Far From Reality

De kater liep hier nu al een paar dagen rond. Hij had elk levend wezen ontlopen, behalve prooi natuurlijk. Geen enkele kat had hem gezien of opgemerkt. Hij was door enkele gebieden gelopen, had een rivier gezien, en een heel erg breed ravijn. En een smerige strook zwart asfalt, waar af en toe een wagen met het nodige lawaai over scheurde. Verschillende gebieden had hij gezien, die allemaal anders roken. Hij snapte er de logica echt niet van, snapte de opbouw en snapte nog minder wie er de grenzen had gemarkeerd. Hij was een paar dagen geleden in dit gebied aangekomen, maar had zich nog rustig gehouden. Hij wilde niet meteen de aandacht van zijn soortgenoten gaan trekken zonder dat hij iets meer wist over dit gebied en de bewoners. Daarom was hij stilletjes op verkenning getrokken, maar het had niet veel uitgemaakt. Hij snapte nog steeds niet hoe het hier allemaal werkte. Niet dat het Rusko iets kon boeien. Hij liep hier gewoon, had nog geen problemen gehad met andere katten ofzo, al wist hij wel dat er hier bepaalde territoria aangeduid waren. De kater had gewoon geen idee van wie ze waren of wat voor gevolgen het zou hebben als hij hun grenzen overstak. Daarom liep hij langs de grenzen, zodat hij niet echt in het gebied zat, maar toch nog kon gaan en staan waar hij zelf wou. Hij zou zich nooit laten commanderen door een kat die hij niet kende, maar hij was niet roekeloos of dom. Misschien een beetje impulsief, al had hij dat redelijk onder controle na die laatste aanvaring met een kat die noga last had van territoriumdrift. Zelf had hij nooit een eigen plekje gehad. Al een hele tijd trok hij rond, steeds maar verder weg trekken van zijn oude thuis. Want die thuis was zijn thuis niet meer, niet nadat het helemaal verwoest was door mensen en zijn halve familie was uitgeroeid. Nee, die plek wou hij echt nooit meer opnieuw zien. Het was alsof hij zo de realiteit kon afliegen, doen alsof iedereen nog leefde en op hem wachtte daar. Maar als hij terug zou gaan, zijn thuis zou zien, dan zou hij met zijn neus op de bikkelharde waarheid worden gedrukt. En daar had hij nu alles behalve zin in.

De kater ving enkele geluiden op en ging voor de veiligheid iets meer tussen de struiken lopen. Hij lette heel erg op of hij iemand rook of als de geluiden zijn kant op kwamen. Hij kon niet eeuwig iedereen blijven ontlopen, ooit zou hij ontdekt worden en misschien was die dag wel vandaag. Rusko stopte en draaide zijn oren alle kanten op. Het andere geluid was ook gestopt, maar begon daarna weer. En hij wist dat het een andere kat was. Daarom liet hij zichzelf uit de struiken glijden. Zijn staart zwiepte afwachtend heen en weer. Hopelijk kreeg hij vandaag iets meer informatie over hoe het hier in elkaar zat. Het mocht ook wel een keer, anders zou hij het nooit weten. En dit leek hem wel een interessante plek om even rond te hangen. Anders was hij al lang verder getrokken. Stil bleef hij staan, tot hij opgemerkt zou worden of niet.

[Open]

Blijkbaar was het lot hem iets minder gezind dan de afgelopen dagen. Natuurlijk was hij anderen tegen gekomen, maar nooit was hij opgemerkt. Tot nu dan. “Who’s there?” Klonk de stem van een kat die waarschijnlijk een heel stuk kleiner was dan hem. Het klonk absoluut niet zwaar of angstaanjagend? De kater wist maar al te goed dat ze hem bedoelde, maar zolang hij niet gevraagd werd om tevoorschijn te komen, voelde hij zich niet echt geroepen om zich te laten zien. Hij likte kort langs zijn lippen en zijn staart zwiepte kort heen en weer. In feite kon hij nog altijd wegrennen, al zou hij niet weten waarheen. En wie weet liep hij dan een veel agressievere kat tegen het lijf, en dat kon hij voorkomen door braafjes hier te blijven. “I’m warning you .. show yourself” Ging ze verder. Aha. Daar had hij niet echt op zitten wachten, maar het was iets dat hij liever deed dan meteen al zijn identiteit prijsgeven. Daarom stapte hij traag de struiken uit, en hij lette op elke beweging die hij maakte. Ergens diep in zichzelf vond de kater zichzelf best aantrekkelijk en geweldig. Dat liet hij dan ook merken. Hij liet zijn charmes graag werken op eender wie, zelfs op andere katers. Wie weet wat je daarmee kon bereiken.

"Happy now?" Vroeg hij nonchalant, terwijl hij zijn geel-rode ogen op de witte, pluizige gestalte vestigde. Hijj hield zijn kop een tikketlje schuine en keek de witte poes inspecterend aan. Ze zag er ook niet echt angstaanjagend of bedreigend uit, zoals hij wel al had gehoord aan de manier waarop ze sprak. "So, what's your point? I guess you won't scare me to death, or something like that", Merkte hij op, alsof hij zichzelf zat te informeren, luidop, zodat ze lekker kon meegenieten van zijn conclusies. Ze zag er niet uit alsof ze hem aan zou vliegen, en dan nog. Rusko kon vechten, dat was een feit. Als ze hem aanviel, zou hij op zijn minst terug kunnen vechten. Ze was ook niet gigantisch groot, al zou hij nooit een andere kat onderschatten. Die fout had hij al net iets teveel gemaakt. Maar ze stelde zich niet agressief of dreigend op, dus hij zat er ook redelijk ontspannen bij. Dit was misschien zijn kans om meer te weten te komen over dit gebied, vooral omdat zij naar dit territorium rook...

[Naah, tuurlijk niet, als ik in het NL mag antwoorden xD]

Nu hij er eigenlijk echt op lette, de poes was klein. Maar dan ook echt klein. Ze kwam waarschijnlijk niet hoger dan zijn borst, wat het hele gedoe redelijk lachwekkend maakte. Dat probeerde hem ervan te overtuigen dat hij hier weg moest gaan? Daar zou ze toch meer versterking voor moeten halen, want hij had het hier best naar zijn zin en hij zou zich niet laten wegjagen door een poes die zoveel kleiner was dan hem. Dat zou zijn reputatie niet echt ten goede komen, ook al had hij hem hier nog niet opgebouwd. Nee, Rusko had teveel zelfrespect om zich bang te laten maken door de pluizige kat voor hem. “Well, I have to defend my borders, don’t I?” Reageerde ze op zijn opmerking, alsof het allemaal zo vanzelfsprekend was dat het een domme opmerking was geweest. Rusko knipperde even kort met zijn ogen. Dus toch. Deze poes was een van de katten die het territorium hadden geclaimed. “What do you want on SkyClan territory? Leave!” Beval ze toen, maar hij was niet in de mood om nu weg te gaan. Niet nu het zo interessant werd. Ze vroeg ook weer twee dingen, die voor hem totaal tegenstrijdig waren, dat hij besloot om ze allebei te negeren. Tenzij hij een duidelijke vraag of een duidelijk bevel kreeg, luisterde hij, en dan nog. Ergens was dat een domme karaktertrek die hem al vele keren bijna de kop had gekost, maar het was zijn principe, en daar week hij gewoon niet snel van af.

“Well, explain!” Zei ze toen, iets luider dan daarnet. Kijk, een duidelijk bevel zonder verwarrende boodschappen erdoorheen geweven. "It's hard to hang around with you, you know? You're so confusing..." Begon hij, met een toontje dat haar hopelijk duidelijk maakte dat hij het niet echt slecht bedoelde. Sort of. "I'm here because you're the first one I am able to talk to. That's why I didn't run away or hid myself again. It's strange, you see, all those different kinds of territory and such. I'm new here, I don't know anything about borders or whatever." Hij keek haar nog even waarschuwend aan en liet toen zijn blik over de omgeving glijden. Het was onmogelijk dat een kat zo klein als deze zo'n gigantisch territorium kon beschermen. Ze was niet alleen. "So, I suppose there are others out there, right? Where are they?" Vroeg hij haar, en hij probeerde om niet nieuwsgierig te klinken, terwijl hij dat wel was. Obviously.