Just turn around and walk away, + Applepaw

Eén enkele, ijskoude blik was genoeg. De twee kits die zonet de den in waren gehuppeld sprongen met hun staart tussen hun poten weg. Ze hadden waarschijnlijk niet verwacht dat zij hier lag. Licht geërgerd stond ze op, een diepe grauw maakte duidelijk dat ze weg ging en dat ze geen rekening zou houden met alle andere katten die in haar weg lagen. Ze stond zo af en toe op een staart, maar gromde net zo hard als de katten die wakker werden. ‘Zeur niet zo.’ Siste ze, naar de mokkende katten die ze wakker had gemaakt. ‘Inplaats van slapen kunnen jullie gaan jagen voor moi.’ Arrogantie, een eigenschap van haar. Ze was trots op zichzelf, en liet dat ook zien. Met haar hoofd en staart fier opgeheven stapte ze het zonlicht in. Een kater liep haar tegenmoet, om haar gedag te wensen. Ze wierp een dodelijke blik op hem, en hij draaide zich meteen om en maakte dat hij wegkwam. Ze liep naar de prooistapel, en ritste een grote, vette vis van de stapel af. Voor haar, en voor niemand anders. Aan delen deed ze niet. Ze begon er rustig aan te eten, en nam haar gemak. Plots hing een schaduw over haar heen, ‘Hoi.’ Ruw gooide ze haar hoofd omhoog en vernauwde ze haar ogen. ‘Zie je niet dat ik aan het eten ben?!’ Siste ze fel naar de kater. Ze richtte zichzelf weer op haar voedsel en begon er weer verder aan te knabbelen. Tot haar grootste ergernis bleef de kater staan. Ze hief haar hoofd weer op, siste diep naar hem. ‘Ik ben aan het eten, Loser. Maak dat je wegkomt.’ Ze zette vijandig haar vachtharen omhoog, de kater keek haar vreemd aan. Maar maakte al snel dat hij weg kwam. Ze snoof diep, en at haar lekkere vis op. Toen ze klaar was liet ze de botjes gewoon liggen. Wie zou haar straffen hiervoor? Ze was heus niet bang voor Stormstar of zijn vriendinnetje Mousefur. Ze stapte het kamp uit, met haar hoofd zelfverzekerd omhoog geheven. Niemand verbied haar om te doen waar ze zin in had. Haar ouders konden dat niet, haar leider kan dat niet, en zelfs starclan kan dat niet. Als er uberhaupt zo’n clan was. Welke clan heette nou Starclan, hoe duf. Er werd altijd gesproken over de ‘crap’ dat dode katten naar hun keken vanuit starclan. Ze vond het maar raar, al die dooie gasten die aan het staren waren naar geliefden waar ze niet meer bij konden. Wie wou dat nou? Ze stapte verder langs een rivier, vissen sprong af en toe boven het water uit om tegen de stroming heen te gaan. Ze grinnikte kort en schudde met haar hoofd. Die domme, domme vissen. Waarom gingen ze niet gewoon met de stroming mee, tegen de stroming kon je niet vechten. Dat was onmogelijk, zelfs voor een visje. Ze zag hoe een jong visje dicht bij de rand zwom, en nam haar kans om nog meer voedsel binnen te krijgen. Snel schoot haar poot naar de vis en greep deze behendigt uit het water. Ze liet de vis aan de kant vallen, en keek hoe het langzaam stierf. Ze stapte naar de, nu dode, vis en nam een grote hap van het warme vlees. Heerlijk, veel beter dan dat vieze kamp-spul. Die vissen waren altijd zo droog, en koud. Nee, dat was nooit iets voor haar geweest. Ze stopte met het eten van het dier, en begon haar poot te wassen zodat de vis-geur eruit ging. Ze had een hekel aan visgeur, ook al at ze vis met smaak. Na het wassen droogde haar poot gelukkig snel. Ze had het visje op en er lagen nu nog enkele dingen die ze weigerde te eten. Ze stond op en liet de opgepeuzelde vis achter haar. Waarom zou ze starclan bedanken voor prooi, ze had het toch helemaal zelf gevangen. Starclan had haar daar niet bij geholpen. Ze stopte abrupt met lopen, en vernauwde haar ogen. Starclan, vierboom, daar lag het allemaal. Ze trok met haar oren en haalde sarcastisch haar poot op om deze vervolgens schoon te gaan likken. Ha, Ze was niet bang voor zo’n heilige plaats, wat was er eigenlijk heilig aan? Vier bomen, en een grasveld. Niets, helemaal niets. Het was gewoon zoals alle andere territoria hier, gewoon een plek in het bos. Ze stond weer op en stapte naar het gebied toe. Dus dit was dé perfecte plaats waar clan gatheringen werden gehouden. Ze snoof diep en sarcastisch. Zo speciaal zag het er van dichtbij niet uit. Ze sloeg met haar staart en ging zitten naast de hoge steen, waar clanleiders wel vaker op zaten om te spreken tegen alle clans. Hoe suf. Alsof zij de baas waren over deze katten, als alle katten in opstand kwamen dan waren zij nogal hard de pineut. Starclan zou hen niet helpen, die goed gelovige beesten. Ze betwijfelde het of Starclan zelfs bestond. Hoe kon het, dat er boven in de lucht een andere clan was die zij niet konden zien. Die enkel de leiders en medicine katten ooit gezien hadden. Onzin, allemaal onzin. Ze droomden gewoon dat ze in starclan waren, omdat ze ervan gehoord hadden. Ze geloofde er niet echt in, nooit gedaan eigenlijk. Ze keek rond, naar alle clans. Windclan, Shadowclan, Thunderclan, Skyclan en natuurlijk haar clan; Riverclan. Allemaal clans die ergens in geloofde, iets waar ze niet eens zeker over waren dat het bestond. Ze sloeg nogmaals met haar staart, geheel uit ergernis. Nee, zo was zij niet. Zo zou ze nooit worden. Deze katten dachten dat er een heilig land was, zij hoopte enkel dat ze van deze gestoorde katten af zou zijn wanneer ze stierf. Nee, wanneer ze dood was wou ze niks meer met haar clan, of andere clans te maken hebben.

+ Applepaw