|| Intruder alert!

<sub>Dikke wolken rolde en pompte door de lucht. Ze waren allemaal grijs van stuk, en Stonedeath kon niet zien waar de eerste wolk ophield en de tweede begon. Een harde wind rukte aan zijn doffe vacht, en liet de wolken snel overdrijven. Maar hoe ver de kater ook kon zien, er was niks anders dan wolk in de lucht. Gefascineerd keek hij naar deze wolkenbrei. Het was lang geleden dat hij ze zo gezien had, in Fort Fianti trainde ze veel ondergronds, en eenmaal klaar had hij geen zin meer om iets te doen en was het al donker. Na een paar minuten staren besloot hij zichzelf te gaan trainen, of in elk geval iets nuttigers te gaan doen dan naar grijze wolken staren. Stonedeath besloot eerst een warming up te doen, en begon op een drafje te lopen wat hij uren vol kon houden. Zijn conditie was minder goed dan hij verwacht had. Fort Fianti stond erop dat elke kat een goede conditie had, maar meestal waren alle katten te vermoeid. Daarbij had Stonedeath ook al een maand niet meer getraind. Hij vond het heerlijk om vrij te zijn, maar toch was een deel van hem nog van Fort Fianti. Er hing een dikke mist in zijn kop van Fort Fianti, eentje die erin geslagen was, en hij wist niet of die er ooit uit zou komen. Stonedeath spurtte een heuveltje op, en met behendige, paard-achtige passen kwam hij er snel en lenig weer vanaf. Hij maakte een wijde bocht, en draafde toen de heuvel weer op. Daar bleef hij licht hijgend staan. Hij had toch best een stuk gerend, en hij hijgde nauwelijks. Genoeg opgewarmd, besloot hij. Dan maar jaag technieken herhalen. Hij wist dat hij dat in volledige stilte kon doen, maar het was altijd goed om te herhalen. Stonedeath liet zich langzaam zakken, en keek door de grassprietjes naar zijn denkbeeldige prooi. Eerst voor oefening, dan voor real. Hij sloop voorzichtig dichterbij, en testte bij elke stap of er een takje of een steentje lag, iets wat geluid kon maken als hij erop stapte. Snel kwam hij dichterbij zijn aanvalspunt. De wind nam de lucht van de denkbeeldige prooi mee. Stonedeath kon de geur van een sappig konijn bijna ruiken, en het water liep hem in de mond. Hij zakte nog iets meer door zijn achterpoten en maakte zich in een paar seconden klaar voor een sprong. Hij had twee seconde nodig. Lenig veerde hij op, en vloog hij door de lucht. Hij kwam met uitgestoken klauwen op de harde aarde terecht. Hij had zijn prooi sowieso te pakken gehad... En dan nu op zoek naar een echte prooi, nu hij er zo mee bezig was, besefte de jonge kater dat hij stierf van de honger.

Het gebied waar hij in beland was rook vreemd, anders dan de heuvels waar hij eerst getraind was. Stonedeath wist niet wat voor geur dit was, maar het klopte niet met de geuren die hij kende. Niet dat de kater nou zo veel geuren kende.. Hij had veel nieuws geleerd, geuren van wilde elanden, muizen, eekhoorns, ratten en die vieze stank die gekke... haarloze, bewegende dingen uitstootte. Hij had werkelijk geen idee wat dat waren, en stiekem was hij er een beetje bang voor. De kater besloot maar niet op die geur te letten, het klopte waarschijnlijk wel, hij was gewoon anders dan alles, ja, dat was het. Het lag gewoon aan hem. Stonedeath snoof. Hij rook een vieze geur, maar ook een geur van ratten en dennenappels. Ratten. Die waren behoorlijk vies, wist Stonedeath uit een onprettige ervaring, maar hij had honger, dus dan kon hij elk vlees eten. Hij wist dat hij ver was, dus kon hij een drafje inzetten, en hoefde hij niet te voorzichtig te doen, maar ratten konden zijn pootstappen horen, voordat ze hem konden ruiken. Een meter of twintig van tevoren moest hij dus wel op gaan letten. Hij snoof nog eens, maar rook nu ook een kattengeur. Een hele jonge kattengeur, die een beetje naar dit gebied rook. Deze geur herkende hij heel vaagjes, maar hij wist niet zeker waarvan. Maar de vraag was, waarom rook die kat naar zijn of haar gebied, en waarom had die óók al besloten om op ratten te jagen? Nu was er minder voor Stonedeath! Stonedeath besloot over te gaan in sluipen, want de geur was niet zo heel ver weg meer. Stonedeath bleef in een struikje staan, en tuurde met zijn zwarte, starende ogen door de bladeren. Hij zag een witte kat zitten. Een kit! Die kon Stonedeath makkelijk aan, met al zijn gruwelijke training. Blijkbaar had hij hem geroken. Hij had hem geroken! Stonedeaths oren gingen opgetogen omhoog. Vroeger kon niemand hem ruiken, iets had zijn geur helemaal vertroebeld. Maar blijkbaar wist die kitten dat hij er was. Nou, dan hoefde hij zich ook niet meer te verstoppen. Hij sprong lenig uit het struikje, en bij zijn landing zakte hij lichtjes door zijn poten. Zijn staart zwaaide even heen en weer, om niet om te vallen, en hij keek naar de kitten. 'Eh, hoi?' zei Stonedeath een beetje twijfelend. Was dat passend in dit soort situaties? Wat voor soort situatie was dit eigenlijk? Een vraag brandde op zijn tong. Het voelde zo levensecht, dat Stonedeath hem uitspuugde, voor zijn tong te erg verbrand zou zijn. 'Zeg, waarom ruik jij zo naar gebied?' vroeg hij met zijn lichte stem, die dit keer doordrenkt was met nieuwsgierigheid.. Meteen had hij spijt. Oh god, nu leek hij ontzettend stom, sowieso. Zijn spijt werd snel opzij geschoven. Jeetje, zijn stem klonk echt niet robotachtig! Niet serieus, niet op één toon, wauw, dat was geweldig!</sub>

_{'Hoi,' klonk het een beetje bot terug. Oh. Stonedeath had iets verkeerd gedaan... Niet goed? Niet begroeten? Oké dan, die zou hij onthouden. 'Hoe bedoel je? Heb je eeuwen onder de grond geleefd ofzo?' zei de kit tegenover hem. Hij leek een brutaal type. Dat joch moest dus echt niet vergeten wie er tegenover hem stond! Stonedeath was ouder, en had sowieso meer ervaring! Het hoofdje ging heen en weer, afwijzend. Het was verbazend hoe Stonedeath toch erg veel om de menig van deze doodgewone kit gaf. 'Nou, eigenlijk wel,' mompelde hij. Hij liet zijn kop iets zakken, omdat hij natuurlijk niet zijn ogen kon afslaan. 'Dit is Shadowclan, een van de vijf clans,' antwoordde de kit toch, dit keer wel serieus. Clen? Wat was een clen nou weer? 'Shadowclan hoort de slechte clan te zijn, katten die woest en sterk zijn. Maar ik vind dat ze allemaal kittypets zijn, luieren, slapen, de hele dag door,' ging de kater door. Stonedeath wist natuurlijk niet wat.. Kittiepets waren, maar hij snapte wel hoe vervelend het gevonden kon worden als katten lui waren. 'Het is en het blijft een schande,' mompelde de kit toen, en hij sloot zijn ogen even. 'Ik denk dat ik wel begrijp hoe je het bedoeld, zij vonden het ook niet leuk als hun gestolen kits luilakken en slappelingen bleken te zijn,' zei Stonedeath, en hij knikte. 'Jij bent een rogue, niet?' vroeg de kit toen ineens, alsof hij zich iets bedacht. 'Eh, ja,' zei Stonedeath. Hij wist wel wat een Rogue was, dat was een wilde kat die niet in een fort zat, of zo'n clen waar dit mannetje blijkbaar in zat. Clen was vast en zeker een ander woord voor een fort, zoals Stonedeath ze kende. Een kittiepet was nog steeds totaal onbekend. Misschien luie katten. Dan kende hij veel kittiepets. 'Mijn clan heeft een stomme regel, die zegt dat kittens tot hun 6de maand niet uit het kamp mogen, en met hun 6de maand alles te leren krijgen tot ze warrior kunnen worden. Nu vind ik dat onnozel, ik wil leren jagen. Voor mezelf kunnen zorgen en voedsel kunnen vangen. Ik haat het om koud vlees te eten,' zei de kit. Zijn gezicht vertrok van walging. Oké, een clen was dus sowieso GEEN fort! Niet trainen tot je zesde maan! Wat heerlijk! Waarom vond die kit dat nou zo erg? Het was toch fijn om even met niks bezig te hoeven zijn? Stonedeath zou daar een moord voor gepleegd hebben... 'Teach me how to hunt,' zei de kit toen. Hij keek vastberaden. Stonedeath zou hem waarschijnlijk niet over kunnen halen, en als die kit perse wou trainen, nou dan kon hij het krijgen! Hij zou al zijn fort Fianti lessen aan de kit gaan geven, maar dan op zijn manier, dus niet met zwepen, nagels en bloed. 'Oké, maar wat krijg ik daar voor terug?' vroeg Stonedeath. Hij ging ontspannen zitten, en klauwde met zijn nagels een beetje in de aarde. Hij snoof even de lucht van de kit op, die nu gepaard was met een vieze stank. Die zou hij dus maar weg moeten denken. 'En hoe heet je eigenlijk? Ik denk niet dat het voor mij makkelijk is iemand te trainen die ik niet bij naam ken, of je wilt dat ik je ga nummeren, zoals ze bij mij - eh, ik bedoel, zoals ik ooit gehoord heb..' Stonedeath knaagde even op zijn zwarte lip, en bleef toen zwijgend zitten. Hij vroeg zich af of hij alle woorden hier wel goed uitsprak. Fort Fianti lag in een ver gebied, Hibernia, maar de taal leek best wel op die van hier. Hoewel alle katten en andere dieren hier wel een vreemd accent hadden. Of.. Stonedeath had een accent, dat kon ook. En dat zou dan een best zwaar accent zijn, want hij praatte eigenlijk gewoon in Hiberniaans. Maar ook die jonge paw die hij eens tegengekomen was bij het mensengebied kon hem verstaan, dus deze kit waarschijnlijk ook. Opeens besefte Stonedeath iets. Hij wist waar hij deze geur van kende. Die paw had dezelfde geur om zich heen hangen! Ze zaten allebei in deze clen van Shadow! Shadow, hij wist dat dat schaduw was, maar was schaduw hier een gebied? Was een clen een fort met wel hele vreemde, lieve regels, die in het gebied Shadow lag? Dat was gek, waarom zou iemand zijn gebied nou Shadow noemen? In Hibernia waren er gebieden zoals Clonmel, Redmont en Macindaw. Stonedeath wou het vragen, maar besloot zijn mond te houden. Hij kon beter niet te dom overkomen.}