(Silverfang) Can you find in your mind to set me free

_{Can you find in your heart to forgive me
Can you find in your mind to set me free
Can you seek out the truth and then hide it
Your youth can not fight it, it seems...}

De wind speelde zwijgend met de bladeren van de bomen die de bovenkant van de vallei in schaduwen hulden, op de bovenste rand van het stenen natuurgevaarte zat echter een kleine zwarte gedaante. Haar staart zat keurig netjes over haar voorpoten gekruld en haar ogen waren gesloten. Het enige wat ze deed was de wind over haar gezicht laten strelen. Ze kon elke sensatie haarfijn voelen, de huid van haar gezicht was nog steeds gevoelig. Het werd steeds minder... maar alsnog. Een geluid liet haar echter op schrikken en meteen was ze op haar hoede. Voorzichtig kwam de jonge apprentice overeind. Wie zou het zijn? Een andere apprentice? Haar moeder? Dangerdance? Ietwat behoedzaam legde ze haar oren iets achteruit. "...Hallo? Wie.. Wie is daar?" Vroeg ze voorzichtig. "Pas.. pas maar op! Ik heb... Ik heb klauwen! En... Ze zijn scherp!" Probeerde ze, een poging voor de kleine poes om gevaarlijk te ogen. Niet dat het heel erg goed overkwam...

Silverfang zag Brunedpaw al zitten lang voordat ze zijn geur had opgemerkt. Haar zwarte vachtje stak duidelijk af tegen de blauwe horizon, als een raaf in de witte sneeuw. Dat ze zich daar zo alleen had gevestigd had zijn aandacht getrokken. Het was niet gebruikelijk voor apprentices om de eenzaamheid op te zoeken. Vaak waren ze druk met clantaken of hadden ze de gezelschap van anderen opgezocht. En als dat niet het geval was, dan zochten ze wel iets om zich mee bezig te houden. Er waren maar een paar uitzonderingen die er zo op hun eentje uittrokken, maar Silverfang had het vermoeden dat Burnedpaw zo'n uitzondering was. Ze had het vast niet makkelijk met de afgelopen gebeurtenissen. De bliksem die bij haar was ingeslagen, en de afgelopen ceremonie waarbij haar moeder geëist had haar naam te veranderen.. Zeker voor een kitten waren dat soort dingen moeilijk om te verwerken.
Om haar niet te laten schrikken gleed Silverfang duidelijk hoorbaar uit het lange gras. Hij hoorde haar dreigement en lachte. "Dat geloof ik graag," antwoordde hij met een geamuseerde blik, terwijl hij in haar gezichtsveld stapte. "Ik kan zien dat de pit van een warrior bij jou in ieder geval niet ontbreekt." Zo was Silverfang, er met een luchtige opmerking tegenin gaan, zodat de situatie voor beiden schappelijker zou worden. Hij ging comfortabel naast haar zitten en keek haar warm aan. "Alles goed, Burnedpaw?" vroeg hij toen op een wat serieuzere toon, maar alsnog met een vriendelijk karakter om haar niet de indruk te geven dat hij zich zorgen om haar maakte.

Behoedzaam bleef Burnedpaw staan, haar oren iets naar achter gedraaid en haar blik wantrouwig. Ze had nog geen vechttechnieken geleerd, geen vaardigheden om zichzelf te verdedigen. Het was de actie van een dwaas om nu al het kamp te verlaten. Maar dwaze acties had ze sowieso wel genoeg gehad, dus wat maakte het allemaal eigenlijk nog uit? Een zilverige gedaante stapte uit de struiken en maakte zich kenbaar. Burnedpaw schrok duidelijk, "S-sorry!" Stamelde ze geschrokken en zette een klein pasje achteruit. Meteen verstarde ze toen ze steen vlak achter haar achterpoot af hoorde brokkelen en deed onwennig weer een stapje naar voren. Ze wilde niet naar beneden vallen... "Dat geloof ik graag," Miauwde Silverfang met een geamuseerde blik op zijn gelaat. "Ik kan zien dat de pit van een warrior bij jou in ieder geval niet ontbreekt." Burnedpaw was duidelijk uit balans gebracht door deze opmerking. Ze wist niet goed hoe ze hiermee om moest gaan. Dus... Ze gaf maar geen antwoord. Ze bleef ongemakkelijk wegkijkende, de kant van haar gezicht dat beschadigd was weggedraaid, uit gewoonte. "Ja, prima." Miauwde ze stilletjes, "Waarom zou het niet goed gaan?" Nu kwam er ietwat van een beschuldiging in haar stem, al was dit alleen maar uit zelfverdediging. Ze wilde niet dat katten zich zorgen om haar gingen maken. "Waarom bent u eigenlijk hier.. Hier is niet zoveel prooi..." Tenminste, dat leek haar logisch nu de zon op de stenen en haar vacht schroeide.

Silverfang glimlachte om Burnedpaw's verdedigende opmerking, en besloot er eerlijk op in te gaan. "Omdat ik een apprentice die nog maar net haar ceremonie achter de rug heeft, hier alleen zie zitten en haar bijna van de rand zie vallen omdat ze schrikt van haar doodenge deputy." Dat laatste was sarcastisch, uiteraard, maar het was hem niet ongemerkt gebleven. "Als jij echter zegt dat het prima gaat geloof ik je." De kater bracht zijn blik naar voren en keek naar het groene landschap onder zijn poten. De zon scheen warm op zijn zilvere pels en hij sloot kort zijn ogen om van de aangename warmte te genieten. Zijn oor richtte hij schuin op Burnedpaw en zijn ogen gleden weer open toen ze was uitgesproken. Ze was ervan overtuigd dat hier geen prooi was en vroeg zich daarom af waarom Silverfang zich hier bevond. "Dat is niet helemaal waar," verbeterde hij haar vriendelijk. "Zeker als de zon op z'n hoogst staat, zoeken de prooidieren graag beschutting in de kleine vallei, of verbergen ze zich in de schaduwen tussen de stenen." Hij dacht dat hij haar nu wel genoeg reden had gegeven voor zijn aanwezigheid hier om te gaan jagen. En nu ze het van hem wist, kon hij het net zo goed ook aan haar vragen. "En jij, Burnedpaw? Waarom ben jij hier?"

Burnedpaw's staart zwiepte ietwat nerveus door de lucht heen terwijl ze Silverfang aankeek, gespannen wachtende op z'n antwoord. Hij mocht dan wel deputy zijn, of hij te vertrouwen was...? "Omdat ik een apprentice die nog maar net haar ceremonie achter de rug heeft, hier alleen zie zitten en haar bijna van de rand zie vallen omdat ze schrikt van haar doodenge deputy." Miauwde Silverfang droogjes. Burnedpaw klemde haar tanden op elkaar, zich ietwat vernederd voelende door de opmerking van Silverfang. "Ja.. Nou!... Eh..." Meer kreeg ze er niet uit, Silverfang praatte door. "Als jij echter zegt dat het prima gaat geloof ik je." Miauwde Silverfang. Ergens voelde Burnedpaw zich schuldig, eigenlijk zat ze vreselijk te liegen en de schaamte daarvoor was duidelijk van haar gezicht af te lezen. Maar ze bleef stil, ze zei niks. Ze wilde geen medelijden, ze wilde eigenlijk creperen in haar eigen zelfmedelijden hierover. "Dat is niet helemaal waar," werd ze verbeterd. Beschaamt liet ze haar kop iets hangen. "Zeker als de zon op z'n hoogst staat, zoeken de prooidieren graag beschutting in de kleine vallei, of verbergen ze zich in de schaduwen tussen de stenen." Eindigde Silverfang zijn verhaal. Burnedpaw was ietwat weggedoezeld, ze hield van het luisteren naar verhaaltjes. Ze knikte dus alleen maar wazig en wachtte op meer. Ze werd uiteindelijk echter uit deze concentratie geschopt toen Silverfang een vraag naar haar afschoot. "En jij, Burnedpaw. Waarom ben jij hier?" Vroeg de zilveren kater. Burnedpaw verschoot onder haar vacht van kleur en bleef eventjes hakkelig naar woorden zoeken, totdat ze haar kop ietwat verslagen liet hangen. "Ik wilde weg van de rest..." Murmelde ze zachtjes, naar de waarheid, "Ik wil niet dat ze me veroordelen.."

Tot zijn opluchting leek Burnedpaw nu te beseffen dat ze het beste eerlijk tegen hem kon zijn. Want nee, hij was echt zo naïef nog niet, en had al bij haar eerste woorden door dat het allemaal niet zo 'prima' ging als zij beweerde. Hield je je voor de domme, dan zou Silverfang op zijn vriendelijke manier duidelijk maken dat bij hem zulk soort spelletjes niet op gingen. De zorg van de clan ging ook hem aan en hij wilde dat elke clankat, tot de kleinste kitten, zich veilig en op zijn gemak voelde in Skyclan. Misschien was dit doel wat idealistisch, maar hem was dat gevoel ook gegeven toen hij als jonge, ouderloze kitten in de clan werd opgenomen. Tuurlijk, er waren altijd leden geweest die hem over zijn rogue-verleden hadden beoordeelt, maar hij stond hier nu wel als deputy en er zou geen kat meer zijn die over zijn loyaliteit zou twijfelen.
"Luister," begon Silverfang zacht, "de enige die maakt tot wat jij bent ben jijzelf Burnedpaw. Dat zal een naam, of een litteken niet veranderen. Het geeft ons hoogstens een herinnering om van te leren, maar je uiteindelijke lot bepaal je zelf. Niemand zal jou daarover beoordelen." Door haar trauma naar voren te halen, drukte hij meteen hard op de feiten, maar hij hoopte dat Burnedpaw zou inzien dat hij haar hier niet mee wilde kwetsen. Hij wilde haar helpen. Zo nodig moest hij maar de wijze-mentor uithangen, een niet vaak-voorkomend fenomeen in zijn persoonlijkheid. Hij trok zijn mondhoeken omhoog in een glimlach. "Ik weet zeker dat je je zal bewijzen en Skyclan mag dan op een dag trots zijn op zo'n warrior als jou."

Voorzichtig ging Burnedpaw iets zitten en krulde ze haar staart om haar inktzwarte voorpootjes heen. Als ze zo zat, leek ze nog kleiner dan dat ze al was. Dit was ook nog een resultaat van haar ongeluk indirect. Toen ze in de medicine cat den had gelegen, kon ze eerst nauwelijks eten door de beschadigingen aan haar gezicht, het deed gewoon teveel pijn en daarna had ze uit gewoonte en uit pure ellende ook minder gegeten. Ja, dat heeft wel effect op de groei. Maar wat haar nog erger beangstigde dan haar ongeluk wat altijd door haar gedachten spookte, was op dit moment Silverfang voor haar. De kater leek dwars door haar heen te prikken... Ze plukte met haar voorpootjes nerveus aan de grassprieten, verscheurde ze en liet ze weer op de grond vallen. Ze trok wat met haar oortjes toen Silverfang begon te praten en maakte ook aanstalten om op te kijken, totdat ze opmerkte welk onderwerp Silverfang aanhaalde. Toen ze dat eenmaal doorhad, bleef ze strak naar haar voorpootjes kijken. "Luister," begon Silverfang zacht, "de enige die maakt tot wat jij bent ben jijzelf Burnedpaw. Dat zal een naam, of een litteken niet veranderen. Het geeft ons hoogstens een herinnering om van te leren, maar je uiteindelijke lot bepaal je zelf. Niemand zal jou daarover beoordelen." Burnedpaw keek voorzichtig op, haar ogen nu daadwerkelijk vochtig maar ze hoopte vurig dat Silverfang het niet kon zien. "Doen ze toch wel.. Ik heb ze gezien.. op de ceremonie.." Miauwde Burnedpaw zachtjes, zelfs haar stem trilde nu mee met de rest van haar lichaam. "Zelfs mijn moeder veroordeelt me.." Miauwde ze, op een ietwat bittere toon, waarna ze Silverfang ineens recht aankeek. "Veroordeel jij me?" Vroeg ze daarna, een verrassend scherpe toon in haar stem. "Ik weet zeker dat je je zal bewijzen en Skyclan mag dan op een dag trots zijn op zo'n warrior als jou." Miauwde Silverfang. Eventjes kwam er een geamuseerde en een beetje ondeugende glinstering in haar ogen. "Dat klinkt plechtig..." Miauwde ze langzaam, nog steeds met dezelfde twinkeling in haar ogen, maar hierna verdween die weer, "We zullen dan maar zien..."

Eventjes bleef Burnedpaw stil, waarna ze een ander onderwerp aanhaalde. "Silverfang? Wat moet je doen als je bang bent voor je mentor?" Bekende ze, terwijl ze nog nooit een training had gehad van Dangerdance.