Newleaf is a strange season, isn't it?

Manen lang had ze moeten zwoegen om eindelijk een waardevolle warrior te kunnen worden. Haar mentor Lightstream was nooit de beste mentor ooit geweest, want haar mentor had emotionele problemen en werd zo af en toe heel kwaad of begon plots te huilen. Dan kwam zij haar troosten, zoals ze dat altijd had gedaan bij andere poezen. Ze was een moeder voor kits die geen moeder hadden, een voorbeeld voor katten die haar zo zagen. Ze leefde haar leven zoals zij dat wou, en hield ervan om plezier te maken. Toch kon ze zo af en toe erg serieus en volwassen overkomen, zo zat haar karakter gewoon in elkaar. Haar blauwe ogen waren op de hemel gericht, de lucht was zo grijs dat ze wist dat het zo begon te storten. Iets in haar zei dat ze beter kon gaan schuilen, toch deed ze het niet. Ze was eigenwijs, en ging zo af en toe zelfs tegen haar eigen gevoelens in. Ze slaakte een diepe geërgerde zucht toen de eerste druppels op haar vacht vielen. Het begon. Haar pas versnelde een beetje, hopend dat ze voor het begon te storten in het kamp zou zijn. Maar dat was natuurlijk niet het geval. Moeder natuur wou blijkbaar dat ze verschrikkelijk nat werd, ze rolde met haar ogen toen er wel duizenden druppels uit de lucht vielen. Na een tijdje door de regen gelopen te hebben was ze zo doorweekt als mogelijk. Ze schudde haar vacht kort door elkaar, in de hoop dat er veel water uit zou vallen. Al snel begon ze het echter fijn te vinden, al die regen. Het gaf haar een lekker gevoel, alsof ze schoon werd. Ze grinnikte zachtjes en een glimlachje verscheen op haar gezicht. Anderen zouden haar als gek verklaren, maar ze was er nu wel een beetje aan gewend; aan die regen. Het buitje klaarde na een tijdje weer op, waardoor ze ging zitten en kort rond keek. Soms was het in de morgen zo droog, en soms was het gewoon zo regen-achtig. Nieuwblad was gewoon een heel vaag seizoen. De ene keer regende het, de andere keer niet. Ze genoot echter wel van de heerlijke geuren en de prachtige bloemen die in deze tijd bloeiden. Ze snoof de lucht kort in haar op en sloot genietend haar ogen. Nieuwblad, zo raar, maar toch ook weer niet. Ze besloot om verder te lopen en haar prooidieren even op te halen voordat ze het kamp in kwam. Ze vond enkele dieren nog terug, van de rest was ze de geur van verloren. Ach, die zouden wel gevonden worden door andere katten. Dit was ook wel genoeg. In haar bek zat één muis, één mus en een dik konijn dat ze ergens aan de grenslijnen had weten te vangen. Ze grinnikte zachtjes toen ze het kamp zag en stapte de ingang in. Ze grinnikte kort zachtjes naar enkele kittens die met verbaasde ogen naar buiten kwamen en nieuwsgierig naar de lucht staarden. De regen had ze vast verward, voor hen was het misschien de eerste stortbui. Ze legde haar prooi op de prooistapel en nam zelf een mus om deze vervolgens rustig op te eten.

With Sunkit/paw

Een jonge apprentice trippelde naar de uitgang van de Apprentices den. Ze had honger, maar ze liep niet te snel. Dan zou ze misschien opvallen, en dat was één van de dingen waar ze het meest een hekel aan had. Het was niet nodig om op te vallen en bovendien had iedereen een mening over alles wat je deed. Als ze niet wisten wat je deed, konden ze ook geen kritiek op je hebben, toch? Sunpaw wist dat er van opvallen vijanden kwamen en die had ze liever niet. Met haar hoofdje een beetje gebogen trippelde ze richting de prooistapel. Was iemand naar haar aan het kijken? Schichtig keek ze om zich heen, maar het Clanleven was niet op haar gericht. Een beetje gerustgestelder trippelde ze verder. Bij de prooistapel aangekomen liet ze zich op de grond zakken en haalde ze voorzichtig een klein muisje van de stapel. De grote prooidieren waren voor de grote Warriors en voor de moeders met kittens. Die hadden het écht nodig, zij niet. Ze wilde net een hap van haar muisje eten toen er een druppel op haar voorhoofd viel. Ze keek omhoog en zag donkere wolken boven het kamp hangen. Het zou gaan regenen en niet zo'n beetje ook. Vlug trippelde ze terug naar de apprentices den, maar al weer niet te snel. Toen ze zich op haar nest liet zakken merkte ze dat ze haar muisje was vergeten, maar door de kou die de regen met zich meebracht had ze vreemd genoeg geen honger meer.

Toen ze merkte dat het gestopt was met regenen had ze weer honger. Ze waste vlug haar vachtje en trippelde naar buiten, richting de prooistapel. Helaas was ze niet de enige die de opklaring had gemerkt. Voor de stapel lag een poes een mus te eten. Sunpaw kon zo haar muis niet pakken. Ze had geen keus, ze moest het vragen. "Euhm, sorry dat ik u stoor, maar..." begon ze. Haar adem stokte in haar keel. Doorzetten, Sunpaw! dacht ze. "Maar euhm... Zou u misschien een ienie mienie piepklein beetje willen opschuiven?" Zo. Dat was er uit. Maar Sunpaw voelde zich helemaal niet opgelucht, niet voordat ze het antwoord van deze kat had gekregen.

Het vlees en bloed mocht dan wel niet zo warm zijn als na de vangst, toch genoot ze er evengoed van. Het kon haar niks schelen hoe koud het was, het was lekker en het vulde haar maag. Ze at niet al te gehaast, ze had namelijk alle tijd van de wereld. Geen apprentice, geen familie-leden die haar momenteel nodig hadden, en geen hoge rang waardoor ze dingen moest regelen. Nee, ze was een normale warrior, maar daar genoot ze evengoed van. Ze sloot kort haar ogen en nam de geur van het bloed in haar op. Het rook zo heerlijk, vond ze. Ze opende haar ogen weer en merkte meteen op dat een jonge apprentice voor haar stond. Ze herkende de apprentice aan de naam; Sunpaw. Ze glimlachte zachtjes en vriendelijk naar Sunpaw en ging rechtop zitten. "Euhm, sorry dat ik u stoor, maar..." Ze kon de verlegenheid in Sunpaw's stem horen, toch bleef haar gezicht in die ene vriendelijke plooi hangen. Ze week er geen enkel moment van af, en keek vooral niet verbijsterd of verbaasd. De apprentice zou wel wat zekerder worden later, althans dat hoopte ze voor haar. Onzeker zijn was niet fijn, ze had het zelf ook meegemaakt in haar zesde en zevende maan. Daarna was alles gewoon weer normaal geworden, en was ze gewoon weer de verzekerde Brooksplash geworden. "Maar euhm... Zou u misschien een ienie mienie piepklein beetje willen opschuiven?" Ze keek kort naar de prooistapel, maar natuurlijk; ze lag in de weg. Zo vriendelijk als ze was deed ze er geheel niet moeilijk over en stond ze op om vervolgens de apprentice plaats te geven om haar eten te gaan halen. Ze pakte haar muisje op en legde het vervolgens weer voor haar neer, nu kon de apprentice makkelijk naar de prooistapel. Netzoals alle anderen die erheen wouden. Ze lag er namelijk niet erg dicht meer bij, en het was makkelijk om er nu bij te komen. Ze keek naar Sunpaw. ‘Zeg Sunpaw..’ Begon ze, haar blauwe ogen op de apprentice gericht. ‘Hoe bevalt het apprentice leventje je?’ Ze glimlachte haar vriendelijk toe en liet merken dat ze de vraag ook echt meende. Ze nam een laatste hap van haar muis en begroef het onder de grond zodat niemand er last van zou krijgen. Het verbaasde haar dat ze in haar tijd dat ze leefde, nog geen karkas onder de grond had gevonden. Gingen botten dan werkelijk weg? Ze wist het niet, en zou het waarschijnlijk ook nooit te weten komen.

Toen de poes die voor haar lag op keek herkende Sunpaw haar: Het was Brooksplash, één van de vele Warriors van de ThunderClan. Sunpaw wist dat Brooksplash vriendelijk was, dus werd ze weer iets relaxter. Op het gezicht van Brooksplash stond een vriendelijke uitdrukking. Ze verplaatste zich zodat Sunpaw erbij kon en Sunpaw keek haar dankbaar aan. Vervolgens wendde Sunpaw zich tot de prooistapel. Het muisje van daarnet was weg, maar er was nog genoeg over. Sunpaw hield niet zo van vogels, dan kwamen er allemaal veren in haar mond. Toch nam ze een kleine mus, omdat dat het kleinste was dat ze kon vinden. Ze liet zich zakken naast de prooistapel - op een plek waar de andere katten geen last van haar hadden - en begon rustig van haar prooi te eten, tot ze de stem van Brooksplash weer hoorde. "Zeg Sunpaw.." begon die. Sunpaw slikte een mond vol veren door. "Hoe bevalt het apprentice leventje je?" Even dacht Sunpaw na voor ze begon met praten. "Ik uhm.. ik vind het eigenlijk best wel... leuk?" zei ze een beetje twijfelachtig. Ze vond het echt leuk, maar was dat het goede antwoord? Was dat wat Brooksplash wilde horen? "Ik bedoel, er zijn natuurlijk ook minder leuke kanten, maar... Het is zo leuk buiten het kamp." Meer wist ze er niet over te zeggen. Nouja, ze wíst het wel, maar ze durfde het niet. Ze begon maar weer aan haar mus te knabbelen om een excuus te hebben voor een eventuele stilte die zou volgen.

Ze hield haar blik niet lang op de etende apprentice, zij zou het ook niet fijn vinden als iemand haar bekeek terwijl ze at. Dat was gewoon een raar gevoel, daar kon je niet lekker van eten. Ze zat rechtop, haar hoofd hoog in de lucht. Niet zo zoals een leider dat deed, maar gewoon zoals zij dat altijd deed. Ze keek naar de warriors die druk bezig waren met hun apprentices. Ze grinnikte zachtjes om de vragen die de apprentices stelden. Hoe ver ze ook van haar weg stonden, wanneer zij ze zag spreken kon ze het half verstaan. Ze kon liplezen, behalve als het echt veel te ver weg was dan ging dat gewoon niet. Ze kon zien wat anderen soms zeiden, en zo af en toe kon ze zien wat sommige katten tegen hun vrienden zeiden over bijvoorbeeld een andere kat; roddelen. Zij had er nooit echt aan gedaan, het was niks voor haar. Ze genoot er niet van, en vond het naar om een ander zo zwart te maken. Ze vond dat pesters gewoon zwak en onzeker waren. Daardoor gingen ze waarschijnlijk een ander pesten om zo sterker over te komen. Zij vond dat gewoon niet de juiste oplossing om sterk over te komen. Want wanneer een ander erachter kwam, dan kreeg je straf. En die straffen waren meestal niet erg leuk. Zoals de elders verzorgen, wat voor de meeste katten een enorm vervelende klus was. Zij vond het soms wel leuk om te doen, als apprentice en kit zijnde ging ze er zo af en toe naartoe om naar hun verhalen te luisteren. Hun verhalen zaten vol met fantasie, vol met dingen die waarschijnlijk nooit waren gebeurd. "Ik uhm.. ik vind het eigenlijk best wel... leuk?" Geamuseerd luisterde ze naar de jonge apprentice. Die onzekerheid, ze hield ervan. Katten die niet erg zeker durfden te praten, bang om fouten te maken. Zij wist echter goed hoe ze met zo’n katten om moest gaan; gewoon wachten en aardig doen, dan zou het vanzelf komen. "Ik bedoel, er zijn natuurlijk ook minder leuke kanten, maar... Het is zo leuk buiten het kamp." Ze begreep het gedeeltelijk wel; Het kamp uit gaan was gewoon heel erg nieuw en leuk. Als kit zijnde was zij er altijd nieuwsgierig naar geweest, en als apprentice had ze dan ook hele tijden lang het gebied doorzocht en alles verkend. Ze glimlachte kort. ‘Ik ken dat ja,’ Grinnikte ze uit. ‘Wat vind je dan niet leuk aan apprentice zijn?’ Vroeg ze, niet bang om vragen te stellen die de kat makkelijk kon antwoorden. ‘Je hoeft je niet te schamen voor je mening hoor.’ Haar stem klonk overtuigend en kalm terwijl ze tegen de apprentice sprak. ‘Er zijn geen foute antwoorden op mening-vragen.’ Glimlachte ze zachtjes uit. Haar stem klonk vriendelijk, en dat meende ze ook. Ze was geen kwaadaardige kat, ze was altijd al aardig geweest en had nooit een slechte reputatie gemaakt binnen deze clan. Daar hield ze van, van haar leven. Ze zorgde ervoor dat ze alles zo goed mogelijk deed, ze sloofde zich nog net niet uit.

Blij dat Brooksplash haar antwoord gewoon accepteerden, at Sunpaw de laatste resten van de mus op en begroef de overblijfsels. Ze ging zitten en luisterden naar de volgende vraag van Brooksplash. Meteen kreeg ze warm onder de vacht op wangen. Ze trok even met een oor en schudde haar hoofdje. "N-nee, niks, laat maar..." zei ze. Ze ging dus echt niet toegeven dat ze heimwee had naar de Nursery. Dat ze het liefst nog naast Splashtail lag te slapen... Nee, die tijd was nu voorbij, en dat moest ze maar accepteren. Maar zo gemakkelijk was dat niet. "En hoe is het om Warrior te zijn?" vroeg ze maar, om het onderwerp te veranderen.

sorry kort maar ik moet naar bed ;x

Ze keek nogmaals rond, haar blauwe ogen gleden over de figuren heen. Sommigen waren onbekend voor haar, sommigen niet. Ze zou de clan beter moeten leren kennen, en zelfs na 13 manen kende ze nog veel katten niet. Daar moest ze langzaam aan verandering in gaan brengen, ze zou geen goede warrior zijn als ze niet iedereen kende. Althans, zo dacht zij erover. Alle oudere warriors herkenden bijna iedereen, wisten welke kits waren geboren, en sommigen wisten zelfs de geschiedenis van diverse katten. Zij wou dat ook, maar ze wist nu al dat dat niet makkelijk haalbaar was en dat ze er echt voor zou moeten werken als ze iedereen wou kennen. Ach, ze zou het wel zo krijgen dat ze iedereen bij naam herkende. Ze snoof de lucht diep in zich. Gelukkig was het enige wat ze rook prooidieren en thunderclan geur. Geen enkele vijandig geurtje. Ze keek terug naar Sunpaw die nu de restjes van haar eten had begraven. Een goedkeurende glimlach verscheen op haar gezicht, gelukkig deze apprentice had dus ook manieren. "N-nee, niks, laat maar..." Ze knikte zachtjes en liet niet zien dat het haar lichtelijk teleurstelde. Ze wou het graag weten, dan kon ze misschien uitleggen waarom het zo was. Maar ach, het hoefde echter niet. "En hoe is het om Warrior te zijn?" Ze grinnikte zachtjes en sloot haar ogen kort. Het warrior zijn? Het was gewoon leuk om warrior te zijn, beter dan apprentice. ‘Ik vind het zo fijn om warrior te zijn.’ Sprak ze uit, waarna ze haar blauwe ogen weer opende. ‘Het alleen jagen, het ontmoeten van nieuwe katten, het doet me allemaal plezier om de clan te dienen.’ Ze keek de apprentice recht aan, maar wende haar blik al snel weer van de apprentice af. ‘Zeg sunpaw, heb jij al een mentor?’ Vroeg ze. Misschien dat Sunpaw het niet fijn vond om te leren, wie wist. Ze keek terug naar Sunpaw. Maar het kon ook het geval zijn dat Bluestar deze apprentice nog geen mentor had gegeven, dat was altijd mogelijk. Ze had het zelf echter niet meegemaakt, maar er waren genoeg katten geweest die in hun zesde maan moesten wachten op een mentor. Sommigen verloren zelfs hun mentor, wat meerdere reden kon hebben; De mentor kon dood zijn gegaan, de mentor kon de clan hebben verlaten, of de mentor was eruit gegooid geworden. Er waren natuurlijk heel veel redenen, maar dit waren de grootste en meest voorkomende – vooral de eerste en tweede -.

Sunpaw knikte. Het leek haar ook geweldig om Warrior te zijn, maar niet meer dan dat. Stel je voor dat ze Deputy zou zijn, dat zou ze dus echt niet kunnen. Ze zou geen katten kunnen vertellen wat ze moesten doen, dat kon ze gewoon niet. Misschien was Warrior ook wel niet zo'n goed idee, dan zou ze patrouilles moeten leiden. Sunpaw werd al bang als ze er aan dacht. Brooksplash keek haar recht aan en Sunpaw kromp ineen, maar gelukkig wendde ze haar blik weer snel af. "Zeg Sunpaw, heb jij al een mentor?" vroeg ze. "J-ja," begon Sunpaw voorzichtig, "Sunpelt is mijn mentor. Maar... we hebben nog niet getraind." Ze keek naar de grond en wreef daar een beetje over met haar pootje. Ze wist nog heel goed hoe blij ze was geweest op haar apprentice-ceremonie, maar het was behoorlijk tegen gevallen. Ze had nog geen één training gehad. Ze had nog nooit één prooi gevangen, één schijngevecht gewonnen. Het enige leuke dat ze tot nu toe mee had gemaakt was naar buiten gaan en dat maakte toch een hoop goed. Ze had het territorium zelf verkend en was er heel erg van onder de indruk.

Sorry dat het zo super lang duurde D:

Onderwerp: Re: Newleaf is a strange season, isn't it?