I wanted to be alone...

Een gevlekte poes liep met snelle maar soepele passen door het bos heen. Ze liep rechtstreeks naar de Slangenrotsen omdat ze wist dat daar op dit moment geen patrol was. Ze had zin in jagen, maar dan wel alleen. In het kamp had ze zo mee kunnen gaan met een huntingpatrol en als ze meer zin had gehad in een klein groepje had ze zo iemand mee kunnen vragen. Toch liep ze hier, alleen. Ze wist niet waarom, maar wel dat ze het wou. Eindelijk zag ze de rotsen opdoemen en niet veel later liet ze het bos achter zich. De aarde onder haar voeten werd vervangen door harde stenen. Ze liep nog een klein eindje door om een goede jachtplek te vinden. Ze vond een klein stukje groen, nauwelijks een struik te noemen zo klein maar net groot genoeg om achter te verstoppen, tenminste als je een kleine apprentice zoals zij was. Ze zakte in een jachthouding en wachtte af. Ze keek uit op een spleet tussen de rotsen waar makkelijk een muis of een ander prooidier kon zitten. Het duurde dan ook niet lang tot er een klein muisje aan kwam trippelen, ze wist dat ze geluk had en greep haar kans meteen. Ze sloop er rustig op af en maakte vervolgens een soepele sprong. Even leek het alsof ze vloog maar al snel voelde ze hoe haar voorpoten zich in het vlees van het dier boorden. Snel maakte verloste ze het beestje uit zijn lijden. Ze sprak een klein bedankje naar Starclan uit en pakte haar buit tussen haar tanden. Ze zat nog steeds in de brede spleet tussen de rotsen en stenen. Daarom sprong ze, de sprong had alles om een mooie, soepele sprong te kunnen worden als niets haar gestoord had. Echter werd ze wel verstoord want halverwege haar sprong, haar achterpoten nog net op de grond, hoorde ze een boos gesis. Bang en geschrokken zette ze niet goed af en belande maar half op de steen. Ze stribbelde om omhoog te komen maar het lukte haar niet, het was te glad. Ze zou nog een keer moeten springen, maar dan moest ze eerst die slang verslaan. Snel spuugde ze de muis uit en liet zich toen vallen. Met geluk kwam ze op vier poten terecht en draaide ze zich om. Meteen schrok ze weer, voor haar stond niet een gewone slang maar een enorme adder! Hoe kon ze die ooit verslaan in haar eentje! Het beest keek haar woedend aan en ze raadde dat ze hem behoorlijk gestoord had en dat ze ervoor moest boeten, als het aan de slang lag... "Help! Help!" Riep ze in paniek, maar ergens wist ze dat niemand het kon horen, er was immers niemand in de buurt. De moed zonk haar in haar poten toen ze het beest op haar af zag komen. Hoe komt ze hier uit? beter gezegd: Hoe komt ze hier ooit Levend uit?

Molepaw only