'Slaap lekker, schat.' Een gerust gestelde glimlach stond op zijn gezicht. Hij gaf haar nog een lik over haar hoofd, en stond vervolgens rustig op. 'Ik ga even jagen, ben zo terug.' Hij stapte de den weer uit, en snoof de zuivere lucht in zich op. Heerlijk. Hij sloot zijn ogen en genoot kort van de zon die bijna onder was. Hij stapte verder het kamp uit en keek kort om zich heen. Jagen voor de clan, dat deed hij nog steeds het liefst. Als hij maar niet in het water viel, want dat was altijd een min-punt van hem geweest. Hij was dan wel een Riverclan kat, maar hij kon niet zo goed zwemmen. Hij stapte door het hoge gras, alle zintuigen stonden op scherp. Hij moest prooi vangen voor de clan, zodat zijn partner ook te eten kreeg, zodat zijn vrienden ook te eten kregen. Hij merkte dat hij al snel was af gedwaald,en dicht bij de borders van Thunderclan was. Hij keek kort naar de borders, keek of er geen vijandelijke katten van thunderclan in zicht waren. Ze wouden zo af en toe nog wel eens het gebied in komen. Hij ging vervolgens verder met jagen, en merkte vooral niet op dat een kat op hem af kwam. De kater sprong op hem af, en landde met uitgestrekte klauwen op zijn rug. Hij krijste van de schrik en viel op de grond. Zijn gele poelen stonden groot van de schrik, even kon hij niks. Even bleef hij van de schok liggen. Al snel merkte hij dat hij aangevallen was door een bloodclan kat. Hij siste en sprong omhoog zodat hij de bloodclanner van zijn rug afwierp. “Tijd om te sterven, Clankat” Hij ontblootte zijn tanden en legde zijn oren wantrouwen in zijn nek. 'Wat doe jij in Riverclangebied, Mormel?!' Hij wist het nog wel, dat Icy Dreamheart had vermoord. Deze kater zou er niet makkelijk vanaf komen, daar was hij zeker van. Hij zette zijn haren wild omhoog, en ontblootte zijn klauwen. Hij sprong op de kater af, met zijn klauwen vooruit. Hij sloeg in het gezicht van de kater, en duwde zijn nagels in de pels van de kater. Naast hun kolkte de rivier, het water zag er wild uit. Hij kon beter een stuk van het water weg blijven, want als hij erin viel eindigde hij zijn eigen leven.

Veel tijd om actie te ondernemen of te bedenken wat nu te doen was er niet want de jongere kater vocht terug. En hoe. Bloodspill siste nijdig en haalde zelf ook uit naar zijn gezicht. Hij dook op hem en rolde over hem heen in een kluwen van zwart. Bloedspetters en plukken zwarte vacht vlogen alle kanten op. Uiteindelijk rolde hij hem weer op zijn rug en klauwde hem nu goed neer. Hij ademde zwaar en Bloodspill zijn gezicht zat onder het bloed. “Wat ik hier doe?” Hij benadrukte dat door hem een extra harde klap in zijn gezicht te geven. “Afmaken wat Icy is begonnen” Hij haalde zijn nagels over de buik van de kater heen en rolde weer over hem heen. Uiteindelijk worstelde hij hem weer neer, zijn grote, gespierde lijf nu op hem neer laten dalen toen hij een sprong maakte. Hij beet zich vast in de nek van de kater, zijn kaken sloten zich als een bankschroef vast. Het duurde even voor hij daar los liet en hij zich achteruit liet gaan. Hij stoof achteruit en ging op geruime afstand staan. Hij keek zijn prooi recht in de ogen en negeerde de prikkende sensatie die zijn diepe wonden hem gaven. Hij gromde heel diep, het rommelde als een drum in zijn borst. Hij lanceerde zichzelf weer naar de RiverClan kater toe en boorde zijn nagels in zijn borst terwijl hij hem achteruit stootte en zijn kaken sloot om de keel van de kater. Zijn nagels gingen heel vloeiend over de buik van de kater, zorgvuldig er voor zorgend dat hij geen één plekje miste. Hij zou er van gaan genieten zodra hij hem naar die ‘StarClan’ hielp. Hij hief een klauw op en ontblootte zijn nagels tot op het uiterste. “Doe je RiverClan vrienden de groetjes in StarClan” siste hij dreigend.

_{Hij legde wantrouwen zijn oren in zijn nek, keek de bloodclan kater recht en strak aan. Dit was geen goed nieuws, helemaal geen goed nieuws. Zeker nu hij voor een groot deel al verzwakt was door een gevecht dat hij eerder had gehad met een rogue. Hij was nu niet in vorm, hij zou dit gevecht zelfs kunnen verliezen. Hij mocht niet sterven, niet nu hij zijn grote liefde eindelijk in zijn klauwen had. Hij wou bij Poisonheart zijn en blijven. Haar nooit achterlaten, nu al zeker niet. Hij wist dat hij moest vechten, vechten voor zijn leven. De kater vocht al snel terug, het verbaasde hem niet hoe sterk de kater was. Dat had hij wel gezien aan diens spieren. Het leek net alsof zijn vechtkunsten niks waren tegenover die van deze kater. De kater had hem op zijn rug weten te draaien, hij probeerde tegen te werken maar voelde hoe zijn lichaam nog zwakker begon te worden. “Wat ik hier doe?” Zei de kater, waarna de klauwen van de kater in zijn gezicht terug kwamen. Hij haalde diep adem, in zijn gele ogen stond angst. Hij slaakte een zachte, onderdrukte gil, er kwam bijna geen geluid meer uit zijn keel. Hij leek helemaal afgesloten te zijn, alsof hij zijn stem niet kon gebruiken. “Afmaken wat Icy is begonnen” Zijn ogen werden groot, zijn lichaam begon wild te bewegen. Hij móest terug vechten, voor de clan, voor dreamheart, voor Poisonheart! Hij haalde machteloos uit met zijn klauwen, maar raakte alleen de lucht, niet de kater. Deze was namelijk alweer van hem af gesprongen, en wist hem hierna zelfs nogmaals te bemannen. Alweer lag hij onder de kater, zijn ademhaling ging snel. Hij moest hieruit komen, weg van deze kater. Hij moest om hulp roepen. Hij opende zijn bek, en maakte een luid geluid. Hopelijk was er iemand in de buurt, hopelijk zou diegene dan niet te laat komen. De kater beet zich direct daarna vast in zijn nek, even werd zijn adem hem ontnomen. Hij stribbelde tegen, en hapte wild naar adem. Het duurde even voordat de kater hem los liet, toen hij weer normaal kon ademen hapte hij gulzig naar de lucht. Hij haalde diep adem, en sloot vol pijn zijn ogen. Zijn hele lichaam trilde van de adrealine, de angst die hij duidelijk had gevoeld toen zijn adem hem werd ontnomen. Hij werd weer onderuit gehaald door de kater, viel weer tegen de grond op en snakte kort weer naar adem. Waarom deed deze kater hem dit aan? Waarom hij? Hij keek de kater recht aan, de angst stond in zijn ogen. De nagels van de kater gleden vloeiend over zijn buik, pijnscheuten schoten door hem heen. Hij piepte, krijste, en probeerde weg te komen. De kater hief zijn klauw op en onblootte zijn nagels tot op het uiterste, zijn ogen werden groot van de angst. “Doe je RiverClan vrienden de groetjes in StarClan” "Nee, astublieft.." Smeekte hij, terwijl zijn ogen waterig werden. "Laat me leven," Zijn stem klonk zwak, zijn ademen ging moeilijk doordat het gewicht van de kater op hem lag. Hij kneep zijn ogen dicht, waardoor tranen over zijn wangen heen gleden. Hij wachtte op de pijn van de klauw, de dood was nu zo dichtbij. En hij kon niets doen, de kater had hem volledig in bedwang, bewegen was niet meer mogelijk, zijn stem was te zwak om nog te schreeuwen. Dit was zijn einde.

[Je mag hem van mijn part nu vermoorden {:]}

Onderwerp: Re: And the violence caused such silence