Let's play!

Vrolijk stampte de rossige kitten op de grond met zijn pootjes en wachtte tot de bal van mos zijn kant weer oprolde. Nee, er was geen andere kitten die met hem speelde. Hij speelde even in zijn eentje. Zijn zusje, Sandkit, had hij even uit het oog verloren, maar die zou wel weer opdagen. Het kamp was toch niet zo groot? En het was onmogelijk voor een kitten om naar buiten te glippen als er overal Warriors rondliepen, dus hoefde hij zich ook geen zorgen te maken over haar. Hij had langzamerhand de drie Moons bereikt en kon al wat zelfstandig rondlopen zonder enige begeleiding van Queens. Verveelde tilde hij zijn pootje op en haalde de bal van mos binnen. Snorrend liet hij zijn klauwen erin zakken en draaide zich op zijn rug. Speels gooide hij de bal in de lucht en volgde met zijn ogen hoe de bal omhoog vloog. En vervolgens daalde hij weer en kwam recht op hem af. Angstig dook hij weg en een hoge piep verliet zijn bek. Pecankit hoorde de bal vallen met een doffe knal en meteen draaide hij zich om. Waarom was hij nou bang voor een stukje opgerold mos? Wat kon het hem aan doen? Glimlachend trippelde hij naar de bal en plaatste zijn pootje op de bovenkant. Zachtjes drukte hij op het groene spul. De bal werd ingedrukt, maar verder gebeurde er niets. De glimlach op zijn gelaat werd groter en hij plaatste er nu twee voorpoten op. Nu had hij alleen nog maar zijn achterpoten als standpunt op de grond. Als iemand tegen hem aan zou botsen, zou hij direct vallen, hoe snel hij ook zou reageren. Weer werd de bal wat ingedrukt, maar nu raakte hij met zijn pootjes de grond alweer bijna. Er nog een schepje bovenop doen of stoppen? Hij wilde zijn nieuwsgierigheid negeren, maar toch deed hij er een achterpootje bij. Dit keer liep het verkeerd af, de bal schoot onder hem weg en hij viel met zijn rug op de grond. De klap deed alle lucht uit zijn longen verdwijnen en hij lag daar nu, happend naar adem. Piepend rolde hij op zijn buik en stond alweer op. Hij was geen jonge kitten meer, dus mocht hij ook niet gaan zeuren. Hij had het zelf gedaan, dus moest hij er ook zelf mee leven. Zo probeerde hij volwassener eruit te zien. Misschien kreeg hij zelfs een kans om eerder Apprentice te worden. Maar dat laatste zou nooit gebeuren, hij moest gewoon wachten o zijn kans om te stralen. Maar natuurlijk zou die er altijd zijn, hij was gewoon in één woord; GREAT.

[S A N D K I T]

Zijn kleine blauwe oogjes staarden naar de bal van mos, alsof hij ieder moment kon verwachten dat deze tot leven kwam en hem zou bestormen. Pecankit nam een uitdagende houding aan en liet zijn staart langzaam dalen. Als de bal eenmaal zou bewegen, zou hij het zien en dan kon hij het ding aanvallen. Maar niets gebeurde er, een beetje ongeduldig porde de kleine rossige kitten de bal, deze rolde wat van hem af. Een zucht verliet zijn keel en Pecankit draaide zich om. Bijna botste hij tegen een andere kitten aan. Geschrokken deed hij een paar passen achteruit. "Hallo." Zei de andere kitten, een tabby met ambere ogen. Nieuwsgierig hield Pecan zijn kopje schuin en bekeek de kitten. Deze was vele malen groter dan hij en vast ook ouder. Bijna een Apprentice! “Hoi,” Bracht hij na een tijdje uit en ging zitten. Vervolgens hief hij zijn pootje op en begon deze te wassen. Misschien kreeg hij wel de kans om met deze kitten te spelen! Dan zou hij de middag kunnen doorbrengen met iemand anders dan Sandkit. “Hoe heet jij en wie zijn je ouders?” Vroeg hij toen hij zijn pootjes wel schoon genoeg vond en de stilte niet meer aankon. Hij draaide zijn kop om en zag dat de bal van mos een beetje afgelegen bij de ingang van de Nursery lag. Mooi, dan kon hij hen niet storen.

-Kort x’D