My first training [Faithmind]

Voorzichtig opende Autumn zijn oogjes. Het was ochtend geworden, zag hij aan de ingang van het kamp. Ineens herinnerd hij zich weer welke dag het was vandaag. Het was eindelijk trainingsdag! Meteen was hij klaarwakker. Maar toen hij zag dat bijna elke apprentice nog lekker aan het slapen was, bleef hij ook nog maar even liggen, gewoon om te denken. Er kwamen allerlei gedachten zijn hoofd binnen: de ceremonie, Faithmind zijn mentor, Wild en Flame, Fallen.. Allereerst de ceremonie, hij kon hem wel dromen. “Carrionpaw, Cloudpaw, Solarpaw, Autumnpaw, Whiskerpaw en Wildpaw, stap naar voren,” hoorde hij de stem van Brokenstar zo weer zeggen. Nadat de drie apprentices die voor hem genoemd waren, vertelde de clanleider wie zijn mentor zou worden. “Autumnpaw, groet je nieuwe mentor Faithmind maar.” Faithmind was echt een geweldige warrior, en hij was er dan ook trots op dat zij zijn mentor was. Na de ceremonie groette Faithmind hem door voorzichtig en zachtjes zijn neus aan te raken. En wat nog beter was, ze zou zijn zusje Flame ook gaan trainen! Hij vond dat echt geweldig, samen getraind worden met zijn zusje. Toen schoot Fallen weer door zijn hoofd. Haar felblauwe ogen en haar mooie gitzwarte vacht. Hij werd verliefd op haar, hij wist het zeker. Dat wilde hij nog lang niet, want dat was iets voor warriors, niet voor apprentices. Maar dat zou hij vast nog wel leren, en anders kon hij het vragen aan zijn mentor, niet waar? Zij wist het vast wel, want ze was een wijze warrior, beter had hij niet kunnen krijgen. Hij zag dat het lichter begon te worden buiten, en een vrolijke zonnestraal kwam de den in. Hij stond op, rekte zich rustig uit en liet een gaap ontsnappen. Daarbij kwam zijn kleine roze tongetje naar buiten. Toen sloop hij voorzichtig de den uit, met zijn staart zachtjes achter hem aan zwiepend. Eenmaal buiten het kamp aangekomen voelde hij de zonnestralen zijn zwarte wollige vacht verwarmen. Met zijn felgroene kijkers keek hij vrolijk in het rond. Faithmind zal zo wel komen, dacht hij vrolijk. Hij ging onder een boom liggen en keek in het rond. Hij zag een blaadje in de lucht, het was de speelbal van de wind. Het ging van links naar rechts, van boven naar beneden. Het was een grappig gezicht, vond hij. Toen hij voetstappen op zich af hoorde komen, rook hij een vage, bekende lucht. Hij kende de geur, maar wist niet meer waarvan. En toen hij zich omdraaide zag hij een bekend figuur achter hem staan, zijn training zou beginnen.

+ Faithmind

Ze draaide zich nog maar eens een keer om, en zuchtte toen. Het was hopeloos. Ze kon de slaap niet vatten, en hij leek haar te mijden als enigste in den. Waarom? Omdat ze er al vaker problemen mee had, als een iets was wat ze niet kon uitstaan was het slaap. Ja, hij vermijdde haar altijd, maar haar energie liet haar de dag nog goed doorkomen. Het punt was dat ze 's nachts teveel energie kreeg, en als ze eindelijk na een hele eind woelen in slaap viel, was ze 's morgens eerst even een wrak, voor ze zichzelf weer bij mekaar had. Hopeloos, om het maar even te benoemen. Ze wist niet waar het aan lag, want ze was doodmoe. Haar hele uitgeputte lijf wou slapen, maar haar geest was nog helder, en klaarwakker. Great, daar had ze veel aan natuurlijk. Stomme geest, get sleep. Faithmind zuchtte nog eens, en toen was je al tegen jezelf bezig. Geweldig. Echt, helemaal.
Uiteindelijk stond ze maar op, en ging buiten zitten, kijkend naar de vroege zonsopgang. Ze wist wat het voor dag was, en hoewel zij de zekere mentor moest zijn, maar toch voelde ze ergens de zenuwen gieren in haar buik. Haar eerste training met Autumnpaw, hopelijk ging hij goed. Ze voelde zich erg verantwoordelijk voor de zwarte apprentice, en zou zich eeuwig schuldig voelen zou haar training een slecht effect op hem nalaten. En kwam erbij dat ze niet snel tevreden over zichzelf was. Anderen wel, maar bij zichzelf verlegde ze altijd haar grenzen. Steeds hoger.
Na een tijd zag ze de apprentice, keurig op tijd nog wel, naar de kampingang lopen. Ze bleef nog even wachten, had hij haar niet gezien? Ahja, ze hadden daar afgesproken, en hij zou er waarschijnlijk niet echt bij zijn met z'n gedachten. Voorzichtig liep ze hem achterna, en probeerde op hem eind wat luider te stappen. Hij keek op, en de blik van herkenning gleed voor zijn gezicht. “Goedemorgen.” Zei ze vrolijk. “Klaar voor de training? Ik dacht erover eerst het territorium langs te gaan, zodat je weet waar wij allemaal recht op hebben.” Ze kon het niet laten om wat trots te laten doorklinken in haar stem, natuurlijk was het haar territorium, waar voorouders eeuwen lang bloed voor hadden gespilt, ze mochten trots zijn.

Zijn staart zwiepte heel zachtjes heen en weer, hij was een beetje zenuwachtig. Het was zijn eerste training, en straks zou hij het helemaal verpesten.. Dan kon hij helemaal geen warrior worden. Een pruilmondje werd zichtbaar. Niet huilen, dacht hij, ik ben een stoere kater, en die huilen niet.. Toen hoorde hij een aantal voetstappen steeds dichterbij komen. Toen hij zijn oren spitste, hoorde hij dat de stappen steeds luider werden. Hij hoorde dat ze achter hem tot stilstand kwamen. Hij keek om en een blik van herkenning gleed langs hem heen. Het was zijn mentor Faithmind, gelukkig maar.. Hij was blij om zijn mentor achter hem te zien staan. Hij had echt de beste mentor ooit.. Hij keek de poes in haar ogen en glimlachte erg kort. “Goedemorgen,” zei Faithmind vrolijk tegen hem. “Klaar voor de training? Ik dacht erover eerst het territorium langs te gaan, zodat je weet waar wij allemaal recht op hebben.” Hij knikte rustig. Zijn mentor zal toch wel weten wat ze deed, dus dat geloofde hij dan maar. “Geronimo!” riep hij toen vrolijk uit om zijn enthousiasme te tonen. Hij had echt zin in zijn training, hij had het nodig. Dan kon hij net zo’n goede krijger worden als Faithmind was. En dat was echt zijn droom. Hij moest en zal een goede krijger zijn, de beste, om zijn overleden ouders trots te maken. Hij keek naar Faithmind. Ja, zij was de beste mentor die hij had kunnen hebben. “Faithmind, waar gaan we het eerst naar toe? Laat me door u leiden,” zei hij toen beleefd, om respect te tonen. Ja, hij had zeker respect voor haar. Zeker weten. Even schoot er door zijn hoofd waar zijn zusje Flame was. Nou ja, misschien had hij een privé training. De gedachte verdween al snel weer. Hij wachtte rustig en erg beleefd tot zijn mentor klaar was.

Beetje kort sorry ;s