Hunting birds [Dawnspirit]

+ Dawnspirit
Zijn ogen gingen voorzichtig open. Een zwak zonnestraaltje scheen de warriorden in. Hij keek schichtig om zich heen, kijkend of er niemand naar hem keek. Zijn groene ogen gingen alle katten langs, waarvan elke kat nog sliep. Er waren een aantal nesten leeg, een aantal vroege vogels dus. Hij voelde zijn maag rommelen, tijd om vandaag te gaan jagen dus. Hij had wel wat training nodig om de bomen in te klimmen, en zijn nagels te scherpen, die nu nog aardig stomp waren. Hij stond op, rekte zich supersnel uit en maakte dat hij wegkwam. Weg van alle andere katten, weg van zijn angst. Het kwam doordat zijn ouders hem hadden verlaten. Toen hij nog heel jong was hebben ze hem verlaten, maar een andere poes heeft hem opgevoed. Daardoor heeft hij enorm veel moeite met katten vertrouwen. Hij kan het gewoon niet meer, hij is verlegen en erg gesloten. Hij hoopte dat er katten waren die dat hem af konden leren, al zal dat wel een tijdje kunnen duren. Maar ooit zal hij het afleren, mocht hij hopen. Hij was inmiddels al in het territorium aangekomen, met de hoogbomen in zijn zicht. Een groot aantal hoge bomen, waar hij zijn klimvaardigheden maar eens ging trainen. Het was tijd om dat maar eens te doen. Hij trok een sprintje zodat hij er zo was. Eenmaal daar aangekomen, zag hij direct een boom waar hij gemakkelijk in kon klimmen. Een aantal takken als een soort van trap, waar hij behendig in sprong. Hij sprong toen snel naar de volgende takken. Toen er een dikkere tak in zijn zicht kwam, zag hij daar een vogelnestje in zitten. Hij hoorde piepende geluidjes, dus de kleine vogeltjes waren al geboren. Hij sprong behendig op die tak. De ouders van de baby-vogels waren er toch nog niet. Toen ze dichtbij genoeg was om de buitenste te vermoorden, hoorde ze de vogeltjes nog harder piepen dan eerst. Alsof ze alarm wouden slaan aan hun ouders. Nou, dat zou dus mooi niet gebeuren. Binnen twee minuutjes waren alle vijf de vogeltjes dood. De ouders waren nog steeds niet langsgekomen, gelukkig maar. Hij pakte al zijn kleine prooitjes in zijn bek en klom weer naar beneden. Hij at er eentje op, omdat zijn maag nog altijd rommelde van de honger. Maar de andere vier karkassen zou ze naar de prooistapel brengen. Ineens hoorde hij voetstappen op hem afkomen, het geluid werd steeds luider. Hij had hier dus echt geen zin in, maar hij kon er niet meer onder uit. Hij liet het maar over zich heen komen..

Haar ogen fladderden zachtjes open, en de licht grijze poes keek met een nieuwsgierige blik om zich heen. Ze opende haar mondje even, en een zacht roze tong gleed voor een ogenblik naar buiten. Ze was niet moe meer, maar gapen in de ochtend was toegestaan. En wie kon het ook schelen? Ze stond soepel op en rekte zich eens goed uit. Ze had niet echt veel, nooit 's ochtens, dus ze liep voorbij de prooistapel, en het kamp uit. Haar poten werden wat nat van de frisse dauw die op het gras lag van de nacht, maar ze vond het niet erg. Dawnspirit rolde zich juist om, zodat ze omgeven was door gras dat hier redelijk hoog stond. En met haar kleine gestalte was het sowieso niet moeilijk om je te verstoppen erin. De wolken dreven zachtjes weg, de wind speelde een spelletje met ze, en liet ze wegwaaien. Het was grappig om te zien hoe het verborgen leven haar zo fascineerde, maar het was normaal voor Dawnspirit. Ze was snel afgeleidt, dreef ook snel weg met haar gedachten. Een normaal gesprek met haar zonder pauze's was bijna onmogelijk. Maar ze had haar eigen vrienden tegen wie ze kon spreken. Ze sprak zowat tegen alles wat ze tegenkwam, had soms te veel fantasie. Maar anders was het leven zo saai, en dan had je niets. Stel je voor, dat zij ooit zo saai werd als die volwassenen! Ja, ze onderscheidde zichzelf daarvan, aangezien zij in hart en nieren nog steeds een kitten was. En alles wat ze deed had die acties nog steeds. Begrijp haar niet verkeerd, ze kon wel volwassen spelen, maar het boeide haar niet, en met haar concentratie vermogen zat ze liever een vlinder achterna dan kijken of er nog nieuwe trainingstechnieken waren. Ze was aardig, maar desondanks 'raar', en werd door best veel katten gemeden. Dawn had er geen erg in, ze merkte het meestal niet eens. Dus wie was zij om er over te klagen? En aangezien ze ook geen vrienden had, om eerlijk te blijven, ja dat bleef ze. Met al haar fantasie, maar eerlijk bleef ze. Maar geen vrienden, geen drama. Ze had haar eigen leven om te leiden, waarom dan zo erg betrekken met iemand anders? Ze zuchtte even, nog een reden waarom ze er geen had. Soms kon ze onverschillig overkomen, hoewel dat niet in haar eigenlijke aard lag. Ze keek op, en zag toen plots Innerspell zitten. “Hallo.” Miauwde ze vrolijk, haar zorgen van daarnet al vergeten. Ze merkte dat de kater zich meer wou verstoppen, en probeerde hem op haar eigen manier op te vrolijken, “Heb jij toevallig meneer de vlinder gezien? Ik raakte hem juist kwijt..” Haar gezicht vertrok even in een droevige uitdrukking, maar klaarde toen al op. Innerspell kon haar vast wel helpen.

Ze is zo ... loveher <3

De voetstappen kwamen steeds maar dichterbij en het geluid werd steeds maar luider. Hij vond het gewoon eng, dus er ging een rilling over zijn rug heen. Hij vond het niet leuk dat hij zo bang was, maar het was gewoon allemaal zijn ouders' schuld. Die hadden op hem moeten passen en hem niet zomaar moeten achterlaten, al hoewel, misschien waren ze hem ook gewoon kwijtgeraakt..? Al die gedachten waren pats-boem weg toen hij een stem achter zich hoorde. "Hallo," zei een vrolijke stem. "Heb jij toevallig meneer de vlinder gezien? Ik raakte hem juist kwijt.." Het leek alsof de stem hem wou opvrolijken. Hij draaide zich erg langzaam om en schrok van de gedaante achter hem. Het was een mooie zilvergrijze poes. Op haar gezicht stond een droevige uitdrukking, maar klaarde al gauw op. Het leek alsof ze dacht dat hij haar wel kon helpen. Nou, mooi niet! Hij kent haar niet eens echt, vaag weet ze haar naam wel, het was iets met Dawn.. Ze was bijna even oud als hij, en waren in dezelfde ceremonie warriors geworden. "H-h-hoi.." zei hij stotterend en zo min mogelijk bang. Hij hield er niet van om andere katten aan te spreken. Hij had het zelfvertrouwen en het vertrouwen in de poes gewoon niet.. "I-i-ik heb hem niet gezien-n, denk ik.." ging hij in op de vraag die de poes aan hem had gesteld. "Ik ben I-i-innerspell," zei hij al iets rustiger dan de eerste twee zinnen. Hij was niet erg op zijn gemak gesteld, al leek ze wel erg aardig voor hem en ze wilde hem opvrolijken.. Misschien zou hij haar wel kunnen vertrouwen en was ze niet zoals zijn ouders die hem hadden verlaten.. Hij kroop iets naar achteren, zodat hij achter de boom kon schuilen. Hij voelde zich echt niet op zijn gemak, en als de poes echt om hem zou geven, zou ze naar hem toe komen. Misschien zou ze juist heel boos reageren en weggaan. Zijn vertrouwen in vreemde katten was gewoon weggevaagd alleen maar door zijn ouders. Daardoor was zijn leven gewoon al voor een grotendeel verpest..

[Flut sorry, but Dawn is a cutie ]

De kater leek bang te zijn van iets, en ze keek eens om zich heen. Op zoek naar vijandige katten, of boze eekhoorns. Ja, eekhoorns konden ook gemeen zijn. Stiekem leken wel pluizig en lief, met hun onschuldige oogjes en de noten die aten, maar Dawnspirit geloofde hen niet. Stiekem waren ze heel gemeen en alles, en geloofde ze ook dat ze ooit eens een attack zouden voorberijden, maar wie kon het ze kwalijk nemen? Ze hadden ook al jaren de macht over, een rebellie zou eens moeten komen. Ze schudde haar hoofd, wat had ze nu tegen zichzelf gezegt over de eekhoorns? Ze moest er niet meer zo opletten, aangezien katten schenen te geloven dat ze gelijk had. De laatste keer dat ze haar vermoedens deelde, keek die poes haar heel bang aan en schoof wat weg. Ja, die eekhoorns ook .. Rare beesten, dat moest je ze nageven, ondanks alles.
“He, gaat het wel?” Ze vergat plots al haar zorgen over de pluizige haarballen, en keek naar de kater. Hij had zich zowat verstopt achter de boom, wel, zo erg was ze nu ook toch niet? Ze kon soms wel wat afwezig en dromerig overkomen, maar om dan echt zo'n afstand te gaan bewaren tussen haar en de ander was nu ook wel overdreven. En dan vond zij zelfs. En ze vond zo snel niet iets overdreven. Hij zei iets over niet gezien, en ze keek hem even met een schuin kopje aan. Waar had hij het over? Dawnspirit dacht even langer als twee seconden na en begreep het toen. “Is niet erg, hij komt wel terug.” Dat was waar, de vlinder kwam altijd terug. Meestal had hij een andere kleur, dat was juist het leuke aan hem. Zo werd hij nooit saai, maar altijd iets anders. Iets wat ze niet zo leuk aan zichzelf vond. Ze was zo grijs. Het enige wat echt levend aan het uiterlijk was waren haar ogen. Daar zaten op zich verhalen in, kon je in de verte soms een glimp opvangen van aanwat ze nu werkelijk dacht. Maar meestal staarde niemand zo diep in haar ogen, dus wist niemand dat ook. Dawn wist het alleen omdat haar moeder het haar ooit eens had vertelt. Haar moeder leek eigenlijk op haar qua innerlijk, en ook het uiterlijk had ze van haar moeder, behalve haar ogen. Die had ze van haar vader, de grote sterkte en robuuste kater. Hij zei nooit veel, maar hij had het goed bedoelt, en ze was blij dat zij haar ouders waren. Waren. Ja, ze had het recht om in verleden tijd te spreken, ze waren ooit gestorven bij een border fight. Maar ze wist dat ze nog steeds gelukkig waren, samen. En ze kon nog met hen spreken, 's avonds. Dan wist ze dat ze op haar neerkeken, en dat hoopte ze dat ze trots zouden zijn. Zo lag de poes 's avonds nog urelang verhalen te vertellen over haar dag tegen de hemel, misschien hoorden ze het! “Ja, dat wist ik wel.” Lachte ze zacht, terwijl ze op hem af trippelde en naast hem ging zitten. Ze staarde even voor zich uit. “Ik zie niks vijandelijks hoor, waarom liep je dan weg?” Haar enigsinds kinderlijke stem doorsneed de stilte en ze keek Innerspell recht aan.