(Open!) Till everything burns again

De pootstappen waren voorzichtig gezet over het volle, grasrijke gebied van de Skyclan. Haar staart zwiepte achter haar aan, maar ze was voorzichtig geen geluid te maken. Haar kop draaide ze extra veel, want ze wist dat het zicht aan één kant iets waziger was dan zou horen. Gelukkig kon ze nog wel genoeg zien om een warrior te zijn voor de Skyclan, naja... Te worden. De wonden waren alweer overgroeid met vacht. Dus voor nu zou iedereen het vergeten, en zijzelf ook als iedereen het haar toestond. Totdat het weer open gehaald zou worden. Haar verlicht gekleurde ambere ogen richtten zich eventjes op de hemel boven haar terwijl ze even met haar oren draaide om de omgeving op te nemen. Voor haar ging dit soms sneller dan kijken. Maar vergeten, dat kon ze nooit. Het greep nog steeds wel eens om haar heen als een alles verzengend vuur. Misschien als iemand heel goed keek, konden ze tussen de jonge, nieuwe haartjes van haar vacht nog de reden voor haar naam vinden. Zo blij was ze geweest dat de vacht eroverheen was gegroeid, maar niet dat de herinneringen uit bleven. Till everything burns again..

_{I'm out on the edge and I'm screaming my name
like a fool at the top of my lungs
sometimes when I close my eyes I pretend I'm alright
but it's never enough
cause my echo, echo
is the only voice coming back
my shadow, shadow
is the only friend that I have

Een sterke windvlaag woei over het aangename, warme landschap van SkyClan. Twee diepblauwe ogen staarde in de richting van een verloren eekhoorn. Het dier was uit zijn boom gekomen en zat nu een beetje doelloos op de grond te graven. Duidelijk op zoek naar nootjes. De witte, pluizige pels van Wintersoul viel als een baken op tussen de struiken maar aangezien haar prooi met zijn rug naar haar toe zat was dit een buitenkansje. Ze sloop heel rustig dichterbij, de struiken uit tot de eekhoorn haar opmerkte en er vandoor school. Vloekend schoot ze er achteraan met een enorme snelheid, het dier op een haar naar missend met haar vlijmscherpe klauw die ze naar hem uithaalde. Ze gaf zich echter nog niet zo snel gewonnen en had geluk dat haar prooi een boom in was geschoten, eentje die gemakkelijk beklimbaar was. Ze lanceerde zichzelf naar voren en klom omhoog, wild klauwend om haar prooi niet te verliezen. Dit was haar eerste dag zonder bodyguard, dus ze kon nu doen en laten wat ze wilde zonder dat een kat haar vertelde dat ze moest oppakken. De vrijheid was immens! Ze kon gaan en staan waar ze wilde, en kon zo lang ergens blijven als ze wilde zonder rekening te hoeven houden met een andere kat. Net toen ze daar aan dacht verloor ze focus en graaide mis. Ze gleed ongelukkig van de tak af en haakte haar klauwen in paniek in het hout van de dikke tak waar ze nu aan hing. Moeizaam hees ze zich overeind tot ze er weer helemaal op zat. Hijgend keek ze de eekhoorn na die al naar de dichtstbijzijnde boom gesprongen was. Sissend van woede kwam ze overeind en schudde haar vacht uit. Och, nu ze toch in een boom zat maakte het ook niet uit meer. Ze kon net zo goed hier even uitrusten. Alleen of niet, ze was nog steeds dezelfde Wintersoul. Snel uitgeput en vrijwel geen weerstand. Nijdig met haar staart zwiepend ontblootte ze haar klauwen in de stam. Waarom moest zij ook zo nodig zo zijn als ze was? Ze was klein en waardeloos .. ze hoorde hier niet eens. Met een steek van angst en pijn dacht ze terug aan de woorden van de lak zwarte kater. ‘Je hoort hier niet’. Ze hoorde hier wel! .. toch? Twijfelen deed ze vaker, maar dit kwam nu zo vaak terug dat ze echt begon te twijfelen. Afwezig staarde ze naar de grond, diep in gedachten. Terwijl ze overeind kwam en zich een weg naar beneden zocht vlogen haar gedachten weer naar de kater. Ze had al een paar buitenstaanders ontmoet en die waren allemaal hetzelfde .. laatdunkend, kleinerend. Woedend kwam ze met een zachte plof neer op de bosgrond. Ze schudde haar vacht nogmaals uit en luisterde naar de plotse, haast oorverdovende stilte die om haar heen hing. Ze onderdrukte een rilling die over haar ruggengraat liep en slikte. Er was iets mis .. toch? Iets was er aan de hand in ieder geval. Onzeker zakte ze door haar poten in de schaduw van de boom en ging zitten met haar witte, pluizige staart netjes om haar voorpoten gevouwen. Haar diepblauwe ogen zochten de open plek af, de hele omgeving, de boomgrens maar .. er bewoog niets. De vogels waren stil. Verrassend genoeg vond ze het wel lekker. De stilte, en de afwezigheid van geërgerde blikken kalmeerde haar. Voor het eerst in tijden echt .. een beetje gelukkig ademde ze uit en glimlachte ze. Deze dag kon niet beter. De zon stond nog niet al te hoog, dus de dag zou nog wel even duren. Ze kon hier wel altijd blijven .. voor altijd. Alleen. Ze opende haar ogen en voelde zich plotseling heel alleen. Altijd voelde ze zich alleen, zelfs rond haar Clangenoten in het kamp .. maar nu voelde het anders. Ze voelde zich de enige kat op de hele wereld .. en als ze StarClan mocht geloven was de wereld veel groter dan gewoon dit. Wintersoul richtte haar ogen op de grote bergen in de verte en kon het niet helpen .. hoe zag het er daar uit? Zeker anders dan hier, dat was zeker. Misschien woonde daar allemaal tweebenen. Met dat vooruitzicht zuchtte de witte poes en ze sloot haar diepblauwe ogen voor een seconde of twee. Ze wilde meer zien van de wereld .. maar ze was te klein en te zwak. Groot en sterk zijn was het enige wat telde in deze wereld, zij hoorde er niet in. Dat had ze nooit gedaan en dat zal ook wel nooit gebeuren. Heel langzaam zakte ze verder door haar poten tot ze op haar buik lag. Met een steek van verdriet dacht ze aan haar overleden mentor, Phantomheart. Hij was altijd zo aardig voor haar geweest .. als hij alleen nog maar hier was. Haar diepblauwe ogen sloten zich en ze doezelde heel langzaam weg. De stilte en de uitputting van de jacht ijsde zijn tol. Langzaam gleed ze verder weg in haar droom, tot ze hen hoorde. Ze was veilig nu.

Even van een ander topic gepakt, als er foutjes in staan roep je maar :3}

Haar poten bleven eindeloos elkaar afwisselen in een ritmische dans. De gitzwarte poes stapte door terwijl ze eventjes om zich heen keek. Het zag er allemaal zo... vredig uit. Toch een vreselijk idee dat ze hier zo vreselijk verbrand is geweest. Misschien niet precies hier, maar ergens in de buurt. Het was een vreselijke herinnering, misschien net iets meer dan een maand geleden. Het mocht ook niet vergeten worden blijkbaar, want haar naam zou haar altijd herinneren aan het vreselijke evenement. Een gemene nasteek van haar moeder, die geëist had dat haar naam veranderd werd van Ebonykit naar Burnedpaw. Sindsdien had ze nooit meer met haar moeder gesproken. Niet dat haar moeder mentaal erg stabiel was geweest...
Een plotseling geluid liet haar opkijken, haar zicht mocht dan wel iets aangetast zijn, haar gehoor was dat zeker niet. Burnedpaw vernauwde haar ogen iets en sloop dichterbij, haar oren plat in haar nek gelegd. Ze voelde zich kwetsbaar, alsof iemand elk moment misbruik kon maken van haar lichte handicap. Haar ogen vernauwd stapte ze langzaam naar de bron van het geluid toe, al zou ze het liefste willen vluchten en zich verbergen. Luide geluiden, knisperend vuur, al deze dingen lieten haar nu opschrikken en op de vlucht slaan. Het trauma was te vers, te groot. Maar een witte verschijning onder een boom liet haar ietwat ontspannen. Het róók op z'n minst naar Skyclan kat. Burnedpaw bleef weifelend stilstaan. Maar hierna liet ze haperend haar stem horen. "H-hallo?" Vroeg ze zachtjes. Ze had het moment dat het vroeg schoot de naam Wintersoul haar te binnen. Positive verhalen over de poes had ze niet gehoord... Dus ze bleef maar wat op een afstandje. Iets over dat de poes nutteloos en zeurderig was. Misschien hadden ze dat ook wel gemeen, want ook niet zoveel katten hadden vertrouwen in deze verbrande apprentice.

_{All I know is that to me
you look like your lots of fun,
open up your lovin' arms,
watch out, here I come.

De stilte duurde voort en Wintersoul was al weggedommeld in een sluimering van een droom toen iets haar aandacht trok. De kleine kat opende haar diepblauwe ogen geërgerd en zag in de verte iets aankomen, iets zwarts. Meteen sprong ze overeind met een dik opgezette vacht en haar klauwen ontbloot. Niet hij!! Meteen gingen er allemaal vlucht routes door haar hoofd maar voor ze kon besluiten welke ze moest nemen herkende ze de SkyClan geur. Haar hart klopte als een vogeltje in een kooi tegen haar ribbenkast en ze ademde opgelucht uit. Half opgelucht aangezien ze nu waarschijnlijk of een sneer of een excuus dat de kat nu wel moest gaan en haar niet gezien had kon verwachten. Een zwakke ‘hallo’ viel daar niet onder. Verrast trok ze met haar oren en overwoog om te vragen of ze zich wel goed voelde. Niemand in de Clan praatte met haar, ze was toch alleen maar die kleine, waardeloze Wintersoul. Achterdochtig keek ze naar de leerling en probeerde de naam te ontdekken. Wat was het ook weer .. Furned .. Purned .. Burnedpaw! Dacht ze. Ze voelde een steek van medelijden bij die wrede naam, welke moeder noemde zijn kit nou naar een ongeluk. “Kan ik je helpen?” Miauwde ze rustig, beseffend dat ze niet veel groter was dan Burnedpaw. Waarschijnlijk was ze verdwaalt of wilde ze wat vragen. Er nog heilig van overtuigd dat de kat hier niet voor haar speciaal was rekte ze zich uit en ging zitten nog steeds met haar ogen achterdochtig op de poes gericht. Ze voelde de benodigde aandrang om gewoon weg te lopen. Nervositeit en onzekerheid maakte langzaam meester over haar en ze slikte, zachtjes terugschuifelend naar achteren op haar zitvlak. Ze bewoog haar staart nerveus en rustte haar blik op haar voorpoten. Burnedpaw gaf haar een ongemakkelijk gevoel, eigenlijk meer omdat ze geen idee had wat ze kon zeggen in ongemakkelijke stiltes. Dan viel ze altijd dicht en als ze probeerde om een gesprek aan te knopen viel het op magische was weer stil doordat de ander antwoordde met een simpel ‘ja’ of ‘nee’. Of een antwoord gaf waarmee de zaak eigenlijk was afgedaan. Ze trok met haar pluizige staart en dwong zichzelf weer in de richting van Burnedpaw te kijken. “Nou .. kan ik je .. helpen?” Miauwde ze aarzelend.}

Haar blik was op z'n minst nerveus te noemen, misschien zelfs wel een beetje angstig. Ook haar staartpunt wiegde voorzichtig heen en weer in een nerveus ritme. Haar amberkleurige ogen namen de kleine poes voor haar voorzichtig op, maar iets zeggen durfde ze niet meer. Ze was bang de stilte die over het gesprek was neergedaald te verbreken. "S-sorry..." Fluisterde ze zachtjes toen ze Wintersoul zag schrikken en ze legde haar oren plat in haar nek. Great, weer wat fout gedaan. Onwillekeurig zette ze alvast een pasje achteruit, haar oren naar achter gelegd. "Kan ik je helpen?" Vroeg Wintersoul haar maar Burnedpaw zat zo in de knoop met haar gedachtes dat ze er niet meer dan een zachte "Eh.." uit kon krijgen. Ze voelde haar oren branden van schaamte toen ze zich dit besefte, en liet ze nog wat verder hangen terwijl ze steeds verder in de kluts met haar woorden kwam. "Nou... Kan... Ik je helpen?" Herhaalde Wintersoul. "N-nee.. S-sorry dat ik u.. u gestoord heb.." Stamelde Burnedpaw, ze zag er met elk woord ongelukkiger uit en ze zag er duidelijk beschaamd uit. "Ik.. Ik ga al.." Miauwde ze vervolgens zachtjes, wegkijkende. Ze vond het ondertussen onprettig worden als iemand naar haar gezicht keek. But, who could blame her for that?

_{She's scared that I will take her away from there her
dreams and her country left with no one there
Mesmerize the simple minded
Propaganda leaves us blinded

De stilte duurde nog steeds voort. Wintersoul bewoog nu onderhand onhandig op en neer, haar pluizige staart wapperde af en toe van de zenuwen heen en weer. Het ongemakkelijke gevoel werd nog erger toen Burnedpaw inderdaad antwoord gaf. Met een excuses. Ze slikte en hoopte dat ze gewoon door de grond kon zakken. Blijkbaar wist de nachtzwarte poes niet echt wat ze aan moest met haar, dus slikte Wintersoul en keek ze weg. Beide waren niet echt goed in praten op het moment. Dat was okay, daar kon ze mee leven. Ongemakkelijk keek ze naar de strakblauwe hemel en ze zuchtte. Waarom was ze hier nog? ‘N-nee.. S-sorry dat ik u.. u gestoord heb.. Ik.. Ik ga al.."’ Blijkbaar dacht zij er ook zo over. Ze voelde zich plotseling heel erg dom en onbeleefd waardoor ze eigenlijk achter de zwarte leerling aanwilde maar ze weerhield zichzelf in eerste instantie. Maar namaten ze verder wegliep kon ze het niet anders. Die blik die Burnedpaw op haar gezicht droeg herkende ze enorm. Wintersoul slikte en raapte al haar moed bij één en kwam in actie. Voorzichtig trippelde ze naar haar toe alsof ze door een mijnenveld moest voor ze bij haar uitkwam. “Wacht- ga niet weg!” Smooth. Wintersoul. Smooth. Ze haalde haar in en ging naast haar lopen. De gedachte dat de leerling binnen twee manen al groter zou zijn dan zij zelf stak als een wesp recht in haar hart. Waarom was ze nou zo klein en waardeloos .. ze wilde alleen even praten. “Ik wilde je niet overstuur maken of zo- ik wilde gewoon weten wat je kwam doen .. niet dat ik het erg vond maar ik krijg nooit bezoek- ik bedoel .. ik ..” Struikelend over haar woorden vond ze het vrij dichtbij ‘loner’ uitkomen. Ze was een loner, een eenling, een roque in haar eigen clan! Door die gedachte keek ze mistroostig voor zich uit, haar diepblauwe ogen even van de getekende leerling afhalend. Al was het niet meer zichtbaar ze wist dat het daar zat. Laag op laag bedekt met littekens door een gruwelijke brand. Ze herinnerde zich nog goed dat de medicijn kat haar ook in haar den had gelegd dicht bij Burnedpaw, gewoon omdat ze bang was dat door de rook inademing ze elk moment dood neer kon vallen. Ze was er afgekomen met niet meer dan een vacht die onder het roet zat. Sommige in de clan vonden dat nog steeds heel vreemd. Ze behandelde haar elke keer nog alsof ze van porselein was en elk moment kon breken, dat irriteerde haar mateloos. De schaamte en vernedering kon je goed terug zien in haar ogen af en toe.. ze had een vermoeden dat Burnedpaw die gevoelens maar al te goed zou kennen.}

Een poes zo wit als de sneeuw in bladkaal, het seizoen waarin ze geboren is. Het was een koude bladkaal, maar ze had het wel wonder boven wonder overleefd. Blijkbaar had ze voor dat geluk met een vreselijk ongeluk moeten betalen. Burnedpaw klemde haar kaken eventjes op elkaar terwijl ze naar Wintersoul keek. Misschien... Zou Wintersoul dat herkennen? Ze wist het niet zeker, maar de poes zag er fragiel uit en ze wist dat Wintersoul ook zo behandeld werd. Dus wie weet... Nee, ze moest niet zo denken. Ze moest Wintersoul wantrouwen, zoals ze bij elke kat deed, of niet? Het probleem was, Burnedpaw wist het niet zo goed... Ze legde haar oren ietsjes achteruit en slikte nerveus, opnieuw. De bladeren van de struiken begonnen haar achterhand te strelen toen ze steeds verder naar achter stapte. “Wacht- ga niet weg!” Klonk het. Verbaasd en ietwat geschrokken keek Burnedpaw op, een ietwat verlegen en angstige blik werd Wintersoul's kant op geschoten en Burnedpaw zwiepte ietwat nerveus met haar staart. "Oke.." Miauwde ze behoedzaam, haar oren ietsjes naar achter gelegd. Ze bleef staan waar ze stond, ze ging niet terug naar haar eerdere plek. “Ik wilde je niet overstuur maken of zo- ik wilde gewoon weten wat je kwam doen .. niet dat ik het erg vond maar ik krijg nooit bezoek- ik bedoel .. ik ..” Miauwde Wintersoul. Burnedpaw hield haar kopje eventjes scheef. Blijkbaar... zaten ze zo ongeveer in hetzelfde schuitje. "Ik.. Ik was gewoon bang dat ik je stoorde.." Bekende Burnedpaw zachtjes, "De meesten willen me niet echt in de buurt hebben.. Ik breng blijkbaar ongeluk ofzo.. Of ze worden ongemakkelijk van m'n naam.." Dat laatste kwam er murmelend uit, "Dus ik wil je niet storen met m'n aanwezigheid.."

_{She's scared that I will take her away from there her
dreams and her country left with no one there
Mesmerize the simple minded
Propaganda leaves us blinded

' "Ik.. Ik was gewoon bang dat ik je stoorde.."’ Hoorde Wintersoul. Ze trok met haar oren en dacht ergens achterin haar geest dat eigenlijk dat wel waar was. Een soort van. Alleen stoorde ze haar niet direct. Als er weer een gevat antwoord kwam of een simpele negeer situatie dan was het storen. Haar wakker maken zonder reden maar zij maakte haar niet wakker zonder reden. Ze was gewoon alleen net als zij. ‘"De meesten willen me niet echt in de buurt hebben.. Ik breng blijkbaar ongeluk ofzo.. Of ze worden ongemakkelijk van m'n naam.. Dus ik wil je niet storen met m'n aanwezigheid.."’ Wintersoul snoof schamper en stopte. “Op zijn minst krijg jij geen gevatte opmerkingen naar je hoofd of openlijke beledigingen” Besloot ze bitter. Ze zuchtte en begon haar klauwen in en uit te trekken, haar diepblauwe ogen gericht in die van Burnedpaw. Ze kon er nog steeds niet bij dat iemand zo’n brute naam zou uitkiezen voor een leerling, en dan ook nog dat Duststar dat toeliet! Helaas had ze het vaker gehoord, ook in andere Clans. Ze herinnerde de verhalen van de beroemde ‘Crookedstar’ die zijn naam te danken had aan zijn scheve kaak. Blijkbaar had zijn moeder hem Crookedkit genoemd na een of ander ongeluk of zo. Zijn krijgers naam werd Crookedjaw. Hoe je er ook uit zag .. als je maar loyaal en sterk was kon je zelfs leider worden. Dat bleek nu wel weer. “Zeg Burnedpaw” Miauwde ze opeens opgewekter. Nerveus of ze dit wel kon zeggen zonder haar direct te beledigen miauwde ze haar verhaal op over Crookedstar en glimlachte toen schaapachtig. “Dus .. eh .. ” Ze besefte dat het direct op haar oude verwondingen gemikt was dus ging ze wat achteruit alsof iemand naar haar uitgehaald had. Met haar oren naar achter gekanteld en haar diepblauwe ogen vol schaamte en schrik miauwde ze zacht “Sorry ik wilde niet .. sorry als ik je beledigt .. ik wilde gewoon ..” Hakkelde ze. Een zwakke ‘Aardig zijn’ en ‘Niet zo bedoelt’ volgde terwijl ze haar blik afwendde naar de veel jongere poes en slikte. Zelfs rond leerlingen gedroeg ze zich als een idioot.}

Burnedpaw bleef behoedzaam staan, op een afstandje van de sneeuwwitte poes voor haar. Wintersoul was zekerweten een apart wezentje. Maar, dat was Burnedpaw op haar beurt ook. Kon dat uberhaupt wel matchen? Burnedpaw wist het zelf niet, wat ze wel wist was de branderige mentale pijn die ze doorkreeg toen Wintersoul een opmerking maakte. “Op zijn minst krijg jij geen gevatte opmerkingen naar je hoofd of openlijke beledigingen” Miauwde Wintersoul. Alsof ze een pets in haar gezicht kreeg, kromp Burnedpaw ietwat ineen en mompelde bang en snel een sorry terwijl ze naar haar voorpoten keek. Blijkbaar kon ze het maar niet goed doen en dat deed haar zeer. Niks ging de laatste tijd van een leien dakje en het maakte haar wanhopig op z'n minst. Ze keek ietwat nerveus op toen Wintersoul begon te spreken. "Zeg Burnedpaw," Miauwde Wintersoul. Wat nerveus trok Burnedpaw met haar oren toen ze Wintersoul aankeek. "...Ja? Wintersoul..?" Miauwde ze zachtjes, haar oren nog ietsjes achteruit gelegd in haar koolzwarte nek. Kool... verbrand hout. Zelfs haar vachtkleur zat haar niet mee. "Dus... Eh..." Miauwde Wintersoul en daarna viel het stil. Koortsachtig dacht Burnedpaw na. "Wintersoul... Als.. als u iets niet vertellen wilt.. U hoeft het niet te vertellen.." Probeerde Burnedpaw bijna wanhopig, nooit de respectvolle u uit haar spraak latende. "“Sorry ik wilde niet .. sorry als ik je beledigt .. ik wilde gewoon ..”" Miauwde Wintersoul vervolgens. "...Beledigd...?" Miauwde ze zachtjes, haar kop vragend scheef houdende "Maar... maar u heeft me niet beledigd?" Nu wist ze echt niet meer wat ze moest zeggen, ze snapte het hele gesprek namelijk niet meer.

_{She's scared that I will take her away from there her
dreams and her country left with no one there
Mesmerize the simple minded
Propaganda leaves us blinded

Nerveus keerde Wintersoul haar hoofd opzij van Burnedpaw en zuchtte. Wat had ze er weer een potje van gemaakt, ze kon ook niets goed. Maar deze zaak nam ze zichzelf niet geheel kwalijk, aangezien toch niemand met haar praatte had ze ook geen idee hoe ze een fatsoenlijk gesprek moest voeren laat staan starten! Haar diepblauwe ogen gingen weer voorzichtig naar Burnedpaw terwijl ze haar pluizige staart de lucht in gooide en zuchtte. “Wie houd ik ook voor de gek” Miauwde ze eerlijk en haar uitdrukking veranderde spontaan naar berouwvol. Ze ging weer zitten en keek de getekende leerling recht aan. “Ik weet ook niet waar ik mee bezig ben .. heb je de verhalen over me niet gehoord?” Miauwde ze bitter. “Pas maar op, straks breek je me in tweeën terwijl je je staart tegen me aan tikt” Vervolgde ze sarcastisch. Ze haatte het om zo klein, stom en waardeloos te zijn. Ze was niet helemaal waardeloos maar niemand zag de prooi die ze binnen bracht, niemand zag hoe goed ze van tak naar tak kon springen en niemand zag hoe ze uiteindelijk levend en wel van die eenling vandaan kwam. Niemand. Groot en sterk zijn was het enige wat telde .. maar ze zou hen wat laten zien! Ooit zouden ze zien dat ze niet waardeloos was! Terwijl ze fanatiek met haar witte staart sloeg keek ze Burnedpaw weer aan en gooide gewoon een vraag naar haar toe. Misschien zou ze voor één keer in haar leven een succesvol gesprek kunnen voortzetten, yea right. “Dus .. Burnedpaw. Hoe voel je je de laatste tijd” Random, heel random. Ze trok met haar oortjes en besefte hoe stom dit mogelijk kon klinken. Och, beter dan niets toch? De woorden van andere katten gonsde door haar hoofd terwijl ze haar ogen weer sloot en zacht kreunde, onhoorbaar voor de nachtzwarte leerling voor haar. Altijd deed ze het fout, niets kon ze goed. Contact met andere was slecht. Voor haar leeftijd zou ze normaal met ‘jongere’ katten moeten praten, laat staan met katten van haar leeftijd.}

Het gesprek was om op z'n minst te zeggen.. Ongemakkelijk. Misschien was dit zelfs nog wel heel erg zacht uitgedrukt. Twee maal slechte sociale vaardigheden maakten nog niet één maal goed. Maar om eerlijk te zijn beangstigde de kleine Wintersoul haar. Ze was zo enorm onvoorspelbaar en Burnedpaw haalde juist zekerheid uit voorspelbaarheid. Als ze wist hoe iets of iemand ging reageren, kon ze ook verwachten wat er ging gebeuren. En als er niks onverwachts gebeurde... ging alles wel redelijk goed. Ze verstarde dan ook iets toen Wintersoul haar aansprak. “Wie houd ik ook voor de gek” Miauwde Wintersoul, het klonk bijna melodramatisch, maar Burnedpaw hield haar mond, ietwat angstig. “Ik weet ook niet waar ik mee bezig ben .. heb je de verhalen over me niet gehoord?” Miauwde Wintersoul, haar stem opnieuw op die bittere toon. Angstvallig hield Burnedpaw haar mond, haar oren nu plat in haar nek gelegd. Hoe erg zou Wintersoul haar uitlachen als ze door kreeg dat ze doodbang voor haar was? “Pas maar op, straks breek je me in tweeën terwijl je je staart tegen me aan tikt” Miauwde Wintersoul vervolgens sarcastisch. Burnedpaw kromp iets ineen, niet snappende wat ze fout had gedaan, maar ze weerstond de neiging om te gaan jammeren als een kitten. Dat weigerde ze nog langer te doen... Terwijl ze in de knoop zat, begon Wintersoul ineens weer een gesprek, een onderwerp werd naar haar hoofd geslingerd. “Dus .. Burnedpaw. Hoe voel je je de laatste tijd” Vroeg Wintersoul. Burnedpaw besloot Wintersoul maar niet lastig te vallen met haar problemen, de poes had er blijkbaar zelf al genoeg... Ze liet haar hoofdje dan ook iets hangen en zei, "Gaat wel..." Op een zachte en ongemakkelijke toon. Maar sinds haar naamceremonie, nee wacht, sinds het onweer ging niks meer goed in haar leven. Het was één grote rollercoaster geworden.

_{She's scared that I will take her away from there her
dreams and her country left with no one there
Mesmerize the simple minded
Propaganda leaves us blinded

Blijkbaar hadden haar woorden impact op de poes. Wintersoul had een vaag vermoeden toen ze half in elkaar kroop. Opnieuw ongemakkelijk, niet echt beseffend hoe snel ze telkens van emotie veranderde schraapte ze haar keel. Opnieuw wist ze niet wat ze moest zeggen dus zweeg ze maar. Als antwoord op Burnedpaw glimlachte ze flauwtjes en knikte ze kort. Toen viel er een stilte die haast voelbaar was. De spanning die Wintersoul voelde was duidelijk. Moeizaam ging ze nog een beetje achteruit, onwillekeurig in de richting van de nachtzwarte leerling glurend zodat ze er zeker van was dat ze er geen afkeer achter zocht. Hoewel ze geen idee had waar ze met een verbrande leerling over moest praten, merkte ze buiten haar nervositeit weinig aan haar. De vacht was er mooi overheen gegroeid, en de wonden oogde goed geheeld. Het enige wat nog een deuk had opgelopen was haar zelfvertrouwen en haar hart. Diep voelde ze sympathie voor de leerling en wenste ze vurig dat ze wat kon doen voor haar, maar het zag er naar uit dat ze beide in hetzelfde schuitje zaten. De verlangens naar de wereld achter de bergen was allang weg. Ze leefde momenteel met één poot in het nu en met de ander in het verleden. Niet in de toekomst. Zuchtend glimlachte ze en hoewel ze helemaal niets voelde voor een jacht omdat ze best moest bekennen dat ze vrij moe was, stelde ze het toch maar voor. Puur om gewoon wat te doen te hebben. “Nou .. ik neem aan dat je al geleerd hebt hoe je kunt jagen van je mentor” Stom “Dus wat dacht je van een kleine jacht .. om wat om poten te hebben” en gewoon om niet meer met jou te hoeven praten ,.. ik stel me op als een halvegare Voegde ze er in gedachten aan toe. Niets persoonlijks, ze wilde gewoon zo snel mogelijk weg.}

Een stilte daalde over het gesprek neer als een dikke deken van wolwitte sneeuwvlokken. Hoe langer het aanhield, hoe duidelijker en onbehaaglijker het werd. Burnedpaw slikte nerveus terwijl ze haar oren iets naar achter legde, maar ze had ook geen idee hoe ze de stilte zou moeten doorbreken. Ze liet een sidderende en bijna geruisloze zucht uit haar mond ontsnappen om haar ongemak kenbaar te maken. “Nou .. ik neem aan dat je al geleerd hebt hoe je kunt jagen van je mentor” Miauwde Wintersoul en Burnedpaw keek op. Haar poten plukten wat nerveus aan het gras. “Dus wat dacht je van een kleine jacht .. om wat om poten te hebben” Burnedpaw luisterde zwijgend naar Wintersoul's woorden. "Dat... is heel erg aardig van u.." Miauwde Burnedpaw zachtjes en voorzichtig, met een nerveus trekkinkje van haar oren. "Maar... Maar ik kan nog niet jagen... Ik ben.. Ik ben soort van nutteloos.." Gaf Burnedpaw zachtjes toe. Hierna begon ze toch wat moed bij elkaar te rapen en keek ze Wintersoul aan met haar lichte, amberkleurige ogen. Eventjes bleef ze stil, zoekende naar woorden. "Zou... Zou u me wat kunnen leren? Gewoon iets? Het hoeft niet veel te zijn... Maar als u niet wil...Dan.. dan hoeft het niet" Vroeg ze voorzichtig, "Ik.. Ik durf het eigenlijk.. ik durf het eigenlijk niet aan Dangerdance te vragen..." Gaf ze vervolgens beschaamd toe, terwijl ze naar haar poten keek om deze emotie wat meer kracht bij te zetten.

Onderwerp: Re: (Open!) Till everything burns again